Nienawidzę mojego męża - Netkobiety.pl

Pola_la napisał/a:

Wiem, że NIC SIĘ NIE ZMIENI. Taki jest, to konstrukcja jego osobowości. Obserwuje swoje reakcje na to wszystko i mimo że staram się zdusić moje uczucia i doprowadzić to tego, aby rozsądek wziął górę to coraz częściej mam poczucie, że nie lubię go jako człowieka. Szanuje jako męża, oddanego ojca.

.

Ile w tych uczuciach jest tłumionego leku,obaw oprócz wielu uraz?
Ile w związku z różnymi lękami, strachami (jeżeli są ) jest jeszcze prób urządzania się w niby komforcie i z jakimiś korzyściami w nagrodę?

Pola_la napisał/a:

MagdaLena1111 napisał/a:

Wg mnie trwanie nie jest wartością, dla której warto poświęcać życie, bo to jedyne życie, które masz. Ale może dla Ciebie warto trwać, żeby gdzieś tam u kresu własnych dni móc sobie powiedzieć, że dałam radę, wytrwałam mimo własnej niechęci.

Jestem nauczona hamowania uczuć. Wychodzi trochę wychowanie i wcześniejsze doświadczenia. Przyznaje, że trwanie nie jest wartością. To tylko pewien stan.

I pewnie wybrałaś sobie faceta, przy którym każdego dnia ćwiczysz hamowanie własnych uczuć?

Słuchaj, nie powiem Tobie jak Ty masz żyć. Po prostu jeśli uznasz, że strach przed tym, co nieznane i co wydarzy się, gdy odejdziesz jest zbyt duży i dlatego wolisz zostać i tworzyć związek z braku laku, to wyraźnie sobie powiedz, że to Twój wybór. To będzie o wiele zdrowsze dla Twojej psychiki niż oszukiwanie się każdego dnia. Chodzi o to, żeby nie sprzedawać podstawy zdrowia psychicznego, czyli widzenia rzeczywistości na rzecz jakiegoś interesu.

rozumiem kobiety, ktore odchodza od mezow, bo w czasie malzenstwa wychodzi jakas patologia, np alkoholizm,  agresja, ...
tu jednak widzialy galy co braly, skoro przyznajesz, ze te wady mial juz przed slubem, a jednak wyszlas za mas, zaakceptowalas go, takiego jakim jest i przerzekalas z nim byc na dobre i zle az do smierci.

Kobiety stosują zasadniczo 3 rozwiązania w takich przypadkach.
1. Najłatwiejsze. Znalezienie atrakcyjnego boczniaka.
2. Często spotykane, które również ty stosujesz, stopniowe umieranie, życie dla np. dzieci, ale to ci już się kończy, bo dzieci stają się powoli dorosłe. Oczywiście możesz zostać teściową, która będzie wtrącać się we wszystko.
3. Wg mnie mało spotykane w twoim wieku. Rozejście się z mężem. Rzucenie na głęboką wodę, walka z przyzwyczajeniami, jakieś tam zaległe dokształcanie, szukanie pracy, która będzie ciężka, zbieranie po głowie od życia, pewnie na początku łzy i zaciskanie zębów. Często jest tez tak, że wszyscy będą przeciwko tobie, bo każdy stwierdzi, że przecież miała takiego dobrego ułożonego chłopa. Co ona chce pokazać i czego teraz szuka?

