Kocham i co dalej? - Netkobiety.pl

Niby facet taki super a wziął sobie niezłą patusiarę za żonę. Pomijając, jeżeli Ciebie nadal stawia na pierwszym miejscu obserwowalabym jak się sprawy dalej potoczą. Moment zawahania tego faceta którą z was ma wybrać, wtedy uciekałabym. Nie słuchaj koleżanek które wmawiają Ci ze masz okres przydatności "do 30 roku życia". Kiepska wizja życia.

On się nawet przez moment nie zawahał żeby do niej wrócić z uwagi na małego. Rozwodu nadal chce. Ją kochanek szybko kopnął w tylek,  jeszcze przed złożeniem pozwu chciała wrócić, ale facet się nie zgodził, mimo, że my byliśmy tylko na etapie zaawansowanej przyjaźni.
Żeby zweryfikować całą historię, poprosiłam o numer do jego brata. Potwierdził, jak i zapewnił, że dla X tamta nie ma znaczenia i widzi po nim, że liczę się tylko ja.

Koleżanki w wiekszosci twierdzą, że stać mnie na kogoś lepszego niż rozwodnik z dzieckiem, że to porażka i po co mi takie problemy. Że jest przecież mnóstwo wolnych i fajnych beż bagażu. Wsparcie mam tylko od 2 przyjaciółek, dla których liczy się jaki jest on dla mnie.

Bo myślał, że nie jest jego. Teraz wszystko się zmieni. On ma syna!

A gdy będzie zabierał dziecko do siebie to będziesz się chować w szafie?
Skąd wiesz, że w pewnym momencie nie będzie chciał opieki naprzemiennej? Pasuje Ci połowę miesiąca spędzać z tym dzieckiem?

Przecież ty już wiesz,co zrobisz. Wiesz, co tracisz i co zyskujesz. Przemyśl sobie jeszcze raz wszystkie za i przeciw.
Moim zdaniem źle o nim świadczy to, że złożył pozew o zaprzeczenie ojcostwa. Mógł choć wcześniej zrobić badania genetyczne, jak bardzo chciał nie mieć tego dziecka. Wspierał cię po toksycznym związku - brzmi dobrze, a na czym to wspieranie polegało?
Tyle nam opowiedziałaś Góralko.
Edytuję.Wtedy jak cię wspierał, był jeszcze z żoną?

Duża szansa, że kiedyś wróci.

Wygląda, że decyzję już podjęłaś. To czego oczekujesz po tym forum?

Wiem, że wiele chociaż oczywiście wolałabym mieć jego tylko dla siebie, bez tego bagażu.  Zdaniem moich znajomych najważniejsze jest aby facet byl z czysta karta - czy będzie tak kochał, to już drugorzędna sprawa.

Góralko, tęsknota mija, chociażby była największa i najgłębsza. Ważna jest twoja decyzja. Czy musisz ją podjąć koniecznie teraz?

Juz kilka miesięcy trwa to nasze zawieszenie. Raz zrywamy, dystansujemy się od siebie, potem wracamy. On czuje, że się nim bawię, ja chce poczekać do najbliższej rozprawy, żeby zobaczyć jak się sprawy potoczą. Namawiam go tez na powtórzenie badań DNA.

Tak, rozmawialiśmy o dziecku już po. On bardzo by chciał, ja też ale nie teraz. Najpierw trzeba by zamknąć rozwod, ułożyć sprawę z synem.

Edit. Dużo jest tu niewiadomych. Gdyby nie dziecko, to bez wahania weszłabym w ten związek na 101%, nawet jakby ona miała odwlekac ten rozwod. Dla takiego fajnego faceta poczekałabym nawet i 2, 3 lata. Jednak gdy spadła informacja o dziecku, ja automatycznie się wycofałam. Wiele historii przeczytałam na forach o tym jak to facet wiecznie spędza czas z dzieckiem, druga partnerka nigdy nie będzie tak ważna, jej plany i potrzeby są na dalszym planie. Każda dziewczyna posze żeby zwiewaz z takiego związku. I to nie napawa mnie optymizmem, bo jak pokazało mi życie, gdy coś może pójść źle, to pójdzie. Z drugiej strony, wiek i doświadczenie nauczyły mnie, że ciężko spotkać dobrego, wartościowego partnera z ktorym można znaleźć wspólny język.

