Nikt mnie nie chce. - Netkobiety.pl

Zadbaj o swoją psychikę. Ludzie wolą trzymać się z daleka od takich negatywnie nastawionych do życia ludzi jak Ty. Przede wszystkim musisz siebie polubić, czuć, że jesteś wartościową osobą, inaczej nawet jeśli jakiś chłopak się Tobą zainteresuje to szybko zrezygnuje z tej znajomości, a Ty wpadniesz w jeszcze większy dół. Jak się odżywiasz? Jesz dużo białych makaronów, białego pieczywa, ryżu czy wybierasz produkty pełnoziarniste? U niektórych zdrowych ludzi nagły wzrost cukru we krwi po spożyciu węglowodanów prostych powoduje właśnie takie spadki nastroju, negatywne nastawienie, itd. Czy masz spadki nastroju na tydzień przed miesiączką? W którym jesteś dniu cyklu?

Masz 20 lat, a już wypowiadasz się jak sfrustrowana desperatka, w dodatku nieco zawistna. Relacje to nie sprawdzian z matmy, to nie działa tak, że jak zdobędziesz jakieś wyznaczone przez siebie punkty (dbanie o siebie, makijaż, siłownia), to staniesz wyżej w hierarchii od kogoś, kogo sklasyfikujesz jako szarą myszkę. Nie Ty wybierasz przecież. Gdybyś się z kimś związała, a inny facet wypunktował Twojego wybranka na tej samej zasadzie, że ma lepszą sylwetkę i jest wyższy na przykład, więc to niesprawiedliwe, to jak byś zareagowała? Przyznała mu rację czy popukała się po głowie?
Poza tym - czy zależy Ci na kimkolwiek czy to po prostu ot tak, chcesz, żeby ktoś - ktokolwiek - się Tobą zainteresował? To drugie raczej odstrasza, nikt nie chce być kimkolwiek.

No ale masz gdzieś tego fajnego faceta, co Ci się podoba, takiego konkretnego, czy na razie tak profilaktycznie panikujesz? Bo ponownie: jeśli nie masz nikogo na oku, nikogo konkretnego, z kim chciałabyś być, to znaczy, że potrzebujesz/chcesz/oczekujesz zainteresowania jakiegokolwiek mężczyzny. Nie dlatego, że chcesz być akurat z nim w związku, tylko żeby poczuć się lepiej sama ze sobą i podbić sobie samoocenę. Sama zresztą napisałaś, że to, że nikt Cię nie podrywa = jesteś nieatrakcyjna.
I to jest ta desperacja, którą miałam na myśli - Twoje podejście. Nie Twoje działania czy ich brak.

Już ci wyjaśniam o co mi chodzi. Tak w pracy dostaje zainteresowanie swoją osobą. Przestałam chodzić na te śniadania to zainteresowali się czemu nie chodzę i mnie znowu zapraszali. Dużo dostałam komplementów w pracy, że jestem piękną itp. Jednak jest to zainteresowanie takie mega powierzchowne. Od osób które są już w związku, od obcokrajowców. Fajnie jest usłyszeć komplement, ale co mi z tego?.

Mi chodzi o zainteresowanie mną jako osobą. O mniej więcej rówieśników. Wśród rówieśników mam zerowe powodzenie. Chciałabym po prostu żeby ktoś chciał mnie poznać, pisał do mnie, zapraszał na randki. A tu nic się nie dzieje na tym polu. Nie mam również przyjaciół więc uważam, że mam jakieś braki społeczne i muszę jakoś nad tym popracować bo inaczej całe życie będę sama. Aha I coraz bardziej uważam że dbanie o sylwetke, makijaż, włosy mało daje, że tu chodzi o coś więcej, o te wnętrze.

