Wstręt przed 1 spotkaniem z internetu - Netkobiety.pl

No coś w tym jest, ja nie potrafię tak na luzie przejść, bo mi np zależy itd, z resztą kiedyś mi jedna dziewczyna po 1 spotkaniu napisała, że byłem bardziej spięty od niej i serio u niej tego nie było widać.
Po prostu wiele było takich spotkań co fajnie się tygodniami rozmawiało online a potem na żywo kaszana.
Nawet nie wiem dlaczego i taki efekt że szybki spacer i spadamy, bo szkoda czasu.

Może inni więcej tych spotkań mają i 2 zdania zamienią i się spotykają, nie rozwijają rozmów online, a mi to świetnie wychodzi.
Ja mam jakiś dar chyba że kobiety mi super ufają i historyjki życia opowiadają, normalnie jakbyśmy się znali 20 lat.

To znaczy nie wiem czy dobre zdanie?? raczej jak ja wypadnę żeby bylo więcej spotkań, żeby druga strona chciała się jeszcze umówić, to prędzej.
Ja się czuje prędzej jak obserwowany albo oceniany itd.
To tak jak gra komputerowa typu wyścigówka chcesz zrobić przejazd jak najlepiej i się na tym skupiasz, albo niesiesz gorącą herbatę i myślisz żeby nie wylać.
Jak na siłowni, duży ciężar i za bardzo myślisz że nie dasz rady i wtedy faktycznie jest problem, ale ja nie wiem jak to zmienić u siebie.
Bo np wracam z takiego spotkania niezbyt udanego do siebie i jest dolina i psychicznie człowiek się wkurza i to się tak napędza.

Wiesz, ze to cecha charakterystyczna psychopatycznego zaburzenia osobowosci?
Moze zrob sobie test: https://openpsychometrics.org/tests/LSRP.php

Ale randka to interes obydwu stron.
Masz prawo proponować,a nie godzić sie an wszystko.
Jak najbardziej siłownia czy te udawane wesela to fajny pomysł.
Wszsytko jest lepsze od "kawy"

To znaczy owszem ale, to nie tak że kogoś udaje, po prostu zawsze pisząc np. e-mail zamiast gdzieś zadzwonić inaczej się zachowujemy, jesteśmy pewniejsi.
Natomiast mój wstręt polega na tym że nie wiem czego się spodziewać, co będzie później, a co jeśli będzie niezręcznie, potem człowiek obwinia siebie, jakąś swoją własną porażką to określa itd.
Nie wiem czy ja jestem w błędzie ale często właśnie kobiety wychodzą z tego z twarzą ze tak powiem, a ja się umartwiam.
Też tak myślałem czy nie lepiej częściej się spotykać z nowo-poznanymi dziewczynami a nie naraszczać tygodniami z jedną.

No i tak robię sobie nadzieję, ale z drugiej strony mam zawsze zakładać że nic nie wyjdzie? To z takim nastawieniem to będzie masakra

Czyli rozumiem że nie każdy ma takie coś? To u mnie jest coś jak wizyta u stomatologa, niby wiem że trzeba iść, że warto ale jak pomyślę to aż się nie chce, tak samo tutaj samym pisaniem nic nie zdziałam, ale znowu przygotowania, ubieranie, fryz a potem kicha i dolina, to też chęci brak.

Ja tak nie mialem.
Ale z drugiej strony nigdy nie mialem sytuacji, ze kobieta nie chciala sie ze mna spotkac drugi raz.
Wiec potrafie sobie wyobrazic sytuacje gdzie spina i odrzucenie sie zapetla - czlowiek sie na spotkaniu spina przez co skupia sie bardziej na sobie niz na drugiej osobie, to prowadzi do odrzucenia przez druga osobe a to z kolei napedza jeszcze wieksza spine kolejnym razem.

Natomiast w twoim przypadku mysle, ze masz grubszy problem niz same pierwsze spotkania.
Mysle, ze masz problem z otworzeniem sie na ludzi i budowaniem cieplych relacji bez obawy, ze druga osoba to wykorzysta lub odrzuci gdy pozwolisz sobie byc podatnym na zranienie.

