Byłam nielubiana - Netkobiety.pl

Ty sie zajmij realizacja swoich marzen, poki w w zyciu masz na to czas. Realizuj marzenia i swoje cele, nie ogladaj sie na ludzi, a kto ma byc w Twoim zyciu, to bedzie. Spotkasz swoje plemie przy realizacji marzen.

Przejmowanie sie tym, czy Cie ludzie lubia, czy nie, to jedna z najwiekszych strat czasu w zyciu. Ja bylam outsiderka przez wiekszosc szkolnych lat. W podstawowce mnie wlasciwie nikt nie zapraszal na imprezy ani ze mna nie flirtowal. W liceum bylo lepiej, aczkolwiek tez nie mialam stalej kolezanki. A potem sie nauczylam, ze kto ma zostac w zyciu,to zostanie.

Jest pelno ludzi, ktorzy maja awersje do kogos z zazdrosci. Wez to pod uwage. Ja czesto nie mialam dobrych kontaktow w roznych pracach, bo ludzie szybko zauwazali, ze jestem ambitna, ze chce do czegos dojsc i probowali scigac mnie w dol albo robic problemy w pracy. Tak dlugo zmienialam prace, az w koncu mam prace, ktora uwielbiam i normalnych ludzi wokol siebie, ktorzy doceniaja, co robie. Takimi zyciowymi zazdrosnikami sie nie przejmuj.

Ludzie czesto sa burkliwi w stosunku do innych, bo maja kompleksy, bo cos tam im w danej osobe przeszkadza, nawet jesli jej nie znaja. Ale to nie jest Twoj problem, tylko ich problem. Ty nie trac na zastanawianie sie nad tym czasu, tylko idz do przodu i spelniaj zyciowe cele.

A jelsi naprawde potrzebujesz pogadac z kims  normalnym, to zajrzyj tu do sekcji na forum "poznajmy sie" i zobacz, kto tez ledwo ma sie do kogo odezwac w Twojej okolicy. To jest problem do rozwiazania :-).

Glowa do gory, popraw korone i do przodu :-).

Im szybciej sie wyleczysz z przejmowania ludzmi, tym lepiej dla Ciebie.

Hm. Oczywiście, że nie każdy musi lubić autorkę, ale jeśli rzeczywiście z nikim nie udało jej się nawiązać dłuższej znajomości, to chyba dobrze, że szuka przyczyny. Znaczy, trudno w takiej sytuacji uznać, że to przypadek i że z wszystkimi, których dotąd spotykała na swej drodze, było coś nie tak. No i bez przesady, wieloletnie znajomości też nie są jakieś super niespotykane. Wiadomo, nie każdy będzie miał przyjaciółkę od przedszkola, ale jednak ludzi się poznaje cały czas i niektórzy w naszym życiu zostają.

A co do tematu: Klenewa, trudno powiedzieć, co mogłoby komuś w Tobie przeszkadzać, bo z tekstu nic konkretnego nie wynika. Tak samo chyba mija się z celem wypisywanie cech, które nas w ludziach odrzucają, bo można wymieniać bez końca. Zresztą na każdym etapie życia to mogły być zupełnie inne rzeczy, bo dzieciaki w podstawówce patrzą na pewne rzeczy inaczej niż dorośli itd. W sumie trudno Ci coś doradzić, Ty sama na pewno masz większe szanse dojść do tego, o co chodziło, niż my.

Jakby odezwał się do tak mnie NAPRAWDĘ DOBRY kumpel/kumpela którego znam kupę czasu - spoko. Bo tu są inne granice, tu pewne teksty i żarty przejdą.
W innym przypadku zabiłbym śmiechem, ewentualnie zapytał za kogo się masz i ni centymetra nie ruszył.
Dla mnie to chamstwo i arogancja i na pewno nie chciałbym się zakolegować z taką osobą.
Także za to swoje "rządzenie" byłabyś jako moja znajoma skreślona, niezależnie czy odnosiłabyś się do mnie w ten sposób czy do kogoś innego.

