Nowy partner i dzieci - Netkobiety.pl

Patrząc według danych podanych przez Ciebie, to powiedziałbym że widzę spore prawdopodobieństwo że Twój partner ma rację.

Wychowuje dzieci od 10 lat. Obecnie to już nastolatki. Bez męskiego wzoru niestety wychowanie nie jest łatwe i powstają deficyty.

Matka zazwyczaj rozpieszcza swoje dzieci. To ona wychowywała dzieci, więc to jej wina, gdy się źle zachowują. Choć też nie do końca, bo są w wieku, gdy nie szanują nikogo.

Małe dzieci stosunkowo łatwo nawiązują przyjazny kontakt z nowymi partnerami swoich rodziców. Jednak im dziecko jest starsze i im dłuższą ma za sobą historię kontaktów z rodzicem który odszedł, tym większe jest prawdopodobieństwo, że będzie miało trudność w zaakceptowaniu macochy lub ojczyma. Tutaj twój partner autorko zachowuje się trochę jak słoń w składzie porcelany. Robiąc fochy i i obwiniając cię o złe zachowanie twoich dzieci, na pewno nie sprawi że staniecie się pełną i zgraną nową rodziną. Pewnie on chciałby być na pierwszej pozycji w waszym domu, a dzieci niestety nie akceptują tego i chcą aby było jak dawniej gdy byliście sami. To, że masz teraz partnera i w wielu aspektach chcesz polegać na nim, żle odbierają i prawdopodobnie nie w pełni akceptują go jako członka rodziny. Mało szczegółów napisałaś, ale prawdopodobnie twój partner robi sporo błędów w układaniu relacji z twoimi dziećmi.
Starsze są przecież już prawie dorosłe, sporo widzą, swoje myślą i trudno ci będzie ich wszystkich "pogodzić" gdy postawa twojego partnera jest taka jak opisujesz.
Jeśli ty sama masz dobry kontakt ze swoimi dziećmi to nie przejmuj się tym, że partnerowi coś się nie podoba. To w końcu twoje dzieci i twoja sprawa jak je wychowujesz. Nie pozwól też partnerowi "ciosać" sobie kołków na głowie, bo jeśli nie chce mu się nieco postarać o dobre relacje z dziećmi, to niech chociaż przestanie wymuszać na tobie zmiany w twoim postępowaniu z nimi. Może z czasem wszystko się ułoży o ile partner wcześniej wszystkiego doszczętnie nie zepsuje do końca.

Według mojego partnera źle je wychowałam bo np. Jak zrobię obiad to nie jadają z nami razem tylko o różnych porach ,albo robią sabid coś innego bo akurat nie mają na to ochoty. Wchodzą do pokoju bez pytania  to znaczy akurat mój pokuj jest w salonie połączonym z aneksem kuchennym , nie mówią dziękuję za często, kluca się między sobą, a ostatnio powiedział że dla niego to taka patologia. Co mam zrobić w takiej sytuacji.

Dla osoby bez dzieci to wszystko to oznaki złego wychowania.
Nie przyjść na obiad gdy matka ugotowała? Nie do pomyślenia.

Albo skoryguj te zachowania dzieci (trochę ogłady jeszcze nikomu nie zaszkodziło) albo odłóż swoje życie aż odprawisz dzieciaki na studia.

Yyy... Patologia to trochę mocne słowo jak na różne pory posiłków. Jak wyglądają te kłótnie, że aż tak to określił?

Rozumiem, że teraz salon jest waszym pokojem, skoro mieszkacie razem? Tu by można było coś zdziałać, ten facet też gdzieś musi mieć miejsce, gdzie się może czuć swobodnie, w sensie - gdzie mu się znienacka nie pojawi nastolatek w drzwiach. Tak, jak oczekiwałabym pukania od partnera, zanim wejdzie dziecku do pokoju, tak i w drugą stronę powinno to wyglądać.