Na podstawie doświadczeń z poprzedniego związku, wydawało mi się niemożliwe żeby partner tak bardzo pomagał w zwykłych sprawach( typu odwiezienie do fryzjera), traktował mnie jak wyjątkowa kobietę i był po prostu ciepłym człowiekiem.

Po poprzednim związku jesteś głodna uczuć. Ale kiedyś się nasycisz, a problemy pozostaną i nie będziesz mogła uwierzyć w co właściwie się wpakowałaś.

Te niewiadome może rozwiać tylko szczera rozmowa z partnerem. Niech on przedstawi jak sobie wyobraża Wasz związek i kontakty z dzieckiem za rok, 3, 5, 10 lat. Jeżeli nie masz zamiaru akceptować jego aktywnego uczestnictwa w życiu tego dziecka to mu to powiedz. On też musi wiedzieć na co się pisze.

Autorko zanim ostatecznie zdecydujesz się, co robić dalej powinnaś wziąć pod uwagę pewna kwestie.
Chodzi mianowicie o to, że jeśli zwiazesz się już z nim na stałe, będziecie po prostu żyć razem na co dzień, to pomyśl, ile czasu upłynie, zanim dla Ciebie, i dla niego wasz związek zwyczajnie spowszednieje?
Minie rok? Może miną dwa lata? No nawet, jeśli w porywach minie lat pięć?
Takie jest po prostu życie.
Inaczej człowiek czuje się na etapie spotykania się z kimś, bo wtedy nie można doczekać się kolejnego spotkania. Emocje na wysokość Himalajów i ma się wrażenie, że tak będzie aż do śmierci.
Tymczasem prawda jest zupełnie inna. Ludzie wypalają się, problemy życiowe piętrzą się i na ile wystarczy tych górnolotnych klimatów?
Załóżmy, że minęły dwa lata, które przeżyliście razem w pełnym szczęściu ( ja nawet i w to nie wierzę, ale niech tam, cuda się zdarzają), jednak po tych dwóch latach ciśnienie zacznie spadać. Z niczyjej winy - tak po prostu dzieje się w każdym zwiazku.
Coraz bardziej zaczynają Ci przeszkadzać różne rzeczy, a i facet zrobił się jakiś przeciętny i średnio warty zachodu
Już teraz masz problem z zaakceptowaniem jego dziecka, chociaż póki co jest ono oddalone od Ciebie i od tego faceta.
Wszystko jednak zmieni się, prędzej czy później jego dziecko stanie w progu Waszego domu i zostanie z wami np na tydzień lub na całe wakacje.
Zniesiesz to?
Oczywiście, że nie zniesiesz.
A przecież tak właśnie będzie wyglądało życie z tym człowiekiem.
Jeśli on całkowicie skreśli to dziecko, to Tobie też nie będzie to odpowiadało, bo co pomyślisz sobie o takim facecie? Będziesz dalej go szanowała? Kiedyś Ciebie i Wasze dziecko on też  może skreślić.
Autorko, jesteś jeszcze bardzo młoda osobą, wolna, bez zobowiązań i naprawde nie musisz wchodzić w układ z facetem, która ma tego rodzaju przeszłość za sobą i do końca swojego życia będzie miał na karku dziecko oraz była żonę.
Uwierz mi - za dwa, góra trzy lata nie będziesz mogła znieść tego, że na własne życzenie zgotowałas sobie takie życie.
Masz szansę żyć inaczej.