Hej, fajnie że piszesz z chęcią dowiedzenia się, co może być nie tak.
Nie odrzucałabym od razu tego, co mówią inni o Tobie. Nawet jeśli mówią Ci w niemiły sposób zupełnie nieproszoną krytykę, to raczej mówią prawdę, a nie coś, co zmyślili. Więc może zastanów się, czy ta cecha, która została tu nazwana nie jest tak nasilona, że ludzi od Ciebie odrzuca. Apodyktyczność, rządzenie się, domaganie się - to są cechy, które bardzo trudno mi osobiście znieść. Pracuję z dziećmi i spokojnie dogaduję się z dzieciakami płaczliwymi, takimi które mają problem ze smutkiem, złością, tęsknotą, są nieśmiałe czy zagubione, noszą maski i nie dają się poznać, albo są rozbiegane... ale dziecko które samo wchodzi mi na kolana bez pytania, mówi "daj" i oczekuje że się coś należy, bez skrępowania domaga się natychmiast tego, co chce - to powoduje, że nawet ja jako dorosła mam problem z polubieniem takiego dziecka. Co dopiero jego rówieśnicy!

Więc może to nieprzyjemna wiadomość o sobie ale czegoś się dowiedziałaś.

___

Co do innych cech, które nie pozwalają mi budować relacji - wiadomo, będzie milion powodów. Głównie zwyczajnie "nie ma o czym rozmawiać" - jest niewiele osób, z którymi coś kliknęło i można rozmawiać o wszystkim i niczym.
Jeśli chodzi o bliższych ludzi, to zrezygnowałam z relacji z kolegą, którego znam od lat, głównie z powodu tego że... ciągle mówi o sobie. Na ostatnim spotkaniu, gdzie wyjechaliśmy nad jezioro na kilka godzin, nie padło nawet prowizoryczne "co u ciebie" zanim zaczął opowiadać o wszystkim ze swojego życia. On ma takie podejście: jak komuś coś we mnie przeszkadza, to mi powie. Pozwala mu to na dosłownie robienie wszystkiego, co mu się podoba, bo przecież ludzie powiedzą, że im coś nie odpowiada. Co to znaczy? Zjada całe pudełko słodyczy, pyta czy może otworzyć następne. Mówi "jedziecie tam? o, jadę z wami!", "zostanę na noc!" Zostaje wiele godzin i nie reaguje na subtelne aluzje o tym, że już późno... Opowiada o swoich przygodach seksualnych, o nagłębszych przemyśleniach z terapii. Nie jestem mimozą, daje znać, że przekracza granice ale też w znajomości nie chodzi o to, żeby komuś ciągle mówić o tym, co wypada a co nie. Czułam, że przy każdym spotkaniu bardzo muszę bronić granic, aż częstotliwość spotkań powoli spadła do dwóch w roku.

I szczerze? To mógłby być jego wątek. Wiem, że on czuje się odrzucany, nie zawsze ma przyjaciół, i też nie zawsze rozumie, dlaczego tak jest. Ale trudno jest z nim być blisko.

Szkołę  podstawową  pomińmy, mnóstwo sfrustrowanych dzieciaków. Jak widać  frustrowane są już od przedszkola, gdzie jednych Panie  lubią a innych nie, zamiast wejść  w rolę  pedagoga.
W gimnazjum i średniej szkole sama zauważylas że było lepiej, na studiach po prostu nie weszlas w blizsze relacje.

