Normalność a samotność - Netkobiety.pl

Jak już się tak pytam to może kolejna kwestia - czy życie w samotności z własnego wyboru jest normalne?

Ja do 23 roku życia nie myślałem wcale o związkach, tylko seks mnie trochę interesował, ale jak już to zobaczyłem na żywo to w sumie już dużo mniej. Szczerze to bardziej mnie ten temat zainteresował bo presja społeczna od rodziny plus trochę ciekawość.

Czy taka postawa może być normalna, czy to raczej wynik mojego prawdopodobnego spektrum autyzmu?

Tak, samotność jest tak samo normalna jak bycie w związku. Rozumiem "problem". Mam w sobie bardzo dużą potrzebę niezależności i bardzo opornie wchodziłam i wchodzę w wszelkiego rodzaju relacje polegające na wzajemnych zobowiązaniach a wynika to z faktu - nie autyzmu, nie mam żadnych objawów tej aspołecznej choroby (widzę że jest to teraz bardzo popularna diagnoza pasująca do wszystkiego prawie) - a dość silnej i niepodporządkowującej się osobowości. Związek nie jest dla mnie niemożliwy bo byłam w dwóch relacjach, ale jest czymś co wymaga ode mnie niejako poświęcenia, dlatego muszę być przekonana, że jest czymś czego naprawdę chcę a nie czymś w co wypada koniecznie wejść.

Musisz wiedzieć czego chcesz, i czy jest Ci z tym dobrze. Punktem odniesienie w żadnym wypadku nie powinna być presja społeczna. Natomiast ciekawość jest jak najbardziej naturalnym katalizatorem zachowań.

KoralinaJones napisał/a:

Tak, samotność jest tak samo normalna jak bycie w związku. Rozumiem "problem". Mam w sobie bardzo dużą potrzebę niezależności i bardzo opornie wchodziłam i wchodzę w wszelkiego rodzaju relacje polegające na wzajemnych zobowiązaniach a wynika to z faktu - nie autyzmu, nie mam żadnych objawów tej aspołecznej choroby (widzę że jest to teraz bardzo popularna diagnoza pasująca do wszystkiego prawie) - a dość silnej i niepodporządkowującej się osobowości. Związek nie jest dla mnie niemożliwy bo byłam w dwóch relacjach, ale jest czymś co wymaga ode mnie niejako poświęcenia, dlatego muszę być przekonana, że jest czymś czego naprawdę chcę a nie czymś w co wypada koniecznie wejść.

Musisz wiedzieć czego chcesz, i czy jest Ci z tym dobrze. Punktem odniesienie w żadnym wypadku nie powinna być presja społeczna. Natomiast ciekawość jest jak najbardziej naturalnym katalizatorem zachowań.

Wiesz, mi się wydaje że przez praktycznie całe życie wiedziałem czego chce...dopiero narastającą presja rodziny i ciekawość mnie w tym kierunku poprowadziły. Sam przez wiele lat wołałem skupiać się na sobie.

Jeszcze jedna rzecz mnie też w tym kierunku prowadziła, mianowicie po tym jak trafiłem na wykop poczułem się dużo gorzej, spadła mi samoocena w związku z panującą tam narracją, że jak nie masz kobiety to jesteś bezwartościowy. Teraz już wiem że to bzdura, ale sporo mi to w głowie namieszało.

ChuopskiChłop napisał/a:

KoralinaJones napisał/a:

Tak, samotność jest tak samo normalna jak bycie w związku. Rozumiem "problem". Mam w sobie bardzo dużą potrzebę niezależności i bardzo opornie wchodziłam i wchodzę w wszelkiego rodzaju relacje polegające na wzajemnych zobowiązaniach a wynika to z faktu - nie autyzmu, nie mam żadnych objawów tej aspołecznej choroby (widzę że jest to teraz bardzo popularna diagnoza pasująca do wszystkiego prawie) - a dość silnej i niepodporządkowującej się osobowości. Związek nie jest dla mnie niemożliwy bo byłam w dwóch relacjach, ale jest czymś co wymaga ode mnie niejako poświęcenia, dlatego muszę być przekonana, że jest czymś czego naprawdę chcę a nie czymś w co wypada koniecznie wejść.

Musisz wiedzieć czego chcesz, i czy jest Ci z tym dobrze. Punktem odniesienie w żadnym wypadku nie powinna być presja społeczna. Natomiast ciekawość jest jak najbardziej naturalnym katalizatorem zachowań.

Wiesz, mi się wydaje że przez praktycznie całe życie wiedziałem czego chce...dopiero narastającą presja rodziny i ciekawość mnie w tym kierunku poprowadziły. Sam przez wiele lat wołałem skupiać się na sobie.

Jeszcze jedna rzecz mnie też w tym kierunku prowadziła, mianowicie po tym jak trafiłem na wykop poczułem się dużo gorzej, spadła mi samoocena w związku z panującą tam narracją, że jak nie masz kobiety to jesteś bezwartościowy. Teraz już wiem że to bzdura, ale sporo mi to w głowie namieszało.

Nie zrozum mnie źle, ale uśmiecham się czytając kiedy osoba, która ma zaledwie 25 lat pisze, że przez "całe" życie i że przez "wiele lat"... ma przemyślenia w kontekście związków, samotności oraz konsekwencji obu faktów w jej życiu.  To dopiero początek Twojego życia i kształtowania się pewnych pragnień, trudno bowiem oczekiwać aby w Twoim przypadku wiele lat wstecz miałeś nie skupiać się sam na sobie skoro te wiele lat wstecz byleś jeszcze dzieckiem .

