Infantylne kobiety - co się dzieje ze współczesnymi 30-latkami? - Netkobiety.pl

A właściwie co Ci do tego jak żyją inni? Gdyby to jeszcze pisał facet to można by zrozumieć że narzeka, że nie może sobie znaleźć nikogo, kto by mu pasował, ale kobieta? Czy to Ty musisz je oglądać w tych śmiesznych piżamkach? W twojej kuchni stoją nieużywane sprzęty? Za Twoje pieniądze kupują?

O jakich ograniczeniach piszesz? Ogranicza wyłącznie wyobraźnia i pieniądze.

Wyjmij kija z czterech liter.

PS: Akurat bajki Disneya czy Pixara mają w sobie więcej głębi niż 95% polskich filmów.

Ja po 40 obejrzałam pare razy Kraine Lodu i Balerine, bo mi sie podobały.  :0

W zeszłym roku na Boże Narodzenie kupiłam mojej 83letniej babci bajkowe kapcie babci się tak spodobały, że musiałam jej kupić drugie, bo bała się je zniszczyć zbyt częstym noszeniem.

Jestem po 40, i jestem fanką Pingwinów z Madagaskaru, i co?

Najgorsze są tzw. klasyczne koszule nocne. Obrzydliwość totalna i opad członków.

Mam na myśli taką, którą kobiety zazwyczaj biorą ze sobą do szpitala

Mnie żona kupuje gatki nie dość, że we wściekłe kolory, to jeszcze z jakimiś napisami, niektóre są dość kompromitujące jak "ostry ogier" czy coś w ten deseń. Wstyd się rozebrać przed ludźmi, szczególnie kobietami

Można. Kupiłam mojej 50-letniej mamie onesie - jednorożca; biały, puchaty, z ogonkiem i rogiem na kapturku. Była zachwycona, bo jej wiecznie zimno. Jej koleżanka od babskich wypadów kupiła sobie natychmiast taki sam. Muszę im przekazać, że są infantylne. I powinny już sypiać jedynie w satynowych garniturowych piżamach.

A co do tematu - nic takiego nie zauważyłam. Owszem, niektóre znajome nie wyjdą już na piwo i oglądają jakieś wątpliwej jakości produkcje, ale u nich to nie zdziecinnienie. Po prostu część znajomych mi trochę... zszarzała. Raczej jakby siedzenie w domu, brak zainteresowań i rozrywek utożsamiały z dojrzałością (co jest o tyle dziwne, że znam sporo kobiet z pokolenia wyżej, które mają o wiele barwniejsze życie) - niczego już nie chcą spróbować, nigdzie wyjść, nic zobaczyć. I tylko dziwią się, że dawni znajomi nie za często chcą się spotykać (oczywiście koniecznie u nich w domu, przy herbatce, przed TV - to już odwiedziny u moich dziadków są bardziej ekscytujące ). Ale, tak jak napisałam, to tylko niektóre znajome. A że nie spotykamy się za często, to nie powiem, w czym sypiają.

No jeszcze młodzi jesteśmy, to nie trzeba się specjalnie pobudzać
żart taki pewnie jeszcze dobijemy do tego etapu, póki co to w sumie od ślubu mieliśmy więcej miesięcy celibat niż brak celibatu, bo w pierwszej ciąży zaraz po ślubie zakaz od początku, potem połóg, 3 miesiące luzu i znowu celibat od początku do połowy przyszłego roku ale jak go pytam, to mówi, że wchodzi w to z własnej woli i w sumie nie przeszkadza mu to, bo celibat został w konkretny sposób spowodowany i ten sposób był bardzo fajny

Rita, ja nie trawię dotyku satyny na ciele. Aż mnie wzdryga.

A tak przy okazji nie macie wrażenia, że słowo "infantylne" jest nieco nadużywane? Bo mi się wydaje, że ostatnio (w sensie w ostatnich latach) często to słyszę w odniesieniu do kogoś, kto robi coś, czego mówiący nie rozumie/nie popiera/uważa za mało ważne. Infantylne są więc gry komputerowe i planszowe, seriale, sport (ale nigdy nie słyszałam tego o siłowni, może tylko siłownia jest dla dorosłych), nieposiadanie dziecka, posiadanie dziecka i angażowanie go w któreś z ww. infantylnych zajęć, wyjście na piwo, organizowanie domówek, ognisk, wyjazd ze znajomymi (a nie wyłącznie z rodziną/partnerem)... No... Właściwie mam wrażenie, że każdą decyzję, zwłaszcza dot. rozrywki, można określić jako infantylną.

