Zauroczenie w zajętej dziewczynie :( - Netkobiety.pl

Właśnie od początku drugiego roku studiów zaczęła być bardziej otwarta w stosunku do mnie, tak jak pisałem, na imprezach próbuje być często i blisko mnie, na zajęciach to samo. Nie potrafię tego dobrze opisać, ale widzę w jej oczach lekkie zestresowanie, kiedy np. stoimy gdzieś na uczelni obok siebie, kiedyś takiego czegoś nie było. Kiedyś też nie podchodziła do mnie na bliską odległość i zazwyczaj nie zaczynała rozmowy, teraz właśnie oprócz lekkiego zestresowania, zauważyłem, że sama próbuje czasami do mnie zagaić, i to głównie przez te ostatnie zachowania zacząłem coraz bardziej o niej myśleć. Sądziłem, że po okresie kwarantanny, a potem wakacji ze swoim chłopakiem, będzie się tak samo zachowywała w stosunku do mnie, ale teraz potrafię wychwycić drobne zmiany w jej zachowaniu. Nie wiem, czy to tylko urojenia, czy jednak faktycznie zaczyna coś do mnie czuć (

Dobrze to słychać na przykładzie jej głosu. Na pierwszym roku kiedy rozmawialiśmy, miała bardzo pełny i czysty głos, teraz, gdy zauważam u niej lekkie zestresowanie, objawia się to również jej lekko drżącym, skrytym, niewinnym głosem. Oczywiście nie zawsze tak jest, na domówkach ze względu na rózne napoje rozmawiamy głośniej i odważniej, ale mimo wszystko coś takiego u niej występuje.

Jak jesteś zauroczony to łatwo sobie wmówić takie rzeczy Zapomnij, lepiej Ci będzie

Przeciwnie. Powiedz jej teraz.
dlaczego?
bo: po pierwsze ona i tak to podejrzewa, ale nie ma pewności
Ona musi to wiedzieć by się do tego odnieść i zajmie jej to albo 5 sekund, albo 5 dni albo pięć tygodni.
Powiedz i daj jej czas ile potrzebuje.
z tego co widzę zależy Ci na kobiecie a nie na przyjaciółce więc jak się ta pprzyjażń rozleci toi się rozleci, ale przynajmniej się od niej oderwiesz bo teraz tracisz tylko czas.
Raz kozie śmierć.

Edit: w każdym razie cokolwiek ona nie powie, daj jej czas te 5 tygodni u siebie w głowie- nie dopytuj, nie przekonuj, nie naciskaj, wszystko jej zostaw.

Ela, Prego, co Wy w ogóle doradzacie chłopakowi? Sam napisał, ze tej dziewczynie prawdopodobnie dobrze układa się ze swoim partnerem. Po co ma jej mieszać w głowie? Bo sobie coś uroił? Chcielibyście, żeby ktoś w taki sposób robił podchody do Waszego partnera?
Ja zgadzam się w pełni z Lady Loką. Autorze, poszukaj innego obiektu westchnień - wolnego. Jeśli naprawdę chcesz jej dobra, to nie mieszaj jej w głowie. Ma chłopaka i jest szczesliwa, a Ciebie po prostu lubi.

Pierwsza część tego zdania to akurat fakt, a nie domysł. Druga wynika z tego co napisał autor (że dobrze im się układa, dziewczyna przenosi się do Szczecina). Poza kierowaniem się emocjami warto mieć w życiu jakieś zasady i nie wpraszać się do cudzych związków.

Ty tez opowiadasz obcym, jak Ci dobrze w związku? A to, że chce wyjeżdżać do Szczecina, może być naciskiem na Autora.

Nie wiem o czym mówisz. Przypominam, że to związek od jej 16 roku życia, a ona ma dopiero zdaje się około 21 lat. A powiedzenie o swoich uczuciach nie jest zbrodnią, ani pakowaniem się w cudze związki. Jak Ty masz rację dostanie kosza i sprawa będzie jasna.

