Małżeństwo po wielu latach związku - Netkobiety.pl

Masz prawo zrobić tak jak chcesz,  powiem  brzydko  -  pierdol  jakieś zasady  moralne,  bo czym one są skoro nikomu  nie robią  krzywdy?  Uważam,  by postępować  zgodnie z własnym sumieniem  q nie jakimiś narzuconymi z góry zasadom...  Ludzie za bardzo kierują się tym co wypada a czym nie.

Wyznaje podobne wartości,  jeśli Miskowi  ślub byłby ważny,  wzięłabym go,  nie dlatego że chcę,  tylko jest mi on na tyle obojętny,  że nie zrobiło  by to mi problemu, a  bym mogła Miśka  uszczęśliwić. 

Natomiast  ja bym się zastanawiala co sprawia,  że ktoś  tak nagle zmienia  poglądy.  Jeśli to tylko terapia to ok,  ale może za tym się kryć coś więcej np długi czy chociażby lęk przed stratą (aczkolwiek  dzięki wielkie za możliwość rozwodu)

Jestem w związku z partnerem od kilkunastu lat. Mieszkamy ze sobą, prowadzimy wspólnie dom i wyznajemy podobne wartości. Gdy zaczynaliśmy poważniej wchodzić w relacje ustaliliśmy kilka ważnych z naszego punktu więzienia kwestii. Wśród nich była świadoma i zaplanowana bezdzietność oraz niechęć do zawierania związku małżeńskiego. W żadnym stopniu nie wiązało się to z unikaniem odpowiedzialności. Podejrzewam, że nasz związek nie różni się wiele od małżeństwa. W 2020 r. mój partner zdradził mnie jednorazowo. Zachował się bardzo honorowo w tej sytuacji (poinformował mnie o wszystkim mimo, że nie było szans, abym się kiedykolwiek dowiedziała). Postanowiliśmy, że pójdziemy na terapię par. Trwało to ponad półtora roku i uważam, że przepracowaliśmy wszystkie problemy. Nasz związek ożył, wróciła dawna świetność, zauroczenie i może nawet motyle w brzuchu. Oboje przewartościowaliśmy swoje życie chcąc, aby nasza miłość rozwijała się w coraz lepszym kierunku. Zaczęliśmy spontanicznie wyjeżdżać i spędzać więcej czasu razem. Ja zrezygnowałam z większej części obowiązków zawodowych. Można śmiało uznać, że trochę rozwinęliśmy skrzydła i poczuliśmy się jak na długim miesiącu miodowym. W czasie lipcowych wakacji, kiedy jedliśmy kolacje i czuliśmy się w swojej obecności wręcz magicznie, on postanowił mi się oświadczyć. Byłam niesamowicie zaskoczona. Mamy prawie po 40 lat i nigdy oboje nie pragnęliśmy ślubu. Wspólne życie było dla nas oczywiste. Zapytałam go skąd taka zmiana i usłyszałam, że terapia i wspólne doświadczenia uświadomiły mu, że chciałby obrączki i poczucia, że jestem jego żoną, choć wie, iż z praktycznego punktu widzenia nic się nie zmieni. Powiedziałam szczerze, że dla mnie to tylko papier i moja miłość do niego się nie zmieni. Kocham go dlatego zaproponowałam, że skoro dla niego to jest ważne to ja śmiało mogę wziąć ten ślub. Nie czuje, żeby to było dla mnie jakieś górnolotne wydarzenie i jasno mu to powiedziałam. Czy to jest fair, że mimo szczerej miłości i chęci bycia ze sobą na zawsze, nie odczuwam większych emocji? M.doskonale wie, że traktuje to jako umowę cywilno-prawną. Chce mimo wszystko wziąć ze mną ślub. Nie razi go mój brak entuzjazmu i brak zgody na zmienę nazwiska. Czy ja moralnie mam prawo tak postąpić? Nie boje się ślubu i zobowiązań. Mnie po prostu nie kręci kreacja ślubna i wesele, ale nie do tego stopnia, aby tego nie zrobić dla kogos kogo kocham.

