Dlaczego tak bardzo męczą mnie związki - Netkobiety.pl

a po co chcesz być w związku?
chyba nie każdy musi

Pióro napisał/a:

a po co chcesz być w związku?
chyba nie każdy musi

Zgadza się, mi to nawet odpowiada ten stan rzeczy ale widzę że większość dookoła jednak w jakichś związkach jest i wytrzymują a ja sama jak kołek, do muzeum chodzę sama, na wycieczki sama itp i to trochę smutne

Też tak to odczuwam ale nie nazwałam, masz rację "okres mentalnego staropanieństwa" to bardzo dobre określenie, mam 22 lata, niedługo 23

że mogłam zrobić kiedyś kilka rzeczy inaczej itp itd

LittleBear napisał/a:

Wiem... dla chcącego nic trudnego
Albo jak trafi swój na swego to...

Otóż nie, nie w moim przypadku.
Spotykałam różnych mężczyzn. Przystojnych, zaradnych, niezaradnych, zabawnych, nudziarzy, pewnych siebie, nieśmiałych, fajnych, niefajnych itp... spotkałam nawet jednego takiego co był moim ideałem pod względem i wyglądu i charakteru i co...
Bycie w relacji po prostu mnie męczy... zastanawiam się czy to aspołeczność czy jestem z innej planety i zostałam tu na Ziemię przetransportowana skądś...

Po pierwsze: nie jestem w stanie pójść na kompromis. Lubię gdy wszystko układa się po mojemu, lecz gdy facet na to pozwala to szybko mnie nudzi, a gdy z kolei ma swoje zdanie to uznaję go za niemożliwego do związku i znajomość się kończy.

Po drugie: to pisanie wiadomości tekstowych od rana do nocy i dzwonienie... mega wchodzi na głowę... trzeba cały czas pamiętać żeby odpisać, nie da się na niczym skupić, po prostu to nie dla mnie gdyż mam dużo swoich prywatnych zajęć, hobby oraz pracę którą bardzo lubię

Po trzecie: dużo czasu spędzam w pracy i gdy wracam z niej późno (ok 19, 20) to już nie mam ochoty szykować się na randkę. czy coś ...

Po czwarte strasznie się boje, mnie związek kojarzy się z wieczną niepewnością... niepewnością czy ta osoba jeszcze jest zaangażowana, czy coś jej się nie zmieniło lub czy nie ma przypadkiem już kogoś innego.

Po piąte kojarzy mi się ze znacznym zmniejszeniem wolności, przymusem opowiadania o tym co się u mnie wydarzyło, jak mi mija dzień, gdzie jestem co robię itp a ja zwyczajnie kocham mieć prywatność i nienawidzę się tłumaczyć

Następnie, fakt szybko się zauraczam ale równie szybko skreślam ludzi, wystarczy jedna maleńka kłótnia, jedno złe słowo i już nie mam ochoty danej relacji kontynuować .

co jest ze mną nie tak.... napiszcie..

Po pierwsze: takich tekstów to bym się spodziewał po 40 letniej kobiecie a nie 22 letniej dziewczynie, przed która całe życie.
Po drugie: z nikim nie musisz pisać. Ja z swoja żona podczas randkowania a nawet gdy byliśmy w związku ale jeszcze nie mieszkaliśmy ze sobą praktycznie to w ogolę ze sobą nie pisaliśmy, czasami się zadzwoniło.
Ponieważ obydwoje(na szczęście) wychodziliśmy z założenia że nie ma to jak rozmowa w 4 oczy gdzie widać wszystkie emocje odbijające się na twarzy ukochanej. Mozna w tedy intensywniej czerpać radość z opowiadania co nam się w tyg udało i lepiej odczuwa się ciepło drugiej osoby gdy nas pociesza. I odwrotnie.
Po trzecie: od tego są weekendy, zaniedbywanie życia towarzyskiego dla pracy zawsze odbija się po 30. Poczytaj to forum to sama zobaczysz ze schemat jest ten sam.
Po czwarte: Wynika to z twojej słabej samooceny.
Po piąte : Nie ma żadnego przymusu, gdy się kocha to sam masz ochotę pochwalić sie jak ci dobrze minął dzień i sam od siebie mówisz gdzie wychodzisz i o której wrócisz aby osoba którą kochasz się o ciebie nie martwiła.
Po szóste: Mam wrażenie że ty po prostu nigdy nie byłaś zakochana tylko po prostu byłaś w związku.

