Komentarze na temat życia uczuciowego - Netkobiety.pl

Jak reagować? Jest kilka sposobów.
1. Ignorować komentarze, udawać, że ich nie słyszysz.
2. Powiedzieć o swych uczuciach, które powstają na skutek uwag matki.
3. Powiedzieć, że jesteś wdzięczna za jej troskę, ale przywykłaś do tego, by sama o swym życiu decydować.
4. Potwierdzić to, co mówi matka, tzn. że nie masz zamiaru z nikim się związać, nie będziesz mieć dzieci, że jesteś świadoma opinii innych.
5. Zapytać matki, jaki jest cel jej bezustannych komentarzy, co w ten sposób chce osiągnąć.

Dlaczego Cię tak ruszają słowa matki? Przecież Ty wiesz, jaka jest sytuacja. Masz powód, masz plan, masz swoje przemyślenia, przekonania, wiesz, co dla Ciebie jest najlepsze. Dlaczego naciski matki miałyby spowodować, że zaczniesz być desperatką?

Po pierwsze to wyluzuj dziewczyno, nie masz jeszcze nawet 30 lat, a mam wrażenie, że naciski ze strony Twojej mamy wywierają w Tobie błędne przekonanie, że już teraz, natychmiast i absolutnie koniecznie musisz założyć rodzinę bo inne dziewczyny w Twoim wieku to już są dawno po ślubie i mają dzieci.

To co mogę Ci powiedzieć: "Idź swoją drogą, a ludzie niech mówią co chcą." ~ Dante Alighieri

Nie ma co szukać na siłę, ja jestem aktualnie singlem i uważam, że lepiej być (nie do końca) szczęśliwym singlem niż w nieszczęśliwym związku.

Twoja mama podkreśla, że jest problem -- żyjesz sama.

Ty wiesz, że jest problem -- żyjesz sama. Chcesz ten problem rozwiązać.

Pytanie do Ciebie... Jak by twoja mama zareagowała gdybyś usiadła obok niej, i powiedziała: 

    "Okej! Mam problem. Nie chcę żyć sama. Chcę kogoś poznać fajnego. Jakie są twoje propozycje? Co mam robić dzisiaj, jutro, za tydzień? Bo ja wiem, że jestem sama, wiem, że koleżanki są po ślubach i mają dzieci. Tego nie musisz mi powtarzać. Nie potrzebuje określenia problemu. Szukam rozwiązań. Jakie są twoje rozwiązania?
"

Dziękuję Wam za odpowiedzi.

Z moją mamą jest tak, że tuż po liceum wyszła za mąż, za pierwszego faceta, jakiego poznała. No i nie mogę powiedzieć, że to małżeństwo jest szczęśliwe, były zdrady, upokorzenia, zniewagi, awantury. Teraz awantury i brak szacunku. Ale dalej są ze sobą, wbrew wszystkiemu.

Ja jak patrzyłam na ich małżeństwo, to nie chcę tak. Chcę się zakochać, ale też wybrać osobę, która będzie mnie dobrze traktować. A wiem, że działając w pośpiechu, w desperacji, wybiorę byle jak, źle i że będę potem całe życie żałować.

Najgorsze, że reagowałam już na wszystkie 5 sposobów z pierwszej odpowiedzi na mój temat. I nic do niej nie trafia.

