Maż nie wie czego chce - Netkobiety.pl

Biedny misiu. Trzeba dać mu spokój.

Zaraz, zaraz... a kto chce dom? Bo zdaje się że Ty chcesz dom. I zmuszasz do budowy domu męża, tzn w takim sensie, aby on uważał, że razem budujecie dom. Przynajmniej powinien być zaangażowany i chętny, abyś Ty nie była nieszczęśliwa?

Gość Ci mówi, że nie chce domu, nie chce dzieci, nie chce wspólnego czasu.

A Ty co na to? Ma przestać oszukiwać? Z czym oszukiwać?

On Cię nie chce.

Niech się wyprowadzi. Skoro mówi "nie wiem", to znaczy, że zadajesz pytanie czy się chce wyprowadzić.

Po prostu czekamy aż się pokapujesz, że rozmowy nic nie wnoszą.
Czeka aż sama powiesz, że to koniec.
Być może to będzie w momencie, aż całkiem padniesz.

Tak. Odsunąć.

Jak chcesz mieć dom, to buduj ale sama.

Tkwisz w czymś.
Kto tkwi?
Ty.

Zatem kto jest winny?
Ty sama.

Zaczynasz się kapować, że to nie ma sensu.
I pewnie dojdziesz do jakiejś ściany.

Męża nie zmienisz.
Ale możesz zmienić swoje zachowanie.

Wniosek? Wszystko w twoich rękach.

Ciągła irytacja to zazwyczaj najlepszy znak, że miłości już nie ma. Albo jest, tylko skierowana do kogoś trzeciego. Jest to dosyć typowe u zdradzających, że żona/mąż nagle okropnie irytują, bo są porównywani do kochanków i nie mają szansy wygrać z pełnym ekscytacji romansem uskutecznianym w różowych okularach pierwszych miesięcy znajomości. Pisałaś, że nie ma intymności, bo „nie myśli o tym”. Czy jest szansa, że nie myśli, bo potrzeba zostaje zaspokojona gdzieś indziej? Ciężko jest uwierzyć, że (zakładam) ok. trzydziestoletni facet ma zerowe libido, ok, do wykluczenia kwestie zdrowotne (również zdrowia psychicznego), ale nic o tym nie piszesz, więc zakładam, że tu wszystko jest okej.

Wygląda na to, że trwa to od co najmniej roku, tylko wyszło na jaw teraz, gdy budowa domu przytłoczyła go poważnością wspólnych zobowiązań na kolejne lata. Czyli póki żyliście dzień po dniu, to jakoś to było, bo i droga ucieczki ze związku była dosyć prosta. Ale myśl, że miałby się z Tobą związać na kolejne lata budową domu, albo na jeszcze dłuższe lata dzieckiem, okazała się na tyle nie do zniesienia, że aż się wygadał, że nie może Cię znieść.
Jak dla mnie jego niezdecydowanie wydaje się wynikać w tym momencie tylko z lęku przed nieznanym i może opinią otoczenia. Teraz jest może i kiepsko, ale stabilnie i wygodnie – po rozstaniu trzeba będzie wszystko zacząć od nowa, tłumaczyć się rodzinie i znajomym.

Jest takie powiedzenie, że „z niewolnika nie ma pracownika” i to się bardzo dobrze przekłada na kwestie związkowe. Nawet jeżeli rozmowami wymusisz na nim dziecko, to małe są szanse, że on nagle zachwyci się ojcostwem i z czułością będzie opiekował się niemowlęciem na równi z Tobą. Prędzej będzie się migał, uciekał z domu pod byle pretekstem i jeszcze bardziej wszystkim denerwował, bo przecież on tak naprawdę wcale tego nie chciał. To samo z budową domu – każda trudność będzie Twoją winą, bo on był przecież przeciwny. Zastanów się, czy tego chcesz.

Pójdźcie albo na terapię małżeńską, albo niech on idzie na swoją indywidualną to może dowie się czego chce. Na Waszym miejscu dążyłabym do przestrzeni do nabrania perspektywy – niech się wyprowadzi osoba, która ma do tego lepsze warunki i ma gdzie pójść. Na odetchnięcie, opadnięcie emocji i chłodne spojrzenie.

