Problem z doroslym synem - Netkobiety.pl

Tez tak uwazam ale za kazdym razem dajemy mu kolejna szanse.
Mieszkamy w innym miescie z corka. Starszy syn dopiero sie od nas wyprowadzil na swoje. Mama mlodszego miala pomoc mu z psychologiem i spelzlo na niczym.
Zainwestowalismy w mlodszego aparat ortodontyczny i od 2 lat nie idzie na sciagniecie.
Babcia wolala mieszkac z wnuczkiem, bo zawsze dwie osoby sie dokladaja do rachunkow. Tylko jak narazie to my co kilka miesiecy je oplacamy, bo mlodszy caly czas cos odwala. Mlodszy, niedlugo 30latek...brak slow

Mysle, ze najpierw to bylo poczucie winy, a potem przyzwyczajenie. Najgorsze, ze oboje zdajemy sobie sprawe z wykorzystywania ale nie konczymy tego i dajemy sie dalej manipulowac. Psycholog nie wchodzi w gre z moim mezem.

Uściślijmy.

Nie jesteście przez syna wykorzystywani, sami z własnej nieprzymuszonej woli zdecydowaliście o jego utrzymywaniu i decyzji tej nie zmieniliście. Proponuję zmianę myślenia. Zamiast ubolewać nad własnym losem, spójrzcie przytomnie na syna. To on ponosi konsekwencje waszego "poczucia winy" i przyzwyczajenia. To jemu dzieje się krzywda, bo pomoc nie polega na utrzymywaniu dorosłego człowieka.

Co do psychologa i jego wsparcia.
By zmienić system wystarczy zmiana jednej jego części.

Nie wiecie czy młodszy syn to faktycznie syn Twojego męża, ale jeśli tak jest, to mąż jest współodpowiedzialny za jego pojawienie się na świecie i wychowanie. A jak wiadomo, wiele problemów w doroslym życiu wynika z problematycznego dzieciństwa. Może za bardzo skupiliscie się na pomocy materialnej, a za mało na zaspokajaniu emocjonalnych potrzeb dziecka. Nie obwinialabym tylko matki dziecka, ono ma tez ojca.

Przepraszam, ale z jakiej racji utrzymujecie DOROSŁEGO faceta? Jasne, rozwód rodziców na pewno na niego wpłynął, ale tym to trzeba bylo się zajmować jak byl mały- teraz to juz po ptokach. Poprzez poczucie winy sprawiacie, że ten mężczyzna nabiera wyuczonej bezradności i jedyne co rozwija to umiejetność manipulacji. Wbrew temu co jego ojciec sądzi, odsiadka w więzieniu może by sprawiła, że chlopak by się zreflektowal i nauczył brać odpowiedzialność za siebie. Dotyczy to też teściowej, która choć daje mu mieszkanie, tak naprawdę uczy go pasożytnictwa.

Ja bym go wezwala na rozmowę i wyjaśnila mu, że choć go bardzo kochacie, fundowanie jego nalogów i chamskiego żerowania na rodzinie, nie jest w waszej gestii. Może zasugerujcie mu też, że pomożecie mu w usamodzielnieniu się, ale TYLKO pod warunkiem jego wlasnego wkladu w realne zmiany jak np. terapia uzależnień lub doszkolenie się w celu uzyskania pracy. Jeżeli nie bedzie widać progresu, odcięlabym go totalnie od gotówki, z dnia na dzień.

Tan facet jest już dorosly od pewnie dekady więc ukladanie sobie życia powinien SAM ogarnąć. To nie jest zadanie dla Was. Przecież nie będziecie mu szukać pracy czy też utrzymywać go więcej- on nie jest DZIECKIEM. Zacznijcie wyznaczać twarde granice.

EDIT: to co on uprawia, to chamska manipulacja. Wie, że jestescie miętcy, więc sobie popłacze, pochlipie, obieca cuda na kiju, a Wy go będziecie sponsorować.

Gdyby mlodszy syn mieszkal z nami nie pozwolilabym mu sie tak stoczyc. Gdybym widziala go 24/7 a nie co jakis czas. Jego mama zapewniala, ze jest wszystko ok. Skonczyl by przynajmniej szkole srednia. Nie pozwolilabym na narkotyki i szwedanie sie calymi dniami po dworzu. Jak wszystko wyszlo na jaw, ze nie ma nad nim kontroli bylo juz za pozno. Przynajmniej bym o niego walczyla.
Starszy syn tez jak sie do nas przeprowadzil byl problematyczny ale przez kilka miesiecy wypracowalismy zmiany, zmienil sie, ogarnal. Mamy dobra wiez. Tez juz mial kontakt z narkotykami ale szybko reagowalismy i nie dopuscilismy aby problem sie poglebil. Bylo duzo tlumaczenia i nerwow ale sie oplacilo. Nie mogl zrozumiec po co sa te wszystkie zasady. Teraz z perspektywy czasu to docenia.