Nie wiem czy jakas kobieta chciala zwiazku po pierwszym spotkaniu.
Moze chciala, choc nie wiem po co tak sie spieszyc?
Natomiast nigdy nie mialem sytuacji, w ktorej cos by sie na gorsze zmienilo w relacji po pierwszym spotkaniu do tego stopnia, ze nie zgodzilaby sie na kolejna randke.
Zwyczajnie zawsze staralem sie dbac aby druga osoba czula sie komfortowo i byc autentycznym.

Inny temat, ze ja sie nigdy sie nie umawialem z zadnymi kobietami poznanymi na portalach randkowych / aplikacjach.
Jak mi sie podobala jakas kobieta to podchodzilem i zagadywalem wiec pierwsza randka to nigdy nie byl moment w ktorym widzielismy sie czy zamienilismy slowo pierwszy raz na zywo.

A to jak to odbierasz i odczuwasz - zdaje sobie sprawe.
Tak samo jak czuja sie kobiety na randkach z Toba.
I jak czuly by sie z Toba w zwiazku.

Przychodzisz tutaj i pytasz co masz zrobic bo twoi znajomi maja wiecej randek od Ciebie.
Nie widzisz swojego problemu. Zauwazasz jedynie jedna z konsekwencji.

No właśnie czyli u Ciebie nie było czegoś takiego jak syndrom 1 spotkania, bo poznawałeś na żywo, czyli to jest inna rzeczywistość.
Ja mówię o spotkaniach właśnie po raz 1 na żywo.
Myślę, że poznając się od początku w realnym świecie u mnie też by to inaczej wyglądało.

Nie i ja nie pytam co mam zrobić bo znajomi mają więcej randek ode mnie, tylko jak odczuwać powiedzmy przyjemność i tak jak pisze jeneste92 dobrą zabawę przychodząc na 1 spotkanie a nie męczarnie jak się o tym pomyśli.

Ja tu widzę ogromny wpływ jednego przekonania: że to Ty jesteś odpowiedzialny za przebieg randki. Dlaczego nie bierzesz pod uwagę, że może na żywo po prostu nie pasujecie do siebie temperamentami czy stylem rozmowy? Nie wszyscy dogadają się ze wszystkimi i to jest jak najbardziej naturalne. Albo dlaczego nie zobaczysz winy drugiej strony w tym, że było niezręcznie? Może to rozmówczyni nie miała umiejętności rozmowy, nie umiała nawiązywać, odpowiadała jednym nijakim zdaniem, do którego z kolei Ty nie mogłeś się odnieść. Albo całe życie przeżyła kompletnie inaczej od Ciebie i nie ma opcji, że się gdzieś spotkacie i nikogo w tym wina.

No i nie ma co ukrywać, te spotkania online są bardzo nienaturalne. Ktoś może się podobać na zdjęciach, wyglądać tak samo w realu, a ciało i podświadomość wiedzą lepiej, czy na żywo zagrało czy nie. Ja sama jestem w stanie znaleźć w głowie sporo facetów, którzy na poziomie obiektywnym są przystojni, na jakiejś apce pewnie przesunęłabym w dobrą stronę, ale na żywo nie pociągają mnie ni w ząb i czasem nawet nie byłabym w stanie stwierdzić dlaczego. Nie ma co brać tego do siebie.

Serio, bardzo dużo bierzesz na swoje barki i zamiast podejść do spotkań z pytaniem "czy ta osoba będzie mi odpowiadać?", ty cały swój wysiłek wkładasz by twierdząco odpowiedzieć na takie pytanie u drugiej osoby. Spróbuj podejść do tego z większym luzem, że idziesz tam poznać nową osobę i zobaczyć czy ona CI odpowiada. Swojego obecnego partnera nie poznałam na aplikacji, ale lubiłam te randki - to była jedyna okazja poznać ludzi z tak bardzo z innym życiem ode mnie. Jednak człowiek w pewnym momencie zaczyna żyć w bańce podobnych znajomych, a tu nagle szansa poznania kompletnie innego świata. Tej ciekawości na pierwszych spotkaniach Ci życzę.