To jest tak, sport - rower jest dla dorosłych, ale deskorolka dla dzieci i młodzieży.
Trampoliny w fitness klubie dla dorosłych - skakanie w gumę dla małych dziewczynek.
Kolekcjonowanie starych monet - dla dorosłych. Kolekcjonowanie historyjek z gum do żucia - dla dzieci.
Czekolady Lind są dla dorosłych, Kinder czekolady są dla dzieci, dorośli nie mogą ich jeśc.
Tak samo jak chłopiec może nosić koszulkę z Batmanem - dla dorosłego jest to dziecinne, dorosły mężczyzna nie może takiej nosić bo to zle od razu o nim świadczy.
Dla dzieci sa kocyki w misie, dla dorosłych gładkie albo we wzory geometryczne.

A kocyk z "kożuszkiem" w serduszka?

Gdybym miała znaleźć regułę, to powiedziałabym chyba, że infantylne będą wszystkie rzeczy, którymi zajmują się i dorośli, i dzieci, ale którymi nie zajmuje oceniający.
Chociaż nie, też pudło, bo znajomy usłyszał, że powinien dorosnąć, jak opowiadał o kursie latania na paralotni. Tego chyba dzieci nie robią. XD No i też nie słyszałam, żeby pływanie było dziecinne, a pływają ludzie w każdym wieku.

To chyba rzeczywiście chodzi o to, żeby robić same mało epickie rzeczy, ale znowu: planszówki nie są niczym ekstremalnym, a jednak im się obrywa i to często. Za bardzo zabawkowe?

widziałam kiedyś w galerii handlowej mężczyzne w koszulce z supermena, z tą eską z przodu. Super to było.

Kocham Mamby i gumy Fritt. <3 To chyba też bardziej dziecinne słodycze. Ostatnio moja chrześniaczka częstowała Mambą na uroczystości rodzinnej, jakaś dalsza ciotka (chyba, bo nie ze strony mojej rodziny) była zdruzgotana, że z moim partnerem z radością "obżarliśmy" dziecko. A Młoda była zachwycona, że wreszcie ktoś jej dobre serduszko docenił.

Nie wiem, czy jest podział sportów. Nie słyszałam, żeby ktoś się czepiał nart, tenisa, biegania, jazdy konnej. Ot, jak coś opowiem o nartach, to dobrze, ładny sport. Ale poldens rzadko, ale się zdarza, budzi coś w rodzaju politowania; no wiecie, takie to roznegliżowane wygłupy, nic poważnego.
A tak w ramach offtopu: wyżej wspomniana chrzesniaczka (lat 5), zapytana przez lekarza, co będzie robić, gdy dorośnie, odpowiedziała, że tańczyć na rurze jak ciocia. Moja krew, łezka się w oku kręci. XDD

Ja wiem, że dla niektórych pole dance = striptiz, ale teraz to już raczej rzadkość. W sumie znałam tylko jedną osobę, która miała do tego takie podejście, a i to w lajtowym wydaniu, na zasadzie: "no kojarzy się nieprzyzwoicie, ale gdyby moja kobieta chciała, to bym to przyjął do wiadomości". Zresztą to też było już 6-7 lat temu. Natomiast mi chodziło o inne reakcje, bardziej takie, no, pobłażliwe, coś jakbym oznajmiła, że śpię z maskotką albo zakochałam się w wokaliście jakiegoś zespołu. No tak, tak, trochę to urocze, trochę zabawne, dorośnie, to jej przejdzie, takie wygłupy to tylko.

A z tym, że nie wiem, czy jest podział sportów, to w sumie nie dokończyłam myśli. Zgadzam się, że jakiś jest, tylko pytanie, czy na ile to kwestia samego sportu, a na ile osoby oceniającej. W tym sensie, że łatwiej przyczepić się zapewne rolek niż siłowni, ale czy gdyby nie było mowy o rolkach, to czy siłowni by się jednak nie oberwało? Znaczy, czy faktycznie to jakiś sport się komuś tak kojarzy, czy po prostu z puli poruszonych tematów wybiera ten, któremu najłatwiej stereotypowo coś zarzucić?