Myślę, że jestem po części takim właśnie facetem jak Twój mąż (no może bez zarzutów o to, że chodzę zaniedbany, czy nie szanuję ludzi, opisałem swoją historię w moim wątku - też nastoletnie dzieci, 18 lat po ślubie, żona zależna ode mnie finansowo, itp.) Jeśli Twój facet kocha i rzeczywiście mu zależy na ratowaniu związku to zrobi wszystko, żeby tak się stało. Nie wiem jak wyglądają rozmowy między Wami, ale podejrzewam, że póki co on nie rozumie o co Ci chodzi. Być może terapia małżeńska pomogłaby mu naświetlić Twoje zarzuty. Mi żona nagle ni z gruszki, ni z pietruszki powiedziała, że mnie nie kocha, że to "dojrzewało" w niej już 2 lata, usłyszałem całą listę zarzutów, które w jej mniemaniu powinienem już znać wcześniej, tyle że ja to odbierałem czasem jako jej "gderanie" i ostatnią rzeczą, o jakiej bym pomyślał to to, że może to się przyczynić do rozpadu małżeństwa. Ja w każdym razie zacząłem się "ogarniać" i eliminować wady, które usłyszałem, a że jestem tylko człowiekiem to nie dałem rady wszystkiego naprawić naraz. Efekt był taki, że kryzys udawało mi się pokonać, znów dostawałem od niej na komunikatorze serduszka, mówiła "kocham Cię", ale później i tak czarne chmury wracały, pomimo tego że wiem, że byłem dla niej dużo lepszy. Dzisiaj podczas kolejnego głębokiego kryzysu rozumiem już, że sam w tej chwili nie mam zbyt dużego wpływu na tą sytuację, mogę się stawiać w poprzek i robić szpagaty i całkiem możliwe, że tylko jeszcze bardziej bym żonę przez to odsunął. Ona mi powiedziała, że teraz potrzebuje przestrzeni, żeby sama mogła zrozumieć co chce od życia i jak ja chcę to mogę zaczekać aż jej zaświta, albo i nie. Na forum ludzie sugerują najprostszy schemat w tej sytuacji, czyli trzecia osoba. Prawdpodobieństwo zdrady przez moją żonę oceniam na minimalne, ale może być tak że pisze z jakimś adoratorem, który w przeciwieństwie do mnie ją "zauważa" (tak naprawdę każdy facet, który ma w planach przelecieć jakąś kobietę poświęci jej na początku 200% swojej uwagi), a ja jestem teraz tym nudnym facetem, który nie potrafi jej już niczym zaskoczyć. Może też tak masz?

Mimo tych mankamentów dba o rodzinę. Kocha jak potrafi. .

Walczyć o siebie i budować życie od nowa? Wyluzować, olać pewne sprawy i zostać?
Wiem, że to absurdalne pytać kogoś jak żyć. Mam jednak po cichu nadzieje, że spojrzenie innych da mi jakiś klucz, punkt zaczepienia w myśleniu o tym co dalej.

Masz rację Pola_la,  po 20 latach to ja widzę coraz więcej  zasiedziałych, zgnuśniałych leni w związkach. Przyjdzie taki do domu po pracy okrutnie zmęczony i rozcapierza się, co to mu się od tej kobiety należy.
Czasem wysłuchuję takich tyrad w znajomych związkach. Nie odzywam się bo to nie moja broszka, ale ja bym z takim nie żyła. Ratuj się póki całego życia nie zmarnowałaś. Jeszcze dasz radę sama się w życiu urządzić, bo młoda jesteś. Każdego roku szkoda. A może jak się łaskawcy pod tyłkiem zapali to oprzytomnieje.

To jest po prostu coś w rodzaju kupczenia dzieckiem, tylko tu chodzi o to by sobie ulżyć za pomocą żywej istoty - chodzi o to, że często się słyszy by sobie zrobić dziecko, to się przestanie myśleć o problemach. Sam taka super radę kilka razy usłyszałem.

cześka8 napisał/a:

akurat tutaj autorka wspomina, że od początku były jakieś fundamentalne różnice - i to był fundamentalny błąd że pomimo tych różnic jednak poszło dalej...
Gorzej jeśli te fundamentalne różnice wychodzą po dziecku, no ale moze sami bylismy .. otumanieni i zaslepieni miłością wielką... klasyka, wlasnie no fajnie jak dobrze się ktoś czuje sam ze sobą ale jak jest już potomstwo to .. cięzko czasami osiągnąć zadowalający wszystkich kompromis, by wszyscy się czuli dobrze ze sobą....

Tak to był mój błąd. Widziałam te różnice, ale byłam przekonana, że osławioną rozmową z partnerem na każdym polu wypracujemy jakiś kompromis. Nie byłam na tyle naiwna żeby sądzić, że to wszystko da się zmienić, jednak uważałam, że dwoje ludzi dyskutuje i wspólnie do czegoś dochodzą. Moje próby kończyły się upartym milczeniem z jego strony lub ironicznym przytakiwaniem. Ile można próbować? 100 czy 1000 razy?

