Kto powinien płacić za pierwszą randkę? - Netkobiety.pl

Tak do dwudziestki z małym hakiem miałam fioła na tym punkcie. Co najmniej jakby fakt, że ktoś zapłaci za moją kawę, miał mi odebrać całą niezależność. Potem mi przeszło. Zawsze proponowałam, że za siebie zapłacę, ale jeśli mężczyzna stawiał sobie za punkt honoru uregulowanie rachunku, to nie robiłam cyrków.

Teraz płacenie po połowie by mi nie przeszkadzało, chociaż za wygodniejsze i bardziej "związkowe" uważałabym jednak, że raz coś organizuje i płaci jedna strona, raz druga. Jakoś więcej widać w tym gotowości do starań (i finansowych i organizacyjnych) niż w rozliczaniu się co do grosza. Tak się nie rozliczamy nawet ze znajomymi, więc co dopiero z (potencjalnym) partnerem.

Myślę, że płacenie za siebie mogłabym odbierać negatywnie tylko w jednej sytuacji. Gdybym ledwo wiązała koniec z końcem, a facet zarabiał dużo więcej ode mnie i był tego świadomy. I tu nie chodziłoby mi o pieniądze same w sobie; po prostu odbierałabym to tak, że on czymś drobnym dla niego może mi bardzo pomóc, a nie zamierza. Trochę słabo. Na tej samej zasadzie gdybym nie miała auta, mogłabym bez problemu jeździć autobusem, ale już negatywnie odebrałabym to, że on np. nie odbierze mnie z dworca czy skądś tam, mimo że dla niego to żaden problem. Bo w drugą stronę, gdybym czymś dla mnie niemal niezauważalnym mogła mu coś bardzo ułatwić, to bym to zrobiła.

Tak się zastanawiam, dlaczego tak bardzo próbuje się zawsze odzielać realia związku od tych, jakie panują w relacja koleżeńskich czy kupmelskich? Skoro spotykam się z przyjaciółmi czy kolegami i raz ja postawię mu piwo ,raz on mi, to czy naprawdę nie da się tego zastosować w analogiczny sposób w związku? To takie wyważone i w miarę równe traktowanie, zamiast oczekiwanie, że akurat jedna czy druga strona włoży więcej i zawsze będzie zapraszać czy coś ogranizować?
Dlatego, wydaje mi się, że zdrowe podejście to takie, gdzie w miarę równomiernie rozkłdają się wydatki czy opłaty za wszelkie przyjemnośći Tym bardziej, jeśli partnerzy zarabiają podobnie..

Tak Magda fajnie napisała. Pierwsza randka, jeszcze do niczego tak naprawdę nie zobowiązuje, to takie obwąchanie się.
Nie ma nic złego w płacenia za siebie, to jest naprawdę w porządku, ale jak facet powie, że zapłaci za nas to u mnie zapunktuje.
Warto tez wziąć pod uwagę sugestię Legat:

"Męskie kobiety tracą główny walor kobiet, jakim jest kobiecość. A za takimi mężczyźni nie przepadają. Pozostają do wyboru mężczyźni słabi, z cechami kobiecymi. A za takimi znowu kobiety nie przepadają, a jak już z nimi się wiążą, męczą się niemiłosiernie. I koło się zamyka"
Coś jest na rzeczy i warto umieć to wszystko wypośrodkować. Ja na przykład uwielbiam majsterkować, rozkręcać jak cos się zepsuje, sprawdzać czy umiem to naprawić. Jak są meble do składania, to robię to ja, bo to lubię szybko się orientuję jak to zrobić. Ale raz na jakiś czas  mój partner się buntuje i krzyczy, by niektóre męskie rzeczy zostawić jemu. No i wtedy zostawiam, bo nie we wszystkim się orientuję, albo nie mam siły. Ale często się wtrącam i  przez ramię rzucam moje sugestie . Kiedyś razem rozkręcaliśmy pralkę, to było naprawdę zabawne, mamy z tego fajne doświadczenia i wspomnienia. Coś jak z bajek czeskich "Sąsiedzi". Często sobie tę melodie nucimy. Niezależność, samodzielność wcale nie musimy tracić, ale tez ważne jest by na tym każdym kroku nie kastrować tych mężczyzn z byle pierdoły. Tak jak my mamy swoje czasami kobiece fetysze, tak samo i oni gdzieś biologicznie mają je uwarunkowane.

W dawnych "patriarchalnych" czasach: facet.
Dzisiaj - kiedy kobieta jest postępowa, samodzielna i nowoczesna, a spotkania są z netu i g**** znaczą: każdy za siebie.

Od pierwszej randki płaciliśmy albo raz jedno raz drugue albo każdy za siebie.
Nie widzę problemów

U mnie na pierwszej randce zawsze płaci facet, na drugiej - jeśli do niej dojdzie - często proponuję że teraz ja zapłacę. Albo jeśli idziemy na pierwszej randce np. na drinka, a potem idziemy do innego baru to za drugą kolejkę płacę ja. Ale gdyby facet nie zaproponował, że zapłaci i za drugą, i liczyłby że teraz moja kolej, to bym się więcej z nim nie spotkała

Uważam się za bardzo kobiecą kobietę. Nie szukam ani mężczyzny silnego, ani słabego - a po prostu równego sobie. W Twoim spojrzeniu na świat widać jedynie opcję przewagi siłowej którejś ze stron. Wydaje mi się, że problem leży właśnie często w męskim ego, które nie pozwala na równy podział ról. Mnie osobiście w ogóle nie interesują ani tzw. cwaniaki czy samce alfa, ani mimozy i maminsynki. Uważam też, że nie każdy facet za główny walor kobiety uważa 'kobiecość' co w Twoim przypadku jest synonimem słabości.

Pod warunkiem, żę facet zaprasza i organizuje ta randkę. Jeśli przypadkiem dziewczyna mnie gdzieś zaprosi jako pierwsza, to miałbym wątpliwości, czy pokryć koszty wszystkiego. Nie dlatego, że mnie nie stać, ale skoro ktoś mówi "A" to niech również powie "B".