Śmierć Mamy - Netkobiety.pl

30 Grudnia,do szpitala trafiła 18ego,od początku wydawać by się mogło ze będzie z nią dobrze,odbierała telefon choć mówiła licho ale rozmawiała normalnie,uspokajało mnie to,bo gdy ją zabierali z domu to miała kłopoty z mówieniem,od 23Grudnia byłam juz pewna ze bedzie dobrze,sama zaczeła dzwonic,mowe miala normalną i wyglądalo na to ze wraca do zdrowia,dzien po świętach był dniem gdy zaczelo się coś złego dziac,Mama znów zaczeła
gorzej mówic i nie wszystko rozumiała to była moja ostatnia rozmowa z Mamą,przez następne dwa dni nie było z nią kontaktu ,az zadzwonił lekarz ze pacjentka miała wylew i ze prawdopodobnie z tego nie wyjdzie,kolejnego dnia,godz.9 rano i tel.ze Mama nie żyje....ile bym dała by cofnąc czas i szybciej wysłac Mame do szpitala,okropny jest ten brak jej w domu.

Współczuję ci bardzo. Najlepiej zapisać się do Poradni Zdrowia Psychicznego. Dobrze jak jest jeszcze jakaś rodzina i przyjaciele. Musisz przepracować jej odejście najlepiej pod fachowym kierunkiem.Nie jest powiedziane, że nie masz nie czuć bólu, to jest normalne, ważne, żeby z tego wyjść.

Moja mama też zmarła w styczniu rok temu urodziła się też w styczniu ,
tyle że w dniu śmierci miała 85 lat i wcześniej chorowała ,więc troszeczkę byłem przygotowany na to
ale jak umarła to okazało się że nie byłem,rada jest jedna nie ma na to to rady jak umiera kochana najdroższa mama
jedynie czas i rozmowy pomagają ,dostałem mnóstwo ciepła nawet tu z forum to trochę pomaga i rodzina
jedyne co to nie uciekanie przed emocjami jest zdrowe każde tłumienie tak z perspektywy przedłuża i działa z opóźnieniem
lepiej się wypłakać i jak można to wygadać ,jakieś aktywności tylko trochę na chwilę znieczulają co też bywa pomocne
a i tak jeszcze teraz miewam odruch żeby do niej zadzwonić i powiedzieć co słychać ,trochę doszedłem do siebie to w lipcu zmarł nagle mój starszy brat .Minęło jednak trochę czasu i już jest lepiej poczucie humoru jest też ważne jak jest okazja się śmiać to nie grzech tylko na początku nie chce się wcale uśmiechać
Bardzo Ci współczuje i też wirtualnie przytulam .Trzymaj się .

Wiem ze sama musze się zmierzyć ze strata najwazniejszej osoby w moim życiu,ale nie jest to łatwe,nie ma godziny bym o niej nie myślała,dzisiaj pójde na msze za Mame,może choć troche się lepiej poczuje...naj bardziej żałuje ze nie zawsze byłam dobra dla niej,ale tez ciężko byc zawsze ideałem,takie jest życie,nie wiedziałam że tak szybko odejdzie,bo 58 lat to nie wiek na umieranie...wiem że na choroby nie ma się specjalnego wpływu,ale mogłam zrobic więcej,bardziej o nią dbać...mam nadzieje ze jest coś po śmierci,ze umiera tylko ciało,a dusza wędruje do innego świata,a może i jest obok tylko nie ma możliwości się ujawnić,może to głupie ale czasem czuje jej obecność.

