Chcę naprawić relację. - Netkobiety.pl

Dziękuje za post. Czyli nie daje jej przestrzeni? Mam wrażenie, że ona wszystko przemyślała, więc nie ma tutaj przestrzeni na przemyślenia. Wypunktowała mi idealnie moje błędy. Czasami udało nam się pogadać więcej i wymienić kilka zdań na temat naszej relacji.
Nasza relacja była dosyć dziwna, bo tak na prawdę ona się o mnie starała przez rok. Jakieś 10 miesięcy dzień w dzień pisała do mnie na messengerze. Potem na dwa miesiące mieliśmy kompletnie zero kontaktu. Po tym czasie zdecydowałem się pójść o krok dalej i napisałem do niej z propozycją związku i prawdziwej randki. Pomyślałem, że taka metoda zadziała na nią, jeżeli sama ją zastosowała na mnie.

Wiecie co mnie boli? Że okres wakacyjny się zbliża. Chciałem z nią spędzić wakacje. Może dlatego tez tak do niej wypisywałem przez te 2 miesiące (w sensie jedna wiadomość na dzień, czasem na dwa lub trzy dni). A tak patrzę, że raczej tego nie naprawię szybko, o ile w ogóle naprawię.

Przez te dwa miesiące udało się moim zdaniem sporo naprostować. Wyjaśniłem część z moich błędów i mam wrażenie, że mi uwierzyła. Ale dalej nie chce kontaktu. Mówiła, że minęło za dużo czasu, że jak ona chciała się spotkać, ratować związek i dać mi tą 4 szansę to ja nie chciałem (tak było. Głupio mi teraz. Moja nerwica wzięła górę), że ona teraz chce na spokojnie wybrać z kim chce się umawiać i nie chce teraz wracać do byłego.

Myślicie, że w takiej sytuacji wysłanie jej kwiatów będzie odpowiednie czy to już nie ten moment? Czy po prostu odpuścić kompletnie na jakiś czas (czerwiec). W Lipcu napisać do niej z propozycją luźnego spotkania. Cały czas mam durne wrażenie, że czas może tutaj zdziałać dużo.

Popatrz na to z drugiej strony - spotykasz się z laską. Generalnie jest spoko ale ona coraz częściej ma ataki furii, zazdrości, raz Cię nienawidzi a raz kocha, nie da się zupełnie nic z nią zaplanować. Chce Ci ograniczyć kontakt ze znajomymi. Wybucha płaczem naprzemiennie z wielkimi uniesieniami. Dajesz jej jedną, drugą, trzecią szansę, ale po którejś kłótni z kolei kiedy nie wiesz czym zawiniłeś i czemu ona Cię tak ora z góry na dół uzajesz, że miarka się przebrała i ten związek nie ma przyszłości. Decydujesz się odejść i zacząć coś nowego. Po jakimś czasie ona się odzywa, że się zmieniła, że zaczęła terapię. Niby spoko, ale ciągle pamiętasz tamte akcje, a tak poza tym to minęło chwilę czasu i w sumie to nie chcesz tego wszystkiego rozgrzebywać. Życzysz jej dobrze i wiesz że wychodzi na prostą, ale już zbrzydła Ci ta relacja. Idziesz swoją drogą.

Kupowanie kwiatów w mojej opinii jeszcze bardziej Ci zaszkodzi. Jeżeli dasz jej teraz spokój, będziesz dalej nad sobą pracował i za jakiś czas będziecie mieli okazję się gdzieś minąć na mieście, ona zobaczy błysk w Twoim oku to może znowu zatrybi. Teraz jest za szybko.

Wiem, że jest we mnie dużo desperacji i to zabijało związek coraz bardziej.
Jeszcze jakieś 2 tygodnie temu ona normalnie przeglądała moje relacje na fejsie, odpisywała dobranoc. Nawet odpisywała na pytania typu co robiła tego dnia, wspominała, że dla niej jest za dużo negatywnej energii międzynami aby odnowić w pełni kontakt.
Ale ja naciskałem zamiast dawkować to odpowiednio. Powinienem to rozłożyć w czasie, ale ja chciałem na już.

Wiem. Jak ona o mnie walczyła to nie było widać desperacji. Muszę się stać takim właśnie człowiekiem.
Moim motorem faktycznie jest odzyskanie relacji, a powinno być uzdrowienie siebie aby więcej nie krzywdzić.

Będę częściej chodzić do terapeuty i jak najwięcej pracować nad sobą przez ten miesiąc. Za te 30 dni napiszę do niej i dam znać.
Napisałem jej ostatnie dobranoc. Odpisała tym samym.

