Trudna decyzja - Netkobiety.pl

Witam. Jestem nowa. Postaram się napisać wszystko szybko, zwięźle i na temat.
Jestem mama dwójki dzieci. córka 12 lat z pierwszego związku i syn 2,5 roku z obecnym partnerem. Gdy syn miał coś około 1,5 roku wyszło na jaw , ze partner jest narkomanem. Wczesniej się doskonale kamuflował. Nie widziałam co się dzieje, albo nie chciałam widzieć. Stracił pracę, tydzień nie wrócił do domu a jak wrócił to bez grosza przy duszy chociaż był świeżo po wypłacie. Zdecydował się na terapię i detoks. Wrócił po dwóch tygodniach. Zapisał się do psychoterapeuty, znalazł pracę. Wydawało się, ze wszystko sie zaczelo układać. Jednak zaczeliśmy się od siebie oddalać. Zamknął się w sobie, nie chce rozmawiać. Daje mi pieniazę na rachunki i życie i jeszcze całkiem sporo mu zostaje, jednak tydzień i jest spłukany... Coraz czesciej zaczal znikac... Jedzie na myjnie... nie ma go 3 godziny, wychodzi z psem- wraca nad ranem a w tym czasie nie odbiera telefonów. Seks? Zdarza się może raz na miesiąc... ale najzwyczajniej na świecie jest nudny jak flaki z olejem... Nie odstepuje telefonu na krok, w domu wycisza dźwięki. Przyznam się, że przejrzałam mu telefon. Wiele niezapisanych numerów ale jeden szczegół przykuł moją uwagę. Numer mężczyzny zapisany imieniem i nazwiskiem chociaż żadnego innego tak nie zapisal. Weszłam w historie sms: szok. To kobieta. Wcześniejsze wiadomośći usunięte, zostało kilka: ,,Gdzie jestes?" ,,Potrzebuję Twojej pomocy. Wyślij mi pieniądze BLIKIEM" ,,Nie wydzwaniaj tak bo mój mąż zauważył i teraz się wypytuje kim jesteś, nie wytłumacze mu że tylko Ci coś załatwiam" Połączenia i SMSy wysyłane wieczorem, w nocy lub nad ranem kiedy ja spie albo on jest w pracy (pracuje za granicą, wraca tylko na weekendy" Nie przyznałam się, że o tym wiem, ale zastanawiam się czy powinnam. Czy może wyolbrzymiam?
Jestem już tym wszystkim zmeczona, Nasz syn jest w trakcie diagnozowania zaburzeń ze spektrum autyzmu. Jest mi w tym ciężko. Nie otrzymuje od partnera żadnego wsparcia a wrecz przeciwnie... Myślałam o tym żeby odejść, jednak boję się, że nie poradze sobie finansowo. Jestem bezrobotna, do siernia miałam zasiłkek dla bezrobotnych a teraz moim a raczej dzieci jedynym dochodem jest 2 razy 500+. Wynajmujemy mieszkanie, samych opłat miesiecznie jest około 2000zł, na strasza córkę jej ojciec nie płaci alimentów a z Funduszu się nie należą ponieważ mamy za wysoki dochód ze względu na dobre zarobki parnera. Do mojej mamy nie wrócę z dwójką dzieci bo najzwyczajnie w świecie nie ma na to warunków.
Gdzie jest rozwiązanie? Może powinnam spróbować odciąć się od tego co on robi i żyć obok niego a nie z nim do czasu aż będe mogła stanąć na nogi? Mam mętlik w głowie, proszę o radę i z góry dziękuje za wszytskie odpowiedzi.

Wiem, że ten problem ćpania dalej istnieje, ale nie wiem jak z nim walczyć. Wyciągałam do niego rękę,ale wydaję mi się, że on już nie chce o tym słyszeć. Wiem, że zależy mu na dziecku i podobno na mnie również, ale w żadnym aspekcie tego nie okazuje. Na nic groźby i prośby. Nie wiem na ile złośliwy mógłby się okazać i czy do czasu wywalczenia jakichkolwiek alimentów poczułby się do łożenia na dziecko jakiejkolwiek kwoty.

Właśnie chyba powinnam zacząć od tego, żeby sobie to uświadomić, że ten problem dotyczy jego a nie mnie. Przyznam, że jak ,,wyszło szydło z worka" to szukałam winy w sobie...