Problemy w pracy - odejść czy nie - Netkobiety.pl

Klara1998 napisał/a:

Bardzo proszę o poradę co powinnam zrobić.
Od sześciu lat pracuje w firmie. Nie jest to duże przedsiębiorstwo, ale bardzo wymagająca branża. Zaczynałam tam pracę w wieku 22 lat. Na początku była euforia, pełne zaangażowanie. Porzuciłam wszystko inne (znajomych, chłopaka, zainteresowania). Skupiłam się na tym, żeby utrzymać tę wymarzoną pracę jak najdłużej. Wykazać się. Prezes zaczął zauważać moje podejście i z roku na rok zakres obowiązków się poszerzał. Wynagrodzenie też. Byłam tym zachwycona. Aż do czasu..
Pierwsze załamanie przyszło rok temu (poważny audyt, z którym zostałam sama). Przez miesiąc nie jadłam, nie spałam, jakbym była robotem. Po nocy płakałam gdy wychodziły jakieś niedociągnięcia. W tym roku sytuacja się powtarza. Znów problemy z urzędem. Znów nie śpię i nie jem. Zażywam tylko leki uspokajające - nie działają. Nie mam przyjaciół, odeszli bo nie miałam czasu. Nie mam chłopaka - nie potrafiłam się wystarczająco zaangażować. Praca była najważniejsza. Traktuje firmę jak moje dziecko, wszystko co mi się w życiu udało to osiągnięcia zawodowe. To to miejsce. Tam mam pozycję, tam mam swój głos, tam ludzie na mnie liczą , doceniają. Byłam u psychologa. Pani stwierdziła, że powinnam wziąć urlop i odpocząć. A poza tym nic mi nie dolega. Wzięłam urlop, ale co chwilę sprawdzałam pocztę, dzwoniłam do biura, łączyłam się zdalnie. Od 2018 roku nie byłam nigdzie na wakacjach. Zawsze jestem na łączach. Wydaje mi się, że jestem uzależniona, biorę na siebie kolejne zlecenia, nie potrafię przestać. Boję się, że wpadnę w poważne załamanie nerwowe i depresję, bo przestaje sobie radzić.Nie wiem co robić. Może ktoś z Was był w podobnej sytuacji.

Odejdź stamtąd  i zacznij żyć tam masz już przepalone na stykach nic już nie da się zrobić
przekroczyłaś granicę wytrzymałości i wydaje się że żadne próby dostosowania się tam jeszcze inaczej jeszcze bardzie już nie zadziałają ,chyba potrzebujesz sięgnąć dna jak pracoholik i przesilenia żeby podjąć radykalne kroki
Terapia w stronę asertywności może Ci pomóc .

Jak to nie masz chłopaka a ten facet    o którym pisałeś w wątku Niewiernejżony
Nie masz już planów z nim związanych ? Romans niestety też Cię chyba wykańcza nie ma to tamto
notoryczne czekanie, frustracj,a żyjesz jego życiem małżeńskim, sama pisałeś, o tym zaangażowaniu w jego sprawy, więc mam takie wnioski
ratownictwo i pocieszycielstwo uzależnia albo może uzależnić, jak się ma problemy podobne do Twoich te z pracą
To wszystko prawdopodobnie się zazębia i tworzysz zależność jedną w pracy  uciekasz w nią i Ciebie wchłania
a relacje z tym facetem też prawdopodobnie traktujesz po części jak ucieczkę od pracy i problemów bo emocje dają ukojeni ulgę między innymi
miałem kiedyś podobnie  tak mi się wydaje widzę sporo podobieństw ,dodatkowo uciekałem przed zobowiązaniem z kimś wolnym
i ukrywałem tłumiłem pewien rodzaj desperacji
praca mnie męczyła, pochłaniała, na przemian z nudą i  wypaleniem tam w niej  i "trafił się" romans 

odżyłem miałem zmienić już pracę ale tam zostałem  wygodniej mi było po prostu krok w bok i wstecz
Żeby znowu nie było jałowej dyskusji,i insynuacji  o potępianie
to co napisałem to moje przypuszczenia, a nie prawdy objawione

Klara1998 napisał/a:

Dziękuję. Wolałam w tym wątku nie wspominać o tym, że obecnie czekam w zawieszeniu jeżeli chodzi o faceta. Muszę poczekać kilka miesięcy nim będę mogła go oficjalnie nazwać swoim chłopakiem. Nic wcześniej nie stworzyłam przez pracę. To chciałam podkreślić w tym temacie.