Życie mnie nauczyło, że czasem warto walczyć. Oczywiście w granicach rozsądku i tak aby nie przekraczać granic drugiego człowieka.
Ale masz rację. Zajmę się swoim życiem. Ale za ten miesiąc próbuję zaproponować kawę. Nic nie tracę, a mogę jedynie zyskać.

Bardzo dziękuje wam za posty. Potrzebowałem wygadać się. Ale trochę źle to zinterpretowaliście. Nie miałem skoków emocjonalnych. Nie robiłem jej huśtawek emocjonalnych. Ja po prostu nie mówiłem gdy mnie coś bolało, trzymałem to w sobie aż się kumulowało do statusu kuli śnieżnej i musiałem to jakoś uwolnić. Wtedy wyrzucałem tą złą energię w formie nieumiejętnych słów na czacie. Nigdy mierzynami nie doszło do jakichkolwiek krzyków, wisków, wyzwisk czy nawet podniesienia głosu. Miałem braki komunikacyjne. Po prostu bolały mnie akcje typu, że ona zabiera rodzinę w ostatniej chwili i nawet mi nie mówi (a chciałem spędzić ten wieczór we dwójkę), akcje typu w ostatniej chwili mówi, że nie potrzebuje mojej pomocy i bierze brata. Akcje typu kiedy ja chciałem jej powiedzieć, że boli mnie to, że ona urwała naszą ważną rozmowę na bite dwa dni (miała służbową podróż do Krakowa). Nie dawała żadnego znaku życia. A ja się zamartwiałem, że coś się jej stało. Tylko ona to wszystko interpretowała jako atak personalny. Wiem, że to moja wina, bo zamiast napisał to jak wam teraz, to kolokwialnie "prułem się" do niej. To o to chodziło. Dlatego relacja się rozpadła.

Dziękuje za odpowiedzi w tym wątku. Temat trochę zaktualizowany, ale w jedną czy drugą mańkę zakończony.

Wiem, że za mało. Ale pracuje dalej Nie mam też jakoś dużo do przepracowania. To na szczęście nie jest choroba psychiczna, a po prostu za dużo pracowałem i zachorowałem na przewlekły stres który powodował uciekanie od problemów związkowych (po prostu uciekanie, żadne używki nie wchodzą w grę, ja nawet nie piję alkoholu) i wyładowywanie frustracji smsami.

Ogólnie to dużo wskazuje na to, że wrócimy do siebie. Ostatnio zrobiliśmy szczerą rozmowę której nam brakowało od miesiąca i chyba idzie ku lepszemu.
Wypomniałem jej egoizm, szorstkość, stawianie rodziny dużo wyżej ode mnie. Ona mi moje uciekanie od problemów, fochy i toksyczne teksty. Spróbowaliśmy zrozumieć partnera problemy i jego stanowisko, postawić się na jego miejscu. Przegadaliśmy to dokładnie i podjęliśmy wspólne kroki jak temu zaradzić i jak skutecznie wyeliminować z relacji na przyszłość.
Jak na razie jest tak jak było wcześniej i jak być powinno te kilka tygodni temu.

Tak jest Elu, przystopowałem. Nigdy w relacji nie usłyszałem od niej moja wina, przepraszam. A miała moim zdaniem za co przepraszać, jak to w związku.
To taki egoistyczny, narcystyczny typ kobiety nastawiony mocno na rodzinę (swoją rodzinę) i troche wyprany z podstawowych emocji w związku. Nigdy nie powiedziała do mnie po imieniu. Zawsze zwracała się bez emocji. Jak jej to wypomniałem to powiedziała, że ona tak ma. No ona tak nie ma, bo do rodziny zwraca się normalnie. Nie czuła potrzeby informowania mnie o niczym, dosłownie o niczym. Wyjazd na 20 godzin do innego miasta i urwanie konwersacji w połowie z partnerem? Niech się facet martwi, że nagle jest cisza na prawie dwa dni. Po co ja kobieta mam napisać głupie "muszę jechać tam i tam, będę za dwa dni.". Dla niej to normalne zachowanie, dla mnie nie. Cały czas czułem się, że jestem gorszy od jej rodziny, że jestem w hierarchii duuużo niżej. Zresztą opisałem sytuacje gdzieś w tym wątku które to potwierdzają. Najgorsze jest to, że ona dalej nie widzi żadnej winy w sobie, nawet odrobiny. Wszystko to ja, ona jest krystalicznie czysta, ona mi dawała szanse, ona płakała. To mnie najbardziej martwi.

