Na jakie wady można przymknąć oko - Netkobiety.pl

Tego, co opisałaś nie widzę w kategorii wad męża a raczej jako różnice charakterologiczne między Wami, związek, w którym osobą decyzyjną, zarządzającą jesteś Ty.

Przychylam się do opcji, że Ci się znudziło i szukasz dziury w całym. Przez 17 lat ogarniałaś logistycznie Wasze życie i nagle zaczęło Ci to tak przeszkadzać, że rozważasz rozwód? Wszystkie wady właściwie można podsumować słowami "nie robi tego co Ty chcesz, wtedy, liedy Ty chcesz".

A Władek spod czwórki deskę przybił Aldonie, widziałam...

No a jaki jest problem w tym, żebyś Ty takie rzeczy robiła? Chcesz siadać i omawiać godzinami wybór szkoły? Bierzesz, wybierasz i zapisujesz, cała filozofia.
Ja nie widzę problemu, w moim małżeństwie też większość takich rzeczy ogarniam ja, mąż robi inne. Czy jest sens przypierniczać się do takiego detalu, skoro takiego faceta sobie wzięłaś?
Widziały gały co brały. Nie każdy facet jest mistrzem logistyki.

Ja jak chcę jechać na wakacje to najpierw sprawdzam sama opcje, a mężowi przedstawiam 2-3 końcowe z konkretami, bo tak to też bym się nie doczekała. I co z tego? Mam się rozwodzić bo mąż mi wakacji nie ogarnie?

Ja bym się przyczepiła co najwyżej tego, że mówi, że coś zrobi, a potem nie robi. Ale to kwestia rozmowy, dyskusji i znalezienia rozwiązań, a nie rozwodu po tylu latach małzeństwa.

Wczuj się w sytuację męża. Wyobraź sobie, że on by tu zapytał, czy powinien myśleć o rozwodzie, bo mu żona truje nad uchem.

Jakby rzeczywiście tak było(i to nie byłby odosobniony przypadek) to szczęśliwi ci, którzy dalej zostaną singlami, bo broń Boże zaczną sami przesiadywać w pokoju czy zostawiać pewne obowiązki partnerce i już się "nagle" pojawi ktoś nowy na horyzoncie..

Po raz kolejny( i pewnie nie ostatnie), pojawia się tu przeświadczenie, że ta druga strona ma być idealna w każdym niemal calu i nie może spobe pozwolić nawet na drobne uchybienia..

No tak się klasycznie zaczyna proces poszukiwania kochanka. To długi proces, wielowarstwowy i wymaga trochę samozaparcia. A jak już się wydarzy, kobieta nazywa to małym błędem, który zdarzył się nagle i sam, wtedy trzeba jej wybaczyć. W momencie wybaczenia jeszcze tracisz dodatkowo w jej oczach, bo stajesz się leszczem, którego teraz bezkarnie może zdradzać. I te uchybienia są właśnie powodem, pretekstem. Potem jeszcze tekst "zawsze dwie strony są winne" (no zobacz, a psychologia mówi, że powodu być nie musi w ogóle) i mamy klasykę...dlatego laski chcą by je akceptować BEZGRANICZNIE.

Bez przesady, u mnie 2 pierwsze wymienione wady, tj:
1) mąż dużo mówi, a mało robi; potrafi mi coś obiecać i nie dotrzymać słowa;
2) prokrastynuje większość rzeczy; wykonanie podstawowych rzeczy w domu odkłada zawsze na później, czyli na nigdy
całkowicie przekreślałyby partnera.
To jest kwestia zaufania i polegania na kimś. Jakby ktoś mi mówił, że coś zrobi ale tego nie robił albo obiecywał ale nie dotrzymywał słowa, to by mnie k*ca brała.
Autorka napisała, że dla niej niedotrzymywanie słowa nie jest równoznaczne z kłamstwem, pisze też w zaletach, że mąż - mimo to - jest uczciwy, co dla mnie jest nie do pomyślenia. Inna sprawa, że zależy jak często by się takie coś zdarzało bo gdyby raz od tzw. dzwonu i mąż by do mnie przyszedł i powiedział, sorry nawaliłem, wiem że obiecałem ale... i uczciwie się przyznał, zaproponował inne rozwiązanie i oczywiście przeprosił, to machnęłabym na to ręką. Gdyby jednak zdarzało się to notorycznie i mąż nie tylko nie widziałby problemu ale też próbował sprawę zamiatać pod dywan czy ściemniać, to no way...

