Czy to jest niestosowne? - Netkobiety.pl

Ona wie o mnie, sama ma rodzinę i małe dziecko. Jednak na spacer przyszła sama. Mój mąż pracuje z nią od ponad roku, często o niej w domu opowiadał, wspominał przy różnych okazjach. Na początku wakacji powiedział, że pewnie się wybiorą razem na jakiś spacer z dziećmi. Wczoraj ten spacer miał miejsce, tylko że ona nie zabrała dziecka ze sobą. Niby nic wielkiego, ale z jakiegoś powodu czuję się niekomfortowo i zapaliła mi się czerwona lampka, tym bardziej, że w moim małżeństwie niestety nie dzieje się dobrze. Poza tym nie spodobało mi się to, że mąż sam z siebie nie powiedział mi o tym, dowiedziałam się od synka przy kolacji. Zanim zacznę rozmowę o tej sytuacji chciałam po prostu, aby ktoś spojrzał na nią obiektywnie, bo wiadomo, że ja nie jestem w stanie tego ocenić bez emocji i mogę się po prostu czepiać.

weź tez pod uwagę, zanim zrobisz aferę, że mąż faktycznie mógł koleżankę z pracy zaprosić na spacer z dzieckiem, jesli mieszka gdzieś blisko i dziecko wasze mogłoby się z jej dzieckiem pobawić.
mogli cos chcieć przy okazji omówić ze spraw służbowych.
ona przyszła bez dziecka- mogło to być celowe, ale nie musiało.
dziecko mogło z 10 powodów zostać w domu, a oni mieli cos do omówienia. Na razie nie m,a co przesadzać.

Tak.

To może czas, by rozwiązać ten problem.

Na dwoje babka wróżyła. Na razie to wygląda dość niewinnie. Ale jak poczytasz sobie wątki na tym forum, to okaże się, że romanse najczęściej zaczynają się niewinnie i rozwijają się etapami. Lecz równie dobrze wspólny spacer to może być zwykły objaw sympatii a mąż nic nie wspominał, bo nie przywiązywał do tego aż takiej wagi.
Trudno powiedzieć.
Dla mnie jednak nie przesadzasz, bo masz różne myśli. Jakbyś zaczęła robić jakieś sceny i wymówki, to wtedy co innego.

Nie było spaceru z dziećmi bo koleżanka swojego dziecka nie przyprowadziła, więc fajny spacer to było spotkanie z koleżanką z pracy. Tylko patrzeć, jak i twoj mąż zacznie spacerować z nią bez dziecka i będzie jeszcze fajniej. Moim zdaniem bądź uważna, bo coś się szykuje, tym bardziej że w twoim malżeństwie nie dzieje się dobrze. A właśnie; Co takiego się dzieje i od kiedy?

Na temat problemów w moim małżeństwie wolałabym się nie wypowiadać. Nie łudzę się, że jestem w stanie je rozwiązać, nawet jeśli otrzymam najlepsze i z serca płynące porady na tym forum.
Za wszystkie komentarze dotyczące tej konkretnej "spacerowej" sytuacji bardzo dziękuję. Będę obserwować, przemyślę jeszcze, może spróbuję porozmawiać. Obawiam się, że z mężem łączy mnie już głównie (a może tylko) w miarę sprawnie się układająca opieka nad dzieckiem, więc bardziej od powstrzymania romansu zależy mi, by w razie czego pokojowo rozstać się, zanim dojdzie do sytuacji, w których będziemy mieli zbyt wiele powodów do skakania sobie do gardeł nad głową synka.
Jeśli poważnie zainteresował się inną kobietą, to chyba jest to niestety sygnał, że na wiele rzeczy jest już za późno.

Idź dziewczyno do prawnika .Tak na zapas ,moim zdaniem to się kroi romans ,tylko raczej z tych, które maja zachować status quo
taki romans na przetrwanie w swoich związkach będących w stagnacji i kryzysach ,bez robienia rewolucji czyli rozwodów.To taka faza rozpoznawania na co można sobie pozwolić i jaki to ma być układ ,czy istnieje szansa na zakochanie stąd "oswajanie z dzieckiem",w sumie nie oswajanie tylko badanie.W romansach wcale  spontaniczność nie jest wiodąca dużo jest planowania strategi,taktyki między innymi wywiad i rozpoznanie grają dużą rolę w projektowaniu przyszłej relacji na jakich niby zasadach,emocje są zaplanowane i zdeterminowane innymi emocjami,nie ma żadnych piorunów ,etap chyba dość wstępny
Oczywiście mogę się mylić,bo sytuacja małżeństwa koleżanki jest nam nie znana kompletnie .

