Powinienem się cieszyć - Netkobiety.pl

Doceń to, co masz, i działaj. Skupianie sie wyłacznie na niepowodzeniach to raczej droga do zgorzknienia, wiec troche bez sensu..
Masz jakies zainteresowania, albo hobby? - często tam ludzie znajdują osoby nadające na podobnych falach.

Ktoś Cię kiedyś okłamał i tyle, wielka filozofia.

Jakie znaczenie ma dziś  owy związek?   Nie ma sensu rozdrapywać tamtych ran ani rozpamiętywanie przeszłości. Poznaliśmy się przez internet. Jej zależało na tym związku nieco bardziej na samym początku. Pod koniec związku brakowało mi pewnych rzeczy  i popadałem w pesymizm, ale nie było tak zawsze. Nie chcę więcej o tym pisać to  jałowy  temat i nic nie wnosi.

Jak to się stało, że odnalazłem pracę? Zacząłem wysyłać cv, okazało się że jest popyt i chodziłem na rozmowy. Miałem okolo 3 lub 4 rozmowy tygodniowo, a po miesiącu dwie oferty współpracy z czego jedną przyjąłem. Pracuję w niej bo na samym starcie zadawałem masę pytań, chciałem uczestniczyć w pobocznych projektach, realizować prezentacje, wspomagałem zespół  i jak tylko mogłem starałem się  dowieźć zadania na czas.  Wychodzilem też z własną inicjatywą. Zwyczajnie mi zależało i starałem się wnieść jakiś pożytek do firmy w której pracuję.

Kobiety nie poznam. Jedyną moją zaletą jest to że wiem że jestem kompletnym idiotą, jestem brzydki i nieatrakcyjny w żaden sposób. Wiem też że zpesułbym relacje i  sprawiał przykrość drugiej osobie albo ją zranił. Nic dobrego z tego nie wynikłoby. Jestem beznadziejny. Jednak gdyby coś  takiego miało miejsce choć to niemożliwe to  spróbowałbym być z tą osobą i choć odrobinę zmienić jej światopogląd. Pokazać że nie każdy musi być wrogiem, a ona sama może mieć w sobie bardzo pozytywne cechy.  Wiem, że to byłoby bardzo ciężkie do zrealizowania, ale chyba próbowałbym odszukać sposób by przekazać jej że jest całkiem fajną osobą w środku pomimo kilku wad. To jest niemożliwe, jestem za głupi i to tylko mi się tak wydaje ale jeżeli by mi zależło to walczyłbym.

Nie czerpię korzyści z rozdrażnienia ani pesymizmu. Ja po prostu tak się czuję. To jest to co czuje wewnątrz. Chciałbym być jak inni, ale ponoszę mnóstwo porażek, popełniam masę głupich decyzji, jestem leniwy i tylko czasem osiągam sukces. Moja sytuacja nigdy nie była stabilna. Ludzie przychodzili i odchodzili. Praktycznie są tylko dwie osoby, które znam od ponad 10 lat, a  z resztą rozeszłem się po kilku maks kilkunastu miesiącach. Jeżeli chodzi o pracę to jest dokładnie tak samo, rzadko jestem gdzieś przez ponad rok. U mnie nigdy nie było stabilnie. Ja nawet nie mam dobrego wykształcenia. Jestem beznadziejny.

Nie czuję pogardy do ludzi. Czasem jestem rozdrażoniony,  albo irytują mnie tłumy ale nie czuję  pogardy. Dawno temu powiedziałem sobie że kumulowanie negatywnych lemocji w stosunku do innych niszczy mnie od środka, a nie kogoś.  Gdybym chował urazę,  zachowywał się pogardliwie  albo nienawidził to po prostu zniszczyłbym samego siebie. NIe chcę taki być, nie chcę być zacietrzewiony.

Ostatnio pomogłem  pracownikowi, którego nie znam a miał pewien problem z zadaniem w pracy. Często pomagam osobie z zespołu choć gdy czuję się źle to całą pomoc szlag trafia. Była też kiedyś sytuacja gdy obca  starsza kobieta przyszła do mojego domu pytając o żywność. Pomogłem tej osobie choć chwilę mi to zajęło i pomimo że zupelnie jej nie znałem(kilka lat temu). pewniej osobie na studicah też starałem się wytłumaczyć pewne rzeczy. Ogółem jeżeli mogę to pomagam choć nie zawsze i nie każdemu pomogłem w swoim życiu. To jest egoistyczne bo wiem że dzięki temu poczuję się lepiej. Pomagając komuś wciąż mogę mieć nadzieję, że w środku mogę być dobrym  człowiekiem choć pewnie wielu się ze mną nie zgodzi.
update
Kim tak właściwie jestem żeby gardzić innymi?

