Mama i zazdrość - Netkobiety.pl

Nie jesteś w stanie jej zmienić ani zadowolić. Nie przejmuj odpowiedzialności za jej szczęście. Jej jest ok tak jak jest bo jest przyzwyczajona do tego i nie chce podejmować wysiłku związanego ze zmianą.
Wcale nie uważam, że jesteś złą córką, że nie chcesz aby mieszkała z wami. To by się na pewno na Tobie i twoim związku źle odbiło. Uważam, że jeśli często ją odwiedzasz, oferujesz pomoc to bardzo się starasz o waszą relację. Mama ma zbyt duże oczekiwania w stosunku do innych a mało wymaga od siebie.

Dlaczego siebie obwiniasz za ciężki i destrukcyjny charakter swojej mamy ? Już taka jest, to jej osobowość - nikt i nic tego nie zmieni a na pewno nie Ty i nie Ty jesteś tu czegokolwiek winna. Twoja mama jeśli nawet miłaby to, co innym zazdrości, to i tak byłaby niezadowolona i znalazlaby jakikolwiek pretekst do zatruwania sobie życia a przy okazji wszystkim tym, którzy z nią przebywają - czyli przede wszystkim Tobie.
Jedyne wyjście, to za każdym razem zwracać jej uwagę na okropne zachowanie, uświadamiać jej to, ze ciągle jest niezadowolona i do wszystkich zawistna. To oczywiście nic nie da, bo ona nigdy się nie zmieni ale przynajmniej dowie się jak Ty odbierasz jej zachowanie, że Ci się to nie podoba i dlatego nie będziesz z nią mieszkać. Musisz to jej uzmysłowić bo zatruje Ci zycie.

Witaj w klubie.

Moja mama tez taka zawsze była. Doslownie nikt nie był uczciwy, na nic nie zasłużył, ciotka zlapała wujaka na kasę, dobrze wyglądająca kobieta to pinda, a ona jest najbardziej pokrzywdzona na świecie. Przekladalo się to też na moje jakiekolwiek osiągnięcia, które minimalizowała albo insynuowala, że mialam farta albo ktoś nie chcial mi zrobić przykrości. Nawet moi przyjaciele podobno przyjaźnili się ze mną z litości. Porażka. W takim jadzie nie da się zyć.

Ja wyjechalam za granicę 20 lat temu i dzis mam sporadyczny kontakt z nią. Nawet wtedy potrafi mi przylożyć. Mój dom jest glupi, bo historyczny, z partnerem związalam się na kasę, brzydko się starzęję i ogólnie nic w życiu nie osiagnęłam. Szczerze? Mnie już to nie rusza. Ma problem, nie chce go rozwiązywać, to jej sprawa.

Rolą dziecka nie jest zrozumieć dlaczego matka ma problemy. Matka powinna sama szukać pomocy kiedy nie daje sobie rady w zyciu. W przypadku osób doroslych takich matek, mają one bagaż traumy takiego wychowania i absolutnie żadną obligację by być wspomagaczem mamy. To jest dorosla kobieta, która sama może iść do terapeuty.

Oskarżanie dziecka o nierozumienie doroslej matki jest kuriozalne.

Nikt tu już nie jest dzieckiem, chyba nie zauważyłaś, że autorka jest już dorosła. Poza tym nigdzie nie napisałam, że ma być "wspomagaczem mamy", tylko że czasami dobrze choć próbować zrozumieć drugiego człowieka zanim się powiesi na nim wszystkie psy ze wsi. Autorka z matką już nie mieszka więc jeśliby chciałaby zerwać z nią wszelkie kontakty z powodu traum o których wspomniałaś, to pewnie nie byłoby z tym problemu. Napisałam o postawieniu granic, a ty o zerwaniu wszelkich kontaktów, bo ty tak zrobiłaś. Skoro ci z tym dobrze to pewnie wszystko jest w porządku. Nie każdy jednak takie rozwiązanie przyjmie i trudno się dziwić.

Ja przeszłam to na własnej skórze i z doswiadczenia powiem, źe najgorsze co moźe być, to wpaść w myślenie takie jak proponuje SALOMONKA. To prosta droga do wpadania w ciagłe poczucie winy, przyjecia roli ofiary, która musi ponosić odpowiedzialność za trudne źycie i niepowodzenia swojej matki/rodziców, ukrywania radości i swoich sukcesów.
Moim zdaniem taka postawa dziecka do niczego nie prowadzi a wręcz utwierdza matkę w przekonaniu, źe za niepowodzenia winni są inni a dziecko współwinne. Tak nie moźe być, to nie jest pomoc.