Swoją drogą, może część problemów się bierze zwyczajnie ze względu na za mały metraż, jak na taką liczbę osób? Facet nie ma swojego kąta, mieszkacie w salonie połączonym z kuchnią, dzieci też się mogą nie czuć swobodnie, musząc mu/wam za każdym razem przeszkadzać, chcąc się np. czegoś napić. Może inaczej by to wyglądało, gdyby mogli się do siebie wzajemnie przyzwyczaić, nie siedząc sobie na głowie.

No chyba żartujesz, żeby obcy facet miał uczyć czyjeś dzieci kultury. To obowiązek matki.

Dzieciaki mu powiedzą żeby spierdalał.

Prawdę mówiąc, wątpię. Te dzieci teraz robią tak, jak chcą (i nie mam tu na myśli złego zachowania, tylko dokładnie to, co napisałam), matce też to odpowiada. I teraz miałyby zmienić zachowanie na takie, którego nie chcą, bo jakiś facet się wprowadził? Ja bym nie zmieniała. Zwłaszcza że to już duże dzieci, raczej wyszły z etapu "dorosły mówi, to tak trzeba".

Ja bym chyba najpierw pogadała z partnerem: co przeszkadza, co można zmienić, a na co się nie zgadzam (jak te pory posiłków). A potem rozmowa ze wszystkimi domownikami, ale nie na zasadzie "jesteście niegrzeczni, macie robić tak i tak", tylko "trochę już ze sobą mieszkamy, chcielibyśmy, żeby wszystkim w tym układzie było jak najwygodniej, więc porozmawiajmy o tym, co możemy zmienić". Tylko że ta rozmowa musiałaby działać w dwie strony - dzieci też muszą mieć szansę wypowiedzi, muszą mieć szansę coś uzyskać, jeśli przeszkadza im coś, co robi partner autorki.

Zrospaczona, pokuj, kłucą się, ogólnie bardzo bul oczuf.

Gojko, tak sobie pomyślałam - że dla tych dzieci to był dotychczas ogólnodostępny salon i być może są przyzwyczajone do korzystania z niego w sposób dowolny i bez większych ograniczeń. Dzieci nie odbierają tego jako jakiejś prywatnej alkowy, do której trzeba pukać, czy prosić o możliwość wejścia.
To pomieszczenie miało dla nich dotychczas inny priorytet - był to pewnie ogólnodostępny pokój, do którego można było wejść i wyjść swobodnie. Pewnie wpadały tam, żeby coś sobie w kuchni przygotować, albo z kuchni wziąć.

Może jeszcze 4 lata póki ostatnie dziecko nie będzie pełnoletnie, lepiej mieszkać osobno?
Potem robisz co chcesz.

Jak będą pelnoletnie to ten związek już się skonczy.
Dzieci poznajduja sobie własnych partnerów, wyjadą na studia albo za pracą, będą mieszkały że swoimi sympatiami a matka zostanie sama. Ciężko kogoś znaleźć.

No właśnie,szczególnie,że maturę zdają nie 18 latki a 19 latki.
Mam znajomą,która też tak myślała,że dzieci wyjadą na studia i już planowała gdzie im kupić mieszkania.Skończylo się na tym,że jeden syn mieszka z nią a drugi w tym samym miescie bo nie poszedl na studia.

Facet ucieknie. Ma czekać 4 lata?
Żaden nie wytrzyma.

Z jednej strony partner jest teraz tez domownikiem, i ma prawo do tego aby wyrazić swoje zdanie, jak funkcjonuje ich dom, co mu sie podoba co mu sie nie podoba.
Absurdalne są tezy ze to on ma sie w pełni dostosować. On teraz tez jest członkiem tego gospodarstwa domowego.