Nie wiem zarazem co robić bo dobra moge skupić się na sobie ale potem obudzę się z ręką w nocniku. Bo starałam się być lepsza a tu wszyscy poparowani, pustka dalej i dziewczyny które nic wokół takiego nie robiły mają zajebkstych parterów. Czasami tak jest ze właśnie dziewczyną ma wystarczy mega otwarty charakter i jej jest na tym polu łatwo. Nie musi być wcale jakaś śliczna, jakaś z pasjami ale ma to coś, jakaś charyzmę, coś co przyciąga ludzi. Wiem że nie powinnam od razu tak negatywnie myśleć i się poddawać, zniechęcać.

Sąsiedzi mają swoje życie, nie będziesz u nich siedział godzinami czy wpraszal się na wajacje.
Znajomości że studiów są głównie na fb, bo ludzie rozjechali się po świecie, a Ci co zostali to mają rodziny. Koleżanka nie pojedzie z Tobą na weekend do spa, bo ma w domu męża i dzieci. Nie przyjdzie na wieczorny posiadówke, bo woli wieczór z mężem, albo z dziećmi trzeba coś porobić. I tak to się kręci . Może o to chodzi.

Nom. Mnie też to zadziwia, że ktoś nie potrafi dosłownie z nikim nawiązać bliższej znajomości.

Przeważnie przyczyną jest ta osoba, jej skupienie na sobie, oczekiwanie, że to inni wyjdą z inicjatywą, że inni będą nią zainteresowani. I to nawet nie chodzi o to, że dana osoba czuje się wyjątkowa i wydaje jej się, że należy jej się specjalne traktowanie. Najczęściej jest wręcz przeciwnie.
Sęk w tym, że ta osoba nie jest nikim zainteresowana, tak prawdziwie. Ona oczekuje zainteresowania, którego sama nie potrafi z siebie wykrzesać, gdyż tak bardzo jest skupiona na sobie.

Ross, trzeba się z tym liczyć, szczególnie, jak się ma już dzieci, ale to nawet nie o to chodzi.
Ci ludzie istnieją, są bytem rzeczywistym, które mogą w każdej chwili takie spotkanie zaproponować. Samotni nie jeżdżą z rodzinami, bo raczej sami wiedzą, że to trochę niezręczne, kiedy ta rodzina podróżuje z małymi dziećmi. Ale co np z młodymi małżeństwami, które dzieci jeszcze nie mają? Otaczam się akurat ludźmi, którzy nie przechodzą od razu z etapu związku/narzeczeńśtwa/ślubu w dziecko, zazwyczaj jest przerwa, chociażby 1-2 letnia. Ludzie się przyjaźnią, bo np. pochodzą z tego samego środowiska czy dzielą wspólne zainteresowania. I nie mówię tutaj o spotykaniu się raz na tydzień albo częściej, ale już raz na miesiąc albo raz na te 2-3 miesiące, zależy od okoliczności...

To, co mnie bardziej uderza to twierdzenie, że ktoś W OGÓLE nie ma FIZYCZNIE żadnych bliskich mu osób, poza rodziną. To zwyczajnie nierealne po prostu, przynajmniej z mojego punktu widzenia. Choćbym sam chciał, nie ma takiej opcji, żebym nie stykał się w swoim życiu z innymi, bo nie żyję w zamknięttej piwnicy czy na bezludnym atolu na środku Pacyfiku. Siłą rzeczy, chcąc sobie w życiu radzić, MUSZĘ nawiązywać kontakty! Sam bynajmniej w okresie szkolnym nie byłem zbyt śmiały, ale powiedzmy, że studia zmieniły mnie całkowicie pod tym względem, więc można takie rzeczy wypracować, aby móc ludzi poznawać i nawiązywać/utrzymywać kontakty. Dlatego dla mnie kosmosem jest twierdzenie, żę ktoś nie potrafi NEUTRALNIE zagadać do obcej osoby, niekoniecznie w klubie, ale choćby w sklepie czy innym punkcie usługowym, gdzie raczej rozmowa toczy się wokół kwestii neutralnych.
No nie, takie tłumaczenie do mnie nie trafia!

