Miłość życia - brak miłości? - Netkobiety.pl

Właśnie dlatego. że byłaś miłością jego życia, to co zrobiłaś,czyli odtrącenie owej miłości sprawiło że on Cie być może nawet znienawidził.
Z miłości do nienawiści,naprawdę tylko jeden krok.
I on z tym walczył, te bóle brzucha to jasny sygnał że jego ciało sie buntowało.
On chciał Ci zaufać,ale nie mógł.
To uczucie odtrącenia, ten ból,po prostu to wszystko było i jest silniejsze od niego.

Znasz takie powiedzenie że nie wchodzi sie dwa razy do tej samej rzeki?
Tak sprawa wygląda u ciebie.
To co raz utracone,nigdy się nie odzyska.

Nie zatruwaj życia ani sobie ani jemu.
Okazało se że zarówno on jak i ty,straciliście miłość życia przez twoją decyzje.
Podjęłaś decyzje,to teraz musisz się zmierzyć z konsekwencjami.
życie.

Absolutnie jest to niemożliwym, jeżeli nie będzie to jego suwerenna ,dobrowolna, przemyślana decyzja, zgoda na terapię na pierwszym miejscu dla niego samego .
Nic nie wskazuje jednak na jakąś inicjatywę z jego woli i z jego strony,Twoje działania w tym kierunku czyli jakieś próby przyśpieszania,namawiania,przekonywania go będą bezskuteczne,bezcelowe strata czasu i energii,podobnie oczekiwania spektakularnych efektów takiej terapii to jego czas i tempo Tobie nic do tego
a na Terapię to Ty się o wiele bardziej kwalifikujesz z takim zestawem sprzeczności wewnętrznych.powierzchownych przekonań,oczekiwań,roszczeń,żądań i infantylną lekkomyślną  postawą .

Ja myślę, że on sam nie wie jeszcze czego chce. Na razie mówi, że chciałby się wyleczyć i nie wie jakie są szanse na powrót. Sam nie rozumie co się z nim dzieje i czemu aż tak jego samopoczucie przy mnie się pogorszyło. Myślę, ze po powrocie pokazywałam całą sobą, że jestem za nim. Mówi, że to też czas dla mnie, bym sobie zdała sprawę czy go kocham, czy tylko tęsknię. Myślę, że potrzebuje tych zapewnień, żeby wiedzieć, w którą stronę iść na terapii.
I podobnie ja, ja również miałabym to z tyłu głowy, że on może odejść. A jednak ludzie wybaczają sobie np. zdrady. Jaką mają pewność, że zdrada się nie powtórzy? Przecież w miłości nigdy nie ma się pewności.

Nam nie musisz tego tłumaczyć to znaczy tego że w związku nie ma żadnych gwarancji na absolutną pewność i wieczną niezmienną trwałości więzi,
dla was jest za późno i za daleko ,masz bardzo ograniczony  ruch i tylko słowa, niewiele warte i niewiarygodne z jego punktu widzenia
oczywiście prawdopodobnie tak jest,jakaś szansa nawet bardzo nikła istnieć też może różne rzeczy mają  w życiu miejsce.

Wszystko co mówisz i robisz można poddać w wątpliwość i podważyć Twoje motywacje i intencje
w jego stanie psychicznym to powszechne, często mimowolne i jakby silniejsze od niego
Odzyskanie równowagi i zaufania to jego wysiłek i praca, decyzja z wszelkimi konsekwencjami emocjonalnymi  tymi niechcianymi również powodzenie zależałoby od jego dobrowolności jeszcze raz powtarzam i od jego cierpliwości
to co Ty możesz to być w porządku ze sobą, wyżej nie skoczysz ponad i za niego.
Odpuszczenie ,wybaczenie nie jest równoznaczne z odzyskaniem zaufania, przed nim do przepracowania żal, smutek, gniew, złość i inne emocje, które ewidentnie tłumił skutkiem tego miał somatyczne objawy
te jego bóle brzucha to nie przypadek nie wzięło się to z powietrza
to napięcie i tłumienie miewa taki skutek .
Proporcje i pewna niesymetryczna równowaga wewnątrz zdecyduje u niego o decyzji powrotu do bycia z Tobą w związku
równowaga  pomiędzy wiarą,nadzieją  i odwrotnościami tego czyli nieufnością ,brakiem poczucia bezpieczeństwa, podejrzliwością, niepewnością
U niego przeważają te drugie silnie i bardzo mocno, organicznie a Ty nic na to nie poradzisz słówkami i  dobrymi chęciami.

Kaszpir, i nie było nic, absolutnie nic, co Twoja była żona mogła zrobić, żebyś tak się nie czuł? Gdyby powiedziała Ci po jakimś czasie, że jednak jej uczucia do Ciebie odżyły, nie zmieniłoby to nic?