Tak jak wspominałam,Mama miała spore problemy ze zdrowiem mimo ze nie wkroczyła w tzw.Jesień życia,w sporym stopniu to efekt  zaniedbań gdy był na to czas...w ostatnich 2 óch latach lądowała 4 razy w szpitalu,najgroźniej bylo w ubiegłorocznym lipcu,gdy na 3 dni niemal całkowicie straciła świadomość,juz wtedy myślałam ze to koniec,lekarz mówił ze stan jest ciężki,ale wszystko dobrze się skończyło i wróciła do domu,a teraz wyglądało ze bedzie dobrze,choć by w Wigilie Mama normalnie rozmawiała,nawet żartowała,w życiu bym nie pomyślała ze sytuacja aż tak żle się potoczy,i ze dostanie wylewu,przy jej chorobach ten wylew to był gwózdź do trumny,nie wiem czy to lekarze coś robili nie tak,czy może byli juz bezsilni,i robili co w ich mocy...mimo bólu mam zamiar się pozbierać,i byc silna,na pewno by tego chciała.

Oczywiście że mama by tego chciała. Ale nie wymagaj od siebie za dużo. Minęło bardzo mało czasu.

Kajah współczuję ci nagłej śmierci bliskiej osoby, mamy. Nie wyrzucaj sobie, że byłyście za blisko, byłyście tak jak chciałyście, potrzebowałyście. Masz  może dzięki temu dużo miłych wspomnień, które zostaną w twojej głowie na zawsze. Dodatkowo twój związek się rozpadł i tak jak napisałaś jesteś w tym wszystkim teraz sama. Dwa smutki razem. Nie wyrzucaj i nie wymyślaj sobie wyrzutów sumienia z tego co było wcześniej, bo to nie ma sensu, nie zmieni przeszłości, a też nie przyczyni się do lepszej teraźniejszości.  Nie wymagaj od siebie bycia silną ponad swoje możliwości. Bądź przede wszystkim, nie silna, a dobra dla siebie. Jak jest potrzeba to płacz. Wspominaj te dobre chwile, uszanuj swoją miłość do mamy, bo jeśli była dobrym człowiekiem, to na pewno by nie chciała byś w tym smutku po stracie jej, zadręczała się wyolbrzymionymi wyrzutami sumienia. Z szacunku dla niej i dla siebie wspominaj tylko wasze miłe chwile. Płacz z tęsknoty i wzruszenia wspominając wasze dobre momenty, bo to jest podstawą życia, a nie zadręczanie siebie.
Co lubiłyście z mamą robić razem? Jeśli było coś takiego, to spróbuj wymyślić jakieś "rytuały" pożegnania na bazie takich chwil. Fajna była podpowiedź "cisza to ja" by napisać list. Można pójść  na spacer tam gdzie razem chodziłyście, oglądnąć film, który razem lubiłyście. Zjeść danie, które lubiłyście. Wygaduj komuś swoje smutki, Jeśli masz, przyjaciółce, a jak nie to np terapeucie.

Najgorsze są te powracające myśli ze już jej nigdy nie zobacze,a miewam juz chwile ze czuję się troche mocniejsza,by za godzine,dwie znów wróciły te myśli o Mamie,ze nie musiała teraz umierac,ze mogłam szybciej wezwac pogotowie...nie potrafie się usmiechac a jak już to robie to na siłe,bo jak moge się usmiechac,śmiac gdy straciłam najważwazniejsza mi osobe,to było by nie w porządku w stosunku do niej,jeszcze za mało czasu mineło,rzeczy w jej pokoju stoją jak w dniu w którym trafiła do szpitala,nie potrafie wyrzucić jej ubran,czy innych rzeczy np.ksiązek,bo Mama lubiła czytac,a tego nie odziedziczyłam w genach po niej                                                                                                                    
Jutro pojade na cmentarz,,porozmawiam"z nią,może poczuje się troche mocniej,może wizyta ta troche mi pomoże,tyle mi zostało by dbać o jej grób/pomnik,na pewno na to zasluzyła.