Równie dobrze można powiedzieć, ze jeśli tamten związek nie jest silny, to rozwali się i bez interwencji autora.
20 lat to faktycznie czas na szaleństwa i mieszkanie sobie w głowach, ale nie czyimś kosztem. Są jakies tam zasady obowiązujące niezależnie od wieku. Autor myśli trochę jak dziecko, które upatrzyło sobie czyjąś zabawkę i musi ją dostać, mimo ze jest czyjaś, bo żadna inna mu się tak nie podoba.
Naprawdę jest tyle wolnych osób w tym wieku, ze nie trzeba oglądać się za zajętymi Tylko trzeba się wysilic i trochę poszukać.

popatrzcie na sytuacje bez emocji, logicznie, chlopak przez kilka lat nie wyznal do niej co czuje, teraz nagle ma zrobic nieoczekiwany coming out? przeciez to nie jest powazne,
zupelnie inna sytuacja by miala miejsce kiedy od od poczatku by jej mowil, ze mu sie podoba, ze cos do niej czuje a ona twierdzila ze wybacz mam chlopaka ale z czasem jezeli by on wytrwal w tym uczuciu to moze by ja faktycznie przekonal ze jednak warto jego wybrac, oczywiscie jezeli by po drodze spotkal kogos innego to droga wolna, ma chlopak prawo do swojego szczescia ale skoro twierdzi ze ona taka wyjatkowa to czemu jej tego nie wyznal wczesniej, nie odpala sie fajerwerkow na koniec i nie robi ludziom metliku w glowie, moja siostra cioteczna przez takie wzyznanie odwolala slub a z chlopakiem ktory jej wzynal uczucie i tak sie im nie udalo, tymczasem pozostawiony chlopak mial traume przez kilka lat, badzmy odpowiedzialnymi doroslymi, walczyc i ryzykowac TAK, ale na wszystko jest czas i miejsce, jak pociag odjedzie to albo sie uda go jeszcze spotkac za lata albo nie , end of story, zycie sie toczy dalej

na koniec jeszcze dodam ze uczucie pomiedzy dwojgiem ludzie czesto nie jest stale, co wszyscy doskonale wiemy, pewne szanse sa na prawde ograniczone w czasie, byc moze byl na to idealny moment ale to juz na pewno nie teraz, ona praktycznie juz Ci powiedziala ze sie zegnacie bo wraca do Szczecina, jak bedzie malo empatyczna to jeszcze Ciebie wysmieje i takie znam kobiety, uwazaj z czym igrasz.

Czyli miała z nim zostać z litości? Z litości i obawy przed jego traumą, zakładać rodzinę i mieć dzieci?

Ela każdy człowiek ma swoje życiowe doświadczenia i perspektywę, z mojej perspektywy twoja rada jest równie głupiutka, żyjemy w czasach gdzie każdy uważa że warto ludziom robić mętlik w głowie i pewnie czasem się komuś uda jak Twojej koleżance,  gratuluje, ja znam odwrotnie historie, cokolwiek autor nie zrobi niech ma w głowie że oszukiwał koleżankę bo udawał jej przyjaciela licząc na nie wiadomo co i takie są twarde fakty, ogólnie drogi autorze Twoja postawa przypomina mi typowego MR nice guy-a (zwłaszcza te długaśne analizy, sam nim byłem i wiem jakie to słabe było z perspektywy czasu) który czeka na wielki przełom w swoim życiu a jak szansa już mu ucieka to nagle zbiera siły do wielkich wyzwań, nie wróże tu powodzenia, zrobisz końcowo i tak jak uważasz

Ela, ja znam 6 takich małżeństw, wszystkie bardzo szczęśliwe, z dziecmi To, ze ludzie poznali się w liceum, nie skazuje od razu związku na porażkę.