Jeszcze coś dodam - napisałaś, że to porządny człowiek i dobry dla Ciebie.
Ok, ja to przyjmuje jako mocny argument, szczególnie w dzisiejszych czasach.
Jednak czy nie jest tak, że troszkę idealizujesz tego człowieka?
Przecież jego materacem nie byłaś. Skąd masz pewność, że to, co on mówi jest prawda?
A zresztą, nawet jeśli jest prawda, to jakie ma to znaczenie w obliczu tego, że jest na świecie jego dziecko?
Niczego nie dorobisz się z nim wspólnie, bo non stop lwia część Waszych zarobków trzeba będzie dawać na dziecko. Zawsze kosztem Twojego dziecka.
No chyba, że pójdziecie na taki układ, iż będziecie żyli na zasadzie, że każdy sobie rzepkę skrobie, czyli rozliczacie się co do centa. Ty będziesz gromadziła własne zasoby, a on swoje.
Będziesz potrafiła tak żyć?
Jednak inaczej nie będziesz mogła wytrzymać czegoś takiego, bo za każdym razem krew będzie Cię zalewała, gdy wasze wspólne pieniądze będą szły na jego była rodzinę.
A masz w ogóle pewność, że wasze pieniądze rzeczywiście będą wydawane na jego dziecko?
Jak sprawdzisz coś takiego?
A może matka dziecka kupi sobie wypas ciuchy dla siebie, kosmetyki albo Wam podrzuci dziecko, a sama pojedzie z jakimś chłopem na wczasy?
Życie wiele już widziało różnych scenariuszy. Skąd wiesz, że i Tobie nie przyjdzie mierzyć się z czymś takim?
Jesteś wolna, bez zobowiązań, więc weź sobie człowieka do życia, który też będzie miał taki start i choćby od łyżeczki dorabiajcie się wszystkiego dla Waszego wspólnego dobra.
Tamten facet niech znajdzie kobietę z zobowiązaniami i przestanie zawracać Ci głowę.
Sorry, ale takie jest moje zdanie. Życie to nie film klasy b albo c lub d, w którym aktorom nie schodzi z twarzy bananek.

Tak, biorę to pod uwagę. Wiem, ze obecność jego dziecka będzie mnie wkurzać -każda kobieta wolałaby mieć faceta tylko dla siebie. Gdyby od razu było wiadomo, że to jego biologiczny syn, to w życiu bym nie weszła w tę relację, tylko ucięła na etapie przyjaźni. Wyszło tak, że najpierw się zakochałam, poznałam co to znaczy fajny, ciepły związek, a teraz po prostu zostało mi to zabrane.

Relacja z facetem z dzieckiem nie jest łatwa. Mam kilka przypadków w swoim otoczeniu, różnie to wygląda. Moja kuzynka jeszcze przed 30stka poznała dzieciatego faceta po rozwodzie. Zamieszkali za granicą, juz dawno założyli swoją rodzinę i z tego co widzę z boku układa im się super, mają własne dzieci, dom, biedy nie klepią. Z synem z pierwszego małżeństwa miał normalny kontakt , nie byl on wielkim problemem w ich życiu, ojciec go odwiedzał w miarę możliwości.

Właśnie o to chodzi, że w życiu układa się różnie.
Można więc dywagować sobie dowolnie i postawić na wersję optymistyczną i równie dobrze na wersję pesymistyczną.
Wybór należy do Ciebie i nie bez wpływu na Twoją decyzję będą też miały Twoje uwarunkowania charakterologiczne.
Jeśli generalnie jesteś osobą nastawiona pozytywnie, wówczas łatwiej Ci będzie przyjąć opcje, że będzie dobrze.
Jeśli natomiast z natury jesteś raczej ostrożna i bardziej sklaniasz się ku mocnmu  stąpaniu  po ziemi, to nie odważysz się na życie z tym człowiekiem.
Naprawdę ciężko jest Ci coś doradzić nie znając Ciebie jako żywej osoby, Twojej osobowości i charakteru.

Skoro jednak napisałaś tu, to znaczy, że jesteś osobą myśląca znająca troszkę życie.
Ja życzę Ci podjęcia właściwej decyzji.
Albo będzie, że raz kozie śmierć, albo dasz sobie spokój z tą znajomością.

Wiecie co, z jednej strony boję się, że stracę człowieka, który naprawdę mnie kocha. Nigdy w żadnym związku nie czułam od partnera takiej miłości i ogromu uczuć. Z drugiej, zdaje sobie sprawę jakie to generuje problemy. Ja mam opory żeby poznać jego rodzinę, bo nie jest jeszcze rozwiedziony no i jest syn. Nie wspomniałam jaka była "historia", tej ciazy - żona zapragnęła mieć dziecko z kochankiem, odstawiła tabletki i intensywnie starali się o dziecko. Ale kochaś był dobry z biologii i nie pasowały mu grupy krwi...

Z drugiej strony słyszę mnóstwo głosów "masz 30 lat, znajdziesz jeszcze kogoś". No nie wiem. Jakoś niewiele widzę konkretnych, fajnych facetów beż bagażu, mam wrażenie, że przez mój poprzedni związek uciekł mi ten czas na poznanie kogoś. Na badoo i tinderze są sami podrywacze szukający przygodnego seksu, albo desperaci. Tak jak pisałam,  spotkałam się z jednym za namową kolezanek - dramat, facet ciągle nawijał o sobie...