Ja moj syn, moj facet i jego syn - Netkobiety.pl

Nie brzmi to zbyt ciekawie. Wygląda na to, że ten twój facet nie potrafi sobie poradzić z poczuciem winy wobec swojego dziecka - że go zostawił, że mieszkają daleko, że on się nie poświęcił i nie mieszka blisko czy jaki tam ma inny powód. Dlatego wynajduje sposoby, żeby swoje poczucie winy ograniczyć - odrzucając Twojego syna (żeby nie miał lepiej niż jego syn). Próbuje poradzić sobie ze SWOIM poczuciem nielojalności, zachować jakąś sprawiedliwość. Ale to i tak nie zadziała, to po pierwsze. A po drugie, robi krzywdę twojemu synowi ciągłym odrzuceniem. Samo powiedzienie "nigdy go nie będzie kochał" jest bardziej magicznym zaklęciem, które ma uratować "wyjątkowość" relacji z jego biologicznym dzieckiem niż realnym przewidywaniem przyszłości.

Jeśli ktokolwiek ma powiedzieć Twojemu dziecku, że Twój partner nie chce przytulania, to musi to zrobić on. Nie stawaj się mediatorką w ich relacji - zwłaszcza w takim temacie, który dotyczy tylko i wyłącznie ich. Niech on wyjaśnia.

To, że jego syn jest smutny, samotny, zazdrosny, pokrzywdzony, to nie jest Twoja wina i nie powinno to w żaden sposób obciążać Ciebie ani Twojego syna. To jest osobisty problem Twojego partnera i to on jest jedyną osobą, która ma coś z tym wspólnego. Żadnych ustępstw, udawania, że Was nie ma w domu, unikania spotkań. To są pierwsze kroki do życia w zakłamaniu.
Nie udawaj. Chcesz przytulać dziecko? Przytulaj. Poczucie bezpieczeństwa Twojego dziecka jest ważniejsze niż jakieś wyimaginowane bycie "za" czy "przeciw" komuś. Wasze relacje są rozłączne, nie jesteście małżeństwem, on nie jest ojcem, nawet nie chce przyjąć, że kiedyś mógłby go pokochać. Dajesz temu facetowi dużo praw i żadnych obowiązków.

Są jeszcze inne kwestie... że nie masz swojego zdania, albo jego jest ważniejsze, on Cię nie szanuje. Sprawdź czy nie pozwalasz mu na zbyt wiele tylko po to, żeby nie zostać sama.
Pomyśl też o tym, jaki wpływ na relacje Twojego syna z mężczyznami będzie miało przebywanie z tym facetem. Czy to jest dobry wzór? Nie rozumiem tego "nie przytulania"  - jeśli w ogóle nie lubi się przytulać, to spoko, są tacy ludzie. Ale jeśli chodzi tylko o to, że on uważa, że nie powinien, bo jego synowi będzie smutno... to jest to nie fair.

Podsumowanie napisałaś sama, więc co tu więcej mówić. Albo ogarniasz jaką chcesz mieć z nim relacje, mówisz o potrzebach i granicach, i dbasz o to, żeby on dobrze wiedział, co jest dla Ciebie w porządku a co nie, albo... siedzisz "pod pantoflem", a on dyktuje Ci jak ma wyglądać Twoje życie rodzinne (w którym on nie chce brać udziału).

hmmm...powiem tak...
Wiedzieliscie, ze macie swoje dzieci..
Problemow jest kilka:
-Ty MUSISZ akceptowac jego syna w 250% a on twojego tak gdzies ok 75%.
-On nie chce okazywac twojemu dziecku czulosci, ale ty pozwalasz by "robil porzadek" z twoim synem.
-On swojego syna bedzie tulil, aby mu przykro nie bylo a twojego nie bedzie tulil ani kochal i ma gdzies, ze dzieciak bedzie cierpial.
-Twoj syn ma byc grzeczny itd bo on mu karze, ale tobie jego synowi nie wolno zwrocic uwagi, ze jest cisza nocna.
-Ciebie karze za byle co a ty go kochasz baaardzo mocno...

