Życie bez przyszłości - Netkobiety.pl

Hej.
Będzie dosyć długo, chcę się wyżalić chociaż anonimowo, bo nikt mnie nie rozumie.
Na początek napisze, że mam 23 lata i przedstawie swoje ostatnie lata życia w skrócie.
Nigdy nie przykładałam uwagi do nauki, nie chciało mi się uczyć, nie dbałam o swoje wykształcenie i krótko po 18stce rzuciłam szkołę, wyjechałam do pracy za granicę na 2 lata. Po powrocie dokończyłam zaoczne liceum i nie poszłam nawet na maturę. Później nie dbałam również o swoją pracę, mieszkałam z mamą więc jak by to powiedzieć rozpieszczone dorastanie, nie martwiłam się kompletnie o swoją przyszłość i żyłam z dnia na dzień- typowe idiotyczne myślenie-co ma być to będzie.
Niestety, ponad rok temu moja mama zachorowała o czym pisałam w poprzednim poście(nowotwór). Tata pracował za granicą, zaznaczę od razu, że rodzice nie mieli żadnego mieszkania, ojciec pracował bez umowy, a ja mieszkałam z mamą u babci. I rok 2020 powitał mnie pięknie, 2 stycznia dowiedziałyśmy się z mamą, że tata zmarł, niewiadomo na co, niewiadomo czemu. Z mamą było coraz gorzej, zmarła w marcu. Tym sposobem zostałam sama, niemająca gdzie się podziać, bez miejsca w którym mogłabym zamieszkać, więc wyprowadziłam się do chłopaka, który po miesiącu mnie zostawił co wiązało się z tym, że musiałam się wyprowadzić. Pracę znalazłam, za najniższą krajową. Na miesiąc przygarneła mnie siostra do siebie, lecz no niestety nie będę u niej mieszkać wieczność, bo warunki też jakotakie, siostra mieszka z facetem a za rok biorą ślub, więc niepotrzebna im dorosła kobieta, która zabłądziła w życiu i nie wie co ze sobą zrobić. Podczas mieszkania u siostry zapisałam się do szkoły, by dostać po mamie rentę, bo chciałam się wyprowadzić, więc gdy tylko dostałam pierwszy wpływ renty i wypłaty wynajęłam malutką kawalerkę z moim pieskiem i kotkiem. I wiecie co? Zostały mi 3 lata tej renty, a ja nie wiem co dalej. Próbowałam dostać się do lepszej pracy, ale nawet nikt nie zwrócił uwagi na moje słabe cv.. Dodam jeszcze, że od śmierci mamy leczę się na depresje i nerwicę. Czuję, że jestem coraz bliżej katastrofy jaką będzie 2k wypłaty i wynajmowanie mieszkania za ponad 1000zł, a co dalej? Za co jeść, za co żyć? Jestem okropnie zła na siebie, że nie postawiłam na naukę. Nie mam szans dostać się na jakieś dobre stanowisko, myśle naprawde o tym coraz częściej i coraz częściej mnie to dobija, bo wiem że przegrywam życie i wiem, że mogę skończyć jak bezdomna. Nie mam kompletnie pojęcia co zrobić ze sobą, czuję się skończona, powoli zaczynam myśleć że te 3 lata to są moje ostatnie lata życia.