Relacje po trzydziestce - Netkobiety.pl

Emerytem jeszcze nie jestem,ale jestem po 50
Akurat w moim życiu to było inaczej pierwszy związek od 21 roku życia do 25 zniszczyłem a od 25 do po 30 z lekkim hakiem wszystkie relacje związki były nieudane niezbyt długie i trwałe  problematyczne i trudne nawet w jakiejś tam mierze niektóre toksyczne,ja odchodziłem i rozstawano się ze mną raz tak raz inaczej
samo nawiązywanie znajomości to jeszcze nic trudnego to co dalej jest znacznie trudniejsze
Ja tam jako tako dorosłem do związku koło trzydziestki i nie jest to jedynie słuszny wzór i droga dla wszystkich różnie jest po prostu
Niby w obecnych czasach trudniej kogoś znaleźć młodym ale z tego co jeszcze pamiętam to nic nowego zawsze trudno kogoś znaleźć do życia
a teraz będzie wzniośle i patetycznie najtrudniej to siebie samego odnaleźć ( cokolwiek kto przez to rozumie) jak już to się zacznie robić łatwiej drugą osobę bez względu na wiek i magiczną 30 stkę.
Choć coś z nią jest i tak mówią ze jak się człowiek nie zbuntuje do 20 to nie ma serca a jak nie ustabilizuje do 30 to będzie neurotyczny ,z tym że ja to bym nie robił z tego dogmatu na siłę

Zawsze mówiłam że z czasem człowiek gdy jest samotny to układa sobie życie "pod siebie" nabiera swoich przyzwyczajeń nie jest już tak elastyczny jak za młodu jak to mówią. Ciężej już jest po prostu przyzwyczaić się do kogoś, dostosować do drugiej osoby bo prawda jest taka że samotni ludzie z wiekiem po prostu dziwaczeją. Ja w rodzinie mam kilka starych panien i przyznam szczerze, że są to straszne dziwaczki ALE to co napisałeś moim zdaniem i o czym ja mówię w swoim poście dotyczy bardziej osób po 50 niż po 30. Myślę że trochę przesadziłeś w swoim poście bo 30 latkowie to młodzi ludzie. To właśnie jest czas na związek, wtedy nie jest się już takim podlotkiem z głową pełna ideałów, ma się w miarę stabilną sytuację finansową i to właśnie jest dobry czas na związek... A jest trudniej kogoś znaleźć niż w wieku 20 kilku lat dlatego że jest się bardziej świadomym człowiekiem i ma się większe wymagania.

Przed 30 było jakoś jałowo. Ot zwyczajnie. Na poważnie i na ostro zakochałem daleko po 30. Po 30 też poznałem najfajniejsze dziewczyny. Najudańsze randki (pewnie że nie ma takie słowa ale se je stworzę na potrzeby tego posta) były po 30. Po 30 polubiłem siebie z cała mocą. Po 30 urosła mi metaforycznie morda w ten sposób że wiele bab kupiłoby mnie za ostatnią forsę a jeszcze więcej udusiło gołymi rękami. To apropos flirtu, szczelności i bezczelności. Po 30 straciłem apetyt przez kobiete, płakałem przez kobietę, fruwałem przez kobietę. To po 30 wybrałem według swoich kryteriów a nie jak przed siła presji, ciekawości i hormonów. Nie mniej zawsze znajdzie się jakiś mniej niż ćwierćinteligent co uważa że skoro po 30 solo to coś musi być nie tak. Zazwyczaj to osąd jakichś lamusów dętych pożenionych przy pierwszej okazji ze strachu że lepi nie będzie.

Bardzo dziękuje za wszystkie odpowiedzi. Pozwolicie, że zamiast odpowiadać na wsze odpowiedzi za pomocą ładnie podzielonych cytatów - jak zrobiła to Evergreen - odpowiem wam od nicku.
Tak będzie szybciej.
Na wstępie chcę sprecyzować coś, czego nie napisałem w wiadomości zakładającej wątek: moim celem nie jest założenie rodziny i posiadanie dzieci.
Ten temat założyłem by poznać perspektywę i przedstawić moją, w celach dyskusyjnych.

Dobra, jedziemy.

@M!ri
Zabawne, bo tekst o tym, że mentalnie mam znacznie więcej lat, niż wskazywałaby na to moja metryka, słyszałem już nie raz i nie dwa.
Nie chcę zagłębiać się w szczegóły filozoficzne, ale identyfikuje się z myślą nihilistyczną, toteż życie dla mnie nie ma sensu stricte. My jako ludzie, nadajemy życiu owy sens, choć jest to twór sztuczny, to jedna pozwala nam odwrócić uwagę od ciągle tkwiącej świadomości bezsensu ludzkiego istnienia.
Po prostu żyję. Nikomu nie wadzę, nie przeszkadzam. Mam własne ścieżki. Chcę przeżyć do końca dany mi czas i wiem, że kiedyś nadejdzie ostatnia sekunda mojego życia.

@paslawek
Możesz rozwinąć myśl o tym buncie do 20 i ustabilizowaniu do 30? Bo mogę rozumieć na na mój sposób, ale nie oznacza to właściwej interpretacji, dlatego wolę zapytać u źródła czyli Ciebie.
Właściwie, to ja nadal jestem zagubiony w życiu, ale nie w kategoriach relacyjnych, ale bardziej życia sensu holistycznego. Stało się tak i nie inaczej w moim życiu, że zostałem obudzony z pewnego snu, a za ścianą powiek nie czekało na mnie nic, poza brutalną rzeczywistością. Z jednej strony, jestem wdzięczny, że ktoś wreszcie tego dokonał i przestałem żyć iluzją, a raczej snem, a z drugiej strony życie na jawie wpędziło mnie w zakłopotanie i zagubienie.

@Legat
Jedynym powodem dla którego założyłem wątek w tym dziale jest to, że tematycznie pasuje do opisu działu. Uważnie przestudiowałem opisy i stwierdziłem, że kwestia którą chcę poruszyć będzie pasować właśnie tutaj.
Co miałeś na myśli mówiąc o kłopotach z samym sobą? Możesz rozwinąć myśl?
Moim celem nie jest założenie rodziny, małżeństwo i spłodzenie dzieci, więc w jeśli przyjmiemy te parametry to rzeczywiście odpadam w przedbiegach przy Twojej wersji.

@display
Sporo z tego co napisałaś pokrywa się z moimi słowami, więc mam wrażenie, że w jakiś sposób rozumiesz to co napisałem. Niekoniecznie z perspektywy doświadczenia, ale zrozumienia informacji. Czy objawia się to zdziwaczenie, o którym piszesz? Jakieś szczególne zachowania i słowa?
Zgadzam się, że trzydzieści lat to relatywnie młody wiek, ale jestem daleki od odmawiania takim osobom doświadczenia życiowego. Ba! Uważam, że nawet wśród dwudziestolatków znajdą się takie osoby, które życie doświadczyło na tyle, że mogą zaskoczyć swoim poziomem mentalnym. Nie jest to reguła, a wyjątek, ale jak do wielu rzeczy podchodziłbym indywidualnie.
Stereotypy są wygodne w użyciu, bo takie mają być - jako łatwe w użyciu skróty do interpretacji rzeczywistości.