Witam. Ja Cię Autorko dobrze rozumiem. Ja mam dokładnie tak samo. Dręczyły mnie wręcz te SMS od jednego faceta co 5.min. Ale w innych punktach.tez mam tak samo. Ale zaakceptowałam to u siebie i nie widzę przymusu, że mam koniecznie być w związku. Na ten moment nie chcę i już.

Ela210 napisał/a:

Obawiam sie że nie masz racji. Ludzie chodza na kompromisy z tymi, na których im zależy.
I autorka na pewno poszła na ustepstwa w życiu. Dla obcego faceta do którego nie ma zamiaru się zblizyc? Po co?

A czy chcemy tworzyć związek z osobą na której nam ne zależy i do której nie mamy ochoty się zbliżyć?

zwyczajny gość napisał/a:

LittleBear napisał/a:

co jest ze mną nie tak.... napiszcie..

Nic, po prostu nie jesteś stworzona do związku.
Nie wiem ile masz lat, ale wygląda, że weszłaś w okres mentalnego staropanieństwa. Czyli okresu wygodnictwa, braku ochoty do kompromisu, poświecenia czy czasu nadmiernego krytycyzmu wobec drugich osób. 
Starzy ludzie już tak mają....

Też tak to odczuwam ale nie nazwałam, masz rację "okres mentalnego staropanieństwa" to bardzo dobre określenie, mam 22 lata, niedługo 23 tylko że jestem po jednym bardzo nieudanym związku gdzie ja faceta kochałam a on mnie nie, i po tej sytuacji mi się tak odmieniło w drugą stronę

W razie pytań: już się po tym pozbierałam bo to było 4 lata temu

Temat widzę tak:
Cierpisz na związkową  bulimię.
Wchodzisz w relacje z byle kim bez zastanowienia czy ten człowiek jest dla Ciebie ważny- bo powody które podajesz do ZWIĄZKOW są slabe:
Po co rozważać związek z kimś do kogo napisać wiadomość czy odpisać to obowiązek A nie przyjemność?
Po co związek z kimś z kim nie chcesz iść na żaden kompromis?
Bo przystojny, bo bogaty, bo interesuje się Tobą? Bo nie chcesz być sama w kinie w knajpce, chcesz mieć z kim wyjechać na wakacje?
A już za wielką głupotę uważam lansowaną tu przez niektórych tezę że trzeba się z kimś wielokrotnie spotykać  by kogoś  poznać by cos się zadzialo. To teza nieprawdziwa z gruntu, usprawiedliwienie dla związków z rozsądku które uważam za żródlo rozwodów w późniejszym czasie: ot, facet czy kobieta wybierają sobie kogoś kto ma najlepszy zestaw cech, z lenistwa nie zastanawiając się nad swoimi potrzebami emocjonalnymi,  z zamiarem pracowania nad związkiem czytaj tuningowania partnera  A potem strach! Życie styka z kimś  bardziej dopasowanym albo tak się komuś wydaje i cierpią dzieci.

W ten sposób to można być w paru związkach w roku bezmyślnie.

Nie rozumiem takiego myślenia,  bo ja nie zawracalabym komuś głowy na siłę w takim wypadku, z szacunku do niego.
Po co to robisz?

Ilość, byle jakość...strasznie odrzucające z perspektywy faceta. Ogólnie trochę to zaczęło brzmieć jak gdybyś miała łatwo, ale chciałabyś mieć całkowicie łatwo. Czyli nie robiłaś nic by taka relację mieć, a raczej wszystko by jej nie było, ale jednocześnie niech się znajdzie jakiś super idealny kawaler i porwie gdzieś na ulicy...ja tu nie widzę u Ciebie w ogóle potencjału na stałą relacje.

