Jak kobiety do tego podchodza? - Netkobiety.pl

Jeżeli facet ma problem, ale się leczy, jest pod opieką lekarza, stosuje się do zaleceń itd, to nie miałabym problemów z akceptacją.

W Twoim przypadku dzwonki alarmowe wyłyby mi przy tym "nieodpowiednim" zażywaniu leków i tutaj byłabym bardzo ostrożna w relacji.

Chodzi o zaburzenia nerwicowe. Antydepresanty sa przy tym pomocne ale trzeba je brac regularnie. Teraz juz biore odpowiednio leki ale kiedys tak nie bylo.

Hmm to dziwne bo z natury to kobiety sa bardziej wyrozumiale. A Ty rossanka jestes w zwiazku? Jak sobie radzisz z nerwica? Troche mnie zasmucilas ale coz taka pewnie jest prawda, ludzie sie boja takich spraw i kazda mloda dziewczyna zamiast szukac zchorowanego awanturnika woli ksiecia na koniu a takich jest duzo w dzisiejszych czasach...

Wiesz, zalozylem temat poniewaz mialem duzo okazji do zwiazku ale niestety takie informaje sie rozchodza potem kazda dziewczyna ktora mi sie podoba i ktorej ja sie czasami podobam zrywa kontakt i jest ciezko to przezyc.

Myślę, że to zależy od człowieka, a tu różnie piszą.
Co do związków, to myślę, że kluczem jest dobranie się, co nie oznacza, że ktoś szuka księcia na białym koniu.... chociaż czemu by nie
Nie, nie jestem w związku, nigdy nie miałam męża, ani dzieci. Zawsze się bałam, że przez nerwice zostanę odrzucona.
Ale parę znajomości sama też odrzuciłam, bo nic do nich nie czułam, a związek to coś  więcej ni to, że ktoś jest miły. Trzeba potem wytrzymać na codzień z ta osoba.
Co do leków, to pisałeś o jakiś problemach, co było z nimi nie tak? Przedawkowałeś czy po prostu zażywałeś je nieregularnie, przez co nie działały wlasciwie?

Tak byłam.
Co do leków, to właśnie trzeba je brać jak zalecił lekarz( jeśli zdecydujesz się je brax)  . Nie można samemu robić przerw, czy zwiększać lub zmniejszać dawek.

Po lekach masz nadal lęk?

a psychoterapia?
Przy wiekszosci zaburzen typu nerwice/depresje, leki powinny byc wspomagaczem do terapii, bo to terapia najwiecej robi.

Tak tylko najpierw trzeba dopasowac leki bo inaczej terapeuta nie przyjmie...

Tak Ci powiedzial psychiatra?
Bo to na spokojnie moze isc jednoczesnie. Popros o skierowanie do terapeuty i idz na wizyte.

U facetow leczenie depresji wyglada troche inaczej. Czesto jest tak ze trzeba uregulowac najpierw sie lekami, uregulowac hormony i dopiero sie rusza z terapia.

Dokladnie tak. Zreszta ja mam nerwice a nie depresje ale w sumie to podobnymi lekami sie leczy tylko przy nerwicy wyzsze dawkowanie.

To dziwne. Mi póki ją brałam, lęki przeszły jak ręką odjąl. Tylko nie podobały mi się emocje, byłam ich niejako pozbawiona. Po oregabalinie natomiast w przeciwieństwie do innych leków, libido spadło mi do zera, co było też dziwne. Na szczęście byłam wtedy sama.
A seronil? Coś na wenlafsektynie ( zapomniałam nazwy).

Tak się leczy. Tylko to naprawdę nie leczy bo po odstawieniu objawy wracają. Dlatego proponuję się terapię, ale moim zdaniem dobra jest taka nie za długa ( aby nie chodzić na sesję najbliższe 5 lat) I taka skupiająca się na początku na dzieciństwie, aby poznać, skąd Ci się to wzięło, a potem trzeba przejść do obecnych problemów.  Niestety często jest tak, że w terapii grzebie się za długo w dzieciństwie, rok, dwa, a skutek nie przychodzi, ciagke maluję się tylko, co się stało,jak się czułeś w wieku 3 lat, 5 lat 7 miu, a,że niemal każdy ma coś w przeszłości, to wyciągać można bez końca, tylko w pewnym momencie niewiele już to daje.nie bardzo to pomaga. Lepiej więc moim zdaniem,jak już poznasz co i jak przejść do spraw bierzacych typu jak sobie radzić w danych sytuacjach, że stresem itd.

Tak, byłam po niej pełna energii, podobało mi się to. Lęki praktycznie zniknely
Ale teraz podobno się od tego odchodzi na rzecz innych leków działających inaczej na ukl nerwowy. Ale jak mówię, to jest dobre na jakiś czas. U mnie jak przestaję brać, objawy wracają. Ale ja mam bardzo wrażliwa i reaktywną psychikę.