Z drugiej strony wkroczył on już jakieś opracowane ramy, w rutynę dnia codziennego, w pewne rytuały, które ta rodzina przez lata sie dorobiła.
I tak samo absurdalne jest wymagania względem partnerki, aby nagle wszystkich poustawiała po kątach, i żeby wszystko funkcjonowało tak jak on chce.
Juz widzę jak nastolatkowie dadzą sie ustawiać po kątach obcemu facetowi.
Powodzenia.

myślę ze zabrakło tutaj po prostu rozmowy wszystkich domowników, całej piątki.
Bo dla każdego z nich zmieniła sie otaczająca go rzeczywistość.
Powinni wspólnie ustalić sobie nowe ramy, nowe zasady, według których funkcjonuje ich dom.
to juz nie sa dzieci, maja prawo wyrazić swoje opinie, i propozycje.

Zachowanie faceta,,słabe,, w stylu "idz porozmawiaj z panią żeby nas szybciej z lekcji pościła, bo ja sie wstydzę"
Wysyłanie matki aby ta była heroldem woli faceta...słabe, żeby nie powiedzieć żałosne.

Ale fakt, to że nastolatkowie nie rozumieją że maja pukać do pokoju w którym teraz nie mieszka tylko ich mama, słabe i jak najbardziej świadczy o złym wychowaniu.

Ty sobie jaja robisz czy nie ogarniasz tak prozaicznych czynności życiowych jak np przebieranie się?.

To nawet kiedyś nie była tylko kuchnia, bo to był pokój ich mamy, i tak samo ma prawo do prywatności.
Teraz wyobraź sobie ze nie mieszka tam tylko ich mama tylko dorosły facet, z którym ich mama wyobraź sobie,  może sie namiętnie całować, nawet nie mówię o sexie, tylko o gorących pocałunkach, które nagle jeb przerywa gwałtowne otwarcie drzwi.

Serio, pomyśl zanim coś napiszesz.

A który nastolatek nie jest wstanie pojąc tego faktu powinien się zamienić pokojami.
On wyląduje do tego z kuchnia a mama i partner przeniosą sie do osobnego.
Gwarantuje ci że będzie pierwszy który będzie domagał sie pukania.

nie wiedziałem ze prosząc o pukanie można dorobić sie rangi oprawcy.

Nie potrafisz ani czytać ze zrozumieniem, ani myśleć.

"akurat mój pokuj jest w salonie połączonym z aneksem kuchennym"

Napisze to tak żeby nawet ktoś taki jak ty zrozumiał
uwaga: autorki pokój to salon gdzie jest wyznaczone miejsce do gotowania zwane aneksem.
Wiec tak, z technicznego punktu widzenia przebierają sie w kuchni.
Wiedziałaś byś to gdybyś umiała czytać ze zrozumieniem.
wiec tak wskazane jest żeby dzieci pukały, bo mama i jej partner mogą się przebierać.
łał jakie to teraz proste co nie?

Nie wiem czy masz partnera ale wyobraź sobie że sa pocałunki i pocałunki.

Tak, dzieci, tym bardziej nastolatkowie nie powinni być zszokowani tym ze mama da całusa swojemu partnerowi.

ale sa tez pocałunki przesiąknięte erotyzmem, choćby, żeby komuś takiemu uzmysłowić jak ty, takie z języczkiem.
Intymne, poprzedzające pieszczoty itp
I na takie pocałunki mogą zle zareagować dzieci a tym bardziej mama ktora miała by czuc na sobie wzrok swoich dzieci w takiej chwili.

ale ja nic nie napisałem o tym że dzieci na złość wchodzą im w intymnych momentach, sama sobie to dopowiedziałaś i z tym dyskutujesz.
Ja odniosłem sie tylko do twojego absurdalnego zrównania osoby które prosi o pukanie do oprawcy i wymieniłem dlaczego MOŻE o cos takiego prosić.
Resztę zbudowałaś sobie w głowie sama i dyskutujesz.
wiec sobie dyskutuj ale bez zemnie.

Jeszcze raz, bo widzę ze dalej nie rozumiesz.
Nie pisałem nigdzie o tym że ( uwaga) dzieci wchodzą im nazłość do pokoju pod byle pretekstem, przerywając intymne momenty.
Napisałem ( uwaga) dlaczego osoba które zamieszkuje teoretycznie pokój wielofunkcyjny ma prawo wymagać pukania, i wymieniłem tutaj te intymne momenty.

Teraz zagadka dla ciebie:
co jest bardziej uprzykrzające życie?
1:
wymaganie od mamy i jej nowego partnera aby przebierali sie w łazience za każdym razem, można deliberować jak duża jest łazienka, ale raczej średnio tam sie przebiera dwóm osobą prawda?
Dodatkowo pamiętaj, ze w Polsce raczej nie jest norma kilka łazienek, wiec co zrobić gdy trzeba sie przebrać do pracy a tron w wc  okupuje dziecko A łazienka jest zajęta przez pozostałą dwójkę?
2: Proszenie dzieci o to aby pukały.

Serio, nie będę ci więcej tu odpisywał, bo dziwnie się czuje pisząc takie oczywistości.

Kyrie Elejson, Szeptuch, osobOM. Piszesz, jakby oni się najmniej z 7 razy dziennie przebierali. Tymczasem problemem Autorki nie jest niemożność swobodnego przebierania się, a opinia jej partnera na temat zachowania jej dzieci, które - nie zawsze chcą jadać wspólnie obiady i które się ze sobą kłócą. To zostało określone przez tego partnera mianem patologii.

Ale skąd wiesz, że dzieci były proszone o to, żeby pukać? Gdzie to jest napisane przez Autorkę?
Jeszcze taka mała podpowiedź - jeśli dzieci jest troje, jedno z nich okupuje tron, a pozostała dwójka zajmuje łazienkę, to można się śmiało przebierać, dzieci są gdzie indziej i nie czają się pod drzwiami do salono-sypialnio-kuchni, po to, żeby tam wtargnąć znienacka, jak ktoś będzie na golasa.

Czy trzeba uprawiać seks albo przebierać się dziesięć razy dziennie, żeby mieć prawo do prywatności? Bo ta dyskusja wyżej wg mnie jest co najmniej dziwna, jak gdyby nie można było oczekiwać pukania, jeśli akurat nie paraduje się nago. Śmiem wątpić, że dzieci byłyby zachwycone tym, że facet autorki wbija im bez uprzedzenia do pokoju, nawet jeśli byłyby w pełni ubrane.

Tu (i tylko tu, bo czepianie się pór posiłków to nieporozumienie jakieś) się zgodzę, w wychowaniu coś nie pykło. Nie mówimy o przedszkolach, tylko o nastolatkach, które pewne rzeczy powinny rozumieć. I nazywanie osoby, która oczekuje pukania, zamiast naruszania jej prywatności znienacka, jest solidnym nadużyciem. Ja nie wiem, pamiętam, że nawet za dzieciaka potrafiłam zapukać, jak u mamy siedziały koleżanki (które, wiadomo, nie uprawiały tam grupowego seksu), i nie czułam się tym terroryzowana.

Tak sobie myślę, że autorka trochę nie przygotowała się na to wspólne mieszkanie, tylko wprowadziła ot tak faceta do domu. I teraz ani dzieci nie są na to przygotowane, ani tenże facet.

A ona pomyślała, że nie ma warunków na związek?

Mogła przeprowadzić się do niego, a młodzież w jej mieszkaniu tylko doglądać. To nie są już małe dzieci.

OK, mamy więcej informacji. Starły się dwie strony, być może od początku obie były źle nastawione do siebie: partner chyba chce narzucić swoją wizję rodziny, ale i po dzieciakach widać że chyba najchętniej by się go pozbyły (dzieciakom chyba się spodobało że od rozwodu mają mamusię tylko dla siebie i nie chcą zmiany tego stanu rzeczy); według mnie jest bardzo prawdopodobne że mogą próbować pod nim kopać.