Nie wyraziłam się precyzyjnie - mąż powiedział, że ma nadzieję, że następnym razem koleżanka zabierze dziecko.
Uważam, że po prostu chciał jakoś wczorajszą sytuację załagodzić, skoro ja nie podjęłam tego tematu - tzn. podkreślić "rodzinny", niewinny charakter tych spacerów. Mąż mnie na tyle dobrze zna, że na pewno wie, że ja o tym rozmyślam, bez względu na to, czy podjęłam temat czy nie.

Jeśli tak, to sama najlepiej wiesz co o tym myśleć. Spotkanie miało być spacerem z dziećmi, ale takim nie było, więc dzieci były tylko "przykrywką", rozpoznaniem, czy obie strony są zainteresowane.

Coś mi tu nie pasuje.
Konkretnie wszystko.
Sama przyznajesz, że Twoje małżeństwo już nie istnieje.
Skoro tak, to w czym problem w ogóle?

Z drugiej strony przeszkadza Ci, że mąż MOŻE zainteresować się inną kobietą. Więc jednak coś tam jest poza opieką nad dzieckiem...

Z trzeciej jeszcze strony szykujesz strategię do ''szczerej rozmowy'' czyli chcesz zrobić najgłupszą z możliwych rzeczy: wyłożyć karty na stół. Jeśli te spacery nie mają podtekstu - to się ośmieszysz i wkurzysz męża. Jeśli mają- dasz im sygnał, by zejść z kontaktami do podziemia. Super.

A nie, przepraszam. Jest coś głupszego: rozważanie tej jednej kwestii w oderwaniu od małżeńskiego kontekstu. Źle się między Wami dzieje, ale to szczegół bez znaczenia, bo chcesz tylko rozegrać tę sytuację....
No sorry, większego kuriozum dawno tu na forum nie widziałam.

Jeśli przeszkadzają Ci kontakty męża z innymi kobietami, to zadbaj, żeby wolał spędzać czas z Tobą. Oczywiście do tanga trzeba dwojga, ale pretensjami i truciem, to tym bardziej go zachęcisz do szukania innego towarzystwa niż Twoje.

wiesz to bardzo różne w odbiorze rzeczy- mam nadzieję że będa kolejne
czy mam nadzieję że następnym razem zabierze dziecko- nie uważasz?
Gdy moje dzieci były małe, na spacery na plac zabaw często wychodzili sąsiedzi z dziećmi i zadnych romansów z tego nie było
rozmawiało się z nimi o d. Maryni, a myślało co zrobić na obiad za chwilę

Uff.. co za przeskok! już o mediacjach sądowych z powodu spaceru z sąsiadką??

Według mnie rozmowa z mężem nic nie da. Jak chcesz się z nim rozstać, nie widzisz sensu ani możliwości by Waszą relację naprawić, to sam fakt czy jemu ta kobieta podoba czy nie, nie ma większego znaczenia. Bo nawet jeśli, to on Ci się do tego (tym bardziej romansu) nie przyzna nigdy nawet gdyby coś było na rzeczy. Tobie to być może by było na rękę ale nie jemu. Ze zdrajcami już tak bywa, że nawet jak go złapiesz za rękę, to będzie się wypierał, że to nie jego ręka.
Ta kobieta też przecież ma rodzinę.
Jest też taka możliwość, że po prostu chce w Tobie wzbudzić zazdrość oczywiście w sytuacji jeśli on nie postawił, podobnie jak Ty, krzyżyka na Waszym małżeństwie.