Tak na prawdę gdy myślę o tamtej kobiecie to dziś niedowierzam że to się wydarzyło, zupełnie jakby obca osoba opowiedziała mi tą historię. Czasem  powspominam pewne rzeczy, ale sama historia wydaje się być dla mnie obca i odległa, jakby nigdy nie miała miejsca.

Kurde, trochę jakbym czytał o sobie xD

Myślę, że możesz mieć w tym sporo racji choć też na pewno warto pamiętać że obie strony budują realcje  ;-) Nie na tym jednak chcialem się skupić w wiadomości, a bardziej chciałem powiedzieć że wewnątrz czuję obawę. Nieco obawiam się przed zawieraniem tego typu relacji,  zwyczajnie boję się że coś pójdzie nie tak i kogoś to dotknie. Tak naprawdę zaczynając ten temat niekoniecznie miałem na myśli partnerkę życiową(choć to też brałem pod uwagę) a po prostu poznanie jakichś ciekawych ludzi z którymi można porozmawiać, pożartować,  spędzić  chwilę w ich towarzystwie i porobić jakieś rzeczy typu właśnie granie w  gry planszowe, gra w szachy  albo nawet jakbym nieco lepiej grał na gitarze to jam session i zwyczajnie brzdękanie na instrumentach muzycznych.   To nie musi być głęboka relacja z deklaracjami, wyznaniami i wyrzeczeniami.

Dziękuję za miłe słowo i odrobinę wsparcia ;-) Tak na prawdę to czuję że muszę się odciąć od pewnych rzeczy bo inaczej zapętlę  się w negatwynym myśleniu. Probowałem  pojawić się z tego typu myślami u terapeuty, ale to nic mi nigdy nie pomogło.
Reset będzie chyba jedną z lepszych rzeczy. Zaniedbałem trochę gitarę więc  może choć  na chwilę powrot do tego zajęcia sprawi że  przestanę obarczać się myślami.

No ale czasem niektórzy nie są imprezowi i nie mają za bardzo szans spotkać kogoś, to wtedy zostają niestety tylko portale.

kto co lubi...  wlasnie jak się mają dobrać domatorzy??? w bibliotece?? na domówkach w dzisiejszych czasach? to trzeba miec grono znajomych... staroswiecka jestem bo sama swojego poznalam na domowce, i jak widzę pary ktore poznały sie na "sympatii" to jakos wydają się lepiej dobrani.....
ano.. jeszcze kuzynka... poznala swojego obecnego w kosciele - obydwoje mocno wierzący... chodził za nią i wychodził... 
duzo dziewczyn lubi zwierzęta  ...  masz zwierzaka?  wiem, wiem.. obowiązek... sporty? są mozliwości - trzeba w koncu cos innego zacząć próbować robic by cos sie zmieniło...

Chodziło mi bardziej o to że jeżeli zawiązałbym już jakąś relację i byłbym bliżej to  coś mogłoby pójść nie tak i ktoś zostałby zraniony. Obawiam się tego bycia bliżej kogoś, głębszego zaufania i tego jak zareagowałaby druga strona gdyby się dowiedziala  że wewnątrz mimo wszystko mam duszę romantyka albo jakiś dziwny sposób wrażliwy.  Luźna rozmowa o pracy o zainteresowanaich jest w porządku i do tego dążę  żeby być bardziej śmiałym i żeby wychodziło mi to coraz bardziej swobodnie. Zgadzam się że niezobowiązująca rozmowa może być przyjemna i z tego właśnie będę szukał przede wszystkim.  Jestem też tego zdania że przez umiejętne zadawanie pytań i umiejętność słuchania można zdobyć sporą wiedzę na wszelakie tematy i to buduje Twoją wiedzę o otaczającym świecie i środowisku w którym żyjesz, plus zawsze można się zainspirować albo zmotywować do zrobienia czegoś  ;-)