Dlaczego?
Może być parę  powodów. 
Jeśli masz dominującą  osobowość, często wychodzisz z inicjatywą to musisz zbalansować to otwartością i ogólnie pozytywnym nastawieniem, czyli słuchać  z równym zaangażowaniem jak się "rządzisz"
Ja mam taką osobowość  i od studiów parę sprawdzonych przyjaciółek.
Żadna z nich nie jest wycofaną szarą myszką gryzącą palce z nerwów w kącie.
W ciągu życia przybywało ważnych osób, ale jak zauwazywalam wszyscy byli właśnie tacy: mocno asertywni.
Po prostu nie każdy podejdzie Ci osobowosciowo. Gdy pojawiała się znajomość z kimś foszastym, kto miał pretensje o coś co sam gdzieś tam gniótł, szybko się kończyła.
Może niepotrzebnie zwracasz uwagę  na ludzi którzy po prostu nie pasują do Ciebie stylem życia?.
Dla mnie taka relacja jak Monoceros z kolegą  byłaby stratą czasu  przez lata i dla niego i dla niej, więc nie bardzo rozumiem dlaczego  tyle trwała..
No i jeszcze jedna ważna rzecz.
Trzeba się odkrywać przed ludźmi, pokazać tzw miękkie podbrzusze które każdy ma, nie zamykać  się.

No właśnie,  te bardziej introwertyczne osoby mają gdzieś granicę,  ale może być ona niezauważalne dla kogoś,  kto taką granicę ma gdzieś indziej, a taka osoba nie zawsze to zakomunikuje, więc łatwiej się poruszać wśród podobnych sobie. Obu osobom.
Natomiast jeśli autorka sama jest dominującą, nie może obrażać się na krytykę, bo wtedy świat znajomości się naprawdę  zamknie.
Krytykowanie kogoś nie jest łatwe więc jak ktoś powiedział jej że się rządzi, to emocjonalnie trochę to to też kosztowało.
Więc trzeba było to przyjąć, przeanalizować i zgodzić się albo nie . Ale samą informację wziąć na plus raczej.

Albo, jeśli w każdym kręgu w którym próbowałaś byłaś źle odbierana, robisz coś co większość osób odrzuca. Charakter charakterem, ale są osoby które zachowują się w sposób który większośc ludzi niezależnie od środowiska będzie odbierać negatywnie. Na przykład jest różnica między silnym, asertywny charakterem i bezpośrednim podejściem,  a zwyczajną nieuprzejmością.

Nie mówię że w Twoim przypadku tak koniecznie jest, może faktycznie starczy poszukać w innym środowisku kogoś bardziej podobnego do siebie, ale jeśli uznasz że próbowałaś X razy w X różnych środowiskach i sytuacjach, to może warto przyjrzeć się swojemu zachowaniu

Nie wierzę w to. Skoro pojawiła się jakaś reguła, schemat zachowań, to coś to powoduje, jest to logiczne. Nie szukaj problemów zewnątrz tylko zastanów się nad sobą i jak jesteś odbierana. Tyle i aż tyle. Idź ew. do psychologa, może on ci to wyłoży.

No to co lubisz robić? Nie znalazłaś sobie nigdy osób o podobnych zainteresowaniach w jakimś lokalnym klubie, na koncercie, na forach, discord’zie, facebook'u?

To mógłby być mój wątek. w podstawówce większość czasu spędziłam sama albo z koleżanką, która też była odrzutkiem. W szkole średniej było najlepiej, poznałam dwie koleżanki, z jedną mam kontakt do dziś. O dziwo miałam koleżanki z podwórka - w tym samym czasie nie miałam koleżanek w szkole. Na studiach dryfowałam od jednej tymczasowej koleżanki do drugiej, ale żadna bliska znajomość się z tego nie narodziła.

Jestem zdecydowanie introwertyczką i to na pewno ma wpływ na sytuację, co nie znaczy że wyjaśnia wszystko. Mam problem i z nawiązaniem znajomości i z utrzymaniem.

Zauważyłam niedawno że zdarza mi się samej odpychać ludzi, np ktoś coś proponuje, a ja odmawiam, albo nie podtrzymuje kontaktu. Jednak dopiero od niedawna tak mam, to się wytworzyło po jakimś czasie pobytu w UK. Trafiłam kilkukrotnie na osoby, które proponowały np spotkanie, a potem albo nie szło ustalić niczego konkretnego albo odwoływały its - odniosłam wrażanie że mało kto mówi serio, że ludzie rzucają spotkajmy się i to nic nie znaczy i w końcu sama zaczęłam tak robić.

Nie wiem w czym tkwił problem jak byłam młodsza, dlaczego nie byłam lubiana. Znałam osobę, typowego narcyza, manipulantke I kłamczuchę i ludzie jej z ręki jeśli - w sumie to dwie takie poznałam. Inne osoby też, które się jakoś super przyjemna osobowością nie wyróżniały, ale lepiej im szło nawiązywanie kontaktów niż mi. Każdy ma wady i mimo tych wad większość znajduje przyjaciół. Może nie chodzi o realne wady ale o to jak jesteśmy postrzegani? Ktoś patrząc na nas może myśleć, że np ten to się wywyższa, a ten ktoś jest nieśmiały, albo ktoś wygląda bardzo ładnie a inni myślą że to jakaś chodząca doskonałość, zimna ryba itd, sądzą po pozorach, nie poznając nawet osoby.

Naprawdę uważasz, że brzydota sama w sobie jest powodem bycia powszechnie nielubianym? <pytanie oczywiście retoryczne>
Znam co najmniej kilka naprawdę brzydkich osób, ale w zderzeniu z ich pozytywnym sposobem bycia, ta nieatrakcyjna powierzchowność w pewnym momencie staje się zupełnie niezauważalna. Dla przykładu: mam w swoim bliskim otoczeniu taką parę, małżeństwo - on naprawdę brzydki, ona też urodą nie grzeszy, ale są tak przemiłymi, życzliwymi ludźmi, że zawsze otoczeni są wianuszkiem ciągnących do nich osób. Bo tak zupełnie poważnie - jakie znaczenie ma to, jak ktoś wygląda, jeśli jest wartościowym człowiekiem? Ma jakiekolwiek? Przecież chcemy z kimś przebywać, rozmawiać, przyjaźnić się nie dlatego, że dobrze wygląda, ale że coś dobrego wnosi w nasze życie. 
W każdym razie moje obserwacje pokazują, że uroda, czy też jej brak, nie mają żadnego wpływu na koleżeńskie relacje.

Pełna zgoda, że ludzie bywają zupełnie inni niż są postrzegani, ale te wysyłane do otoczenia sygnały czasem bywają na tyle silne, że skutecznie zniechęcają do bliższego poznania.

W szkole średniej miałam koleżankę, którą nauczycielka posadziła obok mnie, rozdzielając nas z przyjaciółką za karę, bo przeszkadzałyśmy w zajęciach . Dziewczyna była spokojna, zupełnie niepozorna, niemal przezroczysta, zamknięta w sobie i mocno trzymająca się z boku szara myszka. W innych okolicznościach być może nie miałoby to miejsca, ale skoro już siedziałyśmy obok siebie, to starałam się ją poznać. Okazało się, że jest bardzo ciekawą osobą - pięknie rysuje, jest oczytana, ma bardzo podobną wrażliwość do mojej. Jej problem z nawiązywaniem kontaktów wynikał z problemów w domu - finansowo im się nie przelewało, ojciec był alkoholikiem, czego się wstydziła, co z kolei przełożyło się na jej poczucie bycia gorszą. Z czasem to się na szczęście zmieniło. Wciągnęłam ją do mojej paczki przyjaciółek, spędzałyśmy ze sobą sporo czasu w szkole i po zajęciach, czasem u siebie nocowałyśmy, razem przeżyłyśmy najlepsze wakacje. Obecnie mieszka za granicą, ale do dziś mamy ze sobą kontakt. Prawdę mówiąc już w dorosłości nieraz zastanawiałam się jak bardzo to nasze koleżeństwo pomogło jej, by się otworzyć i przekonać, że ludzie są fajni, trzeba im tylko na to pozwolić.