Emilia83 napisał/a:

Jestem w związku z partnerem od kilkunastu lat. Mieszkamy ze sobą, prowadzimy wspólnie dom i wyznajemy podobne wartości. Gdy zaczynaliśmy poważniej wchodzić w relacje ustaliliśmy kilka ważnych z naszego punktu więzienia kwestii. Wśród nich była świadoma i zaplanowana bezdzietność oraz niechęć do zawierania związku małżeńskiego. W żadnym stopniu nie wiązało się to z unikaniem odpowiedzialności. Podejrzewam, że nasz związek nie różni się wiele od małżeństwa. W 2020 r. mój partner zdradził mnie jednorazowo. Zachował się bardzo honorowo w tej sytuacji (poinformował mnie o wszystkim mimo, że nie było szans, abym się kiedykolwiek dowiedziała). Postanowiliśmy, że pójdziemy na terapię par. Trwało to ponad półtora roku i uważam, że przepracowaliśmy wszystkie problemy. Nasz związek ożył, wróciła dawna świetność, zauroczenie i może nawet motyle w brzuchu. Oboje przewartościowaliśmy swoje życie chcąc, aby nasza miłość rozwijała się w coraz lepszym kierunku. Zaczęliśmy spontanicznie wyjeżdżać i spędzać więcej czasu razem. Ja zrezygnowałam z większej części obowiązków zawodowych. Można śmiało uznać, że trochę rozwinęliśmy skrzydła i poczuliśmy się jak na długim miesiącu miodowym. W czasie lipcowych wakacji, kiedy jedliśmy kolacje i czuliśmy się w swojej obecności wręcz magicznie, on postanowił mi się oświadczyć. Byłam niesamowicie zaskoczona. Mamy prawie po 40 lat i nigdy oboje nie pragnęliśmy ślubu. Wspólne życie było dla nas oczywiste. Zapytałam go skąd taka zmiana i usłyszałam, że terapia i wspólne doświadczenia uświadomiły mu, że chciałby obrączki i poczucia, że jestem jego żoną, choć wie, iż z praktycznego punktu widzenia nic się nie zmieni. Powiedziałam szczerze, że dla mnie to tylko papier i moja miłość do niego się nie zmieni. Kocham go dlatego zaproponowałam, że skoro dla niego to jest ważne to ja śmiało mogę wziąć ten ślub. Nie czuje, żeby to było dla mnie jakieś górnolotne wydarzenie i jasno mu to powiedziałam. Czy to jest fair, że mimo szczerej miłości i chęci bycia ze sobą na zawsze, nie odczuwam większych emocji? M.doskonale wie, że traktuje to jako umowę cywilno-prawną. Chce mimo wszystko wziąć ze mną ślub. Nie razi go mój brak entuzjazmu i brak zgody na zmienę nazwiska. Czy ja moralnie mam prawo tak postąpić? Nie boje się ślubu i zobowiązań. Mnie po prostu nie kręci kreacja ślubna i wesele, ale nie do tego stopnia, aby tego nie zrobić dla kogos kogo kocham.

Moja znajoma była przez kilkanaście lat w niezarejestrowanym związku. Wszystko było super, żadnych zdrad. Jedynie jego rodzina była przeciwna jej bo uważali, że ona jest powodem tego, że on grzeszy nie mając ślubu kościelnego.
On nagle ciężko zachorował, trafiał do kolejnych specjalistycznych szpitali.
Ona nie mogła nawet dowiedzieć się o stan jego zdrowia bo była obca. Decyzje gdzie trafiał, do jakich placówek leczniczych podejmowała jego rodzina.
W ostatnim okresie ona nie wiedziała nawet gdzie on jest.
Umarł w otoczeniu rodziny, bez niej.
O jego śmierci dowiedziała się gdy już było po pogrzebie. Sporo czasu  i trudu zajęło jej znalezienie jego grobu.
Pogrzeb był katolicki, nagrobek ze świętą rzeźbą mimo, ze on przez te kilkanaście lat związku z nią ani razu nie był w kościele i ogólnie deklarował się jako niewierzący.
Nie spodziewał się choroby i śmierci więc nie było testamentu, jego dorobek życiowy zgarnęła rodzina.