Skąd wiedzieć czy dany psychoterapeuta jest dobry? - Netkobiety.pl

pytanie, co takiego ten terapeuta zrobil, ze az tak zareagowalas. Bo terapia to nie jest bulka z maslem, tylko praca wlasna pacjenta, ktora trzeba wykonac. Terapia to siegniecie i grzebanie w miejscach, ktore bola po to, zeby w koncu sie zagoily. Terapeute zawsze mozesz zmienic, bo tutaj tez jest wazne, zeby po prostu zagral kontakt miedzyludzki z dana osoba. Ale nie przewidzisz tego sprawdzajac opinie w internecie.

Hej, dziękuję za odpowiedź. Wiesz ja po prostu byłam przerażona własną reakcja, głównie dlatego że nie przywykłam wogóle do mówienia o swoich problemach komuś. A tutaj w pewnym sensie po raz pierwszy poczuła że ktoś odemnie tego wymaga. Niby wiedziałam na co się porywam a jednak.
Hmm.. Chyba nie chodzi mi o opinie tylko... Czyjeś doświadczenie... Może właśnie fakt ze czytałam niepotrzebnie o sytuacja w których ludzie zrezygnowali z psychoterapią po 1 razie, albo błądzili po kilkunastu terapeutach dopóki nie znaleźli tego "odpowiedniego" namieszał mi w glowie. Choć dziś widzę że moze o to wlasnie chodzi... Że taka gwałtowna reakcja jest ok. Czułam się przez pania psychoterapeutę niezrozumina, ale może to znowu coś we mnie to powoduje... No nic poki co dam sobie szansę. I dzięki jeszcze raz za odpowiedź.

Co do leków. No właśnie nie... Leki brałam kiedyś, jakoś 7 lat temu przez około pół roku i może nie działy cudów ale też nie szkodziły. Natomiast rok temu spróbowałam dokładnie tego samego leku a efekty były okropne po jednej tabletce. Nie chce za bardzo tutaj tego opisywać bo nie sztuka zrazić do nich też innych. Czasami nie ma innego wyboru, a ludzie na tym forum i tak często o to pytają bo się boją. Ja po prostu zdecydowałam się na podjęcie walki bez tego...bo panicznie się boję.. Jak zaczynam o tym opowiadac albo nawet myslec to rycze i trzesa mi sie ręce... W pewnym sensie mam traume po tym zdarzeniu chyba tak to mozna nazwać. I paradoksalnie jest to dla mnie motywacją do tego by jednak zaufać psychoterapeucie a nie lekom... Na razie jest kiepsko.

No i tak dociera do mnie że psychoterapia to nie jest coś "miłego" i trwa latami. Tylko po wczorajszym dniu bałam się że zrobię sobie krzywdę w czasie powrotu do domu...i że nie będę w stanie nad tym zapanować. Nie czułam się tak od lat. Myślałam że udało mi się juz przejąć zupełnie kontrolę nad takim myśleniem. Troche tak jakby sie było dwoma osobami na raz... Wieczna walka.

Dziekujeza odpowiedź.

Terapia to nie jest coś miłego ale w moim odczuciu ma w jakiś sposób pomagać. Ale też nie ma się do razu ulgi po pierwszym spotkaniu - to jest praca.

Nie wiem czy terapeuta czegoś wymaga - czy może raczej Ty sama od siebie pracy, bo zdecydowałaś się na terapię.

Ja miałam dwa różne doświadczenia. Z jednym panem od początku wiedziałam, że to jest to, mimo trudności i poczucia rozwalenia po sesji, czułam, że to konstruktywne, wspierające, że mogę mu ufać i polegać na nim. Z drugim panem po pierwszym spotkaniu miałam wątpliwości, bo miałam poczucie że mnie nie słucha, a po drugiej się w tym utwierdziłam, że nie uzyskuję tego, co chciałabym, dla mnie to nie był dobry terapeuta.

Czytając to co piszesz to ja po drugim spotkaniu z tym panem miałam podobnie. Nie czułam się tak źle od lat, byłam totalnie rozwalona, rozchwiana, marzyłam o tabletce, która mnie  uspokoi, zabierze złe myśli itd. I dlatego zrezygnowałam, bo moim zdaniem terapeuta też powininen wyczuć jakie efekty przyniesie spotkanie, dostosować tempo, tematy itd.

Chociaż też na pierwszym spotkaniu niewiele wiadomo o człowieku więc wysokie oczekiwania mogą zwieść. Dlatego ja uznałam, że spróbuję jeszcze raz.

Ok. Ale tu też odpowiem.

"chce być normalna" jak dobrze znam to zdanie... ile lat ma córka? Wszystkie tego typu problemy biorą się z porównywania się do innych... wiem o tym doskonale a sama i tak się na tym łapię. Jak patrzę na lata szkoły średniej to był najgorszy czas. I wtedy szczerze powiem bez leków bym się nie obyła... Nie miałam w swojej głowie sposobów i umiejętności pracy nad sobą, nikt młodych ludzi nie uczy jak zrozumieć siebie a szkoda... Nie dostajemy instrukcji samoobsługi siebie. A jak do tego dochodzą "patologie" rodzinne, w tym te nieuświadomione to robi się jeszcze ciekawiej. Też jestem wrażliwcem, chłonne emocje ludzi jak gąbka i musiałam się nauczyć to oddzielać te cudze od własnych.

Trochę nie fajnie z tą psychoterapeutą wyszło... Pewnie córka już się jakoś oswoiła z tą jedną... Ja to widzę trochę jak loterię... W tej chwili... Czy uda się z kimś nawiązać kontakt czy nie... swojej dam szanse. Zdezylam się ze ścianą własnych słów... I to chyba mnie "rozwaliło".