Masz sluszna racje ... niestety

Mlodszy syn zostal z matka. A starszy po postawowce przeprowadzil sie do nas. Po dzis dzien. Niedawno tez dopiero sie usamodzielnil. Nie bylo z nim problemow. Tylko pierwsze miesiace po przeprowadzce do nas kiedy sie buntowal przeciwko zasadom. Potem zrozumial po co one sa i ze robimy to wszystko z troski.

Moim zdaniem za bardzo obwiniasz matkę chłopaka, dziecko ma też ojca i jeśli zauważył, że synowi dzieje się krzywda, to powinien był zainterweniować i postarać się o odebranie/ograniczenie praw rodzicielskich. Fajnie, że weekendy spędzał z Wami, ale jeśli ktoś od poniedziałku do piątku wychowywany jest w patologicznych warunkach przez dysfunkcyjną matkę, to fajne weekendy nie nadrobią jego deficytów emocjonalnych. Dzieciak miał skopane dzieciństwo. Myślę, że pomóc mu może jedynie terapia. Nalogi zapewne w dużej mierze są efektem jego przeżyć. Ja bym go odcięła od gotówki, a probowala dać wsparcie psychiczne. Skupianie się na winie matki nic tu nie da.

Wiem, ze nie mozna sie skupiac na winie matki ale wlasnie po to sa takie fora, ze mozna sie na nich wyzalic. W normalnym zyciu glupio mi bylo opowiadac przyjaciolom co przeszlam. A tutaj moge troche chociaz sie wygadac.

Jesli chodzi o meza to interesowal sie synami ale byl oklamywany, ze wszystko ok. Niestety wszystko przeoczylismy. Zylismy sobie w blogiej nieswiadomosci. Powazne problemy zaczely sie jak syn byl juz dorosly.

Sad zdecydowal po rozwodzie, ze synowie beda z matka. Po jakims czasie maz zaproponowal, ze starszy moze sie przeprowadzic do nas. A mlodszy nie chcial zmieniac otoczenia, srodowiska ani szkoly. Byly rozmowy. Na sile nie mozna bylo zmuszac.

Maz nigdy nie poszedl by droga sadowa, bo to tez odbija sie na dziecku. Miedzy nimi nie bylo walki jak przy niektorych rozwodach, a dziecko ma prawo do matki. Nie sadze, ze sad by tak szybko pozbawil praw rodzicielskich. Na jakiej podstawie? Sad i tak przyznaje prawa matce. Maz nie chcial powodowac zadnych afer rodzinnych. Nawet mu by to nie przyszlo do glowy aby pozbawiac ja praw.

Nie chcialam byc wredna. Chcialam tylko opisac 20 lat zycia w skrocie aby naswietlic sytuacje. To jest jedyne miejsce na ktorym moge byc szczera.
Prawda jest taka, ze brak mi asertywnosci i jak to sie nie zmieni to juz nic sie nie zmieni. Napisze za jakis czas, bo to juz mnie teraz wszystko przytlacza...
Jak wdroze plan zamiast nazekac...

Masz racje, moj post nie mial na celu osadzanie ale znalezienie rozwiazania obecnej sytuacji.

Nie wiem czy jest sens nadal pisac, bo juz i tak znowu zgodzilismy sie (niby po raz ostatni), ze zaplacimy za mieszkanie i oplaty wiec znow 2tys z naszej kieszeni. Jego matka powiedziala, ze 'ma to w dupie' i ma w tym sluszna racje. Dla mnie on bedzie tkwil w nalogach i hazardzie. I nic sie nie zmieni.