Aaa, spotkania co 2-3miesiace to zgoda. Myślałam, że rozmawiamy o koleżeństwie.
Co 2 czy nawet 4 miesiące to kontakty są, tylko nie nazwałabym to jakąś bliską relacją.
Co do par bez dzieci, to spotykają się z innymi parami. Nie, że para plus singiel.
Jak byłam dużo młodsza, miałam te 17 czy 20pare kat, czasem szlam na takie coś, kino, pizza  czy wycieczka z koleżanką i jej chłopakiem. Zwykle czułam się niezręcznie, zwłaszcza gdy obejmowali się obok w kinie, albo szliśmy we trójkę na spacer, oni objęvi, za rękę buziaczki, a ja obok. Czułam się jak 5 koło u wozu

Czytając Twoje poprzednie wypowiedzi - dalej przekaz jest trochę niespójny logicznie, ale ok, nieważne.
Popełniasz duży błąd, ciągle porównując się do innych. Nie sądzę też, aby wszyscy z Twojego otoczenia byli "poparowani" i teraz pytania: to ilu masz znajomych i na jak dużej populacji przeprowadziłaś obserwację, uzyskując wynik "wszyscy"?
Pisałaś, że rówieśnicy nie zwracają na Ciebie uwagi - a poruszasz się w ich gronie? Spotykasz się w jakiejś grupie np. ze szkoły?
A co do charakteru/wyglądu - każdy ma jakieś filtry, przez które patrzy na otaczającą go rzeczywistość. I dla jednego filtrem w kontaktach międzyludzkich będzie wygląd, a dla drugiego wygląd nie będzie miał dużego znaczenia.
Więc trzeba tylko znaleźć kogoś z podobnym zestawem filtrów w głowie...

P.S.
bagienni_k
rossanka
Powinniście się spotkać w rzeczywistości i pogadać przy jakiejś kawie/innym piwie.

Autorko, a co realnie zrobiłaś poza makijażem, żeby spotkać jakiegoś fajnego faceta?
Co zrobiłaś przez ostatni miesiąc? Gdzie wyszłaś? Ile nowych osób spotkałaś? Z iloma ludźmi utrzymujesz kontakt? Do ilu napisałaś sama z siebie?

Ja w pierwszy związek weszłam mając lat 24. Dla mnie takie marudzenie jak się ma 20 lat jest śmieszno-straszne.

Jak miałem 20 lat to nie wiedziałem nawet, że mam prawo odezwać się do jakiejś kobiety
Wydawało mi się, że jak zacznę gadać do dziewczyn to one uznają to za bardzo nieprzyjemny akt.

A Ty żalisz się, że w tym wieku nie masz nikogo.

Interesujące jest to jak każdy inaczej widzi rzeczywistość.

Rossanka dziękuję Tobie, że wyjaśniłaś bagienni_k punkt po punkcie bo gościu już zaczyna odklejać się pomału od rzeczywistości.

Jak najbardziej jest to możliwe, by nie mieć żadnych znajomych.

Na dzień dzisiejszy mam 0 kolegów, 0 koleżanek, 0 przyjaciółek i 0 znajomych.
Same zera

P.S Nie żyję na bezludnej wyspie tylko w wielkiej aglomeracji.

Zakładam, że mowa o różnych związkach od 15 roku życia, a nie jednym szczęśliwym, więc czy taką seryjna monogamia zasługuje, żeby stać w opozycji do samotności jako ten szalony sukces? Ostatecznie to znaczy, że w wielu związkach coś się nie udało. Wg mnie równie dobrze można tę samotność zestawić osobą, która ma ogromne powodzenie, z facetem, który zalicza po kilka dziewczyn na każdej imprezie, z samotną matką z piątką dzieci z różnych ojców itd. Znaczy: zainteresowanie było, ale ostatecznie i tak coś nie wyszło. Tym wiecznie samotnym nie wychodzi tak samo, tylko w inny sposób.