Mnie się wydaje, źe trzeba rozróźnić dwie sytuacje. Pierwsza, to kiedy rodzic jest zgorzkniały, zawistny i negatywnie nastawiony do otoczenia no i trudny w codziennych kontaktach - tu mozna rozmawiać, tłumaczyć, zrozumieć powody. Druga sytuacja to taka, kiedy to dzieci, jako osoby najbliźsze i jakby "pod ręką"  stają się obiektem ataków i wyźywania się, przerzucania na nich swoich frustracji , zwyczajnego zadręczania.
W tym drugim przypadku potrzebne są bardziej radykalne kroki. Stawianie granic ( jeśli ktoś potrafi) nic nie daje, bo jak ktoś wyźej napisał, te granice są łamane i to bezkarnie - bo to przecieź matka, którą się jednak kocha.

Nie do końca się zgodzę. Uważam, że rolę ofiary to autorka przejawia teraz, pozostając uzależnioną emocjonalnie od matki dorosłą dziewczynką z ukrytym żalem, która próbuje tę matkę ratować i się nią opiekować m.in. podsuwając rozwiązania, którymi matka nie jest zainteresowana bo o nie nie prosiła i próbując matkę zmieniać, mimo, że owa tej pomocy wcale nie oczekuje, bo ta matka jako dorosła kobieta posiada szereg instrumentów, po które może sięgnąć by coś w sobie zmienić, czego nie robi.

Proponowane zrozumienie, akceptacja osobowości matki i pogodzenie się z tym, jaką osobą jest matka nie jest tożsame z usprawiedliwieniem jej, zdejmowaniem winy z niej, a juz na pewno nie szukaniem winy w sobie. Takie podejście to przysługa autorki dla samej siebie, bo to droga do pozbycia się żalu, poczucia niesprawiedliwości, wzniesienia ponad racjonalne myślenie dot. sprawiedliwości. Ta akceptacja i zrozumienie może być początkiem rozwoju autorki i uwolnienia emocjonalnego od matki.

Uważam podobnie jak Volver, że takie sytuacja za każdym razem należy rozpatrywać indywidualnie, urwanie kontaktów nie równa się uwolnieniu mentalnemu od tej sytuacji. Zostaje jasne wyrażanie komunikatów i nazywanie niezgody na określone zachowania. Zrozumienie samej siebie. A jeśli to nie pomoże to dopiero ograniczenie/urwanie kontaktów.

Od siebie dodam, że z tym co serwują/serwowały nam matki, możemy zrobić co chcemy i dopiero jak autorka stanie nie tylko oko w oko z prawdą o własnej matce ale zdejmie z siebie ciężar prób jej zmiany, to przestanie być jej marionetką i dorosłą dziewczynką. Bo uważam, że teraz nią jest.

Pozwalam sobie na taką radę dla autorki, bo wiem jak pomogła mnie samej. Dzięki temu słysząc niedawno od matki, że zostałam ekskluzywną ku*wą domową nie poczułam nawet ukłucia w sercu a jedynie myśl, że to bardzo przykry człowiek i nie była to myśl nacechowana negatywnie.

Twoja mamusia musi być uroczą osobą Zaiste cukiereczek...

Fakt uwolnienia się od odpowiedzialności za "szczęście" swojej matki był dla mnie momentem mocno wyzwalającym. Dziś już wiem, że wylewanie tych wodospadów żali i pretensji do świata całkowicie zwalnia ją z odpowiedzialności za jakość własnego życia. Widać taką właśnie strategię na przetrwanie wybrała. Niewątpliwie nie miała łatwego życia, choć wybory których dokonywała były jej własnymi wyborami. Nie sądzę jednak, żeby świadomie chciała siebie skrzywdzić...
Obecnie nie prostuje już jej ścieżek. Nie robię pogadanek uświadamiających Jest jaka jest. Przyjęłam to do wiadomości i tyle. Oczywiście wolałabym mieć matkę swoich marzeń, ale z drugiej strony o ileż  moje życie byłoby uboższe...

