Witam wszystkich forumowiczów
Moja historia jest krótka. Ostatnie 16 lat opiekowałam się niepełnosprawnym intelektualnie bratem. W tym czasie przekonałam się na jakie wsparcie może liczyć osoba która zajmuje się niepełnosprawnym członkiem rodziny - odpowiedź : na żadne, ponieważ za dużo zarabia i jest zaradna życiowo. Nie będę Was zanudzała całą historią pobytów w szpitalach i szczegółami na temat naszego codziennego życia. Z wszystkim musiałam radzić sobie sama gdyż rodzice nie żyją a drugi - zdrowy brat dosłownie się na nas "wypiął". Ponieważ stan zdrowia mojego brata pogarsza się z roku na rok ( od ubiegłego roku ma coraz większe problemy z swobodnym poruszaniem się ),zmuszona byłam do podjęcia najsmutniejszej decyzji w moim życiu. Jestem już po rozprawie sądowej ( sąd musiał wyrazić zgodę na pobyt mojego brata w DPS pomimo, że jestem jego prawnym opiekunem ), jestem po wizycie pracownika socjalnego który uświadomił mnie, że mam obowiązek alimentacyjny względem brata ( ciekawe gdzie było Państwo przez ostatnie 16 lat...... ) i czekamy na decyzję oraz wolne miejsce. Mam straszne wyrzuty sumienia. Boje się , że brat nie poradzi sobie w DPS. Nie wiem do jakiej placówki trafi ( jesteśmy z Górnego Śląska ). Z jednej strony wiem, że to słuszna decyzja lecz moje wyrzuty sumienia są coraz większe. Rozmawiam z bratem na temat jego pobytu w DPS ale nie wiem czy on to rozumie. Może ktoś z forumowiczów był w podobnej sytuacji ?? Oglądałam strony kilku placówek dla dorosłych niepełnosprawnych intelektualnie osób ale wiadomo - na zdjęciach wszystko wygląda super. Nie chcę aby mój brat był nieszczęśliwy i pozostawiony sam sobie. Wiem, że bardzo to oboje przeżyjemy ale nie mam innego wyjścia...i to nie daje mi spokoju...
Sama się przekonasz, jak już będzie możliwość odwiedzin brata, że mimo tęsknoty, potrafi się cieszyć z przebywania z innymi 
