Kiedy trzeba się rozstać? - Netkobiety.pl

Czy Twój facet sam wychowuje syna ?

Niczego nie trzeba, można rozstać się, można naprawić. Rzecz w tym, że "rzeczy" same się nie komplikują, a do tanga trzeba jednak dwojga; z tego, co napisałaś wynika, że partner nie kwapi się do zmiany swego zachowania ani wobec Ciebie, ani wobec syna. Zachowania Twego partnera są przewidywalne: zrobi to, co chce jego syn, umowy z innymi osobami są dla niego mniej istotne.

Cóż. Czy młoda czy nie młoda, tak czy inaczej w takich sytuacjach jak Twoja, tworzy się swego rodzaju hierarchia. Nie Twoja, tylko jego, nawet podświadomie, a w takiej hierarchii na pierwszym miejscu jest dziecko, a nie nowa partnerka. Takie jest życie i w niejednym temacie tutaj już to było.
Nie patrzę i nie biorę pod uwagę tego, jak Twój facet wychowuje swojego syna, bo to ani moja ani Twoja sprawa. To on będzie ponosił tego konsekwencje.

Więc nie załamuj rąk nad moimi komentarzami i radami (bo wbrew pozorom często mam feedback, że właśnie są celne), tylko zastanów się nad tym, czy rzeczywiście jesteś gotowa na bycie w relacji, w której nie będziesz na pierwszym miejscu.

edit. Jeżeli się nie chcesz rozstawać, to ja proponuję zaprzestać tych awantur i poważnych rozmów. Ja sama w pierwszej kolejności dążyłabym do tego, żeby syn się dowiedział, jak sprawy wyglądają między Wami. Wtedy w przypadku nagłej sytuacji partner może dziecku powiedzieć "wezmę Cię po buty, ale potem idę z X do restauracji, jak chcesz to chodź z nami". Bo jak Ty oficjalnie jesteś tylko koleżanką, to o co się plujesz? Że facet nie rzuca wszystkiego, żeby iść z koleżanką?
A jak nie będzie chciał dziecku powiedzieć, jak sprawa wygląda, to właściwie dla Ciebie powinno być jasne, jak "ważna" jesteś dla niego.

Tak. Tym światem rządzi jego syn.
Możesz to zaakceptować, albo się oddalić.

Jest   

syn --- ojciec  -- kobieta/Ty

Jakim prawem kobieta decyduje aby wejść w sferę tego syna? Ani to twoje dziecko, ani ojciec nie chce Cię bardziej zaangażować.
Chcesz się boleśnie przekonać, że nie należy się pchać tam gdzie Cię nie proszą?

I to twoja kompetencja takie decyzje podejmować?

Trudna jesteś w relacji...
Pchasz się tam gdzie Cię nie chcą...
A jak chcą, to odmawiasz.

Raczej źle.
Błąd znowu wynika z podejmowania decyzji nie leżących w twoich kompetencjach -- mogłaś decydować za siebie, zaproszenie było ogłoszone, ale zadecydowałaś za wszsytkich.

..Tylko ty już ten czas tracisz i to bezpowrotnie. Po pierwsze; Jeśli pewne rzeczy w związku doprowadzają cię do płaczu i rozstroju, to znaczy że to związek toksyczny, nie przynosi ci szczęścia tylko frustrację i natychmiast nasuwa się pytanie. Po co ci taki związek? Masz jakieś inne życie do przeżycia w zapasie, że tak łatwo pozwalasz sobie marnować to teraz właśnie?

Chcesz poznać syna partnera oraz być może go pokochać. Chwalebne.. Tylko po pierwsze chłopak to już właściwie nie dziecko, że ułożysz sobie go jak chcesz a po drugie on ma swoją matkę i ty jesteś mu potrzebna jak zającowi dzwonek. Spędzisz tak .. ze trzy, cztery lata na przekonywaniu chłopaka do siebie, a  potem on dostanie dowód osobisty i malo że ojciec pójdzie w odstawkę (oprócz kasy i korzyści które dalej będzie mógł od niego ciągnąć), to o tobie nawet nie będzie chciał słyszeć. Moim zdaniem szkoda czasu i atłasu. Pomyśl o sobie i siebie postaw na pierwszym miejscu, bo czas biegnie nieubłaganie i nie masz już nastu lat. Jesli teraz wpłączesz się w związek w którym coś ci nie pasuje, nie czujesz się szczęśliwa a nosisz w sobie opcję walki o to szczęście to muszę cię rozczarować; Zaczynasz walkę z wiatrakami.

W sumie to zgadzam się z Loką; Albo pogodzisz się z sytuacją i przestanie cię ona irytować, po prostu "olejesz" temat tego synalka i przestaniesz startować w zawodach na macochę roku, albo po prostu odpuść  sobie ten związek, bo jesteś na prostej drodze, aby obudzić się za jakiś czas z ręką w nocniku.