Jak tak dalej będziesz działać w pracy to może być ciężko nawet jak będziecie razem
odpoczniesz trochę odsapniesz, może wreszcie będziecie razem ,ale miodowy miesiąc kiedyś  się skończy
wrócisz do pracy i wszystko się odnowi, jeżeli nie dasz sobie stop na takie nastawienie i rozwój uzależnienia od pracy
wszelkie nawyki wrócą na stare tory a nowy związek nigdy nie jest lekiem morfiną czy cudownym zdarzeniem, które wszystko magicznie wyprostuje naprawi doda sił na zawsze to złudzenia i życzenia organizm tak nie działa potrzebuje czegoś noewgo i czegoś starego naprzemiennie a nie tylko nowego czy tylko strego takie moje zdanie i doświadczenie
za jakiś czas wszystko wróci do punktu w którym to zostawisz taka jest właściwość i dynamika progres każdego uzależnienia czy kompulsywnego zachowania to się na pewno ociera mocno o coś takiego
Masz sporo somatycznych objawów wypalania się, niekoniecznie to już jest pracoholizm, ale wiele z tego to jakaś kompulsja jest,balansujesz coraz bliżej krawędzi - nadzieja jeżeli ją masz że będzie cud jak będzie już w związku trochę Ciebie trzyma ale niestety rozczarowania są elementem życia i powroty do nawyków i regulowania emocjami w ucieczkowy sposób tez istniej
na pewno więcej odpoczynku i zmian nawyków Ci się przyda, myślę że psycholog trochę powierzchownie potraktował te objawy,które opisałaś 
albo coś przemilczałeś, ewentualnie czegoś nie przyjmujesz do wiadomości ,albo nie do końca zrozumiałaś, ale nie wiem nie było mnie tam przy tej rozmowie też się domyślam
tak na 100% nie da się rozdzielać różnych dziedzin od siebie potrzeba stref buforowych żeby na przykład nie przynosić stresu do do domu niedobrze że się wyalienowałaś i izolujesz się od znajomych jeden człowiek nie udźwignie  Twoich problemów na dłuższą metę
nie jesteście terapeutami dla siebie
Jak chcesz koniecznie tam zostać to niemożliwym ,wydaje się funkcjonować na takich obrotach i zasadach jak do tej pory
odpoczniesz i co dalej chwila przerwy i powrót do kieratu a jak widzisz to masakra dla ciała i psychiki sam nie przejdzie.

paslawek napisał/a:

Klara1998 napisał/a:

Dziękuję. Wolałam w tym wątku nie wspominać o tym, że obecnie czekam w zawieszeniu jeżeli chodzi o faceta. Muszę poczekać kilka miesięcy nim będę mogła go oficjalnie nazwać swoim chłopakiem. Nic wcześniej nie stworzyłam przez pracę. To chciałam podkreślić w tym temacie.

Jak tak dalej będziesz działać w pracy to może być ciężko nawet jak będziecie razem
odpoczniesz trochę odsapniesz, może wreszcie będziecie razem ,ale miodowy miesiąc kiedyś  się skończy
wrócisz do pracy i wszystko się odnowi, jeżeli nie dasz sobie stop na takie nastawienie i rozwój uzależnienia od pracy
wszelkie nawyki wrócą na stare tory a nowy związek nigdy nie jest lekiem morfiną czy cudownym zdarzeniem, które wszystko magicznie wyprostuje naprawi doda sił na zawsze to złudzenia i życzenia organizm tak nie działa potrzebuje czegoś noewgo i czegoś starego naprzemiennie a nie tylko nowego czy tylko strego takie moje zdanie i doświadczenie
za jakiś czas wszystko wróci do punktu w którym to zostawisz taka jest właściwość i dynamika progres każdego uzależnienia czy kompulsywnego zachowania to się na pewno ociera mocno o coś takiego
Masz sporo somatycznych objawów wypalania się, niekoniecznie to już jest pracoholizm, ale wiele z tego to jakaś kompulsja jest,balansujesz coraz bliżej krawędzi - nadzieja jeżeli ją masz że będzie cud jak będzie już w związku trochę Ciebie trzyma ale niestety rozczarowania są elementem życia i powroty do nawyków i regulowania emocjami w ucieczkowy sposób tez istniej
na pewno więcej odpoczynku i zmian nawyków Ci się przyda, myślę że psycholog trochę powierzchownie potraktował te objawy,które opisałaś 
albo coś przemilczałeś, ewentualnie czegoś nie przyjmujesz do wiadomości ,albo nie do końca zrozumiałaś, ale nie wiem nie było mnie tam przy tej rozmowie też się domyślam
tak na 100% nie da się rozdzielać różnych dziedzin od siebie potrzeba stref buforowych żeby na przykład nie przynosić stresu do do domu niedobrze że się wyalienowałaś i izolujesz się od znajomych jeden człowiek nie udźwignie  Twoich problemów na dłuższą metę
nie jesteście terapeutami dla siebie
Jak chcesz koniecznie tam zostać to niemożliwym ,wydaje się funkcjonować na takich obrotach i zasadach jak do tej pory
odpoczniesz i co dalej chwila przerwy i powrót do kieratu a jak widzisz to masakra dla ciała i psychiki sam nie przejdzie.