Na pewno będzie ciężko, bo nawet jak jedna ze stron (partner) dozna przemiany i postanowi wyciągnąć rękę i tak to ułożyć żeby przekonać do siebie dzieciaki, to nie jestem pewien czy dzieciaki będą równie chętne do zawarcia z nim pokoju.
Nie wiem, ale mnie to pachnie rozstaniem w ciągu roku, może nawet najbliższych miesięcy...

Nie czytałem rano wszystkich postów po drodze w tej dyskusji (najzwyczajniej nie miałem na to czasu), ale masz Saro rację: zdecydowanie autorka nie ma warunków na tę operację. Tylko pytanie czy miała inną możliwość, bo...

Sorry że teraz pewnie pojadę po autorce, ale... może lepiej brutalnie, ale w pełni szczerze. Zakładając na wstępie że ten cały temat nie jest prowokacją (bo i to mi przeszło przez głowę) czytając jej posty widzę osobę albo z dysortografią albo osobę mało wykształconą (tym bardziej że osoba wykształcona, świadoma swojej dysortografii, jednak przepuściłaby swój wpis choćby przez kontrolera pisowni w Wordzie nim by go opublikowała). Osoba ta w przeciągu 3-4 lat dała sobie zmajstrować trójkę dzieci (to niestety kolejna przesłanka za niższym wykształceniem i słabszym początkowym statusem, jednak u osób po studiach zdecydowanie rzadziej następuje taki ciąg wydarzeń niż u słabo wykształconych osób ze środowisk (jak to w poprzednim systemie nazywano) robotniczo-chłopskich. Myślę że wisienką na torcie byłaby informacja o wieku autorki (podejrzewam że jest ode mnie znacząco młodsza, nawet myślę że jest duże prawdopodobieństwo że ma jeszcze "trójkę" z przodu). Mieszka raczej na małym metrażu (nie podała ile pokojów, ale  jeśli jest aneks kuchenny, to obawiam się że pokoje są maksymalnie dwa. Aż by się prosiło o informacje ile trwało małżeństwo z którego ma dzieci, czemu się rozpadło i w jakim wieku wyszła za mąż... W każdym razie to wszystko zebrane do kupy nie czyni z niej kobiety, która może przebierać w facetach... i jej facet pewnie też zdaje sobie sprawę z jej pozycji negocjacyjnej. Podejrzewam że nie trafiła na najlepszego faceta na świecie  i być może facet wbił do niej dlatego że sam nie ma swojej miejscówki (czyli inicjatywa wcale nie musiała wyjść od niej). To wszystko mogłaby nam wyjaśnić autorka gdyby zechciała. Kobieta ewidentnie jest między młotem i kowadłem i być może nawet nie ma specjalnie możliwości znalezienia rozwiązania, które mogłoby zadowolić wszystkie strony. Warunków na związek pewnie istotnie tam nie ma... ale czy ktoś chce żyć samotnie do śmierci jako matka-Polka-cierpiętnica z jaskrawym hasłem przed oczami: "Masz przejebane i nic z tym nie zrobisz"? Wobec braku innych opcji chwyciła się pewnie jedynej jaka była dostępna, a czy ona jest dobra? Tym bardziej że dzieci (wbrew temu co ktoś napisał) raczej nie znikną z jej domu w przeciągu 4 lat (chyba że będą miały tak dość przepełnienia i przerąbanej sytuacji że wybiorą nawet wynajem z koleżankami/kolegami by się stamtąd wyrwać, bo podejrzewam że na żadne z nich nie czeka własnościowe mieszkanko.

Sytuacja, w której znalazła się autorka po prostu może w ogóle nie mieć nawet nie tylko prostego, ale i WYKONALNEGO rozwiązania.

