Zły moment - zerwałam i żałuję - Netkobiety.pl

Ja za długo zwlekałem z rozwodem jak gówniarz. Zafiksowałem się na córce i na tym że ją stracę. Potem seria od życia i stało się co się stało. Bałem się jej powiedzieć że mam depresję a jak powiedziałem pół roku później to mnie wyśmiała (nie wiem czy specjalnie, ale tak to odebrałem) i powiedziała żebym się tylko nie rozpłakał. Odpuść. Jak nie chcesz usłyszeć od niego wszystkiego tego co ja usłyszałem od osoby, którą kocham, odpuść. Mnie łączyło z nią wiele a potrafiła o tym zapomnieć i nie chce o tym pamiętać, bo jak powiedziała: zapomniałam o tobie w miesiąc, jak byś przyszedł pół roku wcześniej byłaby inna gadka, teraz jest mi zajebiście. Czekałem prawie dwa lata do rozwodu żeby powiedzieć że ją kocham a zamiast tego powiedziałem, że potrzebuję czasu na ułożenie wszystkiego w głowie, że nie wiem czy będziemy razem, bo wyszłoby to dopiero jak byśmy się zaczęli spotykać i nie ważne że tak nie myślałem, ale jej to napisałem, zraniłem ją i odwróciła się ode mnie. I nie da się zmienić jej zdania ani ty nie zmienisz jego zdania. ZAAKCEPTUJ to i idź dalej. Ja 3 lata zasypiałem myśląc o niej i ją skrzywdziłem, teraz do końca życia będę zasypiał i będzie do mnie wracać jak to zawaliłem, ale to nie zmieni tego że ona wróci i mi da szansę na przypomnienie tego jaki byłem. Zamknij ten rozdział i idź dalej, uwierz mi że to jedyne co możesz zrobić. Moja ukochana i pewnie twój też wskazali nam na drzwi z adnotacją "zapraszam wypie...". I mówi Ci to ktoś komu serce rozpadło się na miliony kawałków. Nie rób sobie nadziei, nie dręcz go, on Cię już nawet nie szanuje, ma Cię gdzieś i tylko go irytujesz. Smutne i niestety prawdziwe.

Odblokował, bo miał taką potrzebę. Ta potrzeba to najwyraźniej nie chęć kontaktu z Tobą. Analizowanie tego nic nie da, jak będzie chciał to się odezwie, ale na pewno nie jak będziesz mu o sobie przypominać i go "nękać".
Ja dałem jej spokój o który prosiła nie raz i nie dwa, i nie dlatego że mi nie zależy, bo byłbym w stanie zrobić dosłownie wszystko, ale dlatego że darzę ją wielkim uczuciem i szacunkiem. To że będzie do mnie to wracać wiem, bo taki już jestem nie potrafię zapomnieć. Ja szybko zapominam o tym co złe i zostają tylko dobre rzeczy. Starasz się zrozumieć co on myśli i co nim kieruje, ale to błędne koło. Ja też starałem się zrozumieć dlaczego napisała, że miałem swoje 5 minut i teraz mam jej dać żyć, bo ona nie ma czasu na takie historie, zamiast dać temu szansę, spróbować mnie zrozumieć i pójść dalej, czasami mam wrażenie że to zwykła urażona duma nią motywuje a zrobienie ze mnie najgorszego tylko jej pomogło zapomnieć, bo tak łatwiej, ale tak jak u Ciebie to nie ma znaczenia i musisz dać mu spokój.

A może jest tu ktoś, komu się udał powrót po własnym zerwaniu i mógłby opowiedzieć, jak to było?

Czy Ty się na mnie uwzięłaś? Chcesz tym moim wąteczkiem zadręczać się do śmierci i ciągle pisać to samo? Może warto zacząć żyć swoim życiem?

Pinki18, nie wiem, czy jeszcze tu zaglądasz. Zapomniałam zadać Ci pytania: czy kobieta, której dałeś list, przeczytała go (a właściwie ten kawałek, o którym pisałeś) przy Tobie?

Ale Tobie udało się przynajmniej z nią spotkać, porozmawiać, zobaczyć tę obojętność. Ja się ciągle kaleczę swoją nadzieją. Też chcę, żeby był szczęśliwy, najlepiej ze mną. Ostatni czas jest straszny, zupełnie sobie z tym nie radzę. U mnie to był rok. Co to znaczy żyć? Cała energia idzie w to, żeby zaciskać zęby i się nie kontaktować.