Tylko maz i ja lub babcia chodzilismy na wywiadowki. Ja robilam z nimi lekcje. Z cala trojka. Synowie nie mowili do niej mamo ale po imieniu, bo podobno traktowala ich jak 'kumpli'. Dziwilo mnie to.
Ona sie wyprowadzila do niego z domu jak miala 16 lat a zaszla w ciaze chyba w wieku 20 lat.
Oczywiscie, ze maz walczyl o to aby skonczyl szkole srednia. Syn zawalil egzaminy, bo sie nie uczyl. Byl juz wtedy pelnoletni. Bylo obiecywanie, ze powtorzy te przedmioty, ktore zawalil albo powtorzy rok. Skonczylo sie tylko na obiecywaniu. Maz wielokrotnie wracal do tematu edukacji. Z roku na rok jest coraz tudniej wrocic.
Mlodszy syn kiedy byl nastolatkiem nie wykazywal zadnych oznak, ze beda z nim takie problemy w doroslym zyciu. Jest i byl spokojny, grzeczny.
Po 20 roku zycia w wieku 22-24 lat wtedy zostal aresztowany i wyszly na jaw problemy z hazardem. Wyszlo na jaw, ze pali trawe przy swojej mamie. Jak juz byl dorosly.
Nie mozna obwiniac babci.
Prosze o rade jak to rozwiazac, a nie krytyke...
Na ten moment powiedzielismy, ze jeszcze jeden raz i bedzie wyrzucony z domu...

Powinniście wszystkie zmiany zacząć od siebie, bo to z wami, z tobą i mężem jest problem. Nie potraficie być konsekwentni, ulegacie szybko manipulacji i nie potraficie wymagać od syna przestrzegania żadnych zasad. Trzeba sobie to jasno powiedzieć a nie użalać się nad sobą i wmawiać, że on wam robi krzywdę choć jesteście tacy dobrzy dla niego. Sami sobie tę krzywę robicie, na własne żądanie i przy okazji krzywdzicie też tego człowieka. Facet ma 30 lat i jest kompletnie nieprzygotowany do dorosłości, bo nigdy nie musiał być. Najprościej powiedzieć że skakał tak wysoko jak tylko się dało, bez obaw że jak spadnie to stłucze sobie tyłek, bo biegacie za nim od zawsze z poduszką i jak już leci w dół to ją podkładacie. Sami nie macie własnego życia i spokoju, bo zajęci jesteście zasuwaniem z tą poduszką.

Pytasz co teraz zrobić? Odciąć się na początek. Nie odbierać telefonu, nie płacić rachunków, nie dawać jeść, kieszonkowego NICZEGO. Wyraźnie zakomunikować, że np. dziś dajecie mu pieniądze ostatni raz i od 1 kwietnia nie uświadczy od was ani grosza więcej, ani nie dostanie żadnych fantów. Trudne do zrobienia? To pracujcie nad sobą, najlepiej z dobrym psychologiem.

Musicie znaleźć w sobie siłę, aby przeczekać i nie dać na sobie znów wymusić uległości. Syn ma 30 lat i może pracować, nie musi się uczyć bo nie wszyscy muszą być inżynierami. Tylko muszą wiedzieć, że jak dziś nie pójdą do pracy to jutro nie będę mieli na chleb, taki prosty schemat ale naprawdę działa. Ty i twój mąż ten schemat kompletnie zaburzyliście, bo stworzyliście taki; Nie pójdę do pracy ani dziś ani jutro ani nigdy, a jeść zawsze będę miał co.
Możliwe, że się stoczy, że będzie z nim źle, ale to będzie jego wybór, wybór człowieka dorosłego. Na wychowywanie go jest już o wiele za późno, teraz możecie tylko zmusić go do jakiegoś działania a przy okazji sprawić ulgę sobie, kierowani instynktem samozachowawczym. Nie jesteście coraz młodsi, nie będziecie wiecznie zarabiać tyle aby utrzymywać siebie i jego i w końcu was też zabraknie. a on ze swoim problemem... przeżyje, bo będzie musiał.

Przepraszam, skonczyl gimnazjum. Nie skonczyl sredniej szkoly. Nie wiem czy ma to jakies znaczenie, to nadal brak wyksztalcenia..

Na wywiadowki chodzilismy jak byli mali a potem mieszkalismy w innym miescie. W szkole sredniej dzieci juz sa dorosle.

Corka ma same piatki, syn wielokrotnie wyrozniany na studiach. Wez pod uwage, ze my mielismy dwojke dzieci ma wychowaniu. Myslelismy, ze matka opiekuje sie mlodszym, bo do momentu szkoly sredniej nic sie nie dzialo. W doroslym zyciu zaczely sie z nim  problemy.

Twój mąż pomagając mu, jeszcze bardziej go upośledza.

Ja bym raczej powiedziała, że problemy nie zaczęły się w dorosłym życiu, tylko Wy je dopiero wtedy zauważyliście.

Oboje synowie w podstawowce byli spokojni i weseli. Spedzalismy milo czas, nie bylo zadnych oznak. 

Jak starszy syn zaczal mieszkac z nami to nie chcial sie przystosowac do zadnych zasad, bo w domu mial 'luzne'wychowanie.

