Ja, mąż i "jego" kolega - Netkobiety.pl

Po pierwsze zadaj sobie pytanie: Co cię w tym związku trzyma? Bo chyba nie miłość do męża? A nawet jeśli, to po co ci miłość bez seksu czy bliskości? Jesteś młoda, a krew nie woda (ale mi się "rymło"). Prędzej czy później "popłyniesz", jeśli nie z kolegą to z kimś innym i wtedy TO BĘDZIE TWOJA WINA. Jeśli próby naprawienia twojego małżeństwa są przez męża odrzucane, to albo on już kogoś ma, albo bliskość z kimkolwiek mu niepotrzebna (są takie przypadki), albo sam ma jakieś swoje życie o którym nic nie wiesz i to od dawna.

To spotkanie z "kolegą" to chyba sygnał, że powinnaś coś zrobić ze swoim małżeństwem i nie czekać na katastrofę.

To Wy jesteście odpowiedzialni za Wasze małżeństwo. To Wy powinniście się postarać o to, żeby razem jeść obiady albo poświęcić chociaż 30min wieczorem na rozmowę. To Wy sprawiliścje, że teraz macie nijakie dni.

Ty już popłynęłaś. Już go zaczęłaś zdradzać. Nie umiesz najpierw podjąć decyzji zanim zaczniesz całować się z innym?

Istnieją terapeuci, którzy specjalizują się w pomocy rodzinom po stracie dziecka. Z takiej pomocy powinniście skorzystać.

Ja nie widzę tutaj nic co sugerowało by że autorka próbuje naprawić to małżeństwo. Jest tylko opisanie stanu faktycznego, czyli że żyją jak lokatorzy. Autorka uznała że jest jak jest i tyle, po co się postarać, spróbować na nowo rozpalić ten płomień. Widać że mąż gorzej przeszedł tragedię poronienia niż autorka, zamkną się w sobie, unika bliskości, a co robi autorka w tym temacie? Chciała porozmawiać o następnej ciąży.... Mimo że jak byk widać że mąż sobie nie poradził z poronieniem. No i na deser zostaje zdradzony przez żonę...

Też mam takie wrażenie, że autorka postawiła krzyżyk na relacji bez walki.
Nie wiem, czy braliście ślub kościelny czy cywilny, ale zakładam, że w tamtym momencie z pełnym przekonaniem opowiedziałaś "chcemy" na pytanie "Czy chcecie wytrwać w tym związku w zdrowiu i chorobie, w dobrej i złej doli, aż do końca życia?" albo przed urzędnikiem przyrzekałaś, że uczynisz wszystko by małżeństwo było zgodne, szczęśliwe i trwałe. Ta przysięga nie była po to by było doniośle i elegancko, miała wyrazić gotowość do przechodzenia przez trudności razem. Wiem, że łatwo się ja składało, gdy wszystko było cacy, ale czas sobie o niej przypomnieć.

Tak trudne doświadczenia mogą jeszcze bardziej scalać, albo budować mury w związku. Wygląda na to, że poczuliście się niezrozumiani, być może dużo jest chowanej urazy i żalu, okej,  zabrakło wspólnoty w tamtym czasie, ale to nie oznacza, że nie da się jej odnaleźć. Jeżeli nie wiesz od czego zacząć to zwróćcie się do specjalisty.

Prawda jest taka, że gdyby nie Wasz kryzys, to kolega nie zrobiłby na Tobie większego wrażenia, on z kolei pewnie wyczuł łatwy cel.

Kolega jest wolny, ma za sobą długi związek, który się rozpadł. Nie ma dzieci.
Co nas łączy? Z mężem żyjemy właśnie jak lokatorzy, a nie małżeństwo. Nie ma tragedii, nie ma przemocy ani nałogów, jest po prostu byle jak. Nie oczekuję fajerwerków, rzucania się sobie na szyję, od braku wspólnych posiłków nikt nie umiera (kolacje każdy robi sam sobie w innym czasie), ale my mamy za sobą trzy lata małżeństwa, a mamy życie jakie mamy, co będzie za 5, 10, 15 lat? Całe życie obok siebie?
Praca też daje nam w du..., wstajemy wcześnie, mamy kontakt z bardzo różnymi ludźmi i sytuacjami na drodze, to rodzi stres i wypala, więc ciężko, żebym miala do męża pretensje o to, że pada z nóg, bo sama znam ten "ból".
O dziecko zaczęliśmy się starac szybko, do czasu wszystko było ok, na poronienie nic nie wskazywało, a że nam zależało chyba za bardzo, to jak już się stało, tak mąż do dzisiaj to przeżywa. Po mnie nie spłynęło to jak po kaczce, ale ja bym chciala spróbować, a nie: nie udało się, to już poddajemy się i koniec, zamykamy temat i udajemy, że to nie istnieje.
Chcialam mężowi zaproponować terapię małżeńską. Nie rozmawialiśmy o tym jeszcze, ale może warto zaproponować i zobaczyć, co wyniknie? Czy mąż będzie chętny czy nie?