Odpowiem na pytanie "Naprawdę uważasz, że brzydota sama w sobie jest powodem bycia powszechnie nielubianym?" - tak

Opisuje to zjawisko psychologia, a ja jestem żywym przykładem. Autorka pisze, że problem był od podstawówki, co tym bardziej nakazuje mi zadać takie pytanie. Pamiętam, że byłam nielubianym kozłem ofiarnym w 100% z powodu bycia grubą. Problem nigdy nie wystąpił po schudnięciu. U mnie w klasie zawsze nielubiane były tylko osoby brzydkie, grube. Dlatego pytanie uważam za sensowne. Fakt, w dorosłym życiu jest inaczej.

Klenewa - jeśli jesteś apodyktyczna w tak młodym wieku, kiedy jeszcze człowiek nie przedstawia sobą większego życiowego doświadczenia to będziesz odebrana jako osoba mająca o sobie wygórowane pojęcie, jeśli chcesz rządzić innymi to musisz posiadać szczególną charyzmę aby Ci na to pozwolono, inne Twoje cechy powinny być tak powalające że te nie lubiane, byłyby wybaczone , każdy z nas posiada cechy mniej pożądane w relacjach koleżeńskich ale nie mogą one być dominujące, właściwie mogą, tylko nie należy się dziwić - że brak sympatii u innych
                   W temacie 'brzydoty' w latach szkolnych to mam zdanie że kryteria były dość odleciane, myślę że osoba która tak o sobie uważała sama izolowała się od innych i to mogło rzutować na relacje, ja nie pamiętam teraz żadnej brzydkiej osoby z lat szkolnych, były napewno te uważane za bardzo ładne choć jak dziś sobie przypomnę te twarze to nie wiem skąd się brała ta opinia, spotkałam w życiu dużo fascynujących, lubianych ludzi 'ładnych inaczej'

Bierzesz pod uwagę, że osoby, które czują się źle same ze sobą, także pod wpływem innych ludzi, nabywają cech, często są one zresztą nieświadomie wypracowane jako reakcja obronna, które z nimi zostają i są przyczyną niepowodzeń towarzyskich również w starszym wieku? To nie chodzi o urodę, czy też jej brak, ale o charakter.
Równocześnie ktoś, kto jest gruby, nie musi być przecież brzydki, to zdecydowanie nie jest to samo.

Według mojej opinii jestem ładna, co nie zmienia faktu, że ktoś może mnie uważać za brzydką, w końcu są różne gusta a poza tym nigdy nie dążyłam do tego by się wbić w kanon piękna. Nie odrzucam tej możliwości, że komuś może nie podobać się mój wygląd i dlatego nie chciał się ze mną zadawać, ale jestem osobą dość zadbaną, a z tego co widzę wcale nie trzeba być pięknością by mieć znajomych i partnera życiowego.

To już wiesz w czym problem. Może w domu, jako jedynaczce, pozwalano Ci na takie zachowania, ustępowano na każdym kroku, nie zwracano uwagi, że to zwyczajnie niegrzeczne zachowanie, natomiast obcy ludzie nie tolerują aroganckiego zarządzania nimi.

Z mojej strony to nie miało być nie grzeczne. Mówiąc cos takiego uważalam, że jeśli ktos siedzi w miejscu publiczny a jest miejsce koło niego to to miejsce nalezy sie również mi I nie widzialam potrzeby prosic czy mozesz sie posunac, tylko bezposrednio komunikowalam moją potrzebe. Jednak dla mnie to było neutralne, nie miało na celu nikogo obrazić, ani nie wynikało z jakieś poczucia, że jestem lepsza od innych. Ale ktoś kiedyś zwrócił mi uwage na to, ze inni mogą to odbierać jako chamskie zachowanie. W ogole uważam, ze mam problem z byciem taktowną. Czasem walne cos nieodpowiedniego, ale nigdy nie mam na celu obrażenie kogos czy wscibstwa. Poza tym za bardzo sfoufalam sie z ludźmi.
Yazoo tak, sadze, ze te problemy moga wynikac w dużej mierze z tego, ze jestem jedynaczką.