Kiedy ja weszłam w strefę syna? Propozycja wyjazdu na weekend była kiedy to dziecko mnie na oczy jeszcze nie widziało. Wydawało mi się, ze z uwagi na niego bedzie lepiej jesli nie bedzie musiał mnie znosic za pierwszym razem kilka dni z rzędu.

Mi się wydaje, ze autorka właśnie nie wie w co sie pakuje i jak strasznie trudne są takie relacje. Inaczej to wyglada jak oboje partnerów ma dzieci a inaczej jak jedno jest bez zobowiazan. Ty zawsze bedziesz musiala sie podporzadkowac czy to jego ex czy jego dziecku, bo ten facet nie ma jaj zeby wytyczyc granice. Bedziesz u skraju wyczerpania jezeli ciagle bedzie Cie olewał i stawiał na ostatnim miejscu. Po któryms razie jak nie stanie po Twojej stronie gdy zajdzie konflikt, stracisz cale poczucie sensu tej relacji. Jeżeli juz teraz dziecko dyryguje rodzicem, to jak ma to wygladac wlasnie jak razem wyjedziecie/zamieszkacie? Bedziesz siedziała sama w pokoju/na wakacjach bo np dziecko nie chce z Toba isc/bedzie chcialo robic cos innego i ojciec stanie po jego stronie? Ten facet kompletnie nie ma uporzadkowanego swojego zycia, wszedl w relacje a nie bierze za to zadnej odpowiedzialnosci. I to nie jest kwestia tego, ze odradzam Ci teraz bycie z 'dzieciatym'. Bo nie jest to problemem, jezeli ktos ma łeb na karku to nie dochodzi do takich sytuacji. Ponad to, odwolujac w ten sposob spotkania raz za razem (czasem wiadomo, moze sie cos zdarzyc) nie szanuje ani Ciebie ani Twojego wolnego czasu, w ktorym moglas sie umowic z kims, kto jest na to zdecydowany.

Aha mialam sie jeszcze odniesc "Ty nie rozumiesz, ze jest zmeczony wychowywaniem dziecka". No śmiech na sali. Po 1 sam to dziecko zrobil, wiec niech bierze za to odpowiedzialnosc. Sam tez sie rozstał, rozwiódł, za to też ponosi odpowiedzialnosc. To są jego decyzje, juz podjete. A po 2, to przepraszam bardzo kto ma to dziecko wychować, to jego obowiazek. A 3 kwestia, on ma dziecko, ma zobowiazania i Ty masz ponosic tego konsekwencje? Jeżeli nie ma czasu na zwiazek bo jest ciagle zmeczony, to po co mydli komus oczy. To niech bedzie sam i sie problem rozwiaze.

Z ex ma konflikt przez rozwód, który ciągnął się 5 lat, bo ona nie chciała się rozwodzic bez orzekania o winie. Ten czas, bardziej niż małżeństwo, spowodował - mam wrażenie - w moim partnerze żal. Konflikt to za dużo może powiedziane. Jest tam napięcie i jakiś brak życzliwości. Oni ze sobą  rozmawiają jednak się nie lubią i oboje mają poczucie żalu. Ona o kasę - bo chciała żeby on jej płacił alimenty a nie dostała, on o oskarżenia i całą tą szopkę przed sądem, wmieszanie w to rodziny, znajomych, etc.
Nie było jakiejś konkretnej przyczyny rozpadu. Wiem, ze było dużo kłótni i zmęczenie nimi. Małżeństwo rozpadło się już 12 lat temu, mimo, ze rozwód był orzeczony rok temu. Nie ma tam już uczuć. Marzeniem mojego partnera jest aby jego ex sobie kogoś znalazła i dala mu sw spokój.

To jest dobry człowiek, tego akurat jestem pewna. Jednak jest osobą, która za wszelka cenę unika konfliktów, co wiadomo nie jest dobre. Oznacza to, ze nie staje po stronie tego kto ma rację, tylko tego kto jest bardziej uparty. Nie zmienia to jednak faktu, ze postępując tak mnie rani. Zresztą tez pewnie rani i innych.

Z twoich opisów wynika jasno, że facet traktuje Cię tylko jak koleżankę, bo dla niego tak naprawdę jesteś tylko koleżankę. Dla koleżanki nie zmienia się nic w swoim życiu, no bo to tylko koleżanka, z która tylko miło się spędza czas jeśli inne obowiązki na to pozwalają. Nie wiem czy odpowiada Ci status koleżanki w tym związku, bo głębszych uczuć to ja raczej tutaj nie widzę, więc jeśli chcesz ułożyć sobie życie, to niestety musisz poszukać innego partnera, gdyż dla obecnego nigdy nie będziesz priorytetem.