Uwierz po tych słowach to był koniec ..

Nie chcę pisać ale uwierz rozumiem twojego faceta i wiem jak to bolało i co przeżywa ..
Są słowa które niszczą wszystko i to właśnie to jedno słowo.

Nie chcę wracać do tego bo wiele wiele miesięcy z tego się podnosiłem ...

Daj mu spokój.
Weź na klatę to, że zepsułaś sobie fajny związek na własne życzenie. Masz nauczkę na przyszłość, że wcale nie potrzeba motylków i iskier uniesień, żeby kochać.

Nie zawracaj mu głowy. On ma prawo ułożyć sobie życie bez Ciebie. Zrobiłaś mu ogromną krzywdę i Twoje prośby teraz niczego nie zmienią. Wspólna terapia też nie. On po takiej akcji nie ufa i bardzo dobrze robi. Gdyby on tu przyszedł na forum, to każfy by mu powiedział, żeby zwiewał od Ciebie jak najdalej, bo nigdy nie wiadomo, jaki numer wywiniesz za kolejne lata.

Odetnijcie się od siebie.

Dokładnie tak.
RAZEM zasługują na miłość, prawdziwe zakochanie, prawdziwe pożądanie.

Bo Ty teraz autorko chcesz wrócić do niego z rozsądku. A przypomnij sobie powody przez które odeszłaś. Czy nie chciałabyś oszaleć na czyimś punkcie? Czuć mrowienia w sercu i cipce, gdy o nim myślisz?
I czy nie uważasz ze Twój ex zasługuje żeby też coś podobnego przeżyć?
Twoja odczucia były najwidoczniej prawdziwe i SILNE, skoro aż się wyprowadziłaś. Nie daj się zwieść złudnemu poczuciu tęsknoty.

Chyba wszystko zostało napisane, więc ja dodam tylko tyle. Spróbuj się, Autorko, postawić na miejscu tego faceta. Żyjesz 5 lat z kimś, kto pewnego dnia wstaje i mówi, że tak naprawdę Cię nigdy nie kochał i odchodzi. W tym momencie Twój świat rozpada się na kawałki, okazuje się, że żyłaś w ułudzie i ciągłym kłamstwie, Twoje plany, marzenia, poczucie bezpieczeństwa zostały zbudowane na fikcji, którą ukochana osoba, której bardzo ufasz, roztaczała dookoła Ciebie. To tak jakby ktoś zrobił z Ciebie wariata. Oszukiwał dzień w dzień, kiedy mówił "kocham". Ból jaki wiąże się z przeżyciem tej rzeczywistości jest niewyobrażalny.

W momencie, kiedy zeszliście się ze sobą Twój facet najprawdopodobniej cały czas przeżywał lęk, że on poczucie się spokojnie, przywiąże się, będzie myślał, że to za wami, a Ty za chwilę stwierdzisz, że to jednak nie to. To jest straszne napięcie psychiczne i ogromny ból emocjonalny, który manifestował się bólem brzucha (wyobraź sobie, że żyjesz z takimi kleszczami na sercu i w żołądku codziennie). Bo skoro raz wywróciłaś mu świat do góry nogami i obróciłaś 5 lat życia w żart, to dlaczego nie miałabyś tego zrobić ponownie? Poza tym, jak miałby Ci uwierzyć, że wróciłaś z miłości, a nie z lęku przed samotnością? Z lęku, że nie znajdziesz nikogo lepszego? Z lęku, że życie w pojedynkę jest trudniejsze, niż życie we dwoje? On ma w głowie piekło i bardzo zdrowo postąpił decydując się na rozstanie. Podstawą dobrego i trwałego związku musi być minimalne poczucie bezpieczeństwa i zaufanie. Zniszczyłaś, możliwe, że bezpowrotnie, te dwie rzeczy i nie ma na czym dalej budować.

Poza tym widzę w Twoim zachowaniu jeszcze jedną rzecz, która nie rokuje dobrze. Z tego co piszesz starasz się znaleźć sposób, jak go ponownie przekonać do siebie. Brak jednak w Twoim poście refleksji nad tym, jak dużą krzywdę mu zrobiłaś. Nie zastanawiasz się jak mu pomóc ukoić ten ból, który czuje, jak przywrócić spokój. Nawet na terapię chcesz iść po to, żeby Ci zaufał i był z Tobą, a nie po to, żeby przestał cierpieć. Z całym szacunkiem, nie brzmi to jak miłość.

Jeśli naprawdę go kochasz daj mu czas, o który prosił. Sama wewnętrznie przemyśl, czy naprawdę chcesz do niego wrócić z miłości, czy odzywa się przywiązanie albo pragmatyzm. A na przyszłość dobrze się zastanawiaj, zanim zrzucisz we własne gniazdo taką bombę. Pomyślności!