Jeśli tylko Rumuński mówisz prawdę, to rzekłbym, że Ty jesteś odklejony od rzeczywistości. Zwyczajnie z kimś takim musi coś być nie tak, bo wydaje mi się osobście, jakby odpychał od siebie ludzi. Człowiek przez 30 lat życia spotyka na swojej drodze wiele osób. Ciężko uwierzyć, że choć raz przez ten czas, ktoś mu nie zaproponuje wspólnego wypadu, wyjścia czy wycieczki. Słowem: wspólnego spędzania czasu. Zatem pytanie pozostaje: kim trzeba być i jak się zachowywać, aby odpychać od siebie ludzi, bo tylko tak jest chyba możliwym, aby się ZBLIŻYĆ do tej smutnej granicy zera.
Jak widać po zdecydowanej większości użytkowników forum, jak i swoich obserwacjach, ciężko jest znaleźć osobę, która nie miałaby przynajmniej minimalnej dwucyfrowej liczby znajomych czy przyjaciół. Jestem pewien, że nie znajdę NIKOGO w swoim otoczeniu, kto mógłbym się "pochwalić" brakiem znajomych.

Nie mam zamiaru Ci tutaj niczego zarzucać ani tym bardziej wdawać się w polemikę, tylko może warto się zastanowić, dlaczego tak jest a nie ciągle o tym wspominać czy narzekąć. Co sprawia, że nie ma się tych znajomych ludzi wokół siebie?

Znowu pieprzysz bzdury. To jest serio całkiem łatwe. Starczy, że nie jesteś towarzyski, odzywasz się rzadko i tyle. I ludzie będą Cię unikać, bo ktoś taki nie jest interesujący dla nich w kontekście spędzania czasu. Kończy się tak, że nie masz żadnych bliższych przyjaciół, nie ma z kim gdzieś iść, itp. To wcale nie jest trudne do "osiągnięcia".

Moje znajomości ze szkoły podstawowej skończyły się wraz z pójściem do gimnazjum.
Moje znajomości z gimnazjum skończyły się wraz z pójściem do technikum.
Moje znajomości z technikum skończyły się wraz z pójściem na studia.
Moje znajomości z ludźmi z mojego roku studiów skończyły się po 3 roku, gdy poszedłem na dziekankę.
Moje znajomości z ludźmi z nowego roku studiów (po powrocie z dziekanki) skończyły się gdy skończyłem studia.
Z pracą podobnie -> zmiana pracy, koniec znajomości. Jedyny kontakt mam z ludźmi z poprzedniej pracy jeszcze. Z wcześniejszych już nie.

Przy czym znajomości z pracy nie wychodzą poza pracę. Znajomości ze szkół nigdy nie wychodziły poza szkołę.

I tak działa to wszędzie, nie tylko u mnie. Masa ludzi ma podobnie. Zmienienie środowiska jest zwykle równoznaczne z końcem znajomości.

Więc nie mieć znajomych jest mega łatwo, szybko się kończą. Może to Ty po prostu jesteś wyjątkiem?

Dbać czyli co?

Zawsze ja jestem tym, co się na FB spyta o to jak tam leci, itp. Zawsze to ja kurde próbowałem utrzymać znajomość. W druga stroną nigdy... Nie przypominam sobie, żeby ktokolwiek z ludzi, których mam na FB sam z siebie do mnie napisał, żeby się dowiedzieć czegoś. Z wyjątkiem sytuacji, gdy ktoś coś ode mnie chciał...

Więc jak mam dbać o znajomości, skoro innym nie zależy nigdy?

Nie wiem, dla mnie takie utrzymujące się znajomości to jakaś abstrakcja. Dla mnie to jest normalne, że znajomości kończą się szybko i tyle.

Co najwyżej raz na jakiś miesiąc czy dwa mogę się spotkać w poprzedniej pracy na planszówki. Plus ludzie, z którymi od lat gram w nogę (ale tego nie liczę, bo ich widuję tylko na boisku). A tak, żeby z kimś móc gdzieś pojechać, czy wyjść na piwo? Nie ma szans. Nie ma takich ludzi.

