Mój ukochany mężczyzna ma covida. - Netkobiety.pl

Tam, gdzie wszystkich, którzy nie mieszkali/mieszkają pod jednym dachem z bliskimi, którzy są chorzy. Tam, czyli w swoim domu. Kolejne pytanie o miejsce w związku, to efekt szalejącej bez umiaru wyobraźni. Chorej wyobraźni. Twojej.

Chcesz mu pomóc?
Póki nie wyzdrowieje, trzymaj się od niego z daleka (dosłownie), wystarczy, że martwi się o siebie, nie dokładaj mu martwienia się o Ciebie.

Trzymam kciuki.

Dlaczego masz do niego nie zadzwonić?
Dlaczego masz z nim nie pogadać?
Dlaczego nie zapytasz go o to, czego mu w tej sytuacji od Ciebie potrzeba?
Dlaczego uważasz, że musisz czekać na jego telefon/sms?

Odpowiedzi, jak to u mnie często bywa, są istotne dla Ciebie.

***
I jeszcze jedno.
Dlaczego pozytywny wynik testu tak zmienił Twoje nastawienie do niego i waszej relacji?

A  gdybyś tak, zaryzykuję pytanie, traktowała go jak dotąd? Jak dotąd, czyli normalnie (z zachowaniem dystansu fizycznego) nie traktując go jak śmierdzące jajo?

Zamiast wyobrażać sobie, domniemywać, zapytaj go. Jeśli nie będzie chciał gadać, o co czytając jego pytanie o brak telefonów od Ciebie  trudno przypuszczać, to pewnie powie o tym.

Liznęłaś trochę psychologii i mimo to serwujesz mu teksty o tym, co musi myśleć? Litości!

***
Dopisałaś.
Nie dziwię się jego irytacji. Będąc na jego miejscu wściekłabym się.

Boże święty, ależ ja spokojnie i czule wypytuję o każdy szczegół Jego samopoczucia. On mi mówi jednym słowem, że ma coraz więcej dolegliwości. Rozumiem, przyjmuję do wiadomości. Bierze antybiotyk na gardło. Szanuję więc potrzebę o jakiej wczoraj napisał - odpoczynku, snu, samotności.

Co mam zrobić? Prócz wysłuchani. I pytania o samopoczucie. I zapewnień, że jest kochany.

Ok, mogę być najgorszą na świecie. Możecie obrzucić mnie najgorszymi epitetami.
Tylko powiedzcie proszę co ja mam zrobić?

Nie wiszę na Nim - On najczęściej inicjuje kontakt. A kiedy za długo mnie nie ma, jest niespokojny.

Wielokropku, no właśnie ja jestem w naszej relacji tą osobą , która do sprawy covida podchodzi bez zbędnych emocji. Uważam, że nie wolno dać się opętać tym covidowym czarnowidztwem. I jeśli nie dzieje się nic szczególnego, trzeba żyć normalnie zachowując środki ostrożności. I tak też podchodzę do sprawy teraz. Jestem dobrej myśli bo po co być złej.
A mój A., nawet kiedy był zdrowy, czasem panicznie bał się tego wirusa. Tak jak gdyby szukał go bez przerwy w sobie. Czasem mówił, że czuje coś i że to na pewno jest już covid. Wiem, że boi się.
Normalnie bylibyśmy teraz razem, nie możemy być, mówi się trudno. Ja bym chciała zobaczyć się chociaż na kamerce - wczoraj zainicjowałam taki kontakt i potem przyszła wiadomość, że woli być sam.
Lubię żartować, On też.  Próbowałam w taki sposób rozgonić te Jego czarne myśli. Ale nie reaguje, nic Go nie interesuje. Nie podtrzymuje też rozmowy na żaden do tej pory wspólny nasz temat.

Jakoś nie dziwię się jego lękowi. Temu, że jest teraz skoncentrowany na sobie, też nie. Rozganianie czarnych myśli, zwykle traktowane jest jako brak zrozumienia, lekceważenie, uciekanie od problemu, co - pewnie wiesz - kończy rozmowę.

Będąc na Twym miejscu i mając tyle wątpliwości zapytałabym o to, czego teraz potrzebuje od Ciebie, skoro kontaktu, to o czym chce rozmawiać, bo póki co, wedle Twej obserwacji, nic go nie interesuje.

Czego, będąc na jego miejscu, potrzebowałabyś? Pocieszania? Odganiania czarnych myśli? Twierdzenia, że musisz myśleć pozytywnie?

***
Gdy bywam w złej, z różnych przyczyn, formie psychicznej, potrzebuję odgadania się, powiedzenia tego wszystkiego, co lęgnie się w mym "chorym" rozumie. Chcę, by bliska mi osoba uważnie wysłuchała tego, bez użalania się, bez pocieszania, bez pouczania/nakazywania, bez zaprzeczania. By, co napisała Lady Loka, mi towarzyszyła. I by ze swoimi obawami radziła sobie beze mnie.
Czasem też potrzebuję pobyć sama, bez gadania/widzenia się, ale wówczas "dobrze mi robi" krótka wiadomość, że bliska osoba o mnie myśli, trzyma kciuki, it.p.

Ufff!

Proszę, tutaj, na forum, nie udawaj. Jeśli odchodzisz od zmysłów, to nie pisz, że jesteś spokojna i używasz rozumu zgodnie z jego przeznaczeniem. Czytanie między wierszami nie jest czasem łatwe.

Masz rację. Tylko widzisz, mnie już też zabrakło słów wsparcia i zrozumienia
Na pewno popełniłam błąd mówiąc nie to co powinnam.
Jak to trudno wspierać drugiego człowieka w takiej chorobie, wystraszonego, zagubionego.
Sama się zgubiłam w tym doświadczeniu.
Powiedział mi na koniec, że nie pojmuje jak ja mogę być wciąż tak silna, nieugięta, twarda? Skąd mam tą siłę?
Kochani, On nie wie ile mnie to kosztuje. A wiecie Wy

Dowie się, niech tylko minie ten zły czas...

Coś w tym musi być widocznie.
A ja już brałam na siebie całkowitą winę, że nie umiem zachować się w tej sytuacji.
Za mało mówi się o tym aspekcie choroby Nie wiadomo co począć

Cztery wcielenia?
Co prawdą, co fałszem? Co opinią, co zmyśleniem?
(Jak zwykle, pytania retoryczne.)

Żegnam.

My nieznamy twojego partnera z tego powodu możemy ci źle doradzać opisz go dokładniej tak żebyśmy zrozumiały w czym problem

Hej, hej, teraz widzę że coś tu nie gra.
Raz kiedyś miałam drugie konto(założone tylko aby doradzić się w jednym przypadku) ale ta sprawa jest wyjaśniona mam nadzieję.
Nie podszywałam się jednak nigdy pod inną osobę.
W sumie nie do końca rozumiem co tu się stało?
Mam nadzieję to się wyjaśni...

Spotykasz się regularnie z kimś, o kim wiesz, że dostał covidu.
Kaszlesz i kichasz... no ale przecież nie masz większych objawów... i wozisz mu, na kwarantannę, potrawy świąteczne? Sama będąc zacovidowaną. Serio?
Przecież on, jak go zdiagnozowali, to powinien podać ciebie jako osobę z która miał regularny kontakt i powinnaś też dostać kwarantannę. Profilaktycznie.

Może dostałaś i się nie stosujesz?