Trudny związek na odległość z kobietą z Turcji. Co robić? - Netkobiety.pl

Jestem po 3-letnim związku. Ja z Polski, ona z Turcji. Poznaliśmy się tutaj, przez pewien czas mieszkaliśmy razem, potem ona wróciła dokończyć studia. Wiedzieliśmy, że to proste nie będzie, ale zdecydowaliśmy się spróbować.
Ja naprawdę szczerze ją kochałem i z obawy przed jej utratą podjąłem parę głupich decyzji zawodowych, które opóźniły rozwój zawodowy - chciałem zarezerwować sobie możliwie dużo czasu na częste wizyty.
W międzyczasie było mnóstwo perturbacji, awantur, komplikacji, pozornych i niepozornych rozstań, ale w końcu sytuacja doprowadziła do tego, że po 2,5 roku kupiłem pierścionek zaręczynowy. Jakieś 1,5 miesiąca przed decyzją o zakupie tego pierścionka trwały ciągłe awantury. Ona oczekiwała, że ja będę w stanie ustawić jej życie, ale pomimo ogromnych wysiłków, dwóch etatów i ogólnie ciężkich czasów nie byłem w stanie zarabiać tyle, żeby kupić ogromne mieszkanie i jeździć w tropiki kilka razy w roku. W rezultacie dla niej stałem się przegrywem, człowiekiem z 3 świata, potencjalnie domowym tyranem (bo za małe mieszkanie), który jej właściwie nie ceni etc.
Pomimo to kupiłem ten pierścionek i wręczyłem w nadziei, że coś to wreszcie polepszy i przyniesie jakieś otrzeźwienie i stabilizację. Było jednak tylko gorzej, ona pierścionek przyjęła, ale go nienawidziła, każdego dnia groziła, że go wyrzuci do śmieci, spuści w kiblu albo odda w lombardzie.
Po jakichś 2 miesiącach zaczęliśmy na nowo rozmawiać, spotkaliśmy się na niecałe 2 tygodnie, ale i tutaj nie obyło się bez problemów, bo ona dwukrotnie groziła, że popełni samobójstwo i będzie to moja wina (a przyczyną tych gróźb był fakt, że w tygodniu z powodu pracy nie miałem wystarczająco dużo czasu, żeby poświęcić się planowaniu).
Ostatecznie jednak po spotkaniu i powrocie do Polski poczułem, że ja nie potrafię przejść do porządku dziennego nad tym, co było i że nie umiem wrócić do planowania przyszłości. Bo skoro po zaręczynach tak się działo to co dopiero wtedy, kiedy ona się do mnie przeprowadzi i napięcia zaczną narastać? Ślub, a za rok lub dwa rozwód?
Powiedziałem, że nie umiem tego dalej ciągnąć, zacząłem trochę dochodzić do siebie. Ona z kolei utrzymuje, że zmieniła swoje nastawienie, że te sytuacje z przeszłości nie wrócą. Uspokoiła się, zaczęła gdzieś chodzić do pracy i usamodzielniać się. Ja jednak, pomimo że to dostrzegam, nie potrafię na nowo uwierzyć, że warto dać temu szansę. I że to, co było w przeszłości, nie wróci.
Czy Waszym zdaniem powinienem dać temu szansę? Będę wdzięczny za opinie oraz szczerą krytykę.
Mogę jeszcze dodać, że moim zdaniem to po prostu duża rozbieżność charakterów: ona jest nadmiernie emocjonalna, a ja raczej wycofany i wyważony. Doprowadzało to do sytuacji, w których ja swoim opanowaniem doprowadzałem ją do rozstroju nerwowego, bo ja staram się myśleć racjonalnie. Uważam, że po prostu zachowując się tak, jak normalnie, wyrządzałem jej krzywdę i mam z tego powodu wyrzuty sumienia. Niejednokrotnie też na jej ataki w moją stronę reagowałem chłodem i ironią, co bardzo sobie wyrzucam.