Utrata słuchu - Netkobiety.pl

To już raczej nie te czasy, żeby się wstydzić niedosłyszenia. Chociaż zawsze się znajdzie ktoś niewyrozumiały, delikatnie mówiąc.

Dobry pomysł z tym psychologiem, od tego musisz zacząć, żeby przestać się wstydzić i mówić głośno, że niedosłyszysz i prosisz o mówienie głośniej.
Bo stres z tym związany nie pomaga, a szkodzi, dlatego myśl o sobie, a nie o tym co kto pomyśli.

Hej, ja miałam studentkę z niedosłuchem i ona do mnie podeszła, normalnie mi przekazała, że ma taki problem i np. kiedy są zadania na słuchanie, ona może mieć problem. Pewnie nie miała dużego ubytku słuchu, ale dla mnie była normalna sprawa. Teraz uczę w szkole, zdarzają się uczniowie z niedosłuchem i też mają dostosowania na maturze (uczę j.ang).

Wiesz, wydaje mi się, że trafiasz na buraków i niewychowanych chamów, no sorry, ale jak ktoś nie rozumie, że to choroba, to taka jest moja opinia. Dla mnie nie byłoby problemem i nie jest problemem podejść indywidualnie do ucznia, a mam też uczennicę z niedosłuchem, która faktycznie się bardzo tego wstydzi i nikt nie wie o jej chorobie wśród rówieśników. I ona ma aparat słuchowy w okularach, może się zorientujesz, czy coś takiego jest dla Ciebie możliwe?

No i wiesz, nie obraź się, ale może jesteś mało asertywna, nieśmiała, dajesz w jakiś sposób wchodzić sobie na głowę? Ja mam często problem z zatokami i przez to zatkane uszy i mówię uczniom, żeby mówili głośniej i podchodzę do nich często, żeby usłyszeć. Znam trochę ten wstyd, kiedy ktoś powtarza po raz trzeci a ja dalej nie rozumiem. Ale to jest toksyczny wstyd. Tylko u nas społeczeństwo niestety pełne jest buractwa i każda odmienność jest często powodem do wyśmiania. Ale mimo wszystko mówiłabym głośno, że niedosłyszę, a nie kuliła się w sobie, kiedy kogoś nie słyszysz.

Trzymam za Ciebie kciuki, zadbaj o siebie, bo naprawdę szczęśliwa mama to szczęśliwe dzieci, a jak Ty nie wyszarpiesz czasu na swoje zdrowie psychiczne, nikt Ci go nie da, taka brutalna prawda. Skoro mąż Cię rozumie, niech weźmie urlop, a Ty na terapię. Ściskam

Dorotko, lepiej nosić aparat i słyszeć, niż się przejmować głupimi docinkami głupich ludzi.
Miałam w szkole koleżankę, która miała problemy ze słuchem i też się wstydziła nosić aparat. Przez to spotykały ja nieprzyjemne czasami sytuację, bo nie słyszała dobrze tego, co ktoś do niej mówił. I po co się na takie stresujące sytuacje narażać? Zaczęła nosić aparat Także dla mnie to żaden problem obcować z taką osobą, przypadłość jak każda inna. Moja śp. babcia też nosiła aparat, mam wujka który również nosi. Ze mną zresztą nie problem, bo ja głośno i wyraźnie mówię także głowa do góry Dorotko

Uważam, że byłoby Ci znacznie prościej otwarcie mówić, że masz problem ze słuchem. Jeśli czegoś co chwilę nie usłyszysz albo po kilka razy prosisz o powtórzenie, to może być to irytujące, jednak prosta informacja zwykle wywołuje zrozumienie i zupełnie inne podejście do tematu ze strony rozmówcy. 

To Ty tak uważasz, co wynika z faktu, że wstydzisz się swojego niedosłuchu, bardzo na nim skupiasz i przewrażliwiona projektujesz na innych własne odczucia.

Terapia, terapia i jeszcze raz terapia. 

A to coś zmienia? Jesteś jaka jesteś i najlepsze co możesz zrobić, to się taką zaakceptować. Uważasz, że lepiej jest zaklinać rzeczywistość i udawać, że słyszysz jak zdrowy człowiek? Po co i w imię czego?
Swoją drogą osoba niepełnosprawna nie jest kimś gorszym, po prostu nie ma pełnej sprawności, NIC więcej. To Ty sama w ten sposób na siebie patrzysz, a przy okazji robisz sobie największą krzywdę, bo odbierasz sobie wartość.

Zupełnie normalnie, nie robi to na mnie najmniejszego wrażenia ani niczego to danej osobie w moich oczach nie ujmuje.
Zresztą daleko szukać - najbliższy przyjaciel mojego męża od lat ma ten sam problem, postrzegam go jako fantastycznego, w 100% wartościowego faceta. On jednak nie robi ze swojej niedoskonałości żadnej tajemnicy i w żaden sposób się tego nie wstydzi.

Ja kiedyś pracowałem z chłopakiem który nie słyszał od urodzenia . Miał jakiś implant który pozwalał mu słyszeć . Musiał się uczyć mowy w późniejszych okresie życia więc ciężko było go zrozumieć , przynajmniej na początku gdy go poznałem .
Mnie to nie przeszkadzało ,dobrze się z nim pracowało i w ogóle .

Odkąd zapisałam się na kurs nauki języka migowego i mam kontakt z ludźmi głuchymi-dużo lepiej zrozumiałam jak działa ta społeczność.Tak,to jest społeczność,która ma swoje zasady i która jest dumna z tego,że ją tworzy.
Uważam,że ludzie słyszący powinni mieć pojęcie o tym jak zachowywać się w kontaktach z Głuchymi.Obecnie to po prostu obciach tego nie wiedzieć. Ludzie słyszący potrafią być strasznie nietaktowni i chamscy-często przez przez brak wiedzy i świadomości.
To co  co Cię spotyka jest  własnie chamstwem słyszących.