Pola_la napisał/a:

cześka8 napisał/a:

akurat tutaj autorka wspomina, że od początku były jakieś fundamentalne różnice - i to był fundamentalny błąd że pomimo tych różnic jednak poszło dalej...
Gorzej jeśli te fundamentalne różnice wychodzą po dziecku, no ale moze sami bylismy .. otumanieni i zaslepieni miłością wielką... klasyka, wlasnie no fajnie jak dobrze się ktoś czuje sam ze sobą ale jak jest już potomstwo to .. cięzko czasami osiągnąć zadowalający wszystkich kompromis, by wszyscy się czuli dobrze ze sobą....

Tak to był mój błąd. Widziałam te różnice, ale byłam przekonana, że osławioną rozmową z partnerem na każdym polu wypracujemy jakiś kompromis. Nie byłam na tyle naiwna żeby sądzić, że to wszystko da się zmienić, jednak uważałam, że dwoje ludzi dyskutuje i wspólnie do czegoś dochodzą. Moje próby kończyły się upartym milczeniem z jego strony lub ironicznym przytakiwaniem. Ile można próbować? 100 czy 1000 razy?

To niech to będzie przestrogą dla tych wszystkich, którzy myślą, że z czasem przerobią partnera na swoją modłę. To tylko moje pobożne życzenie, bo wiadomo, każdy myśli, że ma w sobie tę moc niczym król Midas ;-) a to, że się innym nie udaje nic nie znaczy wobec tej mocy, tudzież siły uczucia. A tak naprawdę wiąże się wówczas nie z Tym człowiekiem, ale jego wyobrażoną, lepszą wg swoich standardów wersją jego.
Jak się kogoś nie kocha w jego codzienności, a jakby nie patrzeć z tego składa się wspólne życie, to łatwo o poczucie rozczarowania i nieszczęścia. A wtedy trudno dostrzec, tp, że ten brak laku jest nie tylko efektem działań i charakteru jednego z partnerów, ale również efektem działań i osobowości drugiego i ich wzajemnych interakcji.

Pola_la - mam dwa pytania. Czytałem i nie tego doczytałem, a być może to napisałaś
1. Co zrobiłaś by zmienić ten fakt, czy w ogóle proponowałaś zmiany, jakąś terapię, czy mąż w ogóle wie co myślisz, czy przedstawiłaś mu problem bo napisałaś bardzo ogólnikowo ? Wg mnie Twój jm nawet nie zdaje sobie sprawy o powadze sytuacji.
2. Co się stało, że teraz NAGLE stwierdziłaś, że go nienawidzisz ?

i jeszcze jedno:
3. Czy masz jakichś przyjaciół, przyjaciela/ółkę, z którą/rym o tym rozmawiasz ?

...nie nadajesz się Pola do romansowania,wtedy pewnie przed nim to wszelkie żale były bardziej podświadome
po spustoszeniu związku z rozsądku zdradą to masz to wszystko co złe do męża wzmocnione i utrwalone, niby potwierdzone,nie odpuszczasz a nawet jak to zrobisz nie masz dla męża nic oprócz różnych żądań, jego oczekiwania wydają się wynikać też z wygody i przyzwyczajeń oraz prestiżu jaki ma dla niego małżeństwo.  ...

Pola_la napisał/a:

bullet napisał/a:

Pola_la - mam dwa pytania. Czytałem i nie tego doczytałem, a być może to napisałaś
1. Co zrobiłaś by zmienić ten fakt, czy w ogóle proponowałaś zmiany, jakąś terapię, czy mąż w ogóle wie co myślisz, czy przedstawiłaś mu problem bo napisałaś bardzo ogólnikowo ? Wg mnie Twój jm nawet nie zdaje sobie sprawy o powadze sytuacji.
2. Co się stało, że teraz NAGLE stwierdziłaś, że go nienawidzisz ?

i jeszcze jedno:
3. Czy masz jakichś przyjaciół, przyjaciela/ółkę, z którą/rym o tym rozmawiasz ?