Dlatego zawsze podchodzę ostrożnie do takich przypadków, ten zaś wydaje się niemal schematyczny. Jeśli rzeczywiście założymy, że te dwa punkty się sprawdzą, to facet powinien nad sobą popracować. Natomaist odnoszę często wrażenie, że takie kwestie są mocno rozdmuchane. Zatem pytanie nie brzmi CZY, ale JAK bardzo ktoś spełnia te oczekiwania. Zresztą odkładanie czegoś też chyba zalezy z jaką sprawą mamy do czynienia. Tak samo z obiecywaniem a potem niewywiązywaniem się z obowiązków..Pytanie czy to jest notoryczne czy nie, ajk również czego dotyczy.

Co do wybierania szkoły dla dziecka, to się zastanawiam czy chodzi o małe dziecko czy już nastolatka? Chyba o to pierwsze
Nawet, jak się nie jest pełnoletnim, to w pewnym momencie dziecko samo może chcieć uczęszczać akurat do tej placówki a nie innej. Ja, idąc do liceum, mając 16 lat, sam sobie szkołę wybrałem

EDIT: Przy wyznaniu tego typu: "Sorry nawaliłem..(...)" to będzie cud, jak nie będzie wypominać czy ciągle mu wyrzucać tego. To nawet zdarza się często w innych przyapdkach: jak ktoś coś zawali, to ze świecą szukać takiej osoby, która przyjmie do wiadomości, zamiast przez następnych kilka minut, godzin czy dni narzekać na coś, czego już cofnąć nie można

U nas jest tak, że mąż nic praktycznie nie robi sam - w sensie, jak ja mu nie pokaże palcem -, to nie zrobi. Więc ja muszę albo ciągle mu mówić, co ma zrobić, albo sama to robić. A jak już mi obieca, że zrobi, to nie mam gwarancji, że to zrobi i ciągle muszę go pilnować.

Komentarzy nt. kochanka nie będe komentować, bo to wygląda mi na zwykłą prowokację. Gdybym szukała kochanka, to bym złała temat i nie zakładała wątków w celu uzyskania porady, tylko bym się rzuciła w ramiona nowego.

U nas jest dokładnie ten przypadek:  "Gdyby jednak zdarzało się to notorycznie i mąż nie tylko nie widziałby problemu ale też próbował sprawę zamiatać pod dywan czy ściemniać, to no way." I niestety zdarza się to notorycznie

To mąż, czy dziecko? Może on nie widzi potrzeby robienia tych rzeczy, których potrzebę robienia widzisz Ty? I konsekwentnie pozostaje bierny w wykonywaniu czynności, które "każesz" mu robić. Ewentualnie jest już tak przyzwyczajony do tego że i tak zrobisz sama, że nie widzi sensu się wysilać.

Dla mnie to „must have” a nie żadne zalety :-D

Ideałów nie ma, ludzie mają zalety i wady, a często jeszcze to, co dla jednego jest wadą, to dla drugiego jest zaletą.
Chodzi więc o to, żeby dobrać się tak, aby te wady nie uprzykrzały życia. Bo to się ludzie poznają, weryfikują swoje podejścia do życia, wartości i styl życia, żeby im z sobą było po drodze.

Tu dziwne jest to, że po 17 latach zaczynają ciążyć wady partnera.
Czy może wcześniej przymykałaś na nie oko, a teraz zmęczyłaś się udawaniem, że jest ok?
Czy przelicytowałaś, gdy uznałaś, że da się z takimi wadami u partnera żyć?
Czy uważałaś, że nie zasługujesz na kogoś, kto tych uciążliwych dla Ciebie wad by nie miał?

Chodzi o to, że tacet jest, jaki jest a Ty go w tej postaci nie akceptujesz, więc po co wchodziłaś w ten związek?

Roxann zadała dobre pytanie

Mi jest po prostu ciężko uwierzyć, że ktokolwiek może się całkowicie umywać od wszelakich obowiązków. Jeszcze kiedy tłumaczy się, że np. to on pracuje i przynosi pieniądze do domu. ALe wszelkie decyzje, obowiązki czy prace to przecież naturalna kolej rzeczy. Serio, do niektórych spraw trzeba komuś pokazywać palcem, żę należy to zrobić?
Jeśli muszę śmieci wyrzucić, bo jest pełny kubeł, to ciężko teog nie zauważyć Dlatego pewnei tacy faceci zwyczajnie nie chcą podejmowąć się tego, bo...i tu mogą podawać dziesiątki powodów, łącznie z tymi najbardziej absurdalnymi("kobiece czynności", "kobiecy obowiązek"  itp.).