@Evergreen

Widzisz, uważam, że tej sztuki da się zapomnieć i nie jest to coś stałego. Wyłączenie się z obiegu matrymonialnego może doprowadzić do sytuacji, gdy umiejętności podrywania i flirtu staną się przestarzałe, nieadekwatne do obecnych i nieskuteczne, bo w czasie Twojego niebytu coś ruszyło do przodu - najczęściej ludzie i ich mentalność.
Tak, zgadzam się z Tobą, że wraz z z wiekiem pewne cechy charakteru widać szybciej niż miało to miejsce w przeszłości, ale ja za przyczynę tego postrzegam fakt, że z wiekiem ludzie przestają udawać. Przestają bawić się w te męczące gierki jak flirt czy podrywanie, a są bardziej szczerzy - czasami niemal do bólu. To wiąże się z pewnym bagażem doświadczeń oraz tego, że taka osoba po trzydziestce jest już trochę lepiej ukształtowana niż dwudziestoletnia.
Dopowiem, bo - moja wina - nie zrobiłem tego w pierwszym poście: nie chcę zakładać rodziny. To nie jest mój cel. Jestem antynatalistą. Dla jasności sytuacji, nie jestem człowiekiem pozbawionym doświadczeń relacyjnych. Miałem jedną dziewczynę i to był mój pierwszy oraz jedyny prawdziwy związek, który trwał trzy lata. Od tamtej pory jestem sam, "zaliczając" swoisty downgrade w postaci krótkich przygód czy epizodów z kobietami, co do których jakość można określić jako spadkową z osoby na osobę.
Nie sądzę, aby brakowało mi codzienności i wspólnoty, bo odkąd pamiętam działam w trybie solo. Zawsze wszystko robiłem sam. Mam pełną, kochającą i wspierającą mnie rodzinę, ale mimo to większość rzeczy po prostu wykonuje sam, w samotności. Taki już jestem: samotny kowboj, obojętno-unikowy styl przywiązania. Ten tryb stał się moim domyślnym, a z czasem jest to dla mnie coś naturalnego. Właściwie to ciężko mi wyobrazić sobie sytuację, gdy wpuszczam kogoś do mojego życia, skoro potrafię je ogarnąć w pojedynkę.

Mierzwi mnie na myśl, że ktoś miałbym coś za mnie robić. Potrafię gotować, ogarniam w okół siebie i załatwiam swoje sprawy, w jakiś sposób - czasami lepiej lub gorzej - ogarniam swoje życie, ale nadal nie potrzebuje koniecznie drugiej osoby do pomocy. Wolę robić rzeczy samemu, mając jakieś problemy z prośbą o pomoc, choć nie jest tak źle w tej kwestii i umiem o nią poprosić, co jest poprawą w stosunku to przeszłości.

To określenie, jakim mnie opisałaś w kategoriach dekadenckich gdzie siedzę w barze przy szklaneczce whisky nie brzmi tak źle i wywołało lekki uśmiech na mojej twarzy. Nie jest to taka straszna perspektywa, jak może się wydawać. Nie, nie jestem osobą radosną i ciekawą życia, nie mniej nie zamykam się na doświadczenia. Będę do ostatniej sekundy mojego życia uczył się nowych rzeczy. Nie twierdzę, że wiem wszystko, ale w kwestii relacji można bardzo łatwo posiąść odpowiednią wiedzę. Poznając prawidła relacji damsko-męskich i psychologii stojącej za nimi, zaczynasz postrzegać związki w bardzo schematyczny sposób, stają się wręcz nudne. Widzisz wzory, połączenia, skrypty, relacje pomiędzy obiektami, przybiera to widok jakiegoś planu gdzie ilość opcji jest z góry narzucona. Przypomina to podejście starych programistów, którzy z racji wieloletniej praktyki i znajomości języka, potrafią jednym spojrzeniem oka zdiagnozować co jest nie tak oraz jak działa kod. Tak też postrzegam związki.

@chmurny
Mistrzu, możesz mi powiedzieć o co Ci chodzi? Serio musisz obrażać w ostatnim zdaniu i nie znasz innego sposobu dyskusji?
Ciekawe czy jesteś taki sam wobec ludzi na żywo, jak tutaj.