Teraz podsumowanie...

Ten zwiazek jest dla tego pana bardzo wygodny. Robi, razem ze swoim synem co, jak, gdzie i kiedy chce. Nie rozmawia z Toba o powaznych sprawach, niczego nie ustala itd itp.

Ten zwiazek dla ciebie to milosc jak twierdzisz...a ja proponuje przeczytac jeszcze raz wyodrebione przeze mnie punkty z twojego wpisu...

Jesli tak ma wygladac milosc, zwiazek i twoja przyszlosc z tymze osobnikiem to...zwyczajnie wspolczuje...

Z jednej strony mogę próbować zrozumieć Twojego partnera, że nie chce przyjąć do siebie Twojego syna. Poczucie, że dziecko "nie jest moje" potrafi u niektórych mężczyzn urosnąć do rangi jakiegoś unoszenia się honorem. Swoje zaś pieści, chucha i dmucha, bo traktuje jako dzieło swojego życia. Zgodzę się z Monoceros, że ma poczucie winy wobec swojego syna, że nie jest dla niego w pełni ojcem tzn. obecnym w jego życiu cały czas. Dlatego rekompensuje sobie długie chwile nieobecności traktowaniem go jak kruchą porcelanę i  będzie spełniał wszystkie jego zachcianki.
Z drugiej strony jeśli już decyduje się na związek z kobietą z dzieckiem, to musi przyjąć ją z "bagażem". W sytuacjach konfliktowych wychodzi zupełny brak empatii z jego strony, nie dba o uczucia Twoje i syna. To nie wróży niczego dobrego na przyszłość. Albo zdejmie klapki z oczu i w końcu ujrzy, że takim zachowaniem robi Wam krzywdę, albo Ty nie wytrzymasz i wybuchniesz.

Twoje opisy jako żywo przypominają mi sceny z podwórka, gdzie rodzice walczą z innymi rodzicami o swoje dzieci. Nagminnie spotykam się z sytuacjami, że czyjś dzieciak robi krzywdę innemu. Rodzice zaś bronią swojego, pomimo że wiedzą doskonale, że samo zaczęło. Krótka reprymenda, ale nie ma w nich poczucia wychowania, że powinno przeprosić, bo zrobiło krzywdę. Jakaś znieczulica panuje. Widzę trochę analogii u Twojego partnera. Twój syn może mieć zaburzony obraz ojca, "ojcowskiej ręki" i sam może stać się mało empatycznym mężczyzną. Nie żałuj synowi przytulania i uczucia nawet w obecności partnera i jego syna.

Autorko, nie wytrzymałabym czegoś takiego. Naprawdę siądź na spokojnie i jeszcze raz tak, jakbyś patrzyła na rzecz całkiem boku przemysl czy naprawdę chciałabyś związać się z takim człowiekiem.
Na ten moment i tak dobrze, że nie mieszkasz z nim na co dzień, bo może nie skrzywił Ci jeszcze dziecka w sposób trwały i dotkliwy. Jeśli jednak facet ten wprowadzi się do Ciebie na stałe albo Ty pójdziesz razem z synkiem do tego człowieka, to sorry, ale już współczuję Twojemu dziecku. Ty zresztą też nie wytrzymasz czegoś takiego.

Oj, Nirvanka są takie kobiety, które zgodzą się na różnej maści przemoc w stosunku do swojego dziecka i jakby tego było mało, to kryją swojego mena, a nawet krzywdzą swoje dziecko razem z oblubieńcem.

To oczywiście w czystej postaci patologia i nie dotyczy to tylko rodzin pijackich, ludzi bez wykształcenia, lecz także tych tzw dobrych domów.

Myślę jednak, że autorka reprezentuje troszkę inny poziom, chociaż ja pogonilabym gościa po pierwszym jego występie poniżającym i upokarzającym moje dziecko. Zasadxilabym takiego kopa, że facet w locie zdechlby z głodu.
Tu, jak widać, facet ten ciągle ma fory u autorki wątku.
A na koniec wyjdzie, że wszystkiemu winne jest dziecko. Okropne.