No zbytniej motywacji do opuszczenia domu nie mam - jestem bardzo zżyty z matką i dziadkiem który mieszka obok nas, ale żeby nie było nie jestem jakimś pasożytem bo oddaje matce 2/3 pensji i pomagam jak mogę w domowych obowiązkach.

Po prostu dobrze mi się tak żyje, kiedyś będę miał gdzie mieszkać bez konieczności ładowania się w kredyt na 30 lat, mieszkania są też nieźle zlokalizowane.

Ja to zawsze najbardziej ceniłem sobie wygodę i stabilność, a moje obecne życie mi to gwarantuje.

jakis_czlowiek napisał/a:

To pożegnaj się z tym, że poznasz kogoś. Dziewczyny niechętnie patrzą na kogoś, kto wynajmuje małą kawalerkę, a co dopiero kogoś kto mieszka z mamą

Nie o wielkość mieszkania chodzi tylko o wskaźnik ogarnięcia życiowego. Mama wszystko robi wokół dzieci bo takie już są mamy Mieszkając z mamą nie nauczysz się płacić rachunków czy wyboru odpowiedniego proszku do prania

Nie masz ochoty na bycie w związku, podoba Ci się Twoje życie i mieszkanie pod jednym dachem z mamą. Dobrze.
Nie ma jednego, jedynie słusznego, sposobu na zycie.

O Twych kwestiach zdrowotnych wiem, bo podkreślasz je na każdym kroku. Mogę Cię zapewnić, że Asperger nie uniemożliwia stworzenia związku i bycia w nim.

Nie chcesz być w związku, nie bądź. Dorabianie do tego ideologii jest co najmniej żenujące.

Uzasadnienie jest jedno: nie kręci Cię bycia w związku.
UWAGA!
Nie ma obowiązku być w związku.

Jest mnóstwo osób, które nie są w związkach, bo nie widzą się u boku innej osoby, nie chcą z inna osobą mieszkać pod jednym dachem, nie chcą mieć dzieci, nie chcą wspólnego gospodarstwa, za to chcą żyć wygodnie bez oglądania się na innych.

KoralinaJones napisał/a:

ChuopskiChłop napisał/a:

Wiesz, mi się wydaje że przez praktycznie całe życie wiedziałem czego chce...dopiero narastającą presja rodziny i ciekawość mnie w tym kierunku poprowadziły. Sam przez wiele lat wołałem skupiać się na sobie.

Jeszcze jedna rzecz mnie też w tym kierunku prowadziła, mianowicie po tym jak trafiłem na wykop poczułem się dużo gorzej, spadła mi samoocena w związku z panującą tam narracją, że jak nie masz kobiety to jesteś bezwartościowy. Teraz już wiem że to bzdura, ale sporo mi to w głowie namieszało.

Nie zrozum mnie źle, ale uśmiecham się czytając kiedy osoba, która ma zaledwie 25 lat pisze, że przez "całe" życie i że przez "wiele lat"... ma przemyślenia w kontekście związków, samotności oraz konsekwencji obu faktów w jej życiu.  To dopiero początek Twojego życia i kształtowania się pewnych pragnień, trudno bowiem oczekiwać aby w Twoim przypadku wiele lat wstecz miałeś nie skupiać się sam na sobie skoro te wiele lat wstecz byleś jeszcze dzieckiem .

Nie no rozumiem, ale wiesz, inni ludzie w wieku licealnym czy nawet gimnazjalnym bawili się w pierwsze związki, chodzili na imprezy a mnie to nie rajcowało, wolałem poświęcać czas na swoje pasje których mam sporo. Dopiero niedawno zainteresowałem się tematem, ale znowu, to nie było zainteresowanie takie naturalne tylko bardziej skutek presji rodziny i w sumie ciekawości.

czy życie w samotności z własnego wyboru jest normalne?

ChuopskiChłop napisał/a:

Ja do 23 roku życia nie myślałem wcale o związkach, tylko seks mnie trochę interesował(...)

Czy taka postawa może być normalna, czy to raczej wynik mojego prawdopodobnego spektrum autyzmu?

90% moich kolegów ma dokładnie tak jak ty. Mężczyźni później dojrzewają do związków. Z tego co widzę, większości mężczyzn nie śpieszy się za bardzo, żeby zamieszkać z dziewczyną, żeby brać ślub, żeby pchać się w pieluchy. Odkładają to, tak długo jak mogą, a uwierz mi, mogą bardzo długo, nawet do 40. Jeśli można mieć seks bez zobowiązań, czyli uprawiać seks, ale nie mieszkać z dziewczyną, albo z nią mieszkać, ale nie brać ślubu, to większość mężczyzn się na to zdecyduje.
Nie wszyscy są na tyle odważni i niekonwencjonalni, żeby chodzić na prostytutki, tak jak ty, ale chętnie żyją w związkach, które wymagają dokładnie tyle samo zaangażowania co prostytutki. Czyli zero. Spotkać się na mieście, wpaść do siebie na noc, pojechać razem na wakacje i to wszystko. Wygodnictwo, tak długo aż ktoś, albo coś ich nie zmusi do jego porzucenia.
Co prawda większość mężczyzn wykazuje w tym wieku większe zainteresowaniem seksem, ale z tego co zrozumiałam niskie libido wynika u ciebie z brania antydepresantów.