@Szeptuch
Uważam, że każdy z nas jest egoistą i jest to naturalne dla człowieka. Nie mniej, to w jakim stopniu jesteś egoistą jest proporcjonalny do umiejętności wejścia w związek. Bycie egoistą - w jakimś stopniu - jest wręcz zdrowe, bo oddawanie siebie w całości drugiej osobie, bez umiejętności powiedzenia stop, to szybka droga do wykończenia się.
Nie wiem czy to problem egoizmu wśród kolejnych pokoleń, ale może to też kwestia ego. Z racji tego, że ustawicznie je kruszę poprzez treningi pewnego sportu walki, nie mam z tym problemu. Osoby które znają mnie lepiej wręcz twierdzą, że deprecjonuje siebie i mam niskie poczucie wartości, choć bardziej patrzę na siebie przez pryzmat realistyczny. W końcu jestem tylko trybem: przede mną były miliony, po mnie będą kolejne, więc postrzeganie siebie jako wyjątkowy płatek śniegu jest oznaką ignorancji. Wszystko kiedyś przeminie i to jest w jakimś sensie uspokajające.
Nie szukam związku, zapomniałem o tym powiedzieć w oryginalnym poście. Nie mam zamiaru zakładać rodziny i mieć dzieci.
A czy mam coś do zaoferowania drugiej osobie? Chyba nie. Jestem człowiekiem, który żyje własnym życiem i chodzi własnymi ścieżkami, gdzie świat koloruje własnymi kredkami. Kobiety nie przepadają za mężczyznami, którzy nie mają umiejętności oraz chęci dostosowania się do ich imperatywu, a indywidua podążające swoją ścieżką atakują określeniami "piotruś pan" czy "chłopczyk". Doświadczyłem tego, nie robi to na mnie wrażenia. Przede wszystkim uważam, że rozpatrując to w kategorii gdy  po drugiej stronie jest kobieta jako potencjalna kandydatka, to ja jako osoba jest osoba przekonany o tym, że żadna kobieta nie ma powodu by się we mną bezinteresownie zakochać czy po prostu polubić moje towarzystwo.

Świetnie, gratuluje. Mnie ta burza emocjonalno-życiowa, o jakiej piszesz, spotkała pomiędzy 19 a 25 rokiem życia. Potem ucichło. I tyle.
To jednak nie daje Ci przyzwolenia, by obrażać kogoś bez powodu.

Jeśli z mojego tematu jakimś cudem wyciągnąłeś wniosek, że kategoryzuję wolne osoby po trzydziestce jako gorsze, to radzę przeczytać Ci jeszcze raz uważnie. Wskaż fragment, gdzie według Ciebie przejawiam takie myślenie.
Dziwnym trafem, jesteś odosobniony w swojej "teorii". Zapytam więc po żołniersku, jak porucznik młodego żołnierza stojącego na apelu, który jako jedyny na źle założony beret "Co inni mają źle, a Ty masz dobrze?"
Rzucasz niedokończonymi frazami i każesz się innym domyśleć jaki był Twój pierwotny zamysł, a w chwili interpretacji, odkręcasz kota ogonem.

Serio, większość umie kulturalnie odpisać, tylko Ty kręcisz aferę koperkową z Twoich powstałą z tego, co Ci się wydaje. Jeśli tak ma wyglądać rozmowa z Tobą, to idź psuć dzień innym.

Mikry Mike:
Nie wiem czemu, ale twoje odpowiedzi przywołały mi chyba moja ulubiona  książkę "Pan Lodowego Ogrodu"
trochę przypominasz mi w swoich opisach jednego z głównych bohaterów Vuko Drakkainena.
Jeżeli nie czytałeś to gorąco polecam.
Pozwól że zapytam.
W założeniu tego tematu naprawdę chodziło ci tylko z poznaniem opinii/historii ludzi o związkach po 30?
Skąd ta ciekawość? skoro jak piszesz ani związkiem ani tym bardziej małżeństwem nie jesteś zainteresowany?

Akurat wszystkie książki z tej serii tak samo się nazywają.
Zmieniło się na twoja korzyść.
Nabyłeś doświadczenia życiowego.
jesteś samowystarczalny, niezależny.
Nie rozumiem tylko po co Ci ta wiedza skoro nie chcesz z niej skorzystać.
to tak jak bym ja zadał pytanie: Jak upiec ciasto.
Tylko ze żadnego ciasta nie zamierzam piec.
Ok wiedza jak to wiedza, zawsze na plus.
no ale są tematy które realnie mi się przydadzą.
a skoro ty nie chcesz wejść w związek, to pytanie o tym jak wygląda to teraz, po 30 jest bez sensu.