Mam 34 lata (strasznie slabe jest ze chcesz mi pokazac ze jestem jakims nastolatkiem co nie zna zycia a znam je lepiej niz myslisz i mieszkalem i zylem na 3 kontynentach), znam bardzo dużo takich malzenstw: z Warszawy, Tomaszowa Mazowieckiego, Sosnowca, Aleksandrowa Kujawskiego, Grodziska Mazowieckiego, Tokio, Chicago, Sydney, długo by wymieniać,  dlatego mowie perspektywy są różne, ale sprawa jest bardzo prosta, mial pare lat zeby wyznac co czuje a chce zrobic to jak tchorz na koniec, jest to strasznie slabe i niepotrzebnie dramatyczne

chłopie ona do dzisiaj mi mowi ze to jednak tego co zostawila kochala , to jest dopiero historia, true story,

mozesz miec racje, na pewno najbardziej tkwi w glowie obraz z najblizszego otoczenia i siosta faktycznie nie musi byc tutaj najlepszym przykladem, zgadza sie tez ze nikt nie powinien ulegac presji otoczenia i kazdy ma prawo do trudnej decyzji nawet w ostatniej chwili ale muszą byc do tego podstawy w tej akurat historii nie bardzo je widze, niemniej autor jest wolnym czlowiekiem ,ostatecznie postapi jak uwaza za sluszne, my tutaj przedstawiamy swoje zdanie na podstawie swoich doswiadczen i perspektyw, niekoniecznie to ja musze miec racje, z mojej jest to mega slabe, z innej perspektywy powinien wyznac uczucie, ostatecznie i tak jakas deycje musi podjac, niech ma jedynie na uwadze potencjalne konsekwencje,

W praktyce jest tak:

<koleżeńswo> ................................ długa droga .............................. <uczucia/miłość/seks>

Najpierw trzymasz się ramy "koleżeństwo". Bardzo się starasz w tej ramie pozostawać.

Ale teraz chcesz nagle przeskoczyć do ostatniego punktu.

Tak się nie da.

Co trzeba było robić? Podrywać ją jak Ci się podobała...

A co teraz należy robić?

Jeśli się żegnacie, jeśli nie będziecie się widywać, to możesz jej powiedzieć coś na pożegnanie, co ona długo zapamięta -- "Szkoda, że się nie będziemy widywać. Bardzo Cię polubiłem, bardzo mi się podobasz, chciałbym mieć taką dziewczynę jak Ty. Napisz kiedyś do mnie gdybyś o mnie pomyślała..."

Może za jakiś czas będzie wolna, może miło Cię wspomni, może uzna "Chciał, abym napisała... to napiszę".

Co do pożegnania, o samym zamiarze wyjechania do swojego miasta mówiła mi w styczniu, kiedy, jak już wspomniałem, wiedziałem, że z jej strony raczej nic nie ma. Poza tym, nie mówiła, że na pewno się przeniesie, miała tylko ten pomysł w głowie. Od tych dwóch miesięcy staram się z nią nawiązywać jak najlepsze relacje, aby z czasem być może dawać jej coraz jaśniejsze oznaki, dlatego stwierdzenie, że trzymam się ramy koleżeństwa jest troche nie na miejscu, bo zauważyłem w tym jakiś potencjał dopiero od dwóch miesięcy Moim zamiarem jest teraz to, abym jak najbardziej się jej przypodobał, aby została tutaj jak najdłużej, a z czasem wyznam jej co czułem przez ten cały czas. Boli mnie natomiast fakt, że często wspomina o swoim chłopaku (wplatuje pojedyncze zdanie o nim i rozmowa kręci się dalej). [Nie wiem, albo wspomina o nim, bo po prostu bardzo go kocha i nie myśli o mnie poważniej, albo próbuje dać do zrozumienia, że o nią trzeba zawalczyć (?). Nie mam pojęcia.] Także wy poszliście trochę dalej, być może ze wzgledu na złą interpretację mojego posta. Ja nie chcę już teraz wyznać jej co czuję, bo obcujemy ze sobą bliżej tylko przez 2 miesiące, wcześniej była to sporadyczna, koleżeńska relacja, więc tu nie ma o czym mówić. Zależy mi na tym, aby otrzymać od was jakieś wskazówki, zarówno te dotyczące mojej relacji z nią, jak i te, dzięki którym moja głowa trochę odpocznie, bo wiem, że to może być początek naszej bliższej relacji, albo jedynie złudne czy przelotne zauroczenie z jej strony.