W pełni zgoda.
Mam 3 przyjaciół, wybitnie wykształceni i wszyscy po 3 dzieci.
Rozpoczęli swoje rodzicielstwo tuz po studiach, i dzieci pojawiały sie jedno po drugim.
Gdy jest miłość/wsparcie/rozumienie swoich potrzeb i ograniczeń, naprawdę można pogodzić rodzicielstwo/studia i prace.
wiadomo, na początku nie będzie sie przelewać i  czas prywatny będzie zredukowany niemal do 0, ale nie od razu Rzym zbudowano, i gdy sie chce, wszystko przyjdzie z czasem.

Mam dokładnie takie same spostrzeżenia.

dubel

Dobra Szeptuch, jeszcze raz przeczytaj jej posty i zadaj sobie pytanie czy to taki sam przypadek? Od razu zaznaczam że to pytanie retoryczne... Ale podejrzewam że resztę wątpliwości rozwieje autorka jak zechce napisać o tym jak i kiedy związała się z mężem i przez co się rozstali

Może zmądrzała, może nie. Konsekwencje będzie ponosić do końca życia.

Odezwali się wykształceni w Oxfordzie co najmniej Kobieta zjawiła się tu z prośbą o poradę w sprawach rodzinnych a otrzymała retrospekcję swojej edukacji oraz powodów swojego rozstania ze swoim mężem, choć nawet nie wiadomo czy go w ogóle miała albo czy nie zmarł. Nie potraficie pomóc to chociaż nie dołujcie jej, wyżywajcie się gdzie indziej na tych znienawidzonych kobietach które was nie chciały. Nie dziwię się autorce że przeszła jej ochota na dalsze zwierzenia i w pełni rozumiem, że niektórzy piszą po prostu na priv oczekując jakiegoś wsparcia, bo tu niestety jest jak jest od jakiegoś czasu.

Niedobrze mi się robi jak czytam Twoje wypociny. Wcześniejszej wypowiedzi nie będę cytować, bo szkoda mi energii.
Jeśli ja i mój narzeczony chcielibyśmy mieć 5 dzieci, a ja drugie już teraz, pomimo, że nasz synek ma kilka miesięcy to jak to nazwiesz? Nie oceniaj ludzi. To, że masz 1 dziecko i nieudane małżeństwo nie daje Ci prawa do takich osądów.