U mnie ciężko było w czasach szkolnych o jakiekolwiek znajomości, skoro większość ludzi traktowała mnie jak worek treningowy i dziwaka, co spędza czas sam xD A kto by chciał znać kogoś takiego...

Studia też ciężko - nie chodziłem na imprezy, nie piłem, to też nikt mnie nie zapraszał nigdzie, więc też 0 znajomości było. Nawet w akademiku nikogo nie znałem.

Dodatkowo pewnie też spore znaczenie ma typ środowiska, w którym się obracam, czyli IT. Tutaj ciężej o jakieś znajomości w pracy, czy na studiach.

Mówiąc wprost - jeżeli przez tyle lat nie zdołałeś stworzyć sobie takiej sieci kontaktów, które by się utrzymały latami, to z Tobą jest coś nie tak.

Wiadomo, że ten kontakt z ludźmi z podstawówki nie jest mocny, ale jak się zobaczymy na ulicy to można pogadać bez problemów.

Masakra to jest z Tobą żołnierzyku, bo stworzyłeś sobie jakiś alternatywny świat, wedle jakiś zasad, które w moim świecie uchodza na objaw problemów zdrowotnych. Tak Cię boli, że ktoś możę traktować (prawie) każdego, jak kumpla czy przyjaciela? A co, przepraszam, to niemożliwe?

Zakręciłeś się nad swoimi teoriami(nie pierwszy raz zresztą) i teraz Twoje wynurzenia brzmią jak zwykły bełkot. Powiedz Sherlocku, a CO stoi na przeszkodzie, żeby się spotykać po pracy z tymi osobami, z którymi pracujesz? Tak masz ich dość, że nie chcesz ich oglądać po za tymi 8 biurowymi godzinami? Odrzucają Cię? A może Ty ich?
Nie wiem, co się odp***la w Twojej głowie, ale kiedy czytam, że moim przyjacielem czy kolegą nie może( czy nie ma prawa) być współpracownik czy ktoś ze studiów bądź szkoły, to już wiem, żę odbywa się tu niezły cyrk. Kto tak twierdzi? Ty tak powiedziałeś i to jest niepodważalne?

Jest jakiś sztywny podział, nieprzebyta granica, między współpracownikami a tymi "innymi"? Bo przekonanie, że nie mogę póść do kina, wyjechać na wakacje czy co tam jeszcze ze znajomym ze szkoły czy osobą z którą pracuję, wywołałby u co poniektórych moich znajomych śmiech albo uczucie politowania. To są jakieś Twoje święte prawa, które wszędzie każdego musza obowiązywać? Na ich podstawie tworzy się realia życia?

To Ci powiem, że właśnie wiele razy, najlepszymi przyjaciółmi są ludzie, których znasz długo, albo z pracy albo ze szkoły czy studiów. To, że wpływ ma tu specyfika danej pracy to jeszcze mogę zrozumieć, kiedy ludzie nie są aż tak bardzo zżyci. Ale do kur*y nędzy, nie wierzę, że ludzie, którzy ze sobą pracują tych kilka lat ani razu nie spotkali się poza zakładem pracy. Życie w robocie to jedno, ale przecież jeszcze istnieje jakieś poza nim. Poza tym sam fakt, że jacyś ludzie ze mną współpracują, już skłania mnie do nazywania ich "kolegami z pracy", jeśli dobrze się z nim dogaduję. Ktoś taki nie może zostać moim przyjacielem?

Ten Wasz niby izolowany świat jest dla mnie matrixem i sobie żyjcie w nim jeśli chcecie. Tylko po kiego grzyba tyle razy narzekacie czy gadacie o tym w negatywnym świetle, skoro Wam to niby pasuje? Życjie sobie w swoim matrixie, tylko nie pierd*cie potem, że to normalne, bo normalna to jest sytuacja całkiem odwrotna.

edit: jakiś_czlowiek jeśli takie pytania są dla Ciebie normalne, to serio, zrób coś z sobą, bo naprawdę potrzebujesz pomocy...

