Doszłam do ściany i jest mi coraz trudniej... Jestem w relacji ze starszym mężczyzną, poznaliśmy się przypadkiem, w internecie, w momencie kiedy w jego relacji były różne turbulencje, ale spotkaliśmy się dopiero po ok. 6 miesiącach, po prostu, po koleżeńsku, bo z naszych rozmów wynikało się, że nasze osobowości są bardzo sobie bliskie. Dowiedziałam się wówczas, że tamten związek w zasadzie się rozpadł i..że spodziewa się dziecka. Potężne działo, ale przyjęłam to do wiadomości, bo nie wiedziałam dokąd dojdzie ta znajomość, sama byłam wtedy w rozkroku w rozpadającym się związku, który finalnie się zakończył, nie miałam więc żadnych planów i oczekiwań ani nawet sił na myślenie o romansie, ale.. nasza więź zaczęła się budować, zaprzyjaźniliśmy się, pojawiła się bliskość i intymność i.. przepadłam. Były próby zdroworozsąkowego zerwania znajomości, "zawieszenia" jej na ten najbliższy wymagający czas i pojawienie się dziecka, ale nie byliśmy w stanie nie mieć długo kontaktu, nie wspierać się, nie śmiać, nie opowiadać o swoich codziennych dniach, więc każda z tych prób kończyła się fiaskiem.
On niczego mi nie obiecywał, nie mamił żadnymi kwiecistymi słowami o szczęśliwym życiu i tak dalej, dlatego też pozwoliłam sobie płynąć w tej relacji i zobaczyć co przyniesie z czasem i jak ja będę się w tym czuła, ale po tych wielu miesiącach doszłam do momentu, w którym zaczynam potrzebować pewności, że ktoś bardzo pragnie mieć mnie u swego boku mimo wszystko, że jestem wartościowym człowiekiem, o którego warto zawalczyć. On z kolei jest mężczyzną mało wylewnym, a przynajmniej taki otrzymuje komunikat z jego czynów i słów.. dopiero jak cokolwiek pozwoli mu się rozluźnić (np. alkohol w ramach jakiegoś wyjścia), to staje się tak szczerze czuły i chce być blisko, po prostu, nawet nie w seksualnym znaczeniu, a z potrzeby czułego bycia obok. Jednak on mówi, że przeszedł tyle trudnych chwil w minionej relacji, że nie ma teraz siły myśleć o kolejnej, że boi się zaangażować, że nie ma na to zasobów i jest strach, że znowu sie coś spieprzy.. A z drugiej strony mówi (i ja też tak to czuję), że niemożliwe jest żebyśmy nie mieli siebie w swoich życiach. Strasznie mnie to frustruje. Z jednej strony rozumiem, że rany długo się goją, że bardzo się pomylił zawierzając tamtej relacji, a postawił wtedy wszystko na jedną kartę, ale przecież w końcu każda rana się zabliźnia, a w dodatku można temu procesowi pomóc.. a z drugiej uważam, że nasza znajomość już teraz ma wszystkie cechy bycia w związku mimo, że nie jesteśmy parą bo: jesteśmy zaangażowani w swoje wzajemne sprawy, kochamy się, uwielbiamy spędzać ze sobą czas, jest chemia, radość.. jest wszystko. Tylko brak determinacji z jego strony i wzięcia byka za rogi, że "hej, trafiła mi się dobra kobieta, dusza, z którą czuję się swobodnie i bezpiecznie, mam zdrowe dziecko i znalazłem bliską mi osobę, która mnie czuje i rozumie. Chcę więc dać nam szansę, być blisko mimo wszystko." - tak to sobie wyobrażam w jakiejś alternatywnej rzeczywistości, że takiej reakcji potrzebuje ta nasza relacja... ale nic takiego się nie dzieje.. On stwierdza, że jego ten obecny stan rzeczy też nie zadowala i jest to dla niego trudne, ale on jakby nie miał siły na zrobienie jakiegokolwiek ruchu, brak u niego myślenia perspektywicznego, że może być dobrze bo przecież nasza relacja nie jest papierowa, jesteśmy razem w trudzie i w radości..
