Czy to wszystko jest normalne? - Netkobiety.pl

Piszę tutaj mając nadzieję, że ktoś rozwieje moje wątpliwości i nie zostanę wyśmiana. Jestem osobą, która boryka się z borderline, dlatego nie wiem czy mogę do końca wierzyć własnym emocjom, które często są chwiejne i wyolbrzymione.
Jestem po ciężkim, toksycznym i przemocowym związku. 3 lata temu rozwiodłam się. Mój były mąż znęcał się nademną psychicznie, były też momenty gdy dochodziło do przemocy fizycznej. Na codzień słuchałam, że jestem głupia, brzydka, gruba, że nikt inny mnie nigdy nie zechce, a już napewno nie pokocha. Tkwiłam w tym ze względu na dziecko, ale gdy podniósł rękę na córkę postanowiłam odejść. W trakcie rozwodu na jaw wyszło wiele jego kłamstw i romansów. Okazało się, że ma syna, który jest zaledwie rok młodszy od naszej córki. To wszystko sprawiło, że moje problemy z emocjami i zaufaniem jeszcze bardziej się pogłębiły. Nigdy nie byłam w normalnym, zdrowym związku gdzie partnerzy są sobie równi. Nie wiem jakie zachowania są normalne, a co może wzbudzać niepokój.
Od roku jestem z pewnym mężczyzną. Moja córka go zaakceptowała i polubiła, a on ją. Aktualnie przez charakter jego pracy widujemy się co drugi weekend, ale jest to sytuacja przejściowa, bo już niedługo wraca tu na stałe. Poza spotkaniami to on dba o kontakt telefoniczny. Codziennie pisze, dopytuje co u mnie, pyta o moją córkę, interesuje się tym jak minął mi dzień i jak potoczyły się sprawy, które miałam zaplanowane na dany dzień. Jak przyjedzie to w pełni koncentruje się na mnie i pokazuje mi jak bardzo tęsknił. Dba o mnie, wspiera i stara się być kiedy tego potrzebuję. Jeśli nie może być przy mnie osobiście to stara się wesprzeć telefonicznie. On wie o mojej przeszłości i o borderline i wspiera mnie. Znosi te moje niekontrolowane wybuchy emocji i rozmawia ze mną o tym. Nie ma nigdy pretensji tylko stara się znaleźć rozwiązanie. Mówi o naszej wspólnej przyszłości, wspólnym zamieszkaniu i stworzeniu rodziny. Możnaby powiedzieć, że jest cudownie więc o co chodzi. Są pewne kwestie, które nie dają mi spokoju.
1. Ja nikogo nie znam. Nie znam jego znajomych ani rodziny. Rozmawiałam z nim o tym. Jeśli o znajomych chodzi to powiedział, że nie ma mnie komu przedstawić bo przez to jak pracuje nie ma czasu na znajomych. W to mu wierzę, bo odkąd się spotykamy to wyszedł tylko raz i to na imprezę firmowa, a tak to cały wolny czas spędza ze mną. No, ale rodzina? Czy po roku nie powinnam już ich poznać, zwlasza jeśli wiedzą o moim istnieniu? On twierdzi, że tego czasu, który mamy dla siebie jest tak mało, że chce go spędzić ze mną, a nie z rodzicami bez odrobiny prywatności. Mówi, że woli spotykać się u mnie, bo on mieszka z rodzicami i rodzeństwem i tej prywatności wogóle byśmy nie mieli. Myślę jednak że tu może chodzić o coś więcej. Kiedyś jak sobie wypił to wspomniał, że pochodzi z rodziny patologicznej. Nie rozwinął tego tematu, a ja uznałam, że jak bedzie gotowy to sam mi opowie i postanowiłam nie wyciągać od niego na siłę. Czy to możliwe, że trafiłam na egzemplarz, dla którego przedstawianie rodziny nie jest jakoś specjalnie ważne? Czy jednak powinno mnie to zaniepokoić?
2. Ostatnio zaczął wspominać o pieniądzach. Absolutnie nigdy nie dawał nawet do zrozumienia, że chciałby coś odemnie pożyczyć czy żebym za cokolwiek zapłaciła. Wspominał o tym, że po zmianie pracy ma niższe zarobki albo, że musi zdobyć na coś pieniądze. Nigdy nie zapytał ile zarabiam czy jaki jest status materialny mojej rodziny. Czy mówienie o pieniądzach w takim kontekście jak on to robi jest w związku normalne czy powinna zapalić mi się lampka?