Życie mnie nauczyło, że nie zawsze coś w rzeczywistości jest takie jak na pierwszy rzut oka wygląda czy jak się czuje, że jest. Ja napisałem swoje odczucia, ale czy tak na prawdę było? Tego się dowiem po poważnej rozmowie z nią.
Chcę to skonfrontować z nią i wtedy podjąć decyzję. Może ona się tak zachowywała, bo coś jej przeszkadzało we mnie, może ma jakieś traumy. Sama ma definitywnie problem z komunikacją, bo mi nic nie mówiła.
A może faktycznie jest narcyzem który patrzy na siebie i najbliższą rodzinę, a partnera traktuję jako przedmiot który można w pewnym momencie schować i potem go znowu wyjąc w razie potrzeby.

Sam kiedyś taki byłem dla kobiet w wieku młodzieńczym. Więc wiem z czym to się je.

Nie chcę nikogo zmieniać/porządkować. Chcę rozmowy.
Zacząłem siebie porządkować

Źle to w 1 poście opisałem. Lata temu leczyłem się z niskiego poczucia własnej wartości (stąd te posty w innych tematach) i pozostało mi trochę pozostałości w stylu pisania kiedy wchodzą w grę duże emocje. Jakieś 20 lat temu zachowywałem się jak Rumuński czy reszta "teamu".

Moje złe zachowanie co do niej opierało się na tym, że unikałem poważnych rozmów, byliśmy gdzieś umówieni i ja w ostatniej chwili rezygnowałem i ona wstydziła się za mnie. Bałem się poważnej rozmowy z nią, zacząłem unikać wspólnych aktywności. Dałem słowo, że gdzieś pójdziemy, coś zrobimy i je potem łamałem. Powiedziałem jedno złe słowo na nią. I to wcale nie było słowo niecenzuralne, a po prostu sytuacyjne. Jedno za które przeprosiłem, dałem kwiaty. Tak to nigdy nie podnieśliśmy na siebie głosu, nie było żadnych sprzeczek. Nie było żadnych karuzeli emocjonalnych. To była pierwsza moja relacja gdzie nie było właśnie karuzeli emocjonalnej. Dlatego mi tak zależy.

Przeżyłem trochę w życiu, ale ja takiego czegoś nie nazwałbym wbijaniem noża w partnera. Fakt zachowałem się bardzo źle, ale na tyle tragicznie aby przekreślać związek.
Zresztą ona się do mnie odezwała, więc sama nie chce z niego do końca rezygnować. Za miesiąc mamy zaplanowane wspólne wakacje. Do tego czasu raczej się wyjaśni.
Już się umówiliśmy na kolejną neutralną rozmowę, a co z niej wyniknie tego nie wiem. Na pewno nie będę rezygnować z siebie Jeżeli się okaże, że ona nie widzi dalej, że traktowała mnie bardzo neutralnie, bardziej jak kolegę niż partnera to grzecznie odejdę i będę szukać szczęścia gdzieś indziej.

Co do zdrady. Ja akurat uważam to za kompletny brak szacunku do drugiego człowieka. Ale ludzie są różni.

Nie ma sprawy To ja namotałem i tak jak pisałem mam jeszcze trochę pozostałości do obwiniania siebie o wszystko i wyolbrzymiania swoich złych zachowań.
Dopiero po kilku dniach na terapii zacząłem wszystko układać i porządkować.

Te złe zachowanie dotyczyło tego co napisałem w poprzednim poście. Dawałem obietnicę, że pójdziemy na wspólne zajęcia, potem ją łamałem. Mieliśmy iść wspólnie do znajomych, w ostatnim momencie powiedziałem, że nie idę.
Wymyślałem wymówki i powody zamiast normalnie porozmawiać co mnie gryzie. Zacząłem ją obwiniać o to, że jest szorstka wobec mnie, zamiast normalnie porozmawiać. Ona skwitowała to tym, że też ma ciężki okres w życiu i smutno jej, że uważam, że tylko ja mogę mieć gorszy okres. Wyszedł brak komunikacji przez te ostatnie dwa miesiące. Nie rozmawialiśmy, tylko zakopaliśmy się w swoich skorupach, zamiast rozwiązać problem wspólnie. Przewlekły stres mnie zjadł. I tak przez ostatnie dwa miesiące.

Ja miałem w życiu relację gdzie była karuzela emocjonalna i bym do niej w życiu nie wrócił. Tam było dopiero wbijanie sobie sztućców w plecy. Tutaj było po prostu spokojnie i ten spokój mnie ujął. Ten spokój trwał ponad 10 miesięcy. Ostatnie dwa miesiące były ciężkie, a zaczęło się od mojego odmawiania wszystkiego, a potem ona zaczęła być szorstka I zachowywać się tak jak opisałem wyżej.