Powinnam zakończyć to, co zaszło między mną a kolegą, a tu....nie chce. Mam ochotę tym rzucić, ale na ochocie się konczy. To "tylko" wymiana wiadomości, jak się spotkamy, to na samej rozmowie się nie skończy, dlatego na razie ciągle odmawiam. Czuje się jak świnia rozgrywając tak wszystko za plecami męża, przemyślając, a on niczego nie podejrzewa.
Poważna rozmowa z mężem nas czeka, bo jak nie zaczniemy żyć razem, to nic dobrego nie będzie.

Zawsze sie zastanawiam, co właściwie daje komuś relacja na boku, choćby to miałaby być tylko sama rozmowa..?Jakoś tak ze wszystkimi chce się gadać tylko nie z partnerem? To jakieś remedium na kłopoty i problemy? Potrzeba bycia zrozumianym i docenionym? Zawsze to łatwiej zrobić niż spróbować rozwiazać problem z drugą połówką?

Autorko, a dlaczego właściwie uważasz, że prawo przeżywania straty Waszego dziecka przez męża mniej istotna niż Twoja niemal natychmiastowa gotowość do zajścia w kolejną ciążę?

Loka, oczywiście

Kwestie biologiczne grają tutaj wielką rolę, jednak spotykałem się z historiami, gdzie właśnie kobieta przeżywała psychicznie bardziej stratę dziecka, co się potem przerzucało na relacje obojga partnerów a to facet np naciskał na kolejne dziecko. Zdaję sobie sprawę, że bywa różnie i nawet czynniki psychologicnze są powiązane z fizjologicznymi.

Chociaż to w sumie tylko jeden z elementów, które składają się na kryzys między małżonkami.

czyli miałem racje.
autorka nie zrobiła nic aby naprawić to małżeństwo.
Nie zrobiła nic aby pomoc mężowi, Wesprzeć go,jak trzeba to dać się wypłakać.

Jedyne co zrobiła i nadal robi to dla siebie,ona ma emocje,ona ma zapomnienie,ona jest szczęśliwa.
A mąż tam w żałobie niech sobie siedzi sam w pokoju.

Nie zasługujesz na to aby byc jego zona.
Powiedz mu o kochanku,ma prawo wiedzieć i do tego kochanka idź.

Rita, jakie "po tobie spłynęło"? Skąd to wzięłaś? Bo ja napisałam coś przeciwnego, ze NIE spłynęło po mnie, tylko chciałabym bardzo, żebysmy spróbowali znowu. Poroniłam w 9 tygodniu, każdy wie, że poronienia do 12 tygodnia to norma i matka natura, ale jak się dziecka chce, to człowiek odsuwa od siebie myśli o takim zakończeniu. Tu jestem zdrowa, wszystko "działa" u mnie jak powinno, szansa na to, że teraz by nam wyszło, jest duża.
Nigdy nie uprawialam seksu z kolegą, a Ty, Szeptuch: kto Ci dał prawo do mówienia, kto na kogo zasługuje czy nie zasługuje?
Jak ludzie zrobią coś głupiego, czego zrobić nie powinni, to już koniec, nie ma co ratować? Bo to chyba tak nie działa.

Autorko, masz jedno życie.
Jak nie ten kolega, to następny.

To wszystko nie jest takie proste. Piszcie o terapii w celu przepracowania straty dziecka - zaraz po poronieniu w zasadzie nie rozmawialiśmy o tym, każdy dusił to w sobie, ja siebie ogarnęłam sama, poukładałam to sobie w głowie. Na rozmowę o dziecku mąż jest zamknięty. Już jakby nie chciał więcej próbować, jak ten raz nie wyszedł.
Nie wiem, czy on przystanie na terapię,czego by ona nie dotyczyla, ale chciałabym, żebysmy spróbowali. Zeby nie kończyć tego małżeństwa tak już, zaraz, bez (chociaż) próby uratowania go. Z kolegą kontakt muszę przerwać, bo inaczej się nie uda nic, mogę "nie chcieć", ale muszę. Bo mnie wziął haj emocjonalny, i pod jego wpływem mam jak w banku, że coś zrobię, czego nie mogę.