Na co mi to było się mądrzyć Spróbuje się nie zamotać
Myślę że podobnie to interpretujesz, ja napisałem straszliwie ogólnie co ma swoje skutki.
Bunt nastolatka tak do 20 może pomóc zweryfikować wychowanie i co w nim uwiera pod wpływem ciosania i "tresury" chodzi o nakazy zakazy, zasady,co można zmienić w sobie, a co nie da się, w zgodzie, budując potem stabilność emocjonalną
zaufanie do tego przez zanegowanie na pewnym poziomie,pomóc może też rozróżnić czy warto zawsze robić to co inni
dla wielu ludzi bunt to uwolnienie i wzrost intuicji,a nie sztuka dla sztuki czy nawyk rozwydrzonego dzieciaka.
Dla mnie stabilizacja w okolicach trzydziestki to dopełnienie zamknięcie etapu dzieciństwa i jednak jakiś sukces, coś zrobione od początku do końca tak przykładowo,kiedyś było to obowiązkowo powiązane z ożenkiem a takka presja na młodych mężczyznach  pokutuje do dzisiaj nie do końca to naturalne taka urawniłowka.

Zwij to jak sobie chcesz , ale byłam przekonana, że będzie to taka kwintesencja podsumowująca Twoje przemyślenia. I akurat trafiłam

Wiesz czego Ci życzę Mike żebyś spotkał na swojej drodze osobę, która zachwyci Cię swoim intelektem i zaburzy Twój system, a wręcz rozbije go na tysiąc kawałków. Niechaj będzie to moja klątwa . Możesz, w razie czego, zgonić to na mnie, przyjmę to na klatę Daj znać koniecznie, gdy to się wydarzy.

Może i jesteś szczery, tego nie kwestionuję, ale mówisz o sobie w kategoriach swojego punktu widzenia, ani to obiektywne, ani też nie jesteś w stanie stworzyć/wyobrazić sobie subiektywnej opinii innej osoby. Jesteś tu gdzie jesteś, a kiedyś możesz być zupełnie gdzie indziej. Życie czasem lubi zaskoczyć. W moim przypadku, mam wrażenie, że świat mnie testuje i weryfikuje moje poglądy i deklaracje. Nie raz pokazało mi język. Ważne, żeby podjąć to wyzwanie. Mam nadzieję, że będziesz na to gotowy

Masz rację innej osoby nigdy dogłębnie, ani nawet względnie dobrze nie poznasz. I to właśnie jest ekscytujące, bo zawsze może Cię czymś zaskoczyć.
Ja mówię o ocenie świadomego "ja" nie podświadomego, bo tego drugiego sam możesz nigdy nie poznać. Podświadomość może Ci nakreślić naukowiec na jakimś rzetelnym obrazowaniu mózgu, które pokaże Ci jakie układy się świecą podczas sensownie skonstruowanych badań. A czy te badania są na tyle wiarygodne, żeby w nie uwierzyć? Pewnie też nie. Dlatego na ocenę naszej osoby powinny się składać elementy nie tylko ze swego obecnego ego zanieczyszczonego przez nasze postrzeganie świata czy nawet zwyczajny stan emocjonalny, ale też postrzeganie Twojej osoby w środowisku. Chwała tym, którzy siebie analizują i starają się spojrzeć na siebie z zewnątrz, ale ta ocena nie jest kompletna bez weryfikacji jej w praktyce, w otoczeniu - czytaj oczami innych, doświadczeniami i swoimi reakcjami na stawiane przed Tobą wyzwania. Jeszcze bardziej ekscytujące może być poznanie siebie w takim kontekście, gdzie sam siebie możesz zaskoczyć (pozytywnie lub negatywnie), ale trzeba sobie dać szansę.