Przed chwilą przyszedł mój brat, który na sylwestra z narzeczoną idzie do swojego przyjaciela. To już słyszałam, jak mama mówi, żeby wziął mnie ze sobą w celu swatania z tym kolegą (znam go od lat i nic między nami nie ma i nie będzie), mówi też, że chciałaby, żebym była jak inne dziewczyny, radosna, zadowolona, żeby mi się w życiu układało, a że smutna siedzę. A ja na litość boską czuję się zadowolona, nie czuję żadnego smutku, ani nie mam w sobie desperacji. Mam fajną pracę, rozwijam się zawodowo, nowe szkolenia będę teraz robić, co mnie cieszy. Ale ona tego nie zauważa. Liczy się tylko to, że córki sąsiadek i córki jej kuzynki (w podobnym wieku co ja) już zaciążyły lub wyszły za mąż. Co z tego, że nie mają planów na przyszłość, pracy, najważniejsze to mąż i dziecko... Mam wrażenie, że nie obchodziłoby jej potem, czy z tym mężem byłabym szczęśliwa, ważne, że nie ludzie "przestaliby gadać"(mieszkam w dużym mieście i tu nikt nie "gada"), a także żeby "wstydu nie było"...

Tak samo jakiś czas temu przez rok naciskała na mojego brata, żeby się oświadczył dziewczynie. Przez rok tak naciskała, kłóciła się z nim, wbijała mu szpile. Choć krótko znał dziewczynę. W końcu ostatnio się oświadczył. To temat się skończył, już ją to nie interesuje. Teraz ze zdwojoną siłą przerzuciła się na mnie.

A ja przecież nie chcę być sama całe życie i na serio planuję poznawać nowe osoby. Tylko nie chcę tego robić pod naciskiem, presją (bo sama nie czuję tej presji tak sama z siebie, ale jak codziennie po kilka razy słyszy się takie komentarze, to po prostu czuję tę presję, którą ona na mnie wywiera).

A po co ten temat, bo wkurza mnie, jak słyszę, że całej rodzinie opowiada o tym, że jestem smutna, nieszczęśliwa, samotna, że trzeba mnie wyswatać. A wcale tak się nie czuję i wszelkie mówienie o tym kończy się kłótnią. A i tak nic do niej nie dochodzi
Nie chcę, żeby ludzie z rodziny myśleli o mnie, że jestem życiową niedorajdą, bo na taką osobę mnie mama kreuje

A no to jasna sprawa, dlaczego Ty masz mieć lepiej niż ona?
Wyprowadz się powoli i ogranicz kontakt, bo Cię zatruje takim gadaniem, bo widać, ze bardzo się nim przejmujesz.

Bo do niej nie trafi.

No dobra. Ciotki, wujkowie, dziadki, kuzynki, kuzyni będą myśleć : Lenaka jest beznadziejna, jest niedorajdą życiową, dnem i nic jej wżyciu nie wyszło. _ będą tak myślęć no i co z tego?
A tak na poważnie, to wcale nie będą o Tobie myśleć bo każdy ma swoje życie i swoje sprawy.

Piszę Co to , mając 26 lat też się tak przejmowałam takim gadaniem przy stple: kiedy wyjdziesz za mąż, kiedy dzieci, cobacz Magda już męża ma a jest w Twoim wieku a Ty na co czekasz, wnuków sie nie doczekam chyba - bardzo to wtedy przeżywałam, brałam do siebie, Teraz bym to olała i wyprowadziła się wcześniej na swoje.
To Twoje życie nie innych ludzi, a oni będą gadać zawsze, bo coś tam im się nie podoba, albo z zazdrości.

Możesz wypróbować komunikaty asertywne.
Taki schemat: <ja czuję>, <kiedy Ty>. <oczekuję>
Tylko lepiej sobie przemyśleć wcześniej co możesz powiedzieć, bo to nie przychodzi naturalnie, na pewno nie na początku. Łatwo też pomylić to z komunikatami agresywnymi, zacząć obwiniać, a nie o to chodzi. Powinno się to wszystko odnosić do Ciebie. Komunikujesz jak się czujesz w określonej sytuacji, a potem przedstawiasz swoją prośbę, jakiego traktowania oczekujesz. I spokojnie powtarzać to, aż dotrze.

Mama zapewne ma takie oczekiwania do Ciebie, bo sama się z nimi spotkała w młodości.
"Ciągle słyszę komentarze, zże chyba chcę być całe życie sama, że ludzie mają mnie za gorszą itd." - bardzo raniące. Zapewne ona sama czuje się gorsza z jakiegoś powodu i przenosi na Ciebie te uczucia.
Jak będziesz mieć możliwość, to też radzę się wyprowadzić.

Problemem nie jest to, że do Twej matki nic nie trafia; problemem jest to, że będąc dorosłą kobietą oczekujesz od niej akceptacji i wymagasz, by postępowała zgodnie z Twoimi oczekiwaniami. Nie widzisz żadnej analogii?

Dopóki nie uniezależnisz się psychicznie od matki i innych osób, dopóty przejmować się będziesz wszystkim, co myślą/mówią na Twój temat. Miejsce zamieszkania niewiele zmieni, bo tylko zamiecie sprawę pod dywan, dalej będziesz wystawiała swe antenki na opinie innych i narzekała że są "nie takie".

Moja mama to osoba o nowoczesnym spojrzeniu na relacje damsko-męskie, wkurza ją brak równouprawnienia, nie uważa, żeby sensem życia kobiety było wyjście za mąż itp. a jednak od czasu do czasu potrafi na mnie naciskać w stylu, że już najwyższy czas itp, to co dopiera matka, która ma starodawne spojrzenie na rolę kobiety. Uważam, że twoja mama robi to z troski o Ciebie, nie chce byś była samotna, ale założyła rodzinę, może boi się, że skupisz się na karierze tak, że czas ci ucieknie i będzie za późno na założenie rodziny i zostaniesz sama. Tylko, że takie gadanie nic nie pomaga, a jeszcze pogarsza sprawę. Problem wielu rodziców jest też to, że traktują dzieci jak swoją własność i mają one żyć tak jak oni chcą. Poradzę Ci podobnie to co inni, że powinnaś postępować zgodnie z własnym uznaniem a nie pod dyktando innych. Co cię obchodzi to co inni o Tobie pomyślą? Oni za ciebie życie nie przeżyją. Mi też podobają się niektóre rzeczy, które robią moje siostry cioteczne np i co myślisz, że one się przejmują tym czy znajdują w moich oczach uznanie czy nie? Nie sądzę. Także pamiętając, że mama robi to z troski, puszczaj to mimo uszu. Może spróbuj też szczerze z nią porozmawiać mówiąc to co tutaj napisałaś, że nie chcesz pierwszego lepszego faceta, ale takiego, który cię będzie szanował i z którym będziesz szczęśliwa, a jesli to nie pomoże to puszczaj te docinki mimo uszu i tyle.

Ale po trochu te mamy mają rację. Pomijam mój dupawy związek, nie spotkałam zadnego fajnego i wolnego faceta od prawie dekady. Wszyscy są zajęci, mam 39 lat, w zwiazku od 2011, wczesniej jeszcze jacys byli. Spotkałam za to: wolny ptak-artysta, masę maminsynków( w tym mój), no i alimenciarze i dziecioroby okolicznościowe(np 3 dzieci kazda z inna)
male miasto wschodnia Polska.
Pogarsza sytuację, w dodatku jest pandemia, 26 lat to nie jest bardzo duzo poza tym.

Powinnas w miare mozliwosci zaamieszkac sama. Rodzice zawsze sie wtrancaja, ale jak sie miedzka samodzielnie jest latwiej.
Mama chce dla ciebie dobrze, za jej czasow bylabys juz stara panna i pewnie dlatego sie martwi. Tym bardziej, ze po 30stce bedzie juz trudno kogos sensownego znalezc, a co dopiero na potencjalnego meza i ojca. Ty wiesz natomiast, ze jeszcze potrzebujesz czasu, zeby nie wplatac sie w niewlasciwy zwiazek a tym samym bagno.
Wyprowadz sie. z mama i tak beziesz sie widywac, ale bedziesz tez miala wieksza niezaleznosc.