Autorko, Ja takich ludzi nie spotykam, więc ciężko się oprzeć wrażeniu, że chodzi tu o coś innego, ale może masz rację i trafiłaś na lenia..Tylko długo z nim wytrzymujesz

U nas w takim przypadku śmieci lądują na tarasie, bo nie chce mu się iść do smietnika.

Ja zarabiam więcej od niego, bo nie chce mu się zająć swoją karierą. W sensie nie lubi za dużo pracować.

Mówię, że jest osoba całkowicie bierna bez jakiejkolwiemk inicjatywy, mająca problemy z ogarnięciem rzeczywistości.

A i jeszcze taki przykład - w przeszłości stracił pracę własnie z powodu "zasiedzenia' się na jednym stanowisku. Byl też czas, że bardzo mało zarabiał (nie starczało nam na rachunki) i nie widział w tym problemu, bo w życiu kasa nie jest ważna. Ja musiałam pracować więcej, abyśmy mogli wszystko opłacic i tyrałam np. 10-12 godzin dziennie. Trochę z tego wyrósł i jest teraz lepiej.

Można wymienić na lepszy model, taki który będzie ambitny, pracowity, pnący się po szczeblach kariery, wizerunkowo bardziej odpowiadający kobiecie sukcesu, jest tylko jeden drobny problem, i to nie jest złośliwość z mojej strony, taki tym bardziej nie będzie zainteresowany wynoszeniem śmieci.

Dobrze, że się ogarnął, ale na temat zarobków, karier czy ambicji ciężko jest mi się tak luźno wypowiadać, jak nie znam dokładnie historii. Na pewno nie warto nikogo winić za sam fakt, że nie przepada za ciągłym wyścigiem czy wspinaniem się po szczeblach kariery. Niektórzy do szczęścia tego nie potrzebują. Wszystko zależy też od potrzeb indywidualnych. Nie każdy lubi p oprostu ten wyścig i pogoń za sukcesem, co wiąże się z odpowiednim wynagrodzeniem. Nie ma co tutaj szachować stanowiskami czy zarobkami, bo nie chcę wkładąc kija w mrowisko. Skoro jest jakiś postęp, to jest powód do radości

Natomiast co do organizacji czy też spraw podstawowych, to naprawe ciężko się czyta takie rzeczy. tym bardziej, żę dzisiaj mamy internet i prawi ewszystko można załatwić on-line, łącznie z założeniem działności gospodarczej czy roliczeniem PIT-u. Rezerwacja stolika w knajpie albo biletu na samolot/miejsca w hotelu przekracza jego możliwości?
O domowych porządkach nie wspomnę

To że nie jest ambitny to mi specjalnie nie przeszkadza, ponieważ dzięki temu, że mało pracuje, ma więcej czasu dla dziecka. Zarobki ja ogarnęłam, bo jestem korposzczurem i korpo płaci na tyle, że mogę przymknąć oko na jego wypłatę.

Najgorze jest, że jak na przykład planujemy wyjazd na czerwiec i umawiamy się, że on zabukuje hotel to on to odwleka w nieskonczoność i czesto się okazywało, że na tydzien przed planowanym wyjazdem nie mamy nic zaplanowane. Podobnie jest z organizacją czasu wolnego. Np. jest piątek i mówię do niego - zaplanuj coś na weekend. On mówi ok i nic nie robi. I jeśli nie przejmę tematu i czegoś nie znajdę, to znowu będziemy siedzieć w domu - on przed kompem dziecko będzie chcieć bajki oglądać, a ja w garach (mąż nie gotuje).

Nie wiem co Ci doradzić, skoro nie nabył pewnych nawyków, to może trzeba mu w tym pomóc ale ja raczej nie wymagałabym ogarniania wakacji itp., tylko porozmawiała które z cyklicznych domowych obowiązków mógłby przejąć. Skoro ogarnia kocią kuwetę, to i inne, mniej uciążliwe rzeczy mógłby robić. Pogadaj z nim, zastanówcie co by Ciebie odciążyło, a jemu nie sprawiło nie wiadomo jakiej trudności.
Każda para pewnie ma inny patent, bo każdy z nas, a tym samym związek, jaki tworzymy, jest inny.