Serio.
Nie wiem czy ja to źle zrozumiałem czy ty to tak przedstawiłeś.
Bo piszesz tak jak by prawo do posiadania dzieci mieli osoby tylko wybitnie wykształcone z oszczędnościami idącymi w miliony.
Nie znasz historii tej kobiety, a już postawiłeś wyrok ze głupia i nieodpowiedzialna.
Wyobraź sobie ze większość Polaków nie zarabia więcej niz 3.5k na rękę.
A ogromna liczba zarabia lub oscyluje zarobkami w okolicach minimalnej.
Tak wygląda życie w Polsce.
I teraz wyobraź sobie co pociągnęło by za sobą podejście ze tacy ludzie nie powinni mieć dzieci bo ich nie stać.
Za 20 alt miałbyś taki kryzys demograficzny (który i tak będzie) ze na karetkę czekał bys 2 dni a straż pożarna przyjechała by jak by z twojego domu juz nic nie zostało.
Paradoks jest taki ze ludzie wykształceni nie chcą/mogą mieć dzieci, ostatnio maja wyprany mózg bzdurami o klimacie i powtarzają te hasełka o dobru planety niczym fanatycy religijni.
Wierni kościoła z zielonym dachem.
My jako społeczeństwo powinniśmy robić wszystko aby młodzi ludzie chcieli mieć dzieci, i nie jedno ale 3/4.
I nie poprzez szkodliwy social, ale zapewnienie możliwości swobodnej edukacji wyższej w przypadku posiadania dziecka, budowa żłobków i przedszkoli,i działanie ich w systemach 2 zmianowych, rozwój szkolnictwa średniego, zwłaszcza techników, aby młodzi ludzie mieli zawód i umiejętności a nie bezwartościowy papierek po kulturoznawstwie czy innym gównie na które młody człowiek poszedł aby przedłużyć sobie dzieciństwo.
Tu gdzie mieszkam, bardzo często to tak wygląda że idzie sie do zawodówki czy technikum, tam sie kogoś poznaje, kończy sie szkołę, ma sie zawód i  prace, i zakłada sie rodzinę. Czasami jedzie sie w ramach urlopu na prace sezonowe do Niemiec i tak tworzy sie swoja przyszłość.
I jak patrze na takich 25 latków z mojej wioski, to właśnie mają juz 3 dzieci, pracują, budują, a ci z pomocą rodziców juz zbudowali dom, sa dorosłymi ludźmi.
A obserwując 25 latków z np Wrocławia to jedyna mysl jaka mi sie nasuwa do dzieciaki tuz po szkole. Nie nauczone żadnej odpowiedzialności. Nic nie maja, niczego sie nie dorobili.
Oczywiście to wszystko co napisałem to generalizacja, ale nie będą za każdym razem pisał "oczywiście sa wyjątki"
Nie widzę nic złego w tym że para stara sie o  kolejne dziecko zaraz gdy jest to możliwe.
Sam bym sie cieszył gdyby mój syn powiedział mi że  po ukończeniu szkoły średniej założyć rodzinę
I czy byśmy mu nie pomogli organizacyjnie, z dalsza edukacja dla niego i jego partnerki czy finansowo.
Ponieważ naoglądałem sie naprawdę dużo rozpaczy/łez i smutku małżeństw które nie mogą mieć dzieci.
Rozwijali sie,uczyli, kolejny staż,kolejny kierunek i przychodzi 30 i tego dziecka nie mogą mieć.

Wiedziałem pizdeuszu że mój post cię przyciągnie.
Otóż jej wykształcenie ma bardzo dużo do rzeczy. Ma o tyle ze jakąkolwiek rada jakiej możemy jej hdzielic musi być uzależniona od jej pozycji negocjacyjnej. Matka z trójka dzieci nie jest atrakcyjna partia do związku, jeśli jeszcze jest to niewykształcona kobieta w kiepskiej sytuacji, to jej pizycja negocjacyjna jest praktycznie zerowa i tylko desperat się na taką skusi,a i on będzie się czuł w tym układzie  mocniejszyJeśli więc jest jak zakładam,to autorka ma tylko dwie opcje: albo specyfikowana dzieciaki albo kopnąć faceta i liczyć na cud że znajdzie jakikolwiek inny chętny do poważnego związku z nią, o wspólnym zamieszkaniu nie mówiąc. I tu już nawet nie ma co roztrząsać jakim facetem jest jej aktualny (pewnie też nie złoty czlowiek), bo ona jest w takiej sytuacji że nie ma w zasadzie innych opcji.

Sorry,ale na Twoje podejście chyba bardziej wpływa tradycja regionalna niż wykształcenie itp. Ta,uważam że 3 dzieci to brak rozwagi i w lwiej części wypadków wyrzekanie się zapewnienia im godnego życia. Tak,moje małżeństwo rozpadło się w dużej mierze przez fiasko starań o drugie dziecko,ale w obecnej sytuacji w sumie dobrze ze mam tylko jedno. I wkurza mnie bulenie na socjal dzieciorobów, gdyby nie to cholerne rozdawnictwo wyborcze jak 500+ i pozostałe,to inflacja i co za tym idzie  ceny byłyby niższe. Powiedzmy sobie szczerze: człowiek decydujący się na 3-4 dzieci najczęściej na innych zwala koszt ich utrzymania,edukacji itd.