Pierwsza ciąża ok. 40-stki - Netkobiety.pl

Trzy historie mam Roxann : ) W przypadku każdej pierwsza ciąża.

Teraz jak rodziłam poznałam babeczkę- 41 lat. Ciąża zdrowa i spokojna, donoszona, dziecko urodziło się zdrowe. Łącznie 3 lata starań, 4 poronienia. Nie uważała się za starą, takie czasy : ) przeżywała poronienia ale  pocieszała się, że przecież w tych czasach to i młodsze kobiety miewają takie problemy. Mąż nie wiem ile mógł mieć, ale już taki szpakowaty mocno, na oko 50tka, też bez dzieci wcześniej. Ile to się człowiek o obcych ludziach może dowiedzieć w 15 minut

Druga z kolei to 39 lat i tu gorzej, bo o ile zaszła względnie szybko a ciąża planowana, przygotowywała się do niej dobrze i skrupulatnie, przechodziła książkowo niemal to nie donoszona, cesarka w 29 tygodniu. Dziecko mało ważyło, długo pod respiratorem, spędzili w szpitalu chyba 10 tygodni. Chorowite było, z początku wolniej się rozwijało ale jakoś się to rozmyło potem, dziewczyna chodzi do liceum już, nie odstaje od rówieśników, świetnie się uczy, kuzynka moja to jest : ) zdrowotnie też bez problemów większych.

I trzecia- 44 lata. Wpadka, ciąża ok, poród ok, dziecko zdrowe i super się rozwijające, mama zdrowa

Jeszcze x lat temu nie do pomyślenia było, żeby zwlekać z ciążami do 30tki, a teraz normą jest rodzenie po 30tce, kobieta po 40tce zazwyczaj jest już świadomą siebie kobietą z dobrze poustawianymi priorytetami i może doświadczyć spokojnego, nie zmąconego niemal niczym dojrzałego macierzyństwa. Jeśli tylko zdrowie pozwala... ile to młodych kobiet doświadcza poronień, rodzi chore dzieci, nie może zajść w ciążę, przecież w obecnych czasach to też loteria jest.

Sąsiadka - koleżanka, urodziła w wieku 41 lat. Dziecko zdrowe, ona też. Wcześniej nie udawało jej się zajść w ciążę z powodu choroby tarczycy. Ciąża przebiegała bez większych problemów, choć znajoma czuła się bardzo zmęczona wtedy.

Moje trzy koleżanki lekko przed / po 40 rodziły pierwsze dzieci (tak chyba ok 37, 38, 40 roku życia, dwie mają dwójkę a ostatnia jedynaka). Wszystkie zdrowe, duże i bardzo dobrze się rozwijają. Wcześniej ogarnęły sprawy zawodowo/ mieszkaniowo / osobiste.

O siostrze Ci pisałam w innym watku:)
Mam też przyjaciółkę  którą urodziła jako 40 latka 1 dziecko i wszystko ok.
Myślę  że teraz na porodówkach to żadna sensacja być  40 letnią matką.
Jak się ma fajnego faceta to nie planować,  tylko po prostu wyluzować  i się przestać  zabezpieczać, cieszyć  seksem
Nie brać  żadnych lekarstw czy innych specyfików bez konsultacji z lekarzem.
Z jakiejś przyczyny kobiety miesiaczkuja  dużo dłużej niż te 40 słynne lat.
I tak taką  ciążę  rozwiązuje się  cesarką a największy problem i niebezpieczeństwa to właśnie poród  jest.i o to chodzi z tym: pierwszym. Bo pierwszy poród jest trudny dla organizmu zawsze.

PS: o paniach co zaszły w ciążę przed 50 a nie jest to pierwsze dziecko nie wspomnę  bo jest ich sporo Lekarze którzy napatrzyli się na bezkuteczne proby 30 latek czasami zapominają  że owulacja  + plodny  partner daje wynik jak 2 + 2 nawet jak masz 50.

Poronienia zdarzają się też młodszym. Trochę nie jestem w temacie ciąż, ale z tego co sobie przypominam to w ogóle poronienia dość często się niestety zdarzają, tylko to jest temat o którym niechętnie się mówi.