Teraz nie mogę odejść. Muszę dociągnąć otwarte tematy do końca. I boję się, że jak odejdę to nigdy nie znajdę satysfakcjonującej pracy, że będę musiała zaczynać od nowa, że mogę sobie nie poradzić. Że stracę wszystko nad czym pracowałam. Powrotów nie będzie.
Dodatkowo już dwa razy składałam wypowiedzienie. Za każdym razem przekonywano mnie, że warto dać sobie jeszcze czas. Zatrudnili mi nawet stażystę do pomocy. Ale nie potrafią mu zaufać tak, by mu powierzyć coś ważnego. Prezes jest bardzo w porządku, oni tam dali mi od początku wielki kredyt zaufania. Nie miałam ani doświadczenia ani wykształcenia. Wszystkiego mnie nauczyli. Boję się, że odchodząc postąpię nie fair. Niewdzięcznie. Zastanawiam się, czy powinnam ponownie udać się do psychologa i ewentualnie na jakąś terapię. Bardzo chciałabym odzyskać dawne siły i zapał

Bardzo proszę o poradę co powinnam zrobić.
Od sześciu lat pracuje w firmie. Nie jest to duże przedsiębiorstwo, ale bardzo wymagająca branża. Zaczynałam tam pracę w wieku 22 lat. Na początku była euforia, pełne zaangażowanie. Porzuciłam wszystko inne (znajomych, chłopaka, zainteresowania). Skupiłam się na tym, żeby utrzymać tę wymarzoną pracę jak najdłużej. Wykazać się. Prezes zaczął zauważać moje podejście i z roku na rok zakres obowiązków się poszerzał. Wynagrodzenie też. Byłam tym zachwycona. Aż do czasu..
Pierwsze załamanie przyszło rok temu (poważny audyt, z którym zostałam sama). Przez miesiąc nie jadłam, nie spałam, jakbym była robotem. Po nocy płakałam gdy wychodziły jakieś niedociągnięcia. W tym roku sytuacja się powtarza. Znów problemy z urzędem. Znów nie śpię i nie jem. Zażywam tylko leki uspokajające - nie działają. Nie mam przyjaciół, odeszli bo nie miałam czasu. Nie mam chłopaka - nie potrafiłam się wystarczająco zaangażować. Praca była najważniejsza. Traktuje firmę jak moje dziecko, wszystko co mi się w życiu udało to osiągnięcia zawodowe. To to miejsce. Tam mam pozycję, tam mam swój głos, tam ludzie na mnie liczą , doceniają. Byłam u psychologa. Pani stwierdziła, że powinnam wziąć urlop i odpocząć. A poza tym nic mi nie dolega. Wzięłam urlop, ale co chwilę sprawdzałam pocztę, dzwoniłam do biura, łączyłam się zdalnie. Od 2018 roku nie byłam nigdzie na wakacjach. Zawsze jestem na łączach. Wydaje mi się, że jestem uzależniona, biorę na siebie kolejne zlecenia, nie potrafię przestać. Boję się, że wpadnę w poważne załamanie nerwowe i depresję, bo przestaje sobie radzić.Nie wiem co robić. Może ktoś z Was był w podobnej sytuacji.

assassin napisał/a:

Dobrze, że w poście paslawka znalazła się uwaga kim ty Autorko jesteś, bo możnaby jeszcze bez powodu się litować, a tak to szczerze mówiąc, zasługujesz na to życie, jakie TERAZ wiedziesz. Oby było wkrótce jeszcze "lepiej".

Jestem człowiekiem, którego dopadły dylematy zawodowe i który ma problemy w pracy. Co ważne w pracy, niezwiązane z moim mężczyzną więc pomyliły Ci się wątki. Pomimo tego dziękuję za miłe słowa, Tobie również życzę aby niechęć, potępienie, jad, okrucieństwo, brak empatii, brak zrozumienia i złe emocje, które wylewasz tu na innych, którzy nie postępuje wedle Twoich życiowych wzorców wróciły do Ciebie ze zdwojoną siłą.

Klara1998 napisał/a:

Dziękuję wszystkim za komentarze.
Przypominam, że wątek dotyczy spraw w pracy. Co zrobić z przemęczeniem i nadmiarem obowiązkow. Jak się zatrzymać, jak odejść. Prywatnie wszystko jest jak najbardziej ok

Nie minie ciebie zrobienie listy spraw które możesz odpuścić z obowiązków,więcej dawaj do zrobienia asystentowi niech też się uczy też ma prawo do błędu.Ćwiczenia oddechowe są dobre na relaks i zapanowanie na emocjami,bieganie albo szybkie chodzenie
masaż to sprawdziłem na sobie kiedyś tam teraz się tak całym sobą nie angażuje w robotę.