No ale nie mój problem ani moja wina?

No ale już na studiach to mogłeś chyba decydować sam za siebie, no nie? I znakeźć znajomych? Albo w pracy?

Odpowiedź jest bardzo prosta.
Po prostu nie chciałbym się spotkać po pracy z osobami, z którymi pracuję, ponieważ nie mam potrzeby posiadania tak dużego kontaktu z tymi samymi ludźmi.
Jeżeli w pracy, siedzę obok kogoś 8h dziennie to po kiego chuja mam z nim jeszcze spędzić później wieczór? To łącznie wyjdzie z 10-12h czyli prawie pół doby. Człowieku to jest już przesada.

W obecnej pracy siedzę już kilka lat i ani razu nie spotkałem się ze współpracownikami po pracy.

W pracy są tylko i wyłącznie współpracownicy, w robocie nie ma kolegów.
Praca to miejsce, w którym jedna osoba wydaje polecenia służbowe drugiej osobie, gdzie tutaj mowa o przyjaźni?
W dodatku pracuję w takiej branży, że kłótnie są tutaj na porządku dziennym (sprzeczność interesów pomiędzy pracownikami), więc gdzie tutaj mowa o tworzeniu przyjaźni?

Odklejka.

Nigdy nie napisałem, że wszędzie jest tak samo jak u mnie w pracy.
Ja tylko napisałem jak sytuacja wygląda u mnie.

Jeżeli masz mózg to zacytuj moją wypowiedź, gdzie pisałem inaczej niż jak twierdzę w tej chwili.

Pasywku.

Chcesz mnie pobić czy o co Ci chodzi?

Wydaje mi się, że jednak przyjaciele to już szersze czy głębsze określenie. To ktoś, z kim się jednak widujesz regularnie, ale ta osoba jest Ci z jakiś względów bliska, ufasz jej dużo bardziej niż innym, czujesz z nią pewną więź. Natomiast Kolegów czy znajomych ma się trochę więcej, choć niby ci pierwsi to raczej bliżsi są niż ci drudzy. Ja tak to widzę
Oczywiście kolega czy znajomy może stać się przyjacielem, tak samo jak każdy z nich możę być jednocześnie np współpracownikiem.Tu najwidoczniej zależy dużo od branży czy stanowiska.

Naotmiast twierdzenie, żę spotykanie się z kimś, kogo się dawno nie widziało jest pozbawione sensu, kompletnie nie mieści się w moich wyobrażeniach. Podoibnie sprawa izolowania się w takim akademiku. Sam w nim mieszkałem przez jeden rok studiów i niekoniecznie zagadywanie do kogoś oznaczało przyłączanie się do imprezy czy innej ppopijawy. Wystraczyło dać się zaprosić do sąsiada czy sąsiadki na chwilę, żeby pogadać. Nie wiem zatem, co może ludzi w kimś odrzucać do tego stopnia, że sami się zaczną od kogoś odsuwać a tym samym ta osoba będzie się czuć wyobcowana. Początki bywały trunde i zawieranie znajomośći z ludźmi z akademika przebiegało różnie, ale kiedy już na początku roku, 3 czy 4 dnia była opcja integracji międzypokojowej, to czemu miałbym nie skorzystać? Nie wiedziałem, co się będzie działo, ale mimo, że wtedy jeszcze nawiązywanie kontaktów nie przychodziło łatwo, dałem się namówić. I co? Zwykła posiadówka, jakieś piwko, trochę gadki i tyle Żadnych libacji czy czego tam, ludzie się zwyczajnie zapoznawali. A z gościem z mojego pokoju mam kontakt do dzisiaj

jakiś_człowiek, zrób coś dla siebie i idź na terapię, jeśli tego jeszcze nie zrobiłeś, szukaj pomocy. Swoją drogą widać po Twoich wpisach jakie ważne w późniejszym życiu są doświadczenia z dzieciństwa. Ktoś o zdrowym starcie w życie nigdy tego nie zrozumie i nie ma co ubijać piany.