Moje koleżanki o których wspominałam wyżej rodziły naturalnie i też bez problemów się obeszło. Nie mówiły też nic o tym, żeby te ich porody były wyjątkowo ciężkie.

Też myślę czy też chcę myśleć, że to przez stres. Rodzice jedno ale sam fakt dowiedzenia się o tym, że jestem w ciąży był dla mnie bardzo stresujący, na zasadzie: to już? Poza tym mój partner, już teraz mąż (jakoś nie mogę do tego przyzwyczaić ) początkowo, jak się poznaliśmy kategorycznie twierdził, że dzieci już nie chce. Ja już zdążyłam do tego przyzwyczaić czy raczej z tym pogodzić, kiedy on zmienił zdanie. Nie twierdzę, że to mnie nie ucieszyło ale też miałam obawy czy mu zaraz nie odmieni.
Wiadomo, że jak już w tym wieku decyduję/decydujemy na dziecko (mój mąż jest ode mnie ok 10l starszy), to po to by stworzyć mu rodzinę, wychować razem, dać dobre wzorce... no i najważniejsze by dziecko było zdrowe.

Mój A. też na początku nie wyobrażał sobie, że ok 50-tki zostanie znów ojcem (ma już dorosłą i zamężną córkę). Ale jak tak zaczęliśmy razem żyć, mamy też kota i serio czasem traktujemy go jak dziecko. Taki członek rodziny
No i w pewnym momencie powiedział, że chciałby jeszcze raz ze mną zostać ojcem (wspomniał coś o genach ).
Wiadomo, wtedy byłam w 7 niebie. Ciąża przyszła dość szybko ale poroniłam, a potem bałam. Albo potrzebowałam czasu... Tzn nadal (chyba) choć ten wątek jakoś dodał mi otuchy

PS. Kot to 'spadek' po jego córce Ja chyba ogólnie wolę psy ale pokochałam tego zwierzaka

Roxann, to ja w takim razie życzę powodzenia! Jakkolwiek to nie brzmi.
Od siebie mogę Tobie powiedzieć, że tak się bałam i miotałam z początku a teraz nie wyobrażam sobie że mogło być inaczej. Nie wiedziałam, że można czuć tak niesamowite i potężne rzeczy.

Kot jest już bardzo sędziwy i ma "swoje zdanie i obyczaje". Początkowo myślałam, że został z A. bo córka go nie chciała przeprowadzając do chłopaka (teraz już męża). Wręcz przeciwnie A. go nie chciał oddać, a ona ma swoje nowe 2
Ja wcześniej bardziej lubiłam chyba psy ale ... kot jest znacznie łatwiejszy w obyciu (chociażby nie trzeba z nim wychodzić kilka razy dziennie i spokojnie można zostawić nawet na 2 dni) ale wkurza mnie czasem sierść Jednak to do ogarnięcia Z kuwetą nie ma żadnego problemu a wnosi wiele do codziennego życia

Ja nie chcę w ten sposób myśleć, w sensie że jestem szczęściarą. Dużo przeszłam, A. też. Po prostu uważam, że poznanie A, to jakaś "nagroda" za to wszystko .
A. też mi ostatnio powiedział, że jestem tym co najlepsze go w życiu spotkało, jakby jakiś "dar od Boga". No wiadomo, że nie mogliśmy wziąć ślubu kościelnego ale ... poznaliśmy się niedługo po śmierci jego matki i On uważa, że to "jej sprawka" . Także nawet bez tej otoczki kościelnej, A. myśli, że "siły wyższe" zadziałały i czuwają nad nami

R_ita, ja Ci przede wszystkim gratuluję zostania mamą i życzę zdrowia i szczęścia dla całej 3-ki

No niezła. Jednak cieszę się, że w odpowiednim czasie znalazłam tu na forum i spotkałam mądrych, doświadczonych ludzi. Ja naprawdę robiłam dużo głupot i działałam po omacku. Tzn nie chodzi o uzależnienia bo z nimi nigdy nie było mi po drodze ale choćby zwykłą naiwność. Jak ktoś dla mnie miły, to na pewno chce mi dobrze itd.
Mnie też paslawku Twoje posty kształciły i kształcą - poszerzają świadomość
Dzięki! :*

