Problemy w głowie, a relacje z mężczyznami - Netkobiety.pl

Bardzo przykra sytuacja, w którą łatwo jest mi się wczuć z powodu podobnych doświadczeń i myśli... Zupełnie szczerze polecam terapię, która pozwoli Ci przełamać ten schemat - obecnie może być Ci trudno zmienić samodzielnie swoje podejście. Bardzo dużym plusem jest to, ze zdajesz sobie sprawę z tych trudności, ale na tym etapie życia może to być już tak mocno zakorzenione, że zmiana zachowań będzie trudna lub niemożliwa bez fachowej pomocy. Trzeba sprawdzić, skąd wziął się taki schemat myślenia u Ciebie (czy czułaś się wystarczająco dobra dla rodziców, czy jako dziecko musiałaś coś komuś udowadniać) i czy teraz nie jest on już związany z poważnymi zmianami w strukturze osobowości - to może ocenić już tylko terapeuta.

Pozdrawiam i trzymam kciuki! Zazdroszczę trochę zainteresowania mężczyzn, zawsze jest to miły przerywnik w codzienności

Dziękuję Wam za odpowiedź. A co przyczyn moich zaburzeń ciężko mi się doszukać czegoś w moim dzieciństwie co mogłoby spowodować u mnie teraz poczucie bycia niewystarczająco dobrą.. Moi rodzice co prawda byli wobec mnie wymagający, ale to w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Oni nauczyli mnie po prostu bycia sumienną i tego, żeby mieć jakieś ambicje, ale to było zdrowe podejście do tematu, nigdy nie mówili, że jestem niewystarczająco dobra, ani nic z tych rzeczy. Nie wiem czy potrzebuje terapii czy nie, nie wiem też czy potrafiłabym o tym wszystkim rozmawiać z kimś twarzą w twarz, bo to dla mnie wstydliwy temat.. ale wiem, że strasznie męczę się ze sobą, z moimi schematami postępowania i myślenia nad którymi całkowicie straciłam kontrole Moim problemem nie jest to, że odrzucam od siebie jakiś mężczyzn, ale WSZYSTKICH. Nawet kiedy spotykałam się ostatnio z facetem, który był 10/10  ( i nie chodzi mi tutaj tylko o wygląd) to ja i tak zachowałam się w ten sam sposób, okłamałam go, żeby zakończyć relację, która była wspaniała..  bardzo go lubiłam i czułam się z nim dobrze.. mimo to czułam się znów nie wystaczająco dobra dla niego. Po pierwsze ze względu na jego zarobki, stanowisko, wiedze.. czułam, że jestem na innym levelu niż on i że nigdy nie będzie mógł być szczęśliwy spotykając się ze mną.. nie potrafiłam w ogóle zrozumieć czemu ktoś taki jak on  chce się  spotykać z kimś takim jak ja.. i znów zachowałam się schematycznie, zniszczyłam wszystko i go okłamałam, że wracam do kogoś innego i nie możemy się już spotykać.. po czym płakałam, bo mi go brakowało, ale wiedziałam, że nic z tym nie mogę zrobić , bo nawet gdybym się do niego odezwała i zaczęlibyśmy się z powrotem spotykać, to na pewno po jakimś czasie znów czułabym się źle z tym jaka jestem i z tym, że na niego nie zasługuje.. Nie wiem nawet kiedy i jak to się dzieję, że przychodzą mi takie myśli do głowy, a potem takie czyny.. Straciłam na tym zupełnie kontrole

No i tu jest być może problem, autorko
Nad wszystkim chcesz być może sprawować kontrolę. Nie czujesz się komfortowo przy mężczyźnie któremu w czymś nie dorównujesz,  trochę Cię w tym rozumiem
Bo gdybyś tak troszkę pod obcas to wzięła, byłoby bezpieczniej..
A tak to musisz zaufać, a tu masz problem, bo zostałaś kiedyś zraniona.

18 lat to szybko?

Wydaje mi się, że mogę mieć podobne odczucia.
W tym momencie robię wszystko, żęby tego poczucia niezależności( we wszsytkich poziomach) nie zaburzyć. Do tego owa emocjonalność, poczucie, zę ktoś ma w moim życiu być obecny, o kogo trzeba się troszczyć(tak, jakby nie był samodzielną i niezależną osobą) i ciągle pokazywać, jak bardzo mi na nim zależy, powodują, żę uciekam, jak tylko się pojawi jakaś perspektywa na relację. Nie wiem, co bardziej wywołuje u mnie uczucie dyskomfortu: świadomość, że sam muszę taką relację zbudować i ją pielęgnować( co już mnie unieruchamia i ogranicza), czy poczucie, że ktoś będzie się zazchowywał do mnie w ten sam sposób. Być możę jestem dziwny, ale dla mnie komfortowa relacja międzyludzka, końćzy się na etapie przyjaźni czy tez relacji z członkami rodziny. O seksie nie wspominam, bo seks a związek to dwie odmnienne planety

Pod ogólnym hasłem niezależność i swoboda, które uruchamia się tylko czasem, prawda?, a nie przez cały czas relacji  towarzyszy, coś  się kryje. Myślę, że może warto to rozpoznać i przerobić.. A nie tylko poczekać  w kąciku, aż nam przejdzie..

Nie dziwię się, że po takich doświadczeniach odczuwasz lęk i bariery w kolejnych związkach. Może podświadomie stawiasz mur po to, aby już nikt Cię nie zranił. Taka forma samoobrony. Uważam, że psycholog to dobry pomysł, tylko poszukaj dobrego, najlepiej jakiegoś z polecenia. Musisz się najpierw uporać z problemem, a dopiero myśleć o kolejnym związku.