31 Kobieta po przejsciach i utracona nadzieja.. - Netkobiety.pl

Hej, nie jesteś sama w tym, nie wiem czy wielu ludzi, ale jakiś tam procent spotyka podobne rzeczy. Tylko wtedy jak w moim wypadku były takie dni i heh nadal są, że zastanawiam się po co się urodziłem. Tylko że ja osobiście na przykład mam już złe doświadczenia od dzieciństwa dzięki rodzince i to też nieźle mi się na psychice odbiło, że jednak każdego traktuję z dystansem ogólnie i nie mam zaufania do ludzi.
A podnieść się? Cóż, próbowałem, ale nie jestem w stanie.

Nie dobijaj się takim myśleniem, bo wcale nie będzie ci z tym łatwiej. Łatwiej i przyjemniej żyje się mając nadzieję. Ty masz TYLKO 31 lat. Patrząc ile ludzie żyją to możesz mieć np ok 50 lat przed sobą. Więc daj sobie nadzieję na to, że jeszcze coś może Cię w życiu spotkać, że jeszcze możesz coś fajnego zdziałać.
Oczywiście nigdy nie wiadomo ile życie będzie trwało. Może jeszcze 70 lat a może 7 dni.

Trudno pocieszac kogoś się licytując. Ja niestety mogę zaliczyć się do tych co doświadczyli bardzo dużo bólu i jeszcze na dodatek dowiedzieli się czegoś co spowodowało dokładkę aby nie łudzili się na podniesienie z kolan. Zostałem zrównany przez osoby bliskie mi (nie najbliższą prawdziwą rodzinę) z którymi miałem nadzieje że do konca ich lub mojego życia będę szczęśliwy. Jesteś młodą osobą, na pewno masz zwichrowaną psychikę ale MUSISZ się dzwignąć z kolan. Najważniejsze jest zdrowie , zresztą jak jesteś związana z medycyną to o tym wiesz. A może za dziesięć lub 20 lat odmieni się los u ciebie ? Ludzie tracą rodziny, współmałżonków, majątki, są zdradzani, dowiadują się że to nie ich dzieciak ale po ciosie nokautującym jednak idą dalej bo życie to ciągła walka o siebie a szczęśliwe są tylko chwile dla których warto żyć i je wyczekiwać.