Kaju, na facebooku jest grupa "nagle sami: porozmawiajmy", tam pisza osoby ktore stracily mamy czy inne najblizsze osoby. Sa tez dwie grupy: "wdowy wdowcy" i "zycie po smierci...- wdowy&wdowcy" - tam z kolei jest bardzo duzo mlodych zon ktore stacily nagle mezow wiec moze tam znajdziesz tez troszke ukojenia i wsparcia.

Durne procedury, które wymagają szybkiej poprawki. Większość zakażeń wirusowych czy bakteryjnych to gratis z pobytu w szpitalu, więc tym bardziej procedury kowidowe są irracjonalne. Zresztą te testy to raz tak, raz śmak potrafią wyjść.
Jeśli chodzi o opiekę to grubszy temat… mogłabym napisać całą litanię na temat jak źle traktuje się starszych ludzi, jakby wszelkie wartości w ludziach zaczęły znikać. Niestety bardzo częstym powodem jest zarządzanie budżetem i powiedzmy, że nie każdy „szef” potrafi zrezygnować z willi za miastem. Niewielu pracowników ma również chęci dać z siebie coś ekstra i to za darmo aczkolwiek zdarzają się tacy ludzie. Zresztą ciężko, gdy ekipa jest wybrakowana i totalnie przemęczona, zarówno fizycznie jak i psychicznie.
Porządne badania? U nas to trzeba być naprawdę upierdliwym, żeby nie zdiagnozowali cię jako hipochondryka, a lekarz ma 10 minut dla ciebie z czego 30 opóźnienia, zatem 5 minut i papa. Aha, i są limity na rozdawanie badań. Powiedzmy, że 100 skierowań miesięcznie gdzieś tam. To lekarz wtedy oszczędza, albo jak szybko rozdał to musi naginać i odmawiać. Uczciwe byłoby jednak poradzenie aby pójść na badania prywatnie, ale to mogłoby być poczytane jako działanie na niekorzyść wizerunku firmy i inne takie tam, uwikłania proceduralne.
Ale… czasami pomimo najlepszej opieki nie da się człowieka uratować.
Mało w naszej kulturze mówi się o odchodzeniu… podaje się bezduszne liczby… jakieś przyczyny… ale nic poza tym właściwie. A jest to element życia.

No nie jest to łatwe do przeżycia,ale staram się po prostu życ i jakoś trzymać,no to wszystko jest świeże,wydarzyło się raptem półtora miesiaca temu...Często miewam sny z Mamą,z jednej strony dobrze,ale po obudzeniu ta myśl ze to był tylko sen,tez dodatkowo przytłacza,i same łzy się cisną z oczu,tęsknie za nią bardzo,wciąz nie dońca trafia to do mnie ze już nigdy jej nie zobacze,nie przytule,i ze nikt tak mnie nie będzie kochał,ale życ trzeba dalej,dla mnie ona nie umarła,żyje w moim sercu,byc moze patrzy na mnie zza Światów i się mną opiekuje:)
Tak jak pisałam mam juz troche lepsze chwile,by za moment znów wróciły myśli,co się stało i dołuje mnie to na okrągło....ale staram się zyc dalej,innego wyboru nie mam,może z czasem będze troche lepiej,choc ból i tęsknota pozostaną do końca życia,bo z tym nie da pogodzić...Pozdrawiam.

No dokładnie,ale cięzkie jest to do ,,przetrawienia"ze nie ma już ze mną,mojej kochanej Mamy,ta pustka po niej w domu,trudno życ od razu normalnie,mimo ze już jej nie ma było by to po prostu nie uczciwe w stosunku do Mamy,dodatkowo zostawiła mnie w nie najlepszym momencie mojego życia ale to zbyt prywatne sprawy więc je przemilcze,na szczęście ojciec z którym nie miałam od dawna najlepszej relacji,troche mi pomaga....
Ale nic już nie zastąpi mi tej matczynnej miłości,zbyt prędkio odeszła,tak bardzo mi jej brak ze nia ma słow by to wyrazic,ale trzeba byc i dalej życ....