Jest koleżanką z pracy, nie sąsiadką, chociaż chyba nie ma to większego znaczenia.
Dwa lata temu to nie ja, pierwszy raz od wielu lat postanowiłam cokolwiek napisać na forum. Nie wertowałam też archiwum w poszukiwaniu podobnych spraw, bo po prostu spontanicznie założyłam wątek.
Dziś rano więcej przemawiało dla mnie za tym, że mąż po prostu lubi tę dziewczynę, mają dobre relacje, oboje mają małe dzieci i dlatego zaproponował jej spacer.
Im więcej postów w temacie, tym więcej czarnych myśli o tej sprawie, a wszystko zmierza do tego, że my po prostu nie mamy ze sobą na tyle bliskich relacji, żeby o tym wszystkim na luzie porozmawiać.

Ten temat podobny był https://www.netkobiety.pl/t123747.html

Rachunek prawdopodobieństwa romansu z "tylko" koleżanką z pracy "w tle",na forum i w życiu nie napawa optymizmem
zdecydowana większość nawet miażdżąca to zdrady w konsekwencji.
Z całą gamą gehenny od niewinnego spotykania się i lubienia, aż po rozwód, poprzez robienie z żony/męża wariata ,wybuchami nienawiści i pretensji obwiniania go ,robienia z żony zazdrośnicy, wody z mózgu - lub naprzemiennie wybuchem namiętności nagle do żony,chęcią poprawy /naprawy relacji propozycjami wspólnej terapii nawet ,a w podziemiu dalej budowanie intymności z koleżanką ,kłamstwa ,tajemnice sekrety i regularny cyrk/romans ,bo zdradzanie i romans to frajda i radocha jest, dodatkowe emocje i wygoda nie rozwiązywania małżeństwa z wielu "praktycznych"przyczyn.

W gruncie rzeczy wiem, że masz rację. Po prostu decyzja o rozstaniu to ruszenie lawiny, a mnie serce pęka na myśl o tym, że mój synek tego wszystkiego nie będzie w stanie zrozumieć. Mam w bliskim otoczeniu dwa różne scenariusze - jedno małżeństwo razem w nieszczęściach i kryzysach przez ponad 50 lat i drugie, które, mimo małego dziecka, rozpadło się po kilku latach. Bilans w obu przypadkach jest trudny do oceny, chyba tyle samo strat, co zysków.
Co do ułożenia sobie ponownie życia - mój mąż na pewno sobie je ułoży, ale co do mnie to nie łudzę się. Samotna matka pod 40-tkę w małym mieście.... bez szans i jestem z tym raczej pogodzona. Zresztą nie chciałoby mi się chyba ponownie angażować, nie czuję się na siłach, by znowu przechodzić całą tę drogę. Dlatego z mojego punktu widzenia argument, że szybsze rozstanie jest lepsze od stagnacji może mieć znaczenie tylko w kontekście wieku i gotowości dziecka. No ale wiem, że na pytanie, co finalnie będzie lepsze dla synka, nikt nie jest w stanie mi odpowiedzieć.

Czytając Twoje posty, szczególnie te kolejne, gdzie napisałaś, że w małżeństwie Wam się nie układa, właśnie takie odniosłam wrażenie, że nawet by Ci był na rękę ten romans bo wtedy byłby namacalny powód do rozstania. Jest to poniekąd zrozumiałe, mało kto chce czy decyduje się rozstać w tzw. próżnię, szczególnie jak są dzieci i nie ma rażącej patologii, potrzebuje bodźców czy też tzw. drugiej gałęzi, której może chwycić. Może Twój mąż jej szuka, a może tylko (póki co) potrzebuje odskoczni i innego towarzystwa.
Tak jak pisałam wyżej, moim zdaniem to (jeszcze) nie romans, a czy z tej znajomości powstanie też nie wiadomo. Ja wiem, że kobiety w związkach, z dziećmi też zdradzają ale... też nie łatwo odchodzą do innego, a już na pewno jak do czegoś dojdzie, to starają na wszelkie możliwe sposoby ukryć romans co najmniej do rozwodu. Umawianie się na spacer w miejscu publicznym, nawet jak przyszła sama, a Twój mąż wcześniej o tym Ci nie powiedział, nie pasuje mi do tego. Tak po prostu.

Na pewno spacer z koleżanką z pracy nie jest powodem do rozwalania rodziny, nie na ten moment. Podejrzenia romansu są moim zdaniem na tym etapie też przesadzone. Pierwszy post Autorki mógł wprowadzać w błąd.
Wiadomo, że najlepiej by było gdyby oboje popracowali nad relacją, o ile jest jakaś szansa.