Agnes76 napisał/a:

Ela210 napisał/a:

nie zgadzam się też z teorią, ze zweiązek powinien coiś zabierać i musi. wiele razy pisałm tu o watrtości dodanej ale nie chce mi się już walkczyć ze zwolennikami teorii mozolnego tuningowania partnerów, bo to walka z wiatrakami.

Byłaś w związku. Jak często robiłaś rzeczy, które byś sobie odpuściła jako singielka? Mnie nie chodzi o tuningowanie partnera tylko autotuning

Nie miałam takich dylematów, bo w moim związku była duża swoboda wzajemna. i w nastęonym jeśli będzie też nie mam zamiaru nikogo ograniczać ani siebie- różne rzeczy sie wspólnie ustalało, ale jakbym miała się męczyć we wzajemnym ścieraniu się to uznałabym to za bezsensowną stratę czasu. w sumie to lubiliśmy podobne rzeczy z exem, wiec nie było specjalnych tarć, dzieci też wychowywywalismy w zgfodzie, w seksie było harmonijnie, a ex sam stwierdził w pewnym momencie że się po prostu znudził.
a raczej podejrzewam że gdyby kochanka nie wydzwaniał do domu to bym sie nigdy nie dowiedziała o niczym i zylibyśmy w zgodzie, jak dzień przed tym wydarzeniem.
dlatego z takim sceptycyzmem podchodzę do opowiesci o wieloletnich udanytch małżeństwach tu na forum
więc nie- nie ograniczaliśmy się wzajemnie w niczym
To czego nie mogłam zrobić to raczej wynikało z roli matki a nie żony- np jakieś ograniczenia czasowe.

W życiu nic nie jest pewne na 100%.....czasem można trafić na osobę, która wszystko wywróci ci do góry nogami.....i dla której jesteśmy w stanie wszystko przewartościować

Wiem... dla chcącego nic trudnego
Albo jak trafi swój na swego to...

Otóż nie, nie w moim przypadku.
Spotykałam różnych mężczyzn. Przystojnych, zaradnych, niezaradnych, zabawnych, nudziarzy, pewnych siebie, nieśmiałych, fajnych, niefajnych itp... spotkałam nawet jednego takiego co był moim ideałem pod względem i wyglądu i charakteru i co...
Bycie w relacji po prostu mnie męczy... zastanawiam się czy to aspołeczność czy jestem z innej planety i zostałam tu na Ziemię przetransportowana skądś...

Po pierwsze: nie jestem w stanie pójść na kompromis. Lubię gdy wszystko układa się po mojemu, lecz gdy facet na to pozwala to szybko mnie nudzi, a gdy z kolei ma swoje zdanie to uznaję go za niemożliwego do związku i znajomość się kończy.

Po drugie: to pisanie wiadomości tekstowych od rana do nocy i dzwonienie... mega wchodzi na głowę... trzeba cały czas pamiętać żeby odpisać, nie da się na niczym skupić, po prostu to nie dla mnie gdyż mam dużo swoich prywatnych zajęć, hobby oraz pracę którą bardzo lubię

Po trzecie: dużo czasu spędzam w pracy i gdy wracam z niej późno (ok 19, 20) to już nie mam ochoty szykować się na randkę. czy coś ...

Po czwarte strasznie się boje, mnie związek kojarzy się z wieczną niepewnością... niepewnością czy ta osoba jeszcze jest zaangażowana, czy coś jej się nie zmieniło lub czy nie ma przypadkiem już kogoś innego.

Po piąte kojarzy mi się ze znacznym zmniejszeniem wolności, przymusem opowiadania o tym co się u mnie wydarzyło, jak mi mija dzień, gdzie jestem co robię itp a ja zwyczajnie kocham mieć prywatność i nienawidzę się tłumaczyć

Następnie, fakt szybko się zauraczam ale równie szybko skreślam ludzi, wystarczy jedna maleńka kłótnia, jedno złe słowo i już nie mam ochoty danej relacji kontynuować .

co jest ze mną nie tak.... napiszcie..