Popatrz na skutki działań męża i braku działania,niezdecydowania
czujesz się bardzo źle i rozważasz wyprowadzkę,bo irytujesz,denerwujesz,drażnisz,przeszkadzasz mężowi
wygodne to dla niego i z jego charakterem marudy takie niezdecydowanie jest łatwe
przystosował się do życia z Tobą w takim zawieszeniu i rozdźwięku z wahaniami,  tylko spanie na kanapie go przerasta
Czy tylko Ty sprzątasz gotujesz pierzesz ? Rachunki na połowę płacicie ?
Wydaje mi się że czeka na Twoje zdecydowane kroki, wyprowadzkę i załatwienie wszystkich spraw związanych z rozwodem - asekurant
minimalista po najmniejszej linii oporu i przy niewielkim wysiłku nietrudno rozkręcić mu dramacik z jego niby rozterkami 
od roku chce się Ciebie pozbyć żeby wyglądało to na nie jego decyzję tak to dla mnie wygląda widomo to wszystko spekulacje i moje domysły z niego nie wyciągniesz prawdy jest coś co go blokuje przed powiedzeniem wprost z jakiegoś powodu,powodu też niby nie zna 
Jednak potrafił oznajmić, że nie chce dzieci i tego domu hmmm to że nie wie dlaczego go irytujesz to jakaś ściema jest
dla takiej marudy to proste szukać tylko wad u kogoś tak myślę choć marudny nie jestem
jak zaspokaja potrzeby seksualne
może ma obniżone libido bardzo z jakichś powodów - nie wiadomo
Idź najpierw do prawnika zbadaj swoją sytuacje mieszkaniową i majątkową
Nie sadze żeby on dobrowolnie poszedł i uczestniczył w terapii coś zrobił sobie że przestałaś być dla niego atrakcyjna
i to może kompletnie nie być Twoja wina.
Nie ulegaj takiej wahadłowej milczącej presji i nie śpiesz się z wyprowadzką jego irytacje to nie tylko Twój problem jego niedawanie sobie rady z emocjami  to przede wszystkim jego odpowiedzialność.

Bądź pewna, że ta "niechęć" ma imię innej kobiety.

Nie od roku ma autyzm nieprawdopodobne,prędzej to taki caban, z wiekiem nasilają mu się jakieś deficyty i małżeństwo przestało go obchodzić,bawić,pożądanie minęło żona przestała kręcić go,może się wystraszył budowy i tych dzieci i teraz nagle oprzytomniał 
albo ma babę na boku i obrzydza sobie żonę,może to początki nienawiści ze wstydu bo coś narobił durnego po kryjomu o czym żona nie wie i ma się nie dowiedzieć,różniaste rzeczy mogą mieć tu zastosowanie,ale nagłe pojawienie się autyzmu raczej odpada są takie marudne milczki nie ma to tamto .
albo może mieć wredną depresję, nerwicę przez internet to nikt go tu nie zdiagnozuje prawidłowo i poprawnie

Dziękuję wszystkim za odzew i cenne spostrzeżenia.

Wrócąc do tematu prawnego, posiadamy rozdzielność majątkową. Właścicielem mieszkania jestem ja, a działka podzielona jest pomiędzy nami w proporcji 50/50.

Jeśli chodzi o budowę, wspólnie zdecydowaliśmy się na zakup ziemi. Mąż aktywnie szukał projektu i był zaangażowany we wiele etapów. Kwestie związane z wycenami ogarniałam głównie ze względu na dużo większą dostępność czasową. Dlatego nie domyśliłam się, że on nie chce budowy – wykazywał inicjatywę.

Czy można powiedzieć, że pchnęłam go do pewnych decyzji w życiu? Jak najbardziej, ponieważ, jak sam przyznaje, nie wie czego chce od życia. Jednakże sama jestem też sobie winna, że bardzo często dostosowywałam się do jego potrzeb, stawiając go na pierwszym miejscu, usilnie próbując zadowolić w wielu kwestiach.

Niestety, działka znajduje się w niedalekiej odległości od miasta, ale nie tak blisko centrum, siłowni i kolegów. Trudniej jest wrócić stamtąd wieczorem

Przyznaje też, że nie jest mocno zaangażowany w dom i jego prowadzenie - przyzwyczjony, że ja to robię. Jedyny zapał ma do spraw, które chce robić a nie musi.

Dziś ponownie usłyszałam, że mąż mnie kocha i nie wyobraża sobie życia bez mnie, ale denerwuje go – nie moje zachowanie, a sama obecność. Sam nie potrafi dokładnie tego określić i twierdzi, że czasami tak po prostu jest.

Czuję jego niechęć i problem nasilił się, ponieważ mówię wprost, że nie chcę być tak traktowana, chcę spełniać marzenia i realizować cele.

On nie pójdzie na terapię, ponieważ nie chce z nikim rozmawiać na temat swoich prywatnych spraw.

Czuję się mniej warta niż kiedyś i duszę się, uwięziona w tej karuzeli wiecznego oddalania się, kłótni, ponieważ się na to nie godzę, i bycia miłym dla mnie na chwilę, by za chwilę powrócić do dawnego schematu.

Nie jestem ideałem, mam swoje wady, ale wiem, że zasługuję na partnera, który chętnie spędza ze mną czas i dla którego moja obecność będzie czymś pozytywnym.

Chyba po prostu się boje.

Uciekaj dziewczyno. Życie masz tylko jedno - chcesz je spędzić z takim facetem, czując się w taki sposób jak teraz - niedoceniana, obrażana (bo mówienie, że Twoja obecność go drażni to obraza jak nic!) już do końca?
Twój mąż się NIE zmieni, wręcz będzie coraz gorzej z roku na rok...