Te wszystkie "poszlaki" to głównie Twoja projekcja...

Świat jest pełen facetów którym się wydaje że widzą zainteresowanie w oczach kobiety.
Wiesz? Pracuje w dużej firmie z masą osób - i uwierz mi, jeżeli zajęta dziewczyna miała błysk w oku na widok kolegi to szybko okazywało się że już nie jest zajęta. Jeżeli tutaj to się nie stało to błysk w oku był tylko odbiciem światła lampki, cała reszta to Twoja wyobrźnia...

Specjalnie się zalogowałem, bo byłem w identycznej sytuacji z laską z grupy na studiach. Na 7 semestrze jej wyznałem - mówiła że się zdziwiła, ale że jako że ma tamtego to będzie ograniczać kontakt. W praktyce kontakt był przyjacielski taki jak dawniej - czułem że miło jej było że ma takiego wielbiciela, ja się też lepeij czułem że z serca to wydusiłem. Ostatecznie się pokłóciliśmy z innego powodu i ten kontakt nie przetrwał próby czasu.
Była to bardzo dobra decyzja z wyznaniem, do dziś mam ten problem z głowy z myślami w świadomości i podświadomości w stylu "co by było gdybym jednak wyznał, dlaczego wtedy nie miałem odwagi". Tak to wiem co by było, nie obwiniam się a nawet jestem dumny że stanąłem na wysokości zadania.

Jeśli się kochają to żaden chłop im w tym nie przeszkodzi, ani tym bardziej przyjaciel który kulturalnie i dyskretnie wyzna szczere, niewinne uczucie. Nic nie tracisz bo jeśli wróci do Szczecina to czy byś powiedział, czy nie - i tak ten kontakt uschnie. Nie obwiniaj się za to. Tez wtedy nie miałem doświadczenia z dziewczynami a po takim teście i reakcji płci przeciwnej dużo się można nauczyć.

Co do mojego przypadku-ona go kopnęła w tyłek po 2 latach, ale po kłótni nie miałem chęci ponownego odzywania się, wyleczyłem się z miłości i spotykałem się z młodszymi od siebie co trwa do dziś.

Myślę, że nie warto wtrącać się innym ludziom do związku jaki by nie był - małżeństwo, czy nie, jeśli oboje ludzi pozostaje w związku, to najwyraźniej tego chcą i trzeba to uszanować.

Czy gdyby Ci się udało zdobyć te dziewczynę, nie miałbyś w głowie obawy, że z Tobą mogłaby obejść się podobnie? Że kiedy pojawi się nowy i nieśmiały adorator ona pójdzie w długą za nowym?

Poza tym, to, że mówi o swoim chłopaku, może służyć postawieniu granicy, niekoniecznie musi być to wezwanie do "walki" o nią.

Ciekawa jestem czy wszystkie osoby doradzające wyznanie uczuć byłyby zadowolone, gdyby ktoś inny wyznawał uczucia ich partnerom, narzeczonym, mężom, żonom itd. Tak jakby to w ogóle nie miało znaczenia, ze ktoś jest zajęty.
Dla mnie to duży egoizm.
Poza tym wyznanie uczuć jest intymną sprawą. Ja bym się czuła zażenowana, gdyby jakiś kolega wyznawał mi uczucia gdy jestem w związku.