Pani którą wybrałam opinie ma dobre i pracuje z ludźmi już wiele lat... To dość dobre kryterium oceny, tak myślę...

Co do leków... Może nie należy tego traktować jak wyroku tylko próby czy to zadziała. Mocna reakcja jeśli ma się pojawić to na początku potem organizm się przyzwyczaja albo wręcz uodparnia na lek i trzeba zmieniać (znam taka osobę która w ciągu 2 lat zmieniala leki już okolo 10 razy).

Może warto spróbować pomóc w ten sposób powiedźmy przez pół roku? Tylko według mnie trzeba pamiętać o jednym leki nie usuwają problemu w głowie. Jestesmy czymś więcej niż biologiczna kupą mięsa(chce tak w to wierzyć) i dodanie sobie pewnych substancji owszem pomaga funkcjonować ale problem nie znika. Mój nie znikł po lekach. W czasie lat szkolnych i studiów pomagałam sobie lekami by przetrwać trudny czas w praktyce, i to miało sens. Teraz skoleji,  psychoterapia to jest moja własna osobista decyzja, zamierzam poskromic te demony które są we mnie i ktore są powodem a nie skutkiem moich stanów. Mam na to przestrzeń pewną stabilność  w życiu przynajmniej obecnie i daje mi to taką możliwość... Mimo umiarkowanej depresji pracuje i "jakoś" żyje.

Dodam jeszcze żeby ktoś mnie tu nie atakował. Tak wiem, są choroby i sytuacje w których problem tkwi w organizmie a nie głowie (jak chora tarczyca). A biologia organizmu jest tak zaburzona że leki są jedynym lekarstwem np. uszkodzenie w mózgu po przebytej chorobie np. szkarlatynie itd. I sa też takie sytuacje że traci się zupelnie kontrole nad swoim życieciem, z rzeczywistością. U mnie aż tak źle nie jest i mimo pustki i smutku jaki mam w sobie chce zawalczyć... I poskładać się do kupy. Ale nie wykluczam też tego że na jakimś etapie dodam do tego leki. Na razie nie chce, boje się...

Pierwszy raz lek brałam przez okolo rok szkoła średnia. Drugi raz nieco dłużej niz rok gdy rzuciłam studia. Potem się trochę pozbierałam i przerwałam branie tabletek. Mam obecnie 29 lat.

Rok temu chciałam wrocic do leku. I tak jestem pewna że to po tej tabletce, pierwsze reakcję zaczęły się już jakoś po niecałej godzinie... Zaczęłam odczuwać ból mięśni który z każdą kolejną godziną narastał... Ok to nic strasznego ale gdy położyłam się spać doszły do tego inne objawy płytki oddech, kołatanie serca, okropne piski w uszach i takie jakby trzaski... A potem paniczny paraliżujący strach który nie pozwolił mi sie ruszać. Dosłownie mnie sparaliżowało... Nie mogłam nawet zawołać żeby ktoś przyszedł i pomógł... I tak przez okolo 8 godzin az do rana. Kiedy to minęło... Ja byłam wdzięczna że wogole żyje, bałam się ze umrę. Wogole te wszystkie reakcję były reakcjami jakie wywołuje stres tylki raz 100... Psychiatra nie umiał mi tego wyjasnic... Może ma to związek z chorobą neurologiczna na jaką choruje.. Nie wiem, po tej akcji powiedziałam sobie "pierdole wasze leki". Nie oceniaj mnie proszę...
Na chwilę obecną nie jestem w stanie pokonać lęku przed wzięciem tabletki... Ale z psychoterapi na pewno nie zrezygnuje...  Widzę w tym jedyną szanse na zmiane. Jeśli chodzi o to że nerwy wykańczają organizm. Doskonale zdaje sobie z tego sprawę ale szukam alternatyw, swoją drogą wycofałam sie z życia spolecznego co jest dla mnie najciezszym problemem w tej chwili... Ale wlasnie z tym między innymi chce powalczyć...

Dzięki za komentarz, konfrontacja z czyjaś opinią mi trochę pomogła zrozumieć co chce dalej robić...
Nie żałuję napisania tego posta choć był jakąś forma desperacji i paniki. Trochę sie pozbierałam. Pisanie pomaga uporządkować myśli...

Hej, dziękuję Ci za twoją odpowiedź. Z psychoterapi nie zrezygnowałam. Jestem umówiona na kolejną wizytę... A drugie spotkanie było łatwiejsze. Co do leków na razie nie, ale nie przekreślam ich. Po prostu na chwilę obecną uważam że mam siłę zawalczyć. Moimi endorfinami są codzienne spacery i praca na działce. To odrobinę jednak pomaga. Usuwa tą totalna pustke... Nie wiem jak będzie zimą. Poza tym dwa razy już brałam leki i nie rozwiązały one moich problemów. Ciągle wracają, leki tylko łatają nieco te dziury a ja chcę się od nich uwolnić. Mam nadzieję że to wogóle możliwe... Długa droga widzę przed nami, życzę Ci powodzenia w tym dobraniu leków a potem psychoterapi. I rozpocznij psychoterapię jak najszybciej sie da

Co do NFZ racja ale obecnie nie znalazłam dobrego specjalisty blisko. Plus zależało mi na czasie. I jakoś tak wyszło że traktuje to jako inwestycje w siebie... Jedyną zresztą. Może podwyższy to motywację do pracy za każdym razem gdy oddaje te 120 zł. Zabawnie przykre ale cóż...

Trzymaj się! Musiało ci być ciężko przez te lata. Dobrze że istnieją takie fora, człowiek czuje się mniej "świrem" gdy może sie podzielić... Najgorszym w chorobie jest chyba brak zrozumienia... Pozdrawiam.