Z Twojego opisu wynika, że Twój mąż ma trudności z komunikacją, zwłaszcza w kontekście wyrażania swoich uczuć i potrzeb. Jest możliwe, że doświadcza jakichś wewnętrznych konfliktów, których nie potrafi ani zrozumieć, ani wyartykułować. Może być to związane z presją społeczną, z własnym poczuciem wartości lub innymi sprawami osobistymi. Niemniej jednak, nie jest Twoim obowiązkiem odgadywać jego uczuć i myśli.

Jeśli mąż nie jest w stanie otwarcie rozmawiać o swoich uczuciach i potrzebach, warto byłoby rozważyć pomoc profesjonalisty. Terapia małżeńska może być sposobem na poradzenie sobie z trudnościami w komunikacji i pomóc wam odbudować zaufanie oraz bliskość w związku.

Jednak, niezależnie od tego, co zdecydujesz, najważniejsze jest, abyś dbała o siebie. Twój opis pokazuje, że czujesz się zagubiona i zraniona przez postępowanie męża. Jeśli czujesz, że musisz się od niego oddalić na jakiś czas, to warto przemyśleć tę decyzję. Odpoczynek od tej sytuacji, choćby tymczasowy, może pomóc w uspokojeniu emocji i zastanowieniu się nad dalszymi krokami.

Zawsze pamiętaj, że zasługujesz na miłość, szacunek i zrozumienie. Jeśli w Twoim obecnym związku tych rzeczy brakuje, warto zastanowić się nad tym, co jest dla Ciebie najlepsze.

Przesyłam moc pozytywnych myśli i życzę ci mądrości w podejmowaniu decyzji. Wielu ludzi przeszło przez podobne sytuacje i znalazło drogę do szczęścia, więc wierzę, że i Tobie się to uda.

Dokładnie tak to wygląda z męskiego punktu widzenia.

Do tego trzeba dużej odwagi, a ani on, ani ona jej nie ma.

Oczywiście, że mężczyźni wiedzą czego chcą.
Najczęściej "nie wiedzą", gdy jest nieodpowiednia kobieta.

200% prawdy

To po co biedne misie męczą się z tymi nieodpowiednimi kobietami...

To niestety na takich trafiasz, bo sa tez i tacy, ktorzy wiedza czego chca.

Raczej brak pewności co do drugiej gałęzi i obawa przed oceną otoczenia.

Biedne misie po prostu nie potrafią podjąć męskiej decyzji i odejść jeśli im źle. Dlatego są biednymi misiami.

biedne misie jak odejdą to są bardzo różnie nazywani
dlatego miś nie powie co mu w związku nie pasuje, aż będzie za późno

Nie. Nie martwią się opinią otoczenia. Tylko 'biedne misie' zostały wychowane w poczuciu obowiązku. Bo to przecież jedna z cech męskich. Wysoce ceniona. Bo jak facet rezygnuje, to przecież jest pizda, a nie facet.

Znam wielu facetów, którzy zostali ze swoimi partnerkami właśnie z takiego poczucia obowiązku. Bo zabrakło argumentu, żeby się rozstać. Bo jak już się było tyle lat, to wypadało się oświadczyć. Bo jak się było tyle czasu narzeczeństwem, to wypada się pobrać. Bo jak już się jest tyle czasu małżeństwem to wypada dzieci zrobić. Albo o to najczęściej stara się kobieta robiąc planowaną wpadkę. Są nieszczęśliwi, ale nie ma w ich opinii obiektywnej winy partnerki. Bo nie zdradza. Nie bije, nie pije, nie drze ryja. A sam fakt kompletnie rozbieżnych celów życiowych i potrzeb to w ich opinii za mało. Bo jakby odeszli od obiektywnie 'dobrej kobiety' to na jakich facetów by wyszli? I nie w opinii innych. Tylko w opinii ich samym?

Dla ciebie to 'biedne misie'. Naśmiewasz się z nich. A to są właśnie ci najbardziej rozchwytywani do ożenku faceci. Faceci o stabilnej sytuacji życiowej, przedsiębiorczy, sumienni i obowiązkowi, którzy nie migają się od odpowiedzialności.

Ależ oni wiedzą doskonale czego chcą.

Chcą odnieść sukces zawodowy - i odnoszą.

Chcą mieć dobrą kobietę u boku - i mają.

Tylko często przed samym sobą nie są w stanie przyznać, że ta dobra kobieta jest dobra nie dla nich. I nie ma w tym nic złego, jak odejdą.

Jak twój facet nie chce się z tobą żenić, nie chce posiadać z tobą dzieci, to na 99% też jest z tobą jedynie z poczucia wewnętrznego obowiązku. Bo jak naprawdę to czujemy, to chcemy aby związek posuwał się naprzód. A nie trwał w zawieszeniu. Jest fajnie, bo to zawsze jakaś zapchajdziura (dosłownie i w przenośni), która pozwala się czuć na pewnych płaszczyznach dobrze, ale brak chęci rozwoju i pogłębiania relacji jest zawsze wskazówką.

Tacy się pewnie też znajdą.

Co nijak nie zmienia postaci rzeczy w przypadku mechanizmu, który opisałem.

Bo M!ri najwyraźniej lubi takie zabawy

O, no i to rozumiem!