Edit: nie ten wątek ale... jak czytam niektóre wątki młodych kobiet to im wręcz współczuję. Ja jak poznałam Z. (tego prezia) to miałam 30l. Niby dużo, niby mało ale... też myślałam, że jak coś mówi to tak jest i nie spotykałby się mną gdyby był w związku. W ogóle kto się spotyka z innym jak jest w związku? Tak jak mówię naiwne myślenie...  Ale to był taki wiek/okres życia, że dotąd wszyscy wolni albo nie w związkach. Po 30-stce (choć wiadomo to umowna granica) wszystko zmienia.

Hej, cieszę się, że u Ciebie tak fajnie się poukładało. Druga ciąża 40 lat. Brałam kwas foliowy w czasie starań. Lekarz napędził mi stracha w czasie badań prenatanlych, a syn to okaz zdrowia. W badaniach Pappa coś tam wyszło nie tak, już dokładnie nie pamiętam. Są teraz na pewno dostępne badania DNA w niższej cenie niż te 4 lata temu (wtedy wybuliłam 2 tysiące za to) i oczywiście okazało sie, że wszystko jest ok.

Dlaczego uważasz, że prezerwatywa to żadne zabezpieczenie? Jeśli się odpowiednio stosuje i nie pęknie w trakcie, co najczęściej też jest spowodowane złym użyciem, to się w ciążę nie zajdzie Roxann, więc jeśli planujecie dzidziusia to radzę gumki nie zakładać

Nie uważam, że prezerwatywa to żadne zabezpieczenie, wręcz przeciwnie ale napisałam, że ja nie zabezpieczam, a mój mąż (na moją prośbę) używa ich tylko wtedy kiedy mam dni płodne (według kalendarzyka). A wiadomo jak to z kalendarzykiem bywa. Ogólnie chcemy mieć dziecko ale przychodzą "te dni" to się zaczynam bać czy raczej stresować (choć to też nieodpowiednie słowo) i proszę go by założył.
Może po prostu potrzebowałam czasu na kolejną świadomą decyzję...

Cześć! Dawno mnie tutaj nie było, wchodzę a tu proszę wątek jak najbardziej aktualny dla mnie.
Sama mam 44 lata, mojego męża późno poznałam i od razu po ślubie z pewną obawą zaczęliśmy starania. Na początku bez wiary, że może się udać, na luzie a potem z pomocą lekarską, badania itd.. Nic poważniejszego nie wykryto u mnie więc chęć bycia matką we mnie bardzo wzrosła. Każdy cykl to nowa nadzieja. W tej chwili już powoli godzę się z tym, że się nie uda. Dajemy sobie czas do 45.
Miło poczytać historie kobiet którym się udało Smutne było dla mnie zawsze to, że nie miałam żadnej przyjaciółki, bliskiej osoby z którą mogłabym się podzielić swoimi rozterkami na temat późnego macierzyństwa. Czasami mam takie gorzkie myśli, że mój mąż powinien związać się z młodszą kobietą która mogłaby dać mu dziecko. Jesteśmy szczęśliwi razem, długo na niego czekałam i smuci mnie, że przyjdzie moment gdy będzie już wiadomo, że to koniec starań..
Super, że są kobiety którym się udało Trzymam kciuki żeby było nas jak najwięcej

Gratulacje ciotka

Jeżeli przebadaliscie się obydwoje i lekarz nie widzi nic co mogłoby przeszkodzić w zajściu w ciążę to super wieści. Z doswiadczneia za to powiem , że jak się odpuszcza to wtedy się udaje  

A myślicie może o in vitro ? Albo o adopcji ?
Jeżeli obydwoje czujecie , że chcecie być rodzicami to są też jakieś rozwiązania. Mam koleżankę , która adoptowala dziewczynke a zaraz potem zaszla w ciążę. Martwiła się, że nigdy nie będzie mamą a ma dwie piekne córeczki
Powodzenia !