1. Mąż jest przeciwnikiem terapii. Powiedział, że to dla czubków i trzeba sobie radzić samemu. Co zrobiłam? Prosiłam na spokojnie. Wybuchały awantury. Umawialiśmy się na konkretne rzeczy. Oczywiście, że myśli że jest już ok. Tylko ile raz można mówić, gdy ktoś uparcie milczy i nic z tym nie robi. Teraz robię to samo.
2. Nie nagle tylko to trwa od dłuższego czasu. To proces, a nie wybuch.
3. Tak, jest to przyjaciółka w podobnej sytuacji. Uprzedzam - nie jest tak, że się wzajemnie nakręcamy i licytujemy która ma gorzej.

Terapia to waszym przypadku droga do rozstania na okrętkę przy trzeciej osobie terapeuty i za jej pomocą pomysł niezły tylko bez męża zgody to mrzonka.
Próby akceptacji na siłę mają odwrotny skutek ponieważ podstawą jest egocentryczna koncentracja na swoich oczekiwaniach hurtowo bez uwagi
kompromis to ucieczka w bok.rzadko się trafia na forum ,ktoś kto miał romans i jakieś głębsze refleksje tak jak Ty,
nie nadajesz się Pola do romansowania,wtedy pewnie przed nim to wszelkie żale były bardziej podświadome
po spustoszeniu związku z rozsądku zdradą to masz to wszystko co złe do męża wzmocnione i utrwalone, niby potwierdzone,nie odpuszczasz a nawet jak to zrobisz nie masz dla męża nic oprócz różnych żądań, jego oczekiwania wydają się wynikać też z wygody i przyzwyczajeń oraz prestiżu jaki ma dla niego małżeństwo. 
Mąż nie jest Twoim mężczyzną w sensie kochanka,nie jest też Twoją własnością na wyłączność,a to że pewnych rzeczy w nim nie zmienisz to już wiesz,choć ciągle próbujesz na nowo,teraz przez milczenie, w tym co piszesz nie masz do niego namiętności nie wydusisz z siebie tego za chiny ludowe i na żadnych terapiach to się nie stanie, jest bardziej surowym opiekunem dla Ciebie złudzeniem gwarancji na bezpieczeństwo,które może runąć,jak na przykład okaże się że ma kochankę.
Wykorzystaj te dwa lata dla własnej samodzielności i większej niezależności i rozwiedź się,mąż raczej sobie poradzi z rozstaniem,jeżeli taki twardy,za późno jest na cokolwiek pozytywnego
bez uczuć związanych z seksem,namiętnością czułością etc nie da się ich wymusić czy wydusić a na pewno nie spowodujesz tego że mąż Ciebie w sobie rozkocha, nie po romansie, nie z rozsądku i lęku przed samotnością .

Tym razem klasyka typu: to Twoja wina, czyli wina faceta/mężczyzny. Wpierw drań rzuca w ręce kochanka, a potem jeszcze to psuje. Przecież to jest klasyczna dla pewnych osób próba oczyszczenia własnego sumienia tak by nie musiało nachodzić na refleksje, po prostu winny jest kto inny. A kobieta z definicji to tylko przecież dobro i miłość...w oczach innych kobiet.

może to nie jest wielkie nieszczęscie, może to po prostu taka codzienna nijakość ... obydwoje spoczęli na laurach bo juz nie muszą się starac, jakos tam funkcjonują jako rodzina, co prawda wzajemnie pewnie się denerwują bo jednak oczekują czego innego (on prawdopodobnie niezrzedzącej zony, ona czystego nie chamskiego męża).. i tak czas leci... bilans wychodzi 50/50, bo jednak dobry ojciec, a dla autorki to jest priorytet. Z tymze jesli juz zdarzylo się odejscie emocjonalne i chyba fizyczne to nie mam pojęcia czy to jeszcze mozliwe do naprawy.... winna zdrady zdradzająca strona ale rozpadu związku to wina zapewne gdzies pośrodku..
..  nie dobraliscie się charakterologicznie - to chyba dość częste... wręcz schematyczne...