Długie pisanie to moim zdaniem fatalny pomysł - jak gra to szybka weryfikacja w realu, a i tematów do rozmów naturalnie będzie więcej.

Problemem jest Twoja samoocena, która szura po dnie.
W każdej sytuacji życia szukasz winy w sobie, że coś z Tobą nie tak. Byłeś na rozmowie kwalifikacyjnej i nie dostałeś roboty = jesteś beznadziejny. Poszedłeś na randkę i było drętwo = jesteś beznadziejny. Oczywiście wyolbrzymiam z tą beznadziejnością, ale sens jest zachowany. Ty byłeś niewystarczająco zabawny, kompetentny, zaangażowany. Zawsze Twoja wina.
Dopóki tego nie ogarniesz sam lub na terapii, nie wróżę Ci powodzenia na randkach. No chyba że trafisz na dziewczynę ratowniczkę, wtedy dopasujecie się idealnie.

Nie błąd logiczny, tylko nie zrozumiałeś tekstu czytanego.

Ja się zgadzam z tym, że miło jak facet zaprasza i organizuje - ogromnej większości kobiet się to spodoba. Pod "odpowiedzialnością za przebieg randki" miałam na myśli jakość rozmowy i kontaktu.

Nie zgodzę się z tym porównaniem z rozmową o pracę.
Jeżeli jesteś analitykiem danych i idziesz na 10 rozmów na analityka danych i nikt nie oddzwania to zasadny jest wniosek, że coś jest do zmiany.
Ale jeżeli jesteś rybakiem, a idziesz na rozmowę na kucharza, głównego księgowego, nauczyciela polskiego, ratownika medycznego, operatora wózka widłowego, drwala i nie dostajesz pracy, no to czy jest sens z tego wysnuwać wniosek, że nikt Cię jako rybaka nie chce?
I do tego bym porównała te internetowe randki - absolutnie nie wiesz kim jest ta osoba, czego potrzebuje, co ceni w mężczyznach, czy w realu zwróciłbyś jej uwagę. Wybacz, polecę stereotypami, ale jedna będzie szukała drwala, co milczy, ale daje poczucie bezpieczeństwa, druga nauczyciela polskiego, z którym będzie debatować o sztuce do białego rana, a jeszcze inna głównego księgowego ceniąc jego racjonalny, chłodny umysł.
Popisanie o serialach, jedzeniu, podróżach przez kilkadziesiąt dni to żadna wiedza o drugim człowieku.
O to mi chodzi, o podejście, że jeżeli z kimś mi się drogi nie zbiegły to nie jest to automatyczny znak równości, że ja jestem beznadziejny.

Tu Johny wspomina, że taki wniosek jest zasadny. I ja bym się zgodziła, gdyby autor na wszystkich tych randkach był z kobietami poznanymi w pracy, na imprezie, w sklepie, w sanatorium. Wtedy byłby wspólny mianownik i było to początkowe zainteresowanie na żywo, to dziwne psychologiczno-genetyczne przyciąganie, którego przez apkę sprawdzić się nie da. I jeżeli z prawdziwie zainteresowanymi kobietami byłaby kicha i nudy, to też bym się upierała, że tu jest coś do zmiany. Ale aplikacje rządzą się swoimi prawami, niektóre przychodzą z nudów, inne Cię zobaczą na żywo i stwierdzą, że "jednak nie mój typ" to i zaangażowania nie ma, jeszcze inne z biegiem rozmowy czują, że się rozjeżdżacie i też odpuszczą.

Nie mam żadnej mądrej rady, ale zawsze ceniłam, gdy facet na randce się mnie po prostu nie bał i nie stąpał na paluszkach. Czasem rzucił jakimś ryzykownym i flirciarskim przekomarzaniem, wyraził wprost swoje zdanie na jakiś temat i  nie uciekał od żywej dyskusji, gdzieś przemycił komplement albo delikatny dotyk dłoni. Ale do tego trzeba pewności siebie i bycia na tej randce nie z poczuciem pozycji petenta.