Poza tym gdyby owa dziewczyna zauroczyła się autorem na tyle, żeby zerwać ze swoim chłopakiem (bo np. wypada blado przy autorze i zrozumiała, ze tamten chłopak to jednak nie to), to prawdopodobnie by to zrobiła, bez względu na to czy Autor zrobi coming out. Przeskakiwanie bezpośrednio z jednej gałęzi na drugą preferują głownie cwane osobniki, a związki z takimi rzadko okazują się satysfakcjonujące.

Ale tu nie chodzi o związek. Przynajmniej na razie. Chodzi o postawienie sprawy jasno. Bo na razie są podchody, kombinacje i domysły, na które Autor traci już drugi rok. Sama w innym wątku pisałaś, że nie lubisz fałszywych osób. Dla mnie takie udawane koleżeństwo, jest właśnie takim zachowaniem.

Wątpię Lendy aby wiele osób się kolegowało po czymś takim. Natomiast tak, jeśli powiedziałby mi o tej sytuacji i że ją odrzucił to nie robiłabym jesieni średniowiecza z faktu że luźno pogadają na uczelni kilka razy bo wiedziałabym że mogę mu ufać. A jeśli okaże się że jest zbyt podatny na adoratora obok to again: samoczynny odsiew

A co powiesz o wyjaśnieniu sprawy i wyjściu ze świata marzeń i złudzeń?

Uważam, że Autor jako dorosła, funkcjonalna i świadoma osoba sam powinien troszczyć się o poradzenie sobie z uczuciami, które w sobie wytworzył. Z opisu zachowania dziewczyny, jaki został podany wynika, że w żaden sposób go nie prowokowała, nie mieszała mu w głowie, a wręcz wspomina często o swoim związku jasno nakreślając ramy rzeczywistości, w której nie ma podstaw, żeby Autor żywił nadzieje na coś więcej. Jeśli ktoś w takiej sytuacji nie umie wyjść ze złudzeń, to prowadzi niebezpieczną grę sam ze sobą. Tutaj jego uczucia, to jego odpowiedzialność. Obciążanie nimi drugiego człowieka będzie niewłaściwe i niedojrzałe.

Co innego, gdyby dziewczyna prowadziła podwójna grę, prowokowała, zwodziła, wtedy wyjaśnienie sprawy miałoby jakieś podstawy.

Ela, dziecinne to jest kierowanie się tylko i wyłącznie własnymi emocjami, bez liczenia się z tym, jaki to moze mieć wpływ na inne osoby.
Radzenie sobie z własnymi uczuciami to przepracowanie ich, wytłumaczenie sobie pewnych rzeczy itd. Nikt mu nie każe ich tak po prostu wytlumiac. Z reszta chyba każdy każdy kto choc raz w życiu był zakochany bez wzajemności wie, ze niekarmione uczucia same się wytłumią.

Po pierwsze primo, nikt nie pisze, że Autor ma uczucia tłumić. Chodzi o to, żeby poradził sobie z nimi sam, nie używając do tego innej osoby. Jeśli kogoś nie lubię i uważam za parszywą gnide, to jest to mój problem, a nie tej osoby i dzielenie się tym z drugim człowiekiem nie będzie nietłumieniem, czy radzeniem sobie z uczuciem, ale przelewaniem własnej frustracji na tę właśnie osobę.

Osoby trzecie nie są winne naszych uczuć. One powstają w nas na podstawie utartych poglądów na temat rzeczywistości. Jako gatunek ludzki jesteśmy zdolni do panowania nad uczuciami i powinniśmy to robić bez niepotrzebnego spychania odpowiedzialności na osoby trzecie.

Sposobem poradzenia sobie z tym problemem może być uświadomienie sobie faktu, że koleżanka jest zajęta i odcięciem paliwa - czyli myślenia o niej w określonych kategoriach, a zauroczenie przejdzie jak ręką odjął.