Maku - kolega nikomu nie powie, bo musiałby być pierd....w mózg. A mąż zabiłby chyba i jego i mnie (wystawiłby mi walizki w pięć minut za drzwi).

On jest zamknięty na rozmowę z Tobą. Ja na Twoim miejscu znalazłabym terapeutę tak, jak opisałam w poście gdzieś wyżej i dałabym mu numer telefonu. Ewentualnie zapytałabym czy go zapisać na wizytę i na kiedy, jeżeli dla niego telefon to za dużo. I zapytałabym czy chce na taką wizytę iśc sam czy ze mną.

I tak jak pisałam, ja się mu wcale nie dziwię, że jest zamknięty na temat dziecka. To jest całkowicie normalne.

My straciliśmy dziecko w 22tygodniu. Mąż terapii nie chciał, ja mam swoją terapeutkę do której chodzę i ona mi bardzo w głowie pomaga to wszystko ustawić.
Myślę, że nawet jeżeli mąż takich spotkań nie chce, to Ty sama mogłabyś do takiej terapeutki iść na kilka spotkań choćby po to, żeby pogadać o tym, jak rozmawiać z mężem, jak jemu pomóc, jak go wspierać. Bo każde z Was ma swój okop i uznajecie siebie za wrogów. Nie rozumiecie się wzajemnie. A Ty niespecjalnie próbujesz zrozumieć jego i to, w jaki sposób on to wszystko przeżywa. Tobie się wydaje, że skoro Ty się podniosłaś, to on też powinien, a tak nie jest.
Moja terapeutka mówiła mi o wielu przypadkach, gdzie jedna strona całkowicie zostaje pogrążona w żałobie i zamyka się na wszystko, a druga strona nie rozumie, bo już ruszyła dalej. To wszystko jest do wyprostowania, tylko w tym momencie, Ty musisz podjąć konkretną akcję po to, żeby pomóc jemu.

Edit.
Jeszcze jedno. Specjalnie napisałam wcześniej o tych badaniach, do czego też się nie odniosłaś. Bo myślę, że mąż by inaczej podszedł do komunikatu "Słuchaj Heniek, zrobiłam badania, sprawdziłam sobie krzepliwość, cukier, tarczycę, kontroluję ciśnienie, zbadałam i z mojej strony wszystko jest ok. Znalazłam dobrego lekarza, od razu po pozytywnym teście da mi progesteron i będzie kontrolował regularnie czy wszystko jest ok. Zrobimy wszystko, co damy radę". Wtedy od razu człowiek czuje się pewniej. Nie oskarżam Cię tutaj ani nic, bo poronienie nie jest winą kobiety, ale można się przed nim maksymalnie zabezpieczyć. Wiadomo, że nie wyeliminuje się tego na 100%, bo ryzyko jest zawsze, ale to daje psychicznie bardzo dużo, jak się jest przygotowanym.

Pójście do boczniaka zawsze jest pójściem na łatwiznę, a ja mam wrażenie, że Twój mąż po prostu ma jakieś stany depresyjne, które wyłącza u siebie grami.

Ale tu nie widać, żeby Autorka podejmowała jakieś próby, które mąż odrzucał.

Nie widać, ale on też nie wychodzi z inicjatywą. Autorka już ma kogoś na boku, nie wykluczałabym, że on też. Wszyscy tutaj jego niechęć do starań o kolejną ciążę przypisują żałobie po utracie poprzedniej,  ja myślę, że to jest tylko jedna z opcji. Czytam dużo dyskusji na forach okołociążowych, fakt, że większość piszących to kobiety, ale można zauważyć, że taki wzajemny chłód i zniechęcenie pojawia się zazwyczaj dopiero po n-tej stracie i wielu latach porażek.

widzisz, ja uważam że do momentu zdrady wszystko można wybaczyć i wszystko przepracować,o ile sa szczere chęci z obydwu stron.
Zdrada niszczy i wypala wszystko.
Ty juz rubikon przekroczyłaś,zdradziłaś swojego męża.
Wiec jak dla mnie,nie ma tu juz miejsca na ratowanie czegokolwiek.

BB:
Autorka sama pisze że jej starania o ratowania małżeństwa były żadne,do tej pory.
Sama również pisze że wszystko zaczęło sie sypać od momentu poronienia, że jej mąż stał sie wycofany, chłodny,zaczął sie izolować.
Nie trzeba geniusza żeby dodać 2 do 2 i wyjdzie żze ciągle jest w żałobie,nie przepracował traumy.

