Kryzys w narzeczeństwie-roznica wieku? - Netkobiety.pl

Cześć wszystkim,

Piszę tu z prośbą o poradę.. Wyrażenie waszego zdania, gdyż lekko pogubiłam się w ostatnim czasie.
Mianowicie, od 2 lat jestem w związku z D. Nie licząc nastoletnich miłości- jest to mój pierwszy poważny związek, w który zarówno ja jak i mój partner bardzo się zaangażowaliśmy. Na początku powinnam też wspomnieć o naszym wieku, ja 24, D 38- tak.. 14 lat różnicy. Oboje pracujące, niezależne osoby, bez dzieci czy rozwodów w przeszłości. Gdy pierwszy raz zobaczyłam D nigdy nie pomyślałabym że mogłoby mnie coś połączyc z tą osobą. Jednak codzienne spędzanie czasu w pracy i poznawanie się doprowadziło do tego że odkryliśmy w sobie wiele podobieństw i nawiązaliśmy bardzo dobra nic porozumienia

Monikaa987 napisał/a:

Cześć wszystkim,

Piszę tu z prośbą o poradę.. Wyrażenie waszego zdania, gdyż lekko pogubiłam się w ostatnim czasie.
Mianowicie, od 2 lat jestem w związku z D. Nie licząc nastoletnich miłości- jest to mój pierwszy poważny związek, w który zarówno ja jak i mój partner bardzo się zaangażowaliśmy. Na początku powinnam też wspomnieć o naszym wieku, ja 24, D 38- tak.. 14 lat różnicy. Oboje pracujące, niezależne osoby, bez dzieci czy rozwodów w przeszłości. Gdy pierwszy raz zobaczyłam D nigdy nie pomyślałabym że mogłoby mnie coś połączyc z tą osobą. Jednak codzienne spędzanie czasu w pracy i poznawanie się doprowadziło do tego że odkryliśmy w sobie wiele podobieństw i nawiązaliśmy bardzo dobra nic porozumienia. Mimo negatywnych komentarzy ze strony moich rodziców byłam pewna że chce kontynuowac relację a wiek to tylko liczba. Cała realcja rozpoczęła się mniej więcej chwilę przed wybuchem 'pandemii' tak więc nie pokazywalismy się często w miejscach publicznych, nie chodziliśmy na randki. Sporadyczny wspólny spacer do lasu bądź na zakupy, jedne wakacje..większość czasu spędzaliśmy w domu. Chce wspomnieć o samym D, jest to osoba o której zawsze marzyłam i mimo że nie wyrażamy sobie często miłości widać ja w codziennym życiu w czynach i zachowaniu. Dużo rozmawiamy. Nie ma ludzi idealnych, to że jest mocno zaangażowany w politykę (czego nie znoszę ) rekompensuje to że zawsze moge na niego liczyć i czuje się przy nim bezpiecznie.  Jedyna rzeczą jaką od samego początku nie daje mi spokoju jest to, że w tym związku więcej słucham niż mówię.. I to nie jest tak że nie mam nic do powiedzenia. Zawsze byłam osoba otwarta pełna energii, po prostu odkąd poznałam kogoś kto.. Mówi więcej ode mnie.. Ja sama zaczęłam się '(zamykać?)  rozmawialiśmy o tym z D niejednokrotnie. Jakiś czas temu poczułam ze coś zaczęło się zmieniać.. Zaczęłam przejmować się tym co mówią i myślą o D i naszym związku moi rodzice.im więcej tego słuchałam tym bardziej zaczęłam zastanawiać się nad sensem tej relacji. Tymbardziej kiedy sama zauważyłam że będąc w sklepie kiedy spotkaliśmy naszego znajomego poczułam.. Wstyd. Tak jakbym nie chciała aby ktoś nas poznał że jesteśmy razem. To okropne. Wiem że zarówno D jak i ja zasługujemy na prawdziwa miłość i szczęście, a. Przez takie myśli mam wrażenie że marnuje jego czas.. Bo gdyby to był ten czy miałabym takie wątpliwości i odczucia? Od pół roku jesteśmy w narzeczenstwie,  ja w rozmowach staram się odwlec temat ślubu czy wspólnego mieszania bo czuje wewnętrzne że coś jest nie tak (D jest tego świadomy)proszę Was o poradę. Czy rzeczywiście jest problem w tej relacji i co byłoby najlepszym rozwiązaniem. Z góry bardzo Wam
dziękuję

Może odczuwasz strach przezd malżeństwem? W końcu od roku jesteście narzeczeństwem, więc czas niezobowiązujących spotkań powoli się kończy, facet zaczyna poważnie mówić o ślubie, a w oddali majaczy małżeństwo, obrączka i wszystkie związane z tym konsekwencje? Zaczynasz panikować i szukać dziury w całym, żeby tylko do tego nie doszlo. Dlatego np. źle się czujesz przy swoim partnerze, bo on mówi więcej od ciebie Już jedną "wolność" ci zabrał, coś się zmieniło i nie pasuje ci to, a zapowiada się na więcej. Dlatego podświadomie czujesz strach i obawę, stąd ten nagły wstyd przed znajomym, że zobaczył was razem. Po prostu boisz się "zaszeregowania", tego że machina ruszy i w końcu trzeba będzie jednak pójść do tego ślubu, choćby dlatego, że inni będą tego oczekiwali.