Tylko to nie jest żadna zbrodnia..Po prostu nie odbraliście się charakterami, choć pewnie na początku była nadzieja, że to się zmieni. Sam fakt, że ktoś jest domatrem nie czyni z niego życiowego przegrywa. To po prostu jeszcze jeden psośób na spędzanie czasu. Mówię to, jako osoba raczej dość aktywna(choć ostanio różnie z tym bywa   ).

Dla kobiet seks to wszystko. A więc pytanie wprost: brakuje Ci tego, by mąż chwycił Cię za włosy i łóżkowo zdominował, nie? W ten sposób odzyska męskość w Twoich oczach.

Nie dziwię Ci się że jesteś przemęczona. Ogólnie jak na mój gust to mąż stawia Cię w roli menagera domu a to w zasadzie praca na drugi etat. Nawet podział obowiązków nie pomaga bo w zasadzie to Ty jesteś odpowiedzialna za sprawdzenie czy coś zostało zrobione czy nie. Śmieci na tarasie bardziej denerwują niż szkodzą ale jak dziecko nie zostanie zapisane do szkoły to już poważnie się robi. Wydaje mi się że bardziej by Ci potrzebny był podział odpowiedzialności niż obowiązków. Niestety ciężko mi podpowiedzieć jakieś sposoby na naukę odpowiedzialności bo sama takich problemów nie mam ale powinien tak czy inaczej zmierzyć się z konsekwencjami swoich zaniedbań i to tak by to jego dotyczyło a nie Ciebie.

Rozumiem że też potrzebujesz odpoczynku psychicznego, pobawić się z dzieckiem a nie sprawdzać czy śmieci wyrzucone. Na pewno warto porozmawiać, może wyjdźcie gdzieś bez dziecka, napijcie się drinka dla rozluźnienia i powiedz mu jak bardzo źle się czujesz, że go kochasz ale jesteś zmęczona. Tylko na Twoim miejscu bym nie zaczynała spędzać weekendów oddzielnie bo się utrwala i będziecie coraz bardziej oddalać od siebie.

Powodzenia Ci życzę, na pewno da się to naprawić

Hahhahahahahahhahahahah

Dziękuję! Dokładnie - oddzielne weekendy to prosta droga do rozwodu lub zdrady.  Mieliśmy z mężem juz milion rozmów i kłótni o to, jak pisałam to trwa od 5-6 lat co najmniej, jak nie dłużej. Mąż zawsze obiecuje, że sie poprawi, ale tego nie robi. Kiedys mi powiedzial, że w on dopóki nie zawarł związku ze mną to robił to na co miał ochote - w sensie nie miał żadnych stalych obowiązków, bo babcia większość robiła (mama zmarła jak był mały). i tu chyba jest pies pogrzebany bo z tego nie wyrósł.

Chyba muszę iść do psychologa, aby mi trochę poradził, jak sie nastawić psychicznie na taki związek.

Dlaczego mu "nie wychodzi"? I co później proponuje?

Może warto wić renegocjować umowę i zmienić ją tak, by był odpowiedzialny za mniej istotne rzeczy, byś Ty "nie musiała" zajmować się tym, czego nie zrobił?

I jeszcze jedna kwestia: Twa reakcja na to, co mąż zrobił. Jesteś zadowolona czy "kręcisz nosem"?

Zachowujesz się jakbyś była jego matką, a nie partnerką. I dlatego, on ma w nosie to, o co prosisz.
Przestań być matką, zostań żoną. Niech on będzie mężem, zamiast Twoim kolejnym dzieckiem.
On ma mamusię, która mu wszystko zrobi dookoła, a nawet jak będzie mniej zarabiał, to weźmie drugą zmianę. I Ty go tak przez te lata nauczyłaś, a teraz zbierasz żniwo tego, co robiłaś do tej pory.

Swoją drogą idąc w konkretne sytuacje:
- jaki jest problem w tym, żebyścje razem usiedli, wybrali hotel i żeby on w momencie wyboru ten hotel zarezerwował?
- jaki jest problem, żeby razem wybrać, co będziecie robić w weekend? Bo ja bym wyśmiała, jakby mi mąż powiedział, że mam coś zorganizować. W sensie czemu ja mam mu organizować? Możemy iść na spacer, ale wyjazdy czy coś to kwestia ustalenia przez obie osoby

Dobre pytanie

Jak oceniasz to, co jednak zdążył zrobić?