Oczywiście, że jest to sposób na pozbycie się odpowiedzialności za własne życie, a nawet rozpaczliwa próba usprawiedliwiania przed otoczeniem, że to życie jest, jakie jest, nie z jej winy, a dedukuję sobie, że bardzo średnie, skoro mama jest tak zgorzkniała i sfrustrowana. To coś jak usilne pozbywanie się ciążącego jej balastu błędnie dokonywanych wyborów i stawienia tej świadomości, zapewne spychanej bardzo głęboko, czoła, z równoczesnym przerzucaniem uwagi na innych. Celowo raczej nikt sam siebie nie krzywdzi, bo stawka jest zbyt duża, a jeśli tak się zdarzy, to czasem trudno jest zmierzyć się z prawdą, że jednak najwięcej zależy od nas samych, choćbyśmy nie wiem jak bardzo się przed tym bronili.

Jak czytam takie historie, to mi żal takich ludzi, widzę, że są głęboko nieszczęśliwi, a szczęście jest zawsze gdzieś tam i potem, a nie tu i teraz.
Skąd się bierze takie poczucie niesprawiedliwości i smutek, żal, nieszczęście - nie wiem.
Wiem za to, że "uszczęśliwianie" kogoś na siłę nigdy nie działa. Nie możesz tego zrobić

Więc cokolwiek spróbujesz zrobić dla matki, za matkę,, nie zadziała. Never. To ona jest odpowiedzialna za to, jakie ma życie, jakie przeżywa emocje. Piszesz, że jest Ci trudno, i chcesz ją ratować.

Nie masz takie obowiązku, a zadanie też postawiłaś przed sobą wręcz niewykonalne. Nie pomożesz jej, bo ona wcale nie mówi, że potrzebuje pomocy. Może jej nie chce.

Wydaje mi się, że takie życie w wiecznym nieszczęściu i zawiści daje wiele korzyści. Inaczej ludzie by tego nie robili. Jej to narzekanie, zawiść, deprecjonowanie innych, nawet obrzydliwe traktowanie Ciebie ". taka mądra jesteś, najmądrzejsza w całej wsi! jeszcze za mleko gówniaro nie zapłaciłaś, a mi się tu mądrkujesz, co ja mam robić!" jak kogoś gorszego - sprawia przyjemność. Daje satysfakcje, pozwala poczuć się lepszą. To dla niej wspaniały lek na złe sampoczucie, rodzaj mechanizmu, który pozwala przetrwać, czuć się dobrze.

A Ty chcesz jej to zabrać, mówiąc, żeby coś zmieniła, to będzie miała kasę, urodę, wakacje... Ona ich nie chce - pewnie chce czuć się lepsza. Osiąga to na swój sposób, i nie dziwne, że buntuje się, gdy chcesz jej to odebrać, zabronić, zmienić. W końcu każdy psycholog wie, że zabierając komuś mechanizm obronny, musisz dać coś w zamian.

Przy tym wszystkim - ta toksyna, którą ona się karmi, truje Ciebie. I nie dziwię się, że nie chcesz z nią przebywać, to niebezpieczne dla zdrowia psychicznego. To już decyzja matki, czy zmieni swoją fabrykę toksyn na coś innego, zanim Ciebie zupełnie zrazi do siebie, spali wszystkie mosty. To jest JEJ odpowiedzialność.

Co mnie zadziwia, to poczucie winy i odpowieldzialności.

Nigdy nie postrzegalam matki jako kogoś bliskiego i któremu nalezał się szacunek. To byla osoba, która rzadzila moim życiem, karala mnie i poniżala mnie. Od wczesnej mlodości nienawidzilam  ją. Nawet jako małe dziecko, wolalam mężczyzn, bo wydawali mi sie fajni i bezbieczni, jak mój tata. Który nie był idealny, ale słuchał co mnie interesuje, dlaczego chcę być metodystka, dlaczego mam poczucie wyalienowania. Mój ociec chciał dobrze i generalnie zgadzaliżmy się.

Tata zmarł w 2008. Nic nie czułam. Tylko chęć odzyskania domów i ziemi.

Beyond powiem szczerze, że Twoje słowa są, delikatnie mówiąc, nieco szokujące. Zastanawiam się co się musi wydarzyć w życiu człowieka, że jest on w stanie znienawidzić, ale tak z całego serca, swoich rodziców. Musi wydarzyć się coś naprawdę przerażającego, aby ktoś przejawiał niemal wrogość do swojej rodziny.

Bazując na własnych doświadczeniach mogę stwierdzić, że "coś naprawdę przerażającego" to mimo wszystko dość płynna definicja   Wychowałyśmy się z siostrą w tym samym domu i jesteśmy dziećmi tych samych rodziców. Mamy trochę podobnych deficytów i lęków, ale do wielu "patologii" związanych z nasza matką pochodzimy nieco inaczej. To pokazuje moim zdaniem, że dużo tez zależy od osobowości dziecka jak pewne zdarzenia interpretuje. Oczywiście mam tutaj na uwadze jedynie krzywdy emocjonalne, bo przy tych fizycznych specjalnego pola do interpretacji nie ma.

Beyond, szczerze życzę Tobie, żebyś kiedyś uwolniła się od tych wszystkich przytłaczających emocji. Myślę, że doświadczyłaś w dzieciństwie tzw. traumy chronicznej i raczej  sama sobie z tym nie poradzisz. Nie jest to oczywiście niemożliwe, ale przynajmniej na starcie jakaś sensowna pomoc trochę się przydaje. Wiem po sobie, że można te wszystkie urazy gdzieś głęboko w głowie zakopać, ale to nie uchroni nas przed nawrotami duchów przerażających, czy poniżających przeżyć. Mnie moje demony mimo ogromu pracy jaki nad sobą wykonałam wciąż dopadają, ale już zdecydowanie rzadziej. Ponadto rozprawienie się z przeszłością, a właściwie jej akceptacja wniosła w moje życie więcej wewnętrznego spokoju i akceptacji dla "słabych" ludzi...  Beyond jesteś osobą z ogromnym potencjałem - ponadprzeciętnie zdolna, do tego bystra i pracowita. Wiele osiągnęłaś, niektórych osiągnięć zazdroszczę Tobie nawet ja, co w moim wykonaniu jest raczej rzadkością   Nie będę Ci tutaj cukrzyć, bo sama wiesz, że masz dużo zalet. Niestety ten cały Twój potencjał zdecydowanie "blednie" w sytuacjach, kiedy dawne przeżycia nie pozwalają Ci być zwyczajnie życzliwym człowiekiem. Życzliwość, to coś więcej niż bycie "miłym". To, co myślimy o innych, o świecie, o sobie samym, o życiu jest odzwierciedlane przez nasz język, nasz sposób bycia. Mnie czasami bardzo ciężko czyta się Twoje wypowiedzi, bo szalenie mało w nich właśnie tej zwykłej życzliwości i przynajmniej chęci zrozumienia drugiego człowieka. Wiem, że nie miałaś szczęścia nasiąknąć życzliwością w domu rodzinnym ( ja też ), ale uwierz mi, że po rozprawieniu się z bolesną przeszłością wraca umiejętność praktykowania życzliwości

Cóż... może ten brak głębszych uczuć do ojca wynika z jego bierności ?  Może sam nie krzywdził, ale zakładam, że nic też nie zrobił żeby krzywdzie zapobiec. Matka traktowała córkę podle przez lata, a ojciec jako dorosły człowiek nie widział lub bagatelizował ten stan rzeczy. Jeżeli tak, to mnie reakcja Beyond specjalnie nie dziwi. Zakładam, że ojciec też mógł sobie z emocjami wobec matki nie radzić i nie konfrontował się z nią dla "świętego" spokoju... własnego. Tyle tylko, że on był dorosły i miał  jakąś tam moc sprawczą w przeciwieństwie do swojego dziecka.

Hm, dlatego właśnie takie odczucie muszą posiadać osoby, które doświadczyły skrajnych form znęcania się czy prześladowań ze strony rodziny. Już sam fakt, żę to matka/ojciec(jako osoby, od których oczekujemy najwyższej formy dobroci) przejawiają takie zachowania wobec nas.

Przeszlam terapię jako dwudziestokilkulatka i to mi pozwoliło się wyprowadzic i odciąć. Nie twierdzę, że nie mam blizn: nie ufam ludziom i jestem przewrażliwiona na punkcie szacunku. Na szczęście, Misiek zawsze mnie wspierał i stal po mojej stronie. Tak naprawdę, to pierwszy czlowiek, który mi uwierzyl w to jak wyglądala moja rodzina i zaakceptowal mnie jaką jestem.