Jeśli tak jest, to powiem ci, że nie jesteś wyjątkowa i czasem to się zdarza, zwłaszcza młodym niezależnym ludziom

Będzie dobrze.

Jedyna rzeczą jaką od samego początku nie daje mi spokoju jest to, że w tym związku więcej słucham niż mówię.. I to nie jest tak że nie mam nic do powiedzenia. Zawsze byłam osoba otwarta pełna energii, po prostu odkąd poznałam kogoś kto.. Mówi więcej ode mnie.. Ja sama zaczęłam się '(zamykać?)  rozmawialiśmy o tym z D niejednokrotnie. Jakiś czas temu poczułam ze coś zaczęło się zmieniać.

Moze (nie musi) tak być, ze ten wstyd z tego tez wynika, że nie czujesz sie pewnie, czujesz, ze on naciska i szukasz u innych potwierdzenia tego, czy to dobrze. Potwierdzenie musi byc w Tobie i powinnas po prostu dac sobie czas i dojdzec albo do rozstania albo do ślubu.

Cześć wszystkim,

Piszę tu z prośbą o poradę.. Wyrażenie waszego zdania, gdyż lekko pogubiłam się w ostatnim czasie.
Mianowicie, od 2 lat jestem w związku z D. Nie licząc nastoletnich miłości- jest to mój pierwszy poważny związek, w który zarówno ja jak i mój partner bardzo się zaangażowaliśmy. Na początku powinnam też wspomnieć o naszym wieku, ja 24, D 38- tak.. 14 lat różnicy. Oboje pracujące, niezależne osoby, bez dzieci czy rozwodów w przeszłości. Gdy pierwszy raz zobaczyłam D nigdy nie pomyślałabym że mogłoby mnie coś połączyc z tą osobą. Jednak codzienne spędzanie czasu w pracy i poznawanie się doprowadziło do tego że odkryliśmy w sobie wiele podobieństw i nawiązaliśmy bardzo dobra nic porozumienia. Mimo negatywnych komentarzy ze strony moich rodziców byłam pewna że chce kontynuowac relację a wiek to tylko liczba. Cała realcja rozpoczęła się mniej więcej chwilę przed wybuchem 'pandemii' tak więc nie pokazywalismy się często w miejscach publicznych, nie chodziliśmy na randki. Sporadyczny wspólny spacer do lasu bądź na zakupy, jedne wakacje..większość czasu spędzaliśmy w domu. Chce wspomnieć o samym D, jest to osoba o której zawsze marzyłam i mimo że nie wyrażamy sobie często miłości widać ja w codziennym życiu w czynach i zachowaniu. Dużo rozmawiamy. Nie ma ludzi idealnych, to że jest mocno zaangażowany w politykę (czego nie znoszę ) rekompensuje to że zawsze moge na niego liczyć i czuje się przy nim bezpiecznie.  Jedyna rzeczą jaką od samego początku nie daje mi spokoju jest to, że w tym związku więcej słucham niż mówię.. I to nie jest tak że nie mam nic do powiedzenia. Zawsze byłam osoba otwarta pełna energii, po prostu odkąd poznałam kogoś kto.. Mówi więcej ode mnie.. Ja sama zaczęłam się '(zamykać?)  rozmawialiśmy o tym z D niejednokrotnie. Jakiś czas temu poczułam ze coś zaczęło się zmieniać.. Zaczęłam przejmować się tym co mówią i myślą o D i naszym związku moi rodzice.im więcej tego słuchałam tym bardziej zaczęłam zastanawiać się nad sensem tej relacji. Tymbardziej kiedy sama zauważyłam że będąc w sklepie kiedy spotkaliśmy naszego znajomego poczułam.. Wstyd. Tak jakbym nie chciała aby ktoś nas poznał że jesteśmy razem. To okropne. Wiem że zarówno D jak i ja zasługujemy na prawdziwa miłość i szczęście, a. Przez takie myśli mam wrażenie że marnuje jego czas.. Bo gdyby to był ten czy miałabym takie wątpliwości i odczucia? Od pół roku jesteśmy w narzeczenstwie,  ja w rozmowach staram się odwlec temat ślubu czy wspólnego mieszania bo czuje wewnętrzne że coś jest nie tak (D jest tego świadomy)proszę Was o poradę. Czy rzeczywiście jest problem w tej relacji i co byłoby najlepszym rozwiązaniem. Z góry bardzo Wam dziękuję