Czas na rozstanie czy kolejną szansę? - Netkobiety.pl

Cześć, chciałabym tutaj opisać swoją relację i zapytać, co o tym wszystkim sądzicie. Małżeństwem jesteśmy krótko, bo od maja. Spotykaliśmy się dwa lata. Dwa miesiące temu urodziłam pięknego syna, mężowi lekarze nie dawali szansy na dziecko, więc był przeszczęśliwy. Ja bardzo długo przyzwyczajałam się do wiadomości, że będziemy mieli dziecko, z jednej strony byłam szczęśliwa, a z drugiej nie wyobrażałam sobie siebie jako matki. Na szczęście instynkt macierzyński zrobił swoje i świetnie się odnajduję w nowej roli, ale nie o tym chciałam pisać.. Od kiedy zaszłam w ciążę mąż zrobił się okropny, przestało go interesować moje zdanie na jakikolwiek temat, wybucha z byle powodu, teraz jak już dziecko jest na świecie potrafi mnie obrazić (od debilek, nic nie robiącej ze swoim życiem, wiecznie przed telewizorem). Zajmuję się dzieckiem (czego nie uważam za mistrzostwo świata), domem, no bo w nim siedzę, maluję, zaczęłam robić paznokcie żelowe, bo chcę zrobić kursy i uzyskać certyfikat. Mam macierzyński na rok, załatwiam wszystkie dokumenty w domu, bo mieszkamy za granicą, a mąż nie mówi w tym języku. Z dzieckiem mogę się wybrać tylko tutaj w okolicy, bo mąż używa samochodu, który „kupił mi” na urodziny, ale koniec końców oczywiście korzystamy z niego oboje. Pracuje po 16-18h dziennie, bo wziął nową posadę i musi naprostować wszystko w firmie. Nie wymagałam od niego nic, oprócz tego, żeby po robocie zamiast siedzieć dzień w dzień u kolegów (środek nocy) wracał do domu do żony i dziecka. Wiedziałam, że i tego nie da rady spełnić - już w ciąży wyparowywał na wiele godzin, bo on MA PRAWO do spotkań z ludźmi i kiedyś takie życie prowadził, więc zmieniać tego nie zamierza. Co kilka tygodni słyszałam zapewnienia, że jak się dziecko urodzi, to przecież nie będzie się tak zachowywał.. nie wierzyłam w to oczywiście, ale trwałym przy nim, bo w Niemczech, gdzie mieliśmy wrócić, czekało na nas wspólne mieszkanie, praca w jednej firmie, więc chciałam to przetrwać i zobaczyć jak będzie. Dzisiaj dopiął swego - usłyszałam, co o mnie myśli, podsumowałam, że ja nigdy nie będę dla niego wystarczająco dobra. Nigdy nie będzie ze mnie zadowolony, ja z siebie jestem, więc to jego problem, nie będę się zmieniać pod niego. Po kolejnych wyzwiskach, które wytłumaczył tym, że to ja go do tego stanu doprowadzam (serio, nie zrobiłam nic) stwierdziłam, że odpuszczam. Dziś jak zaczął mówić kolejne tego typu rzeczy zapytałam od razu, kto się wyprowadza, on czy ja. Odpowiedział, że weźmie sobie domek przy firmie (pracuje w hotelu), a ja mam z dzieckiem zostać w mieszkaniu, on będzie go tylko odwiedzał i wysyłał kasę. Wypowiedział się też typowym dla siebie tonem, że nawet butów nie może sobie kupić, nic nie ma z tego na co pracuje, bo ciagle kasy brak (spłacamy mały kredyt, a poza tym nasza sytuacja finansowa jest ok, więc nie wiem o czym on mówi?). Oprócz tego oczywiście nic nie robię, bo siedzenie z dzieckiem w domu to wakacje. Nigdy nie ma nawet zupy ugotowanej (już dawno ustaliliśmy, że nie mam dla niego gotować, bo on je w pracy, a dzięki temu oszczędzimy, bo sama i tak ledwo przejadam porcję dla jednej osoby). Syf jest zawsze w całej chacie - dzisiaj jeden worek pampersow, który zapomniałam wziąć na dół wychodząc na szybkie zakupy, zanim pojedzie do pracy. Nieprzespana nocka, wiadomo - zdarza się najlepszym. Po prostu nie pasuje mu we mnie nic, wszystko robię źle, każda moja decyzja jest zła. Powiedział, że będąc sam był szczęśliwy, zapytałam więc, czemu nie jest sam i dlaczego w ogóle mi się oświadczył i wziął ze mną ślub. Stwierdził, że oczekiwał czegoś innego. Ja wzięłam z nim ślub z miłości, on chyba ze względu na dziecko. Mówi, że nic nie możemy razem robić, bo nie mamy wspólnych zainteresowań (chętnie poszłabym z nim na rower albo pojechała się powspinać w góry, ale mamy dwumiesięczne dziecko, a on pracuje po 16h, to jak niby?) Jestem zawsze chętna próbować nowych rzeczy. Jakiś czas temu mieliśmy kłótnię o to, że chcę mieć czas dla siebie i sobie gdzieś wyjść, coś porobić. Powiedział, że na razie muszę przecierpieć, póki ma ostry okres w pracy. Przeczy sam sobie. Zaczynam się przyzwyczajać do myśli, że do siebie nie pasujemy albo się sobą przejedliśmy/znudziliśmy. Dodam, że planuję wyjechać do taty na kilka tygodni z dzieckiem (nie po to, żeby odciąć mu kontakt - żeby nikt tak czasami nie pomyślał ), tylko, żeby odpocząć od sytuacji.