Na dodatek, niestety jest wobec mnie mało wylewny i nie tak czuły jak czułe są wobec siebie zakochane osoby (albo jak ja to sobie wyobrażam), przychodzi mu to z trudnem, tak jakby nie było to dla niego naturalne, a z drugiej strony, wobec dziecka nie ma żadnych zahamowań jeśli chodzi o czułość, wyrażanie miłości i tęsknoty... strasznie mnie to dobija i potwornie smuci, nie mogę czasem na to patrzeć i słuchać o tym, bo ten maluszek dostaje to wszystko czego ja od niego nie otrzymuję tak po prostu, a czego potwornie mi brakuje.. A oprócz tego malucha, to ja jestem w jego życiu najbliższą mu osobą, trwam cały czas, mimo tych wszystkich burz i niedogodności...
Tak jak mówiłam wcześniej - uważam, że nawet jeśli tkwimy w bagnie po uszy, w kłopotach, w dołku, w rezygnacji, ale pojawia się w naszym życiu osoba, która rozświetla nam to życie i która pozwala nam wręcz przetrwać te trudne chwile, z którą to osobą wszystko się zgadza zarówno na poziomie mentalnym jak i seksualnym to.. czego chcieć więcej? Dlaczego pojawia się taki opór i obawy? Jak wobec tego mam się zachowywać? Jak traktować tę "traumę" i jak jednocześnie nie stracić swoich potrzeb w tym wszystkim? Nie chcę odchodzić, bo kocham i uważam naszą relację za wyjątkową z różnych względów, czuję, że to taki "mój człowiek", ale na ten moment, pomimo tego całego dobra, czuję się nieukochana i nie czuję się jak kobieta, za którą zakochany mężczyzna pójdzie jak w dym...
, ze z takim typem, bedziesz tworzyc relacje. Ja bym jeszcze na twoim miejscu zupki i przeciery dla tego dziecka wozila, po pracy masowalabym mu skronie i stopy, aby mogl sie zrelaksowac, potem zapewnilabym mu wszystkie przywileje zony, a na koncu wzielabym do ust ten okruch pod stolem, ktory ci zostawil i poszla szlochac w kacik. Cos jest z toba nie hallo, ze nie widzisz, ze nie ma tu wzajemnosci, ze facet wykorzystuje sytuacje, ale tylko dlatego, ze na to pozwalasz? Czy wiesz jak wyglada zdrowa, dojrzala relacja kobiety i mezczyzny? Obawiam sie, ze nie i wlos na glowie staje, kiedy sie czyta twoje posty.
No właśnie tak mi się też w głębi wydaje, że jak człowiek spotyka taką osobę, która jest jego światłem i z którą czuje się dobrze, to ta motywacja do bycia razem powinna naturalnie się pojawić.. Ale dlaczego wobec tego tak świetnie się ze sobą czujemy, trudno nam utrzymać brak kontaktu dłużej niż kilka dni i tak dalej i tak dalej? Ja czuję, że jest to bardzo autentyczne i nie udawane.. czemu więc miałby nie myśleć o mnie jako o docelowym punkcie na mapie, skoro jest tak między nami? Czasem mam też myśli, że może niepotrzebnie cisnę.. chciałam napisać, że cisnę na związek, ale w zasadzie mnie nawet nie chodzi o nazywanie się parą! A raczej o to wycofanie emocjonalne i za mało czułych i normalnych gestów, które bliscy sobie ludzie wymieniają między sobą. No po prostu przez to jak zaczęliśmy naszą znajomość i przez to ciągłe jego uciemiężenie - nie czuję się jak kobieta, którą mężczyzna adoruje i zaprasza do wspólnego życia. Czuję, że nie ma mnie ani w planach ani w fantazjach o przyszłym życiu, ale jak zwracam na to uwagę, to słyszę, że on sam nie ma teraz nic uporządkowane i że widocznie nie jest to jego czas aby myśleć perspektywicznie... No ale to nie jest przecież moja pokuta do odrobienia, tylko jego..
a takim Panom w to graj...