Tak tak, ale ja bym kontrolnie zapytala innego terapeuty. Leki sa po to, zeby ustabilizowac czlowieka na czas terapii, ale skoro czlowiek terapii chce, to nie ma co czekac miesiacami na ustawienie lekow, mozna niektore problemy poruszac. No chyba, ze to faktycznie kwestia tylko tego, ze u facetow jest inaczej, bo ja najpierw zaczynalam terapie, a dopiero w trakcie byla rozmowa o lekach. Nigdy nie uslyszalam, ze musze miec leki najpierw.

Mnie nie chciał psychiatra i psycholog dopuścić do terapii, zanim nie ustabilizowalam się na lekach. Chciałam wcześniej, ale podobno myślenie podczas dużego nasilenia nerwiciwaego jest tak zniekształcone, że terapia byłaby jak grochem o ścianę.

To zalezy od nasilenia choroby, czasami objawy sa tak nasilone ze trzeba ustalic leki i to duze dawki czesto zeby moc isc na terapie a czasami wystarczy sama terapia... Kwestia ustawienia lekow nie jest taka prosta bo to trwa czasami latami jesli sie ma wrazliwy organizm(mam na mysli skutki uboczne).

Rossanko, w jaki sposób Twoje myślenie było pokrętne? Co wtedy się z Tobą działo?

Ogólnie problemem nie jest samo zaburzenie psychiczne. Trzeba sobie samemu odpowiedzieć na pytanie, czy na danym etapie w ogóle jesteśmy w stanie stworzyć z kimś coś trwałego. Pewne myśli i zachowania są silniejsze od naszych starań i chęci. Samo posiadanie zaburzenia nie jest wykluczające ze związku, ale już jego skutki mogą być. Na pewno trzeba partnerowi czy partnerce o tym powiedzieć, bo druga osoba ma prawo podjąć świadomą decyzję na podstawie tej informacji. Nie bez powodu zatajenie tego prowadzić może do unieważnienia małżeństwa.

Syl - moje pokrętne myślenie, jak mam nasilenie nerwicy jestxtakue, że np: ludzie się odwrócą ode mnie albo się będą śmiali, jak się dowiedzą, że nam nerwice. Facet mnie z tego powodu zostawi a teściowa izna za wariatkę ( chociaż nie mam teściowej. Faceta z reszta tez). Że jakbym umarła dla mojej rodziny byłoby lepiej pod względem finansowym. Że muszę być posłuszna i grzeczna bo jak tylko wyrażę swoje zdanie, czy sprzeciwie się rodzininie, koleżankom, znajomym, to spotka mnie jskas kara i są to najczęściej zaburzenia somatyczne. Ze nie mogę się nawet kłócić w urzędzie, czy obrobić się przed agresją słowną przed obcymi ludźmi ( np w sklepie) bo jak zareaguje i wyrażę swoje zdanie, spotka mnie kara ( czyli nerwica).Ostatni hit-ze na miłość będę musiała sobie zasłużyć, że będę musiała spełniać wymogi męża, aby on zechciał że mną być, nie będę mogła się z nim kłócić, bo mnie zostawi.
Potem, za jakiś czas mi przechodzi. Widzę wtedy, jak niedorzeczne i błędne było to myślenie. Co dziwne nie widzę tego, jak jestem w fazie nerwicy. Jakby człowiek chwilowo nie myślał wtedy racjonalnie i logicznie.

Tak, ale nie na pierwszym spotkaniu, czy zaraz zapoznaniu . Za jakiś czas. Ale też nie po pół roku dopiero.
Jakbyś mnie slyszal- wiesz co, myślę, że w nerwicy, tam musi być coś nue tak z orzekaznictwem w mózgu, stąd te podobne odczucia  których zdrowi nie mają.

Od dzieciństwa. 44.

Zdecydowanie trzeba poinformować. Na reakcje i wybory innych ludzi nie mamy wpływu, ale trzeba przyglądać się swoim schematom myślowym i własnemu zachowaniu.

Mężczyzna też człowiek, może chorować jak każdy inny człowiek, w tym "na głowę". Wydaje mi się, że problem postaw wobec chorych psychicznie, społeczne wyobrażenie ich a dodatkowo upraszczanie tego przez przekaz medialny i utrwalanie stereotypów dot. placówek psychiatrycznych i samych chorób psychicznych uderza podobnie w mężczyzn i kobiety, przynajmniej bazując na obserwacji własnego otoczenia. Aczkolwiek rozumiem, że stygmatyzacja może bardziej dotykać mężczyzn z racji nakładanych na nich presji i oczekiwań związanych z płcią, czy strachu przed agresją z racji przewagi fizycznej (bo z takimi argumentami się spotykałam) ale po prostu patrząc na człowieka chcę widzieć człowieka, a nie kobietę/mężczyznę, więc podchodzę do nich tak samo jak do chorych kobiet.

Mogę się podzielić swoim doświadczeniem. Najpierw położę nacisk na to co napisałeś na końcu- problem z akceptacją wynikający z dowiadywania się/pół informacji od osób postronnych, dorzuciłabym brak wiedzy w pewnych obszarach. Mężczyzna z którym się spotykałam oznajmiając mi, że chce ze mną być poinformował mnie uczciwie, że w przeszłości brał narkotyki, leczył się w ośrodku, miał problemy z alkoholem, bierze antydepresanty i bywa trudny, ale jest w terapii. Napomknął tylko o trudnym dzieciństwie. Pominę cały aspekt, że nie byłam nastawiona na związek i miałam własne problemy i własne deficyty, to właśnie w pewnym stopniu kierowały mną mnogie i nie pochlebne opinie na temat jego osoby tzn. prowadzenia się damsko-męskiego, imprezowego stylu życia ale też niektóre stereotypy itd. A wiadomo, smród potrafi się ciągnąć za człowiekiem latami i mimo, że aktualna sytuacja od 2-3 lat była inna z nadaną łatką ciężko wygrać. Zostawiłam go, nie byłam gotowa na związek i to taki związek. Nie oceniam już tego w kategoriach brzydkiego postępowania, jako człowiek miałam prawo wyboru, czy chcę to dźwigać czy nie, prawda? Na tamten moment czułam właśnie tak. Dopiero potem, wiele tygodni później przy okazji innych przyczyn i bezwzględnie szczerych rozmów nt. bardzo traumatycznego dzieciństwa, nie łatwiej drogi życiowej, PTSD, innych deficytów, relacji z kobietami, wiedzy o ogromie pracy którą już włożył w siebie samego, ogromnej woli by dalej nad sobą pracować, podjęcia leczenia w ośrodku po powrocie do picia, bycia dalej w terapii i ogromnej samoświadomości uznałam, że chcę dać szansę nie tylko jemu ale też sobie. W momencie kiedy zaczęliśmy działać na zasadzie człowiek-człowiek z pełną otwartością na wszystko co nas kształtowało i zrozumieniem dla niektórych rzeczy byłam na to gotowa.

Witaj, sama wiele lat temu leczyłam się na depresję i udało mi się z tego wyjść. W tej chwili jestem kilka lat po ślubie z naprawdę świetnym facetem ale jego rodzina nie jest już taka super, doprowadziło mnie to do nerwicy, załamania nerwowego i wylądowałam na lekach i u starej terapeutki. Nie mieszkam w Polsce tu gdzie mieszkam kiedy powiesz że masz depresję ludzie ci współczują I chcą ci pomoc. Ja mam np wsparcie mojego szefa, który rozumie moja sytuację i stara się być pomocny. Tak więc bardzo ci współczuję i mam nadzieję, że znajdziesz kobietę która to wszystko ogarnie. Chodzisz na terapię? Pracujesz nad sobą? Bo np ja znam parę osób, facetów którzy mają depresję i są chamscy, wyzywają się na innych,zgrywają pokrzywdzonych i specjalnie izolują się, żeby zwracać na siebie uwagę. Mojego kumpla z pracy przerabiam od lat aż w końcu zerwałam z nim kontakt bo był nie do życia. Żadna laska nie jest w stanie z nim wytrzymać. Z drugim kumplem jest to samo. Napisz jak się w ogóle czujesz?  Jaki jesteś na codzien, bo jeżeli taki jak moi kumple to uwierz mi żadna panna nie wytrzyma z tobą. Chodzi o to, żeby ktoś z tobą dał radę bo z izolującym się malkontentem nikt nie wytrzyma. I czy na serio masz taką potrzebę żeby mówić wszystkim że jesteś chory na głowę? Depresja to nie jest choroba na głowę, to jest życie które dowala osobnikom wrażliwym z otwartym, dobrym sercem. Nie pisz tak o sobie. Pozdrawiam

W serialu "One day at a time" mega fajnie podchodzą do tematu związek a depresja i antydepresanty. Zależy na kogo trafisz. Są ludzie, dla których to będzie problem, bo mają przekonania o depresji, że to słabość, wymysł, weź się w garść. A są ludzie, którzy rozumieją, że jest to coś, co można wyleczyć, jest niezależne od postawy czy wartości.

Nie wiem dlaczego cześć postu nie została wysłana.
Napisałam, że życzę Ci, Pawl, wszystkiego najlepszego i znalezienia drugiej połówki.

Moja kokezanka byla w związku z gościem który się leczył na dwubiegunówkę. Z tego co mi mówiła była z nim kilka lat, na początku znajomości powiedział jej o swojej chorobie. I jak ona to ujęła '' nie chciała to karać rozstaniem za bycie szczerym''. Związek się rozpadł z powodu choroby, bo on zaczął każde swoje złe zachowanie tłumaczyć chorobą i nie pracował nad sobą.
Moje podejście jest inne i nie zdecydowałabym się na związek z osobą chorą psychicznie jeśli widziałbym negatywne zachowanie np. napady agresji czy czy ciągłe okłamywanie. Pochodzę z przemocowego domu i unikam komplikacji jak ognia.