Tak, pamietam sytuacje, ze spytal mnie sie po co wyprawiamy urodziny, dekorujemy dom. Wydalo mi sie wtedy to dziwne ale nie wnikalam. Nie wiem czy wyprawiali mu urodziny. Nigdy o to meza nie pytalam. Chyba nie dostawali zadnych prezentow na urodziny.  Bo starszy syn odkad mieszkal z nami nic nigdy nie dostal od mamy.

Starszy syn tez troche dokuczal siotrze np. jak wracali ze szkoly to zamykal ja na dworzu  musiala tam siedzec. Czemu tak robil. Nie wiadomo.

Jak pisalam na poczatku mialam takie odczucie, ze starszy syn nie nauczony byl wartosci i kultury. W kazdym domu inaczej sie zyje i na poczatku mialam odczucie, ze nasze zycie rodzinne bylo dla niego dziwne. Musial sie przystosowac do naszego zycia.

Jak dzieci mieszkaly z matka nie chcialam ingerowac, bo to ona je wychowywala. Plus przez cala podstawowke i gimnazjum byly to normalne dzieci. Bez zadnych wiekszych problemow.

Jak straszy mieszkal z nami musial dostosowac sie do zasad panujacych w naszym domu.

Starszy syn jest synem mojego meza z poprzedniego zwiazku wiec nie znalam go zaraz po urodzeniu. Nie wiem co robili w urodziny.

Jesli chodzi o byla zone meza to pewnie rodzice meza ja utrzymywali w wieku 16lat.  Szkole srednia prawie zawalila ale tata meza pomogl jej skonczyc. Nie znam detali. Nie wiem co sie stalo. Najwyrazniej byla z patologicznego domu.

Coś mi nie pasuje.
Wasza córka jest w średniej szkole więc ma ok.18 lat.
Starszy syn ma minimum 31.
To jakim cudem on jako gimnazjalista wracał razem z waszą córką ze szkoły i trzymał ją na dworze?

Coś mi nie pasuje.
Wasza córka jest w średniej szkole więc ma ok.18 lat.
Starszy syn ma minimum 31.
To jakim cudem on jako gimnazjalista wracał razem z waszą córką ze szkoły i trzymał ją na dworze?

Nie chcialam podawac wszytkich detali, bo boje sie, ze ktos mnie zidentyfikuje, a wstydze sie tych problemow..
Syn starszy 28lat
Mlodszy 27lat
Corka 18lat

Oczywiscie, ze chodzili do innych szkol. Jak starszy ja odbieral po drodze ze szkoly byla bardzo mala. Po czasie wyszlo, ze ja zostawial na dworze ale to chyba nieistotne i nie zwiazane z tematem

Kto utrzymywał finansowo matkę chłopców gdy od 16 roku życia zamieszkała z teściową?
Skończyła jakąś szkołę?
Jak to się stało, że nieletnia dziewczyna zamieszkała u obcych ludzi?

Ona byla z mniejszej miejscowosci i przeprowadzila sie w wieku 16 lat do rodzicow meza. On z duzego miasta. Nie wiem czemu rodzice na to pozwolili?

Z dwojka dzieci bylismy konsekwetni i stanowczy wiec nie wiem dlatego tylko z jednym synem jestesmy tacy uleglii. Bo mieszkal z matka i tesciowa? A nie z nami? Nie wiem czemu bylismy niekonsekwetni w wychowaniu dzieci.

Mowilam mezowi, zeby nie rozpieszczal. Ze na wszystko trzeba zapracowac. Wyznaczalam granice w naszym domu, a nie potrafie zrobic tego samego z mlodszym. Wymagalam od dwojki, a od mlodszego nie. Pozwalalam i dalej godze sie na to aby wszystko podsuwal mlodszemu pod nos. Corka pracowala latem jak miala 13 lat. Starszy pomagal w domu, sprzatanie, odkurzanie...

Dziekuje za wszystkie porady. Sprobuje je wcielic w zycie. Musimy sie zmienic.

Pomyslalam, ze moze dreczy nas poczucie winy, i staramy sie mu to zrekompensowac, bo w glebi duszy wiemy, ze byloby mu lepiej z nami dorastac.

To jest pułapka, w którą skutecznie wkręca Was syn, a Wy się dajecie. To co stało się w przeszłości jest smutne, ale jak na teraz to on ma 27 lat i jest SAM za siebie odpowiedzialny. Poza tym daliście mu tyle szans, że Szansę na Sukces z tego dałoby się zrobić. Zamiast latać za nim i załatwiać mu terapeutę, jemu by się przydał zimny kubel wody na łeb: zakręcamy ci kurek z kasą, masz x miesięcy na znalezienie pracy i jakiegoś kata, a potem jesteś już na swoim. I tyle. Albo się obudzi i coś zacznie w swoim życiu naprawiać, albo się stoczy. Tylko, że to już nie jest Wasza odpowiedzialność.