No właśnie jeśli przeczytasz to co napisał w tym temacie i prześledzisz jego posty, zrozumiesz, że to troll. Oczywisty, fallusowy, troll. Gość nawet nie potrafił sprecyzować do kogo kierował te słowa, twierdząc, że obraził zasadnie, bo w jego mniemaniu mój post obraził osoby samotne po 30. Na to aby wskazał gdzie to zrobiłem, kolokwialnie mówiąc, zesrał się po calaku. Troll i tyle. Jedyne co umie, to pisać wysrywy, ale to staje się oczywiste, jak zobaczysz historie jego postów a dlaczego tak uważam? Znam siebie i widzę jak reagują na mnie.

Ok czyli jeśli ktoś ma inne zdanie albo wyraża je dobitnie to znaczy ze jest trollem? Dodatkowo jeśli ja się zgadzam z tym co napisał to tez robi ze mnie trolla? Czy musze sledzić historie jego postów ( bóg wie po co) zeby zrozumiec ze jest trollem? To bez sensu i z tego co napisałes moze wynikać ze ty jestes takim trolem bo od razu nasakujesz na kogos innego.
Niemniej jednak dalej zgadzam sie z chmurmym bo przynajmniej ma jakis charakter.

Nie, nie jest, jeśli z tej wypowiedzi wyczytałaś jakąś treść. Mnie było trudno przekopać się przez "baby, lamusy, ćwierćmózgi". Podjęłam ten wysyłek i próbowałam zignorować rodzaj języka i negatywnego nastawienia chmurnego do ludzi innych niż on sam. Choć nie zapadło mi to w pamięć, co napisał ze względu na nienawistne zabarwienie i nietolerancję. Potwierdził też sam chmurny , że chciał wywołać gównoburzę - poniżej:

Co jeszcze bardziej przychyla go do określenia "troll". Szkoda, bo może ma coś do powiedzenia, ale nie wykorzystuje swoich "mocy" właściwie.

Jestem wyznawcą, że w świecie czy internecie powinny obowiązywać podobne zasady społeczne, ale może to tylko moje niecyfrowe wychowanie się odzywa, a internet do nieposkromiona anarchia.

O facetach mówię różnie, w zależności od okoliczności i adresata , ale "chłopy" to chyba tylko w ślad za klasyką "gdzie ci mężczyźni, gdzie te chłopy...?" co w tym kontekście pasuje idealnie, co chmurny ?

W życiu niemal każda relacja ma cel który determinuje to w jakie bawełne będziemy ją owijać więc trza zważać.

A co do pytania to nie wiem, raczej nie dajesz się tu poznać jako ktoś dla kogo kontekst ma znaczenie. Wyuskałaś  śępim wzrokiem trzy słowa i na ich podstawie oskarżasz mnie o nietolerancję i tym podobne. Zachowałaś się jak twitterowy algorytm kasujący posty i banujący użytkowników. Z tym że tamta inteligencja jest sztuczna

Hej, uznaję, to za komplement. Dziękuję
Odwdzięczę się: Twoje wypowiedzi brzmią teraz znacznie lepiej

Związki po 30tce są inne bo ludzi po 30ce często życie gna. Duża część osób ma bagaż emocjonalny/bagaż doświadczeń. Są więc samotne matki dla których bardzo często liczy się dobro dzieci a nie motylki w brzuszku. Są kobiety dla których zegar biologiczny tyka i one często na gwałt chca znaleźć ojca ich dzieci. Są też ogarnięte hipergamia laski które szukają ideału i mają ego wielkości słońca. Są też gracze - faceci zaliczający laski jedna po drugiej. Są ich przeciwieństwa: żyjący na garnuszku rodziców nieśmiali chłopcy. Sa mężczyźni płacący alimenty... Inna sprawa że ludzie po 30 często mają mindset 50 Latków. To sprawia że nowe znajomości są raczej męczące. Ciężko im zwalczyć rutynę - a każde miłosne szaleństwo to dla nich strata czasu.