Myślę, że go kocham, a jednak czuje się fatalnie i jak w pułapce. - Netkobiety.pl

Cześć, jestem teraz w krytycznym momencie mojego pierwszego związku i potrzebuję rady co dalej.
Mojego chłopaka poznałam przez zbieg okoliczności. Poszłam do nowej szkoły (on był w klasie wyżej) i jednocześnie przyszedł na zajęcia muzyczne na które chodziłam już od kilku lat. Zawsze myślałam, że to takie magiczne i pewnie dlatego jesteśmy sobie przeznaczeni. Ja w nowej szkole byłam bardzo samotna i źle się czułam, on wtedy wyciągnął mnie z tej sytuacji, bo pisaliśmy ze sobą praktycznie 24/7. Byliśmy przyjaciółmi przez rok i bardzo się siebie wstydziliśmy. W pewnym momencie coś mnie tknęło i zasugerowałam mu, że chciałabym z nim być. Kilka dni póżniej przyszedł do mnie i wtedy pierwszy raz mnie pocałował. Było to bardzo ekscytujące i byłam w niebie, ale już następnego dnia poczułam jakbym robiła coś wbrew sobie, ale zagryzłam żeby i cieszyłam się tym. Potem sytuacja się powtarzała i wychodziła z tego telenowela gdzie sama nie wiedziałam czy z nim być czy nie być. Był to ciężki czas gdzie pomimo tego, że świetnie się z nim bawiłam i było to bardzo ekscytujące to musiałam się zmuszać by jednak być z nim. Po 6 miesiącach byłam już w takim stanie, że z napływu emocji z nim zerwała. Poszłam się  nim spotkać i beczałam jak bóbr, a on mnie pocieszał. Póżniej okropnie rozpaczałam, ale było w miarę okej. Po wakacjach znów zaczęłam go widywać i było mi okropnie przykro, że nie jestem blisko niego. Wróciliśmy do siebie. Ja naciskałam, i pomimo tego jednak czułam że znowu wchodzę w coś niedobrego, ale szybko o tym zapomniałam. I jesteśmy razem teraz już prawie 3 lata. Było wiele momentów gdzie musiałam zaciskać zęby bo czułam, że czuje się przy nim źle, ale było też wiele momentów gdzie byłam na maksa szczęśliwa i nie chciałabym go zamienić na nikogo innego. Jestem z nim spełniona seksualnie, czuje się przy nim bezpiecznie, przeżyliśmy masę przygód, ale pomimo tego jeśli nie wmawiałam sobie, że wszystko jest idelanie, to czułam tak wewnątrz, że coś nie gra, tak na poziomie jakimś wewnętrznym. Jak mnie przytulał potrafiłam dostać stanu lękowego. Tak jakby on mi nie pasował, czy tego chce czy nie, chociaż czuje wszystkie inne rzeczy jakie czuje się w dobrym związku. Myślę, że to ważna informacja, ale jakoś wrócenie do niego ta kilka lat temu zbiegło się czasowo z moimi chorobami psychicznymi (stanami lękowymi i depresyjnymi), które mam do dzisiaj i ostatnio są o wiele bardziej uciążliwe. Czuje, że jestem coraz bardziej poplątaną osobą, coraz trudniej mi ze sobą wytrzymać, czuje się jak na jakimś zakręcie. Czuje jakbym musiała, z tego wszystkiego zrezygnować żeby ratować samą siebię, ale na samą myśl, że będę daleko od niego łzy mi lecą. Czuje jakbym musiała wybrać między tym co mi mówi moje ciało, a tym co mówi mi mój mózg i tym, że zawsze myślałam, że go kocham. Boję się, że już nigdy nie poczuje się jak u jego boku, ale też boje się, że już nigdy nie będę szczęśliwa tak na co dzień sama dla siebie, a nie tylko wtedy kiedy mnie przytuli albo poczuje się kochana i doceniona. Jestem w pułapce powiedzcie co myślicie, bo mnie już mocno przerastać ta sytuacja.

Dlaczego uważasz, że będąc z nim nie będziesz szczęśliwa sama dla siebie.W czym przeszkadza Ci jego miłość i obecność? Co Ci zabiera?

on mi się na początku zupełnie nie podobał, ale oglądałam tyle filmów romantycznych, że absolutnie czułam, że tylko związek mnie uszczęśliwi.

Jak tylko zaczęłam czytać Twój temat, to od razu pomyślałam ze on Ci się nie podoba fizycznie i pewnie to jest przyczyną wszystkiego.\

Jeśli mam rację, to nie czuj się winna.
Pożądanie jest bardzo, bardzo ważne.
Jesteś za młoda by być z kimś kto Cię nie pociąga na maxa.