Nieprawda! Trzydziestolatki nie są infantylne i wcale nie kupują takich oto skarpetek dla siebie

MOJE!!

A pani sprzedająca mówiła, że schodzą jak ciepłe bułeczki chociaż to nawet nie jest sklep tylko gabinet podologiczny

W każdym razie, to nieprawda, że mam na głowie kolorową czapkę z pomponikiem, która tak cudnie chroni moje delikatne uszy przed wiatrem i zimnem. Nie Ja z tych poważnych. To widać, słychać i czuć. Normalnie arystokracja. Perły i jedwab. A! Właśnie jadę na koniu do pałacu

Ale dvpiatych książek też nie lubię i głupich seriali. Może nie jest ze mną tak źle

Ale po co na siłę wciskać się w powagę tylko dlatego, że skończyło się ileś lat?

Jak ktoś najchętniej wypoczywa na motorówce czy idąc na imprezę to kim Ty jesteś, żeby oceniać, że spacer jest bardziej odpowiedni?

Przychodzisz na forum i narzekasz, że inni nie wpasowują się w Twoją wizję świata, to jakiej reakcji oczekiwałaś?
Jaki masz problem z tym jak inni żyją?

Uważam, że spacery są generalnie dla starych lub dla chorych, bo o ciało trzeba maksymalnie dbać i maksymalnie wykorzystywać jego możliwości, dopóki są. Ale nie tworzę z tego powodu wątku na forum, że społeczeństwo to dzisiaj jest leniwe i bez ambicji.

To nie jest kwestia powagi ani zwyczajności, tylko tego, co komu sprawia przyjemność i co kogo nudzi.
Książki/filmy dokumentalne - super, jeśli na interesujący mnie temat. Symbolem nudy są dla mnie obyczajowe i kameralne dramaty.
Tak, życie jest nudne bez fajerwerków, ale dla każdego te fajerwerki będą czymś innym (moja mama lubi filmy obyczajowe, mój przyjaciel kocha dramaty).
Kolory niekoniecznie, dźwięki (jeśli chodzi o hałas) - brr...
Co to są proste rzeczy?
Motorówka - taaak! Impreza niekoniecznie, chyba że bal (to dorosłe? czy objaw pozostania na etapie małej dziewczynki, która chce być księżniczką? ), spacer tak, ale nie jako jedyna rozrywka. A do tego Energylandia, skoki do wody z wieży iinne rzeczy, co to szybko i wysoko.
TV nie.
Piżama - co w tym dziwnego, że ktoś chce mieć piżamę taką, jaka mu się podoba? Ja tam lubię trochę bardziej luksusowe koronkowe/prześwitujące koszulki nocne, ale równie często śpię w kompletach gatki + top. A gdybym marzła, to pewnie spałabym w czymś zupełnie innym. Znowu: o czym to ma świadczyć? Że jak wybiorę coś (wg mnie) przeciętnego, to jestem dojrzała, bo nie patrzę na wygląd piżamy, bo wystarczy mi funkcjonalność? Tak w imię idei spać w czymś, co się nie podoba? Czy to kwestia tego, CO się podoba?

I teraz wrócę do pytania wyżej: co to są te proste rzeczy? I o czym świadczy ich docenianie?
Bo jeżeli tak dosłownie: poranna kawa, spacer z ukochanym, dobra książka, mruczące koty, ładny widok, wygrzewanie się na leżaku w ogrodzie itd. - jasne, doceniam, lubię. Tylko to po prostu jest życie.  U każdego będzie się składać z innych drobiazgów, ale one - te drobiazgi, proste rzeczy - wciąż będą dla tej osoby powtarzalne. Przyjemne, bo w końcu je wybrała, ma je w swoim życiu, ale wciąż te same. Więc tak, cieszę się z dobrej kawy, ale nie będę stała przez kwadrans z kubkiem w ręce, owinięta w koc (żeby obrazek był bardziej klimatyczny ), wpatrując się w horyzont i podziwiając wschód słońca. Takie celebrowanie każdego zwyczajnego momentu to raczej domena bohaterów powieści czy filmów - bo to maluje ładne obrazki właśnie, ale nie da się do każdej codziennej czynności, nawet przyjemnej i docenianej, podchodzić z takim nabożeństwem.

A co z przymiotami charakteru i dobrym serduszkiem?
Nie wystarczy jak już pomarszczoną jak rodzynka?