Mamy i zawsze mielismy wspolne pieniadze. Oboje dobrze zarabiamy. Sama mam kilka kierunkow studiow i krotsze kursy. Mam dobra prace.
Zapowiedzialam mezowi, ze wiecej syna nie bede finansowac, bo wole pomoc rodzicom, ktorzy tez sa coraz starsi. Albo przeznaczyc dla nas.
Uwazam, ze jest o moj syn.
Uwazam, ze musi cos zrobic z zyciem i wlasnie powinien zaczac od terapii. Mamy pozwolic mu sie jeszcze bardziej stoczyc?
Potem staja sie rozne tragedie, a rodzice sobie wyrzucaja, ze nie zrobili nic.
Gdyby to bylo twoje dziecko nie chcial bys dla niego pomocy, terapii? Zostawil bys go na ulicy a sam zyl na dobrym poziomie?

Oczywiscie, że terapia bylaby idealnym rozwiązaniem, ale ON SAM musi tej terapii chcieć. Wy go nie zaciągniecie na nią siłą. On nie jest źle zachowującym się nastolatkiem, tylko doroslym chlopem i wasze chęci mają niewiele wspólnego z tym co on zrobi. Co najwyżej do terapii możecie go zachęcić, ale to tyle w temacie. Przestań się winic za zachowanie prawie 30- stoletniego faceta.

Anka2020 - jeśli on mialby stwierdzona chorobe psychiczna i niezdolność do pracy to ma szanse na rentę. Jeśli brakuje mu umiejętności albo ma kłopoty psychiczne to może dałoby sie jeszcze coś z tym zrobić. Praca może pomóc wyjść na prostą nie tylko finansowo.. O ile jest w stanie poradzić sobie w jakiejkolwiek pracy.
Jeśli coś się zmieni na plus, to się podziel.

Ja mam 2 młodsze siostry w podobnej sytuacji tzn bez pracy, pieniędzy, umiejętności, wegetujące, obecnie chore psychicznie, nie chcą się leczyć, oczekują wsparcia od innych. Trudno na 100proc powiedzieć czemu ale nasz dom był dysfunkcyjny i przemocowy. Jedna miała rentę ale zrezygnowała z renty i leczenia :-( Do tego każda chce mieszkać osobno bo z nikim sie nie mogą dogadać. Matka teraz je utrzymuje, a mnie stresuje wizja przyszłości. Uczciwie mówiąc włożyłam mnóstwo energii w to, aby je przekonać do leczenia i nie jestem pewna czy to finalnie coś dało. Obie były na jakimś etapie przymusowo skierowane do psychiatryka. Gdybyś była ciekawa jak to wygląda, to nie ma za bardzo możliwości by zatrzymać tam osobę wbrew woli. Około tygodnia trzymają przymusowo. Jeśli osoba ma konflikt z prawem to wtedy podobno wieksza szansa, że zatrzymają w szpitalu na dłużej.

Czy moglabym zapytac w jakim sa wieku siostry i co maja stwierdzone, jakie choroby?

Mlodszy pracowal w wielu firmach ale zazwyczaj trwa to do pol roku i potem jet historia, ze nie przedluzyli umowy albo cos zepsul i dysciplinarka itd. Nie potrafi utrzymac zadnej pracy na dlugi okres. Chociaz mial miesiace, w ktorych niezle zarabial. Wiem, ze potrafi. Bral nawet nadgodziny.
To nie trwa caly czas, problemy sa co pewien czas. Byl aresztowany za posiadanie narkotykow, dom przeszukiwany itd dostal kuratora, bo nie bylo przeslanek do wiezienia, i w tym czasie kurator orzekl, ze robi wystarczajaco duzo i udawadnia zmiane. Innych problemow z prawem nie mial. Od kilku miesiecy oprocz ciaglych klamstw nic sie innego nie dzialo, pracowal i nie cpal. Wyraznie bylo widac pozytywna zmiane jego wygladu i nastawienia. Choc non stop notorycznie klamal na porzadku dziennym, nawet w drobnych sprawach.

Zgadzam sie z toba, my musimy zmienic swoja postawe a nie go nianczyc.

Odezwe sie za jakis czas aby napisac co sie zmienilo.

Dziekuje za wszystkie rady.