Autorko, piszesz, że nikt do Ciebie nie zagaduje, a Ty kim jesteś zainteresowana? Masz jakiś licealny/gimnazjalny/pracowy krasz? Bo ja tam zawsze miałam. To, że nie miałam odwagi zagadać to inna sprawa. Chcesz, żeby się Tobą interesowali jacyś losowi faceci dla samej atencji? Po co?

Masz dopiero 20lat. Trzeba czasu by spotkać kogoś kto nas pokocha. Najważniejsze żebyś była sobą. Tak jak będą mężczyzni dla których będziesz obrzydliwa tak będą i Ci zachwyceni. Będą Ci, którzy będą mieć na Ciebie alergie, Ci którzy będą Cię uwielbiać bez chemii i będzie tez i ten dla którego bedziesz całym światem. Rozwijaj się, oddawaj się swoim pasjom i znajomym, bądź szczęśliwa u ciesz się życiem, a kiedyś na Twej drodze stanie człowiek dla którego będziesz wszystkim. Będziesz idealnie nieidealna. Pamiętaj tylko, żeby przez głód miłości nie wpakować się w jakąś popaprana relacje bez miłości za to ociekającą desperacją. Uszy do góry - mój Misio spóźnia się już 39 rok do mnie

20letnia pipka pisze, że się poddaje.

20 latka.

To tak samo jakby wyjść z imprezy o 21:00 i powiedzieć: ,,kurde późno już, wystarczy"

Jakim cudem możesz tak pisać skoro jesteś dopiero w miejscu rozbiegowym do dorosłego życia?

Za 5 lat możesz być seks bombą, którą każdy facet chce zapoznać.

Nie jestem pipka, ale jak tak lubisz bawić się w takie określenia to ty jesteś fjutkiem.

Ja już myślę nie wyglądam źle, dbam o siebie, słyszę, że jestem ładna a i tak bardzo mało kto mnie chce poznać. A podobno przeciętne laski mają powodzenie. Głównie na wykopie to głoszą, że wystarczy być 5,6/10 i ma się o wiele lepiej niż facet. No widzisz nie ma się, jestem na to żywym dowodem. Nie będę umieszczać tutaj zdjęć, ale ostro trenuje, mam rzekomo dobrą sylwetkę, umiem się pomalować a i tak nie mam tego słynnego powodzenia które mają ładna dziewczyny a nawet te przeciętne. To jak mam wierzyć, że będzie lepiej?

Dlatego trzeba iść w coś innego niż relacje damsko-męskie, bo na ten czas to aż kwiczy. Ja nie chce użalać się nad sobą, leżeć w łóżku i nic nie robić. Chce żyć, ale bez tej strefy, bo ja wiem, że się najwidoczniej nie nadaje, czegoś mi brak i nawet jak z wyglądu będę superowa to i tak nic się nie zmieni, nawet jak będę wyciskać z siebie wszystko aby wyglądać super ( i tak już to robię) to i tak na nic. Nie chce aby wyszło, że zwracam uwagę jedynie na swój wygląd. Wiem, że charakter też ważny dlatego chodzę do psychologa i staram się być pewniejsza siebie, ale chyba w tej strefie życia nigdy nie będę. Będę mogła mieć wyćwiczone ciało prosto z siłowni, umieć 2 języki, coś tam osiągnąć, mieć pasję a i tak nie zdobedę pewnosci siebie w tej jedynej strefie, bo po prostu NIE. Jak mnie faceci nie zauważają.

Te 2 slowa mowia wiecej o powodach przez ktore nie mozesz sobie znalezc kobiety niz wszystko co Ty wymieniasz jako powody.