My nie. Ale bardzo pracowaliśmy nad tym, żeby tak było. Ja mam terapię praktycznie od samego początku. I u nas ciągle jest jednak bardzo wcześnie.
Terapeutki też nie znalazłam sobie sama. Moja mama od swojej znajomej dostała telefon i kazały mi zadzwonić i się umówić. Ja byłam w takim stanie, że wstawałam z łóżka tylko do łazienki, a przez cały dzień żyłam na jednej kanapce, którą ktoś we mnie wmusił. I paradoksalnie do tego miałam ochotę natychmiast zajść w kolejną ciążę, bo tak mi organizm dyktował.
Rozumiem tu i Autorkę i jej męża.

Znam ludzi, dla których rok to było mało, żeby się ze stratą pogodzić.
Znam ludzi, którzy tracili po 5 ciąż zanim udało się uratować jedno dziecko. I szacun dla nich.
Znam ludzi, którzy poddali się po pierwszej stracie.

Nie ma jednego poprawnego scenariusza tego, ile człowiek może w życiu znieść, albo tak jak w tym przypadku, po ilu stratach dopiero ma prawo się załamać. Ludzka psychika jest bardzo złożona. Ja po poprzedniej ciąży mam objawy PTSD, które zaczęły wychodzić dopiero teraz. Kolejna ciąża będzie dla męża Autorki gigantycznym obciążeniem. Praktycznie do 10 tygodnia ciągłym stresem. Ma prawo do tego, żeby nie czuć się na to gotowym. Szkoda, że nie dostał wsparcia od samego początku, ale niestety u nas kuleje nawet wsparcie dla matek, a co dopiero dla ojców. Moim zdaniem facet ma jakieś stany depresyjne i potrzebuje pomocy, a nie nacisku.

Też powiedziałam mężowi, że jak teraz się nie uda, to więcej nie chcę próbować. Bo wiem, że wolałabym skoczyć z mostu niż pochować kolejne dziecko.

Bardzo mi przykro, że Cię to spotkało.

Jeśli chodzi o Autorkę - czy Ty w ogóle chcesz ratować swoje małżeństwo? Ja bym to przemyślała jeszcze zanim zaczniesz go namawiać na terapię.

Żeby ratować, to jeszcze trzeba mieć co i wiedzieć, że to tego ratowania jest warte.

Albo chociaż w to głęboko wierzyć.

A pewnie że nie pokaże
Mężowi nie można powiedzieć co ma zrobić, ale czego nie zrobił do tej pory, to trudno nie zauważyć.

Co ci salomonka nie pasuje?
to że typ wpadł w depresje po straconym dziecku?
Rozumiem że ma x czasu na to a potem wypad do baru i na tance bo inaczej będzie uznany przez ciebie  "chodzącym trupem"?
I teraz uwaga salomonka ktoś w żałobie, być może w depresji nie chce  "bliskości i zwyczajnego ciepła drugiej osoby."

I nie wiem czy zauważyłaś ale nie piszemy tutaj z mężem autorki, bo w tedy można było by mu polecić psychiatrę i rozwód z winy żony.

Chciałabym spróbować, bo poddać się zawsze zdążę. Tylko zerwanie kontaktów z kolegą to mus, bo sie nie uda inaczej.
Maz zawsze był bardzo spokojny, alko pija bardzo rzadko.

Trochę Cię będzie telepać "ponarkotycznie",przez miesiąc odleciałaś dość szybko i łatwo,ale to do przeżycia nie strasz się tym odstawieniem,zadbaj o siebie bardziej po prostu coś nowego zrób ,więcej ruchu i wstrząśnij mężem coś za bardzo uciekł w swój świat 
W każdym razie odcięcie się i zero kontaktu  z kolegą to podstawa.

Ojej, znowu znudzona mężatka która całą odpowiedzialność zrzuca na męża. Faceci to świnie. Po co wy się wiążecie w ogóle jeżeli wasz poziom samokontroli jest na poziomu rocznego dziecka? Ślub jest aż tak modny? Wystarczy odpowiednia okazja i lampka prosecco, dramat.

Nieraz uśmiech wystarczy

Jeśli ten facet jest bliskim znajomym Twojego męża, to całkowicie podzoielam zdanie Kolegi Andersa. Akurat trzeba już zupełnie mieć zalany hormonami mózg, aby się dobierać do partnera(rki) kogoś bliskiego.

Ja, mąż i "jego" kolega

no już myślałem ze będzie nagły zwrot akcji że mąż i kolega będą mieć sie  ku sobie a tu znowu standard, znudzona ja bawcie mnie ...nudna, przewidywalna  jesteś finał tez oczywisty