Na razie mam przed sobą dużo pracy nad wyleczeniem mojego przewlekłego stresu.
A co czas pokaże nie wiem. Myślę, że rozmowa z nią nie zaszkodzi, a może tylko pomóc.
Zgodziła się na nią przedwczoraj, ale dzisiaj nie miała na nią czasu i jutro chyba też go nie będzie miała.
Nie będę naciskać, bo wiem, że ona też to musi przeprocesować. Jak znajdzie ten czas to pogadamy. Mi wystarczy, że sama wyszła z inicjatywą i zaproponowała rozmowę "która oczyści atmosferę między nami".

Za półtora tygodnia chciałbym ja zabrać na kino plenerowe (nasze ulubione). Pewnie ten tydzień pokaże czy to będzie miało sens.

O ważnych tematach się nie pisze tylko rozmawia.

Nikt nie obiecywał że będzie łatwo. Chodzenie na łatwiznę zwykle tylko pogarsza sytuację.

To się tego trzymaj a pisanie zostaw dla spraw rangi co dziś na obiad.

Cytuję 1:
To ja namotałem i tak jak pisałem mam jeszcze trochę pozostałości do obwiniania siebie o wszystko i wyolbrzymiania swoich złych zachowan.
Dopiero po kilku dniach na terapii zacząłem wszystko układać i porządkować.

Te złe zachowanie dotyczyło tego co napisałem w poprzednim poście. Dawałem obietnicę, że pójdziemy na wspólne zajęcia, potem ją łamałem. Mieliśmy iść
wspólnie do znajomych, w ostatnim momencie powiedziałem, że nie idę.
Wymyślałem wymówki i powody zamiast normalnie porozmawiać co mnie gryzie. Zacząłem ją obwiniać o to, że jest szorstka wobec mnie, zamiast normalnie porozmawiać. Ona skwitowała to tym, że też ma ciężki okres w życiu i smutno jej,
że uważam, że tylko ja mogę mieć gorszy okres. Wyszedł brak komunikacji przez
te ostatnie dwa miesiące. Nie rozmawialiśmy, tylko zakopaliśmy się w swoich skorupach, zamiast rozwiązać problem wspólnie. Przewlekły stres mnie zjadł.
I tak przez ostatnie dwa miesiące.

Ja miałem w życiu relację gdzie była karuzela emocjonalna i bym do niej w życiu
nie wrócił. Tam było dopiero wbijanie sobie sztućców w plecy. Tutaj było po prostu spokojnie i ten spokój mnie ujął. Ten spokój trwał ponad 10 miesięcy. Ostatnie dwa miesiące były ciężkie, a zaczęło się od mojego odmawiania wszystkiego, a potem
ona zaczęła być szorstka I zachowywać się tak jak opisałem wyżej.

Cytuję 2:
Wiem, że siedzi i nigdy nie zniknie. Terapia służy po to aby nauczyć się z tym żyć
i wyrobić zdrowe mechanizmy.

Dokładnie to samo zostało mi powiedziane na terapii i na to cierpię.
Dlatego dla mnie rozwiązywanie ważnych spraw przez Internet czy sms jest bardzo toksyczne. i rodzi toksynę.
Dlatego też terapeuta zalecił mi spotkać się z nią jak najszybciej na żywo i skonfrontować to tak jak było trzeba zrobić te dwa miesiące temu. Tylko teraz uzbrojony w odpowiednie mechanizmy i przepracowaną część problemów.
...................................
No i co Ty tutaj robisz?
Brawo za odwagę pójścia na terapię i próby zdrowego poprawienia relacji
z dziewczyną.
Fajnie, że wróciłeś by nas poinformować o problemie i sposobach rozwiązania, ale
proponuję rozstać się z forum i swoje problemy rozwiązywać wyłącznie pod
kierunkiem terapeuty. Inaczej zrobisz sobie sieczkę w głowie.
Tutaj z pewnością każdy na swój sposób chce Tobie pomóc, ale każdy też ma własne poglądy i doświadczenia, niekoniecznie teraz Tobie potrzebne.
Jesteś w końcu w fachowych rękach, a uczciwa współpraca z terapeutą przyniesie
oczekiwane korzyści i nawet gdy ten problem z odzyskaniem dziewczyny nie wypali,
to  na terapii dostaniesz narzędzia jak w przyszłości nimi rozwiązywać problemy.

Życzę Tobie powodzenia