Po drugie, nikt tu nie pisze o związku tej dziewczyny bo nie on stanowi tutaj źródło problemu. Ale skoro o tym też mówimy, to z mojego punktu widzenia postawa autora jest egocentryczna i niemoralna, bo dla mnie związki moich znajomych, czy są zwykłym "chodzeniem", wspólnym mieszkaniem, narzeczeństwem czy małżeństwem są święte, nie przez świętość związków, ale przez szacunek do wyborów moich znajomych, których jako osoba nie będąca absolutem, nie zamierzam kwestionować na podstawie własnych kaprysów.

Nikt tu nie pisze o zaklepywaniu. Ale widzę też podwójna moralność, gdyby to była mężatka, to Autor dostałby po łapkach, bo fe, zaobrączkowana to nie ruszać, ale wejść między dwie osoby, które się tylko spotykają to już ok.

Nikt nikogo nie posiada. A przedmiotowe traktowanie to tupniecie nóżka i stwierdzenie: "Ja chcę tę, nieważne że się z kimś spotyka, nieważne, że chce być ze swoim facetem, chcę ją i koniec, ma być moja, bo ja tak sobie życzę"

Otóż nie zaprzeczam, to, że Autor nie ujawni swoich uczuć nie znaczy, że druga strona nie ma wyboru. Ma wybór i go dokonuje, pozostając w związku z kimś innym.  Poza tym, ujawnianie uczuć, które ma na celu manipulacje drugiej osoby nie ma nic wspólnego z szacunkiem do tej osoby, jest pójściem za własnym kaprysem.

[AKTUALIZACJA]

Tydzień temu, po dwóch miesiącach od 5 rocznicy ich związku, jej chłopak postanowił z nią zerwać. Na ostatniej imprezie, już po zerwaniu, dziewczyna szukała kontaktu ze mną, aż w końcu, gdy znalazła się odpowiednia okazja, powiedziała mi o wszystkim, wyżaliła się i wypłakała. Dziwnie się czułem, bo gdy opowiadała mi o tych wydarzeniach z tak wielkim smutkiem, sam zacząłem czuć się źle i kilka łez poleciało mi z oczu, mimo tego, że podświadomie cieszyłem się, że nadarzyła się okazja, aby za jakiś czas się z nią związać. Nadal bardzo ją lubię i bardzo mi się podoba, dlatego gdy teraz otworzyła mi się furtka na związek z nią, jestem w pewnym stopniu zadowolony, ale i w pewnym smutny, bo widze, jak bardzo go kochała i jak ona przez to teraz cierpi. Sam nie chcę podejmować żadnych bardziej bezpośrednich kroków w stosunku do niej. Wiem, że rozstanie po 5 latach związku będzie dla niej ciężkie do przeżycia, dlatego teraz chce jej okazać wsparcie, jednocześnie nie będąc nachalnym. Myślę, że będzie to kwestia co najmniej kilku miesięcy dopóki sama się z tym pogodzi, tym bardziej, że jest to bardzo uczuciowa dziewczyna.

Podsumowując, spełnił się scenariusz, na który liczyłem najmniej. Z jednej strony czuję się szczęśliwy, że dostałem taką szansę, z drugiej czuje smutek, bo wiem jak ciężkie jest dla niej to rozstanie. Jeśli znajdą się tu chętne osoby, zaktualizuje posta za kilka-kilkanaście miesięcy, kiedy sytuacja emocjonalna zarówno moja, jak i jej się unormuje.

Zapomniałem dodać, że przez cały czas nie nastawiam się na kolejny dobry prezent od losu. Biorę pod uwagę ich powrót do związku, biorę pod uwagę to, że tylko mnie lubi i nie ma to potencjału na przyszłość, biorę pod uwagę to, że zanim się całkowicie pozbiera to minie sporo czasu i może spotkać kogoś, w kim się zauroczy.