Czy ja też będę zaburzony? "problem" z dziewczyną itp - Netkobiety.pl

Oto co sugeruje

Udać się do psychologa na terapię. Dowiesz się więcej , jak sobie radzić itp, uzyskasz pomoc

Dbać o siebie. Dieta, ruch itp. dlaczego? Wiele chorób w tym psychicznych zaczyna się od źle działającego układu trawiennego (przyswajanie itp). Warto stosować psychoprobiotyki, Wit B (po stwierdzeniu niedoborów lub dolnej granicy normy), D, kwasy omega EPA i dha (o dawce min 250). Dieta przeciwzapalna, odżywiać się, spacerować (ogromny wpływ na zdrowie psychiczne), mieć kontakt z ludźmi

Porozmawiać z dziewczyną, ma prawo wiedzieć. Jeśli chcesz stworzyć z kimś szczęśliwy związek to ta osoba musi wiedzieć, szczerość przede wszystkim aby ta druga osoba w pełnej świadomości poczęła dziecko. Kim byłbyś żebyś to ukrył a by się pojawiło dziecko? Dla mnie perfidnym tchórzem i kłamcą

to dobrze, ze nie tykasz dragow. wszyscy, ktorych znam  z schizofrenia brali dragi albo palili bake. za duzoich, zeby to byl przypadek.z tegosamego powodu ja tez nie tykam, mimo zenawet nie mam zadnych genow z tego typu chorobami.

dziewczyna powinna wiedziec.

i te pretensje do matki,ze sie zwiazala z ojcem to hipokryzja, skoro sam chcesz miec dziewczyne.

Nie, ale znając jednostkę chorobową może stwierdzić po pierwsze czy jest dziedziczna, bo nie wszystkie są, czy dziedziczy się ją po linii męskiej i czy Autor już przejawia jej objawy.

Dlatego nie ćpam, nie chlam. Raz, że jakoś nie kręci mnie takie coś, nie lubię tracić kontroli nad sobą, a dwa - głównie - dragi i inne środki zmieniające świadomość walą na głowę i różne gówienko może wyjść. A biorąc pod uwagę moje obciążenie od ojca, to mam dodatkowy straszak i zniechęcenie.
Może to hipokryzja, ale moja matka WIEDZIAŁA od początku znajomości, że mój ojciec jest chory. A i tak zdecydowała się na budowanie przyszłości z nim i na mnie.
Ja się boję przekazania wadliwych genów i nie wiem, czy wiedząc o czymś takim, zdecyduje się na dziecko. Skazywać dziecko - świadomie - na coś takiego?
Dziewczynie powiem, ale jak mam TO powiedzieć? Mam powiedzieć, że mój ojciec jest psychiczny i istnieje ogromne prawdopodobieństwo, że ja też taki będę (albo i jestem?) i/lub mogłoby nam się urodzić (wybiegam może na przód za bardzo, ale wpadki i wypadki chodzą po ludziach) dziecko, u którego coś ze zdrowiem psychicznym może szwankowac?
Czy taki psychoterapeuta nie wyśmieje mojego problemu?

Mój ojciec niby nic nigdy nie brał (narkotyki), a i tak zachorował. W tych chorobach najgorsze to, że one jak się już ujawnią, to zostają z człowiekiem na zawsze. Jakoś wolałbym nie być obciążony takim cholerstwem, a "dzięki" rodzicom (z naciskiem na ojca) jestem.. Dlatego ja używek unikam przede wszystkim z tego powodu, że może coś u mnie przez to wypłynąć na wierzch..

W dużym skrócie.
To, że Twój ojciec jest chory nie jest równoznaczne z tym, że zachorujesz. Nie ma też gwarancji, że przekażesz ją swym dzieciom.

Zdecyduj się na psychoterapię, bo - jak widać - nie dajesz sobie rady z choroba ojca i jej konsekwencjami, bo napakowany jesteś złością, pod którą - jak sądzę - są różne inne uczucia, do których nie przyznajesz się nawet sam przed sobą, a nie przyznajesz, bo je bardzo starannie głęboko zakopałeś. .

Raczej dbam o siebie, chodze na siłownię, jestem na diecie. O jakąś formę odpoczynku staram się dbać, ale nie zawsze to się udaje.

Dla kogoś to może abstrakcja - dla większości ludzi w moim wieku pewnie tak jest - ale ja wybiegam w przyszłość, stąd moje rozważania o ew dzieciach. I na co mogą być narażone. A i anty może zrobić niespodziankę.. W ogóle zrobiłem się bardzo lękowy, dosłownie zawładnęło mną to myślenie o chorobach psychicznych i wyszukiwaniu objawów..
Do ojca mam całą gamę uczuć, staram się wrzucic na luz, spojrzeć na niego inaczej niż spoglądałem przez lata - bez pogardy, wkurwu, żalu. Próbuję teraz inaczej z nim rozmawiać. Ale nie jest łatwo, czasem wychodzi ze mnie uj i wybucham. Wszystkie te emocje mam skumulowane w sobie, wżarły się we mnie mocno i nie wiem, czy kiedykolwiek uda mi się je pokonać. Może ta terapia by pomogła?
Dziewczyna nie jest głupiutkim, pustym dziewczątkiem, które pozbawione jest rozumu, więc info o chorobie psychicznej mojego ojca i co to możne oznaczać nie powinna wyśmiać, za to boję się, że się będzie np bała. Bo skoro ja sam byłem dla ojca jaki byłem, to czego oczekiwać po innych?

Tacy ludzie jak mój ojciec nie powinni mieć dzieci. Gdyby był odpowiedzialny - wybiłby mojej matce pomysł, żeby się z nim rozmnażać. Matka, oczywiście, bez winy nie jest. Sorry, ale taka jest prawda, a tak i ja jestem narażony na odpaly i choroby i ew dzieci, które mogę mieć - nie wierzę, że coś takiego skończy się na jednej osobie i nie ujawni się u kogoś innego. Ja też się boję, że u mnie może się coś rozwijać.
A u Ciebie w którym wieku zaczęła się choroba rozwijać? Co Cię zaniepokoilo?
Musze coś wykombinować, bo ja nie ogarnę sam tego tematu.

Nie napisałeś (chyba) na co choruje Twój tata.

Jeśli schizofrenia to masz 13% szans na tę chorobę.
czyli aż 87% że nie masz tej choroby.  Jest to ZDECYDOWANA większość.
Znam kilka osób ze schizofrenią i u wszystkich dawała ona znaki wcześnie (przynajmniej w wieku nastoletnim, czasami w wieku dziecięcym).
Moim zdaniem absolutnie nie masz się czego bać, jesteś na pewno zdrowy.

Ryzyko odziedziczenia schizofrenii po dziadkach jest już bliskie 0%.

Ale uzywki, nawet jeśli ich nie weźmiesz, to jeśli masz " cos" w genach, a u Ciebie się nie ujawni, to możesz i tak przekazać jednemu dziecku, a drugiemu już nie.

Najlepiej porozmawiaj o tym w ośrodku z jakimś fachowcem, przeciez ci ludzie pracuja z różnymi przypadkami, całymi rodzinami, więc widzą, jak moze być.
Partnerce i tak kiedyś musisz powiedzieć, jak nie tej , to innej.

Dobra strona tego jest raka, że unikasz dragow,  a to nawet kompletnie zdrowych powoduje ruinę psychiczną, uzależnienie, więc na jedno wychodzi.

A tak z ciekawości, kiedy u Ciebie schizofrenia dała znać po raz pierwszy? Ile miałaś lat?

Rita, ojciec ma schizofrenię paranoidalną.
Teraz staram się zmieniać, swój stosunek do niego, próbuje z nim inaczej rozmawiać i w ogóle jakos żyć z nim inaczej, czyli czytaj jako: lepiej i po ludzku. Napisałem, że to nie zawsze jest łatwe i nie zawsze mi wychodzi, czasem wskoczą emocje? No jest tak, ale i tak jest lepiej, niż było. Niektórych swoich zachowań z poprzednich lat się wstydzę.

Coś w tym jest. Ale w stosunku do zdrowych rodziców dzieci tez bywają niegrzeczne, olewający i wredne, zależy od dziecka.

Rita, rozumiem w 18 roku życia miałaś diagnozę, a czy schozofrenia, jakieś objawy, chociażby niewielkie bywały w dzieciństwie, jak teraz sięgasz pamięcią? Czy to się zaczęło nagle?

Znaczy że ja jestem zły, niewdzięczny gnojek, że targają/targały mną różne, nie zawsze miłe, emocje? I że ogólnie słabo z moim stosunkiem do ojca?

Madoja, to nie jest łatwe pytanie. Ciężko mi się postawić w tej sytuacji. Gdybym usłyszał, że ta choroba psychiczna już jest, jest pewna i zdiagnozowna, nie wiem, czy umiałbym kontynuować swobodnie związek. Może z czasem bym się oswoił? Nie wiem. To czyste gdybanie, nigdy nie wiadomo, co by się zrobiło.. Ale - tak myślę - nie chciałbym mieć dziecka. Dużo by też zależało od tego jak dana osoba funkcjonuje. Ale - z obecnej perspektywy - chyba bym miał obawy co do wspólnego życia.
I dlatego boję się, że jak jej powiem prawdę o chorobie mojego ojca, to koniec z nami.
A za dobrze się nie traktuje u nas ludzi chorych psychicznie czy z jakimiś zaburzeniami

Masz chłopaku dopiero 18 lat a organizm jeszcze trochę szaleje zaczynasz wyrastać z bycia dzieckiem pora zamykać okres dzieciństwa i brać odpowiedzialność za swoje stany psychiczne na siebie - jakiekolwiek ucieczki zwody obwinianie użalanie się nad sobą to pułapki,mordęga i szkodliwe myślenie 
dobrze że zdajesz sobie sprawę z tego co czujesz i jak myślisz o rodzicach jet nad czym popracować i od czego zacząć
jak chcesz być mężczyzną przez duże M to praca w stronę pogodzenia się z tatą Ciebie czeka inaczej trudniej Ci będzie akceptować i lubić siebie masz szansę rozwijać się i pracować nad emocjami
rzuca Tobą jeszcze to też taki okres i wiek   
Moje problemy to mają bardzo,bardzo niewiele wspólnego z chorobą taty a mój starszy brat był zdrowy psychicznie