Od czternastu lat żyję z mężczyzną, który ma córkę w wieku mojego syna. Poznaliśmy się gdy dzieci miały po 8 lat. Po dwóch latach przeprowadził się do mojej miejscowości (90 km) i tak pomału zaczęła się gehenna. Ja starałam się nie wyróżniać dzieci na ile to możliwe, córka partnera spędzała z nami wszystkie weekendy, święta, wakacje. Początkowo jakoś to funkcjonowało, później niestety dzieci stały się przedmiotem konfliktów. Partner pozwalał córce na wszystko, a mój syn wiecznie mu przeszkadzał. Doszło do tego, że podzieliliśmy się dziećmi i przestaliśmy spędzać wspólny czas. Czułam się paskudnie w tej sytuacji. Nie chcę się rozwodzić o problemach, które nas dotykały w tamtym okresie, bo nie był to dobry czas. Święta, weekendy spędzane samotnie i wiele innych sytuacji. Dzisiaj dzieci są dorosłe, studiują, żyją własnym życiem. Mamy z nimi dobry kontakt. To tylko taki króciutki opis naszego 14 letniego życia, ale chcę Ci powiedzieć jedno NIGDY WIĘCEJ nie weszłabym w taki układ. Wolałabym sama wychować syna i dopiero z kimś się związać. Twój partner nie rozumie, że wiążąc się z Tobą związał się z Twoim synem i to jego obowiązek aby zatroszczyć się także o niego. Jeśli nie powiesz mu tego wprost i nie postawisz granic, to tylko będzie się pogłębiać. Nie skazuj się na to, że będziesz musiała wybierać między synem, a partnerem.

Już to zrobiła, już wybrała. I o swym wyborze, także jego przyczynach, napisała.

Ja bym miała wielki problem z zaakceptowaniem jego sposobu rozwiązywania problemów z dzieckiem. Dla mnie taka osoba by się nie nadawała do tworzenia rodziny. Nie przemawia do mnie, że jest taki zimny wobec dziecka i uważa, że nie trzeba z nim rozmawiać. Jego zachowanie źle świadczy o nim. Mnie by skutecznie zniechęcił. Macie oboje swoje zobowiązania wobec dzieci, ta sytuacja wymaga zadbania o dobro wszystkich.

Dlatego ja sobie nie wyobrażam związku z dzieciatym... Całe zycie użeranie się z byłą żonką i z poczuciem, że tamto dziecko może być ważniejsze niż ja i nasze dziecko, a sorry, ale dla matki zawsze jej dziecko jest najważniejsze i za nie oczy wydłubie

Kwintesencją kobiecych poglądów jest post ulle - facet ma kochać, tulić, opiekować się nie swoim dzieckiem, ale niechby coś spróbował temu dziecku powiedzieć - jatka.

To że lubi i akceptuje - mało, ma kochać, ma tulić. Może jeszcze siurka umyć? Jedyne co mi się nie podoba, to tulenie swojego syna w obecności pasierba. Skoro pasierba tulić nie chce, to takie czułości nie w jego obecności.

A to że się wydarł i strzelił w stół, zresztą na polecenie matki, bo to jej zostawił decyzję - bardzo dobra rzecz, może młody opanuje, że histerią nic nie wskóra. I może nie będzie płatkiem śniegu (jak się określa dzieci z XXI w, wychowywne bezstresowo, często jedynacy, którzy nie potrafią zaakceptować, że nie są pępkami świata).

I jakże odmienne wymagania od ojczyma i macochy (wątek w psychologii) - ojczym musi wszystko i nic nie może, macocha nic nie musi i wszystko może.

Będę brutalna.
Zgotowałaś zły los swojemu synowi bzykając się z nieodpowiednim facetem i dziecko nie zna teraz ojca.
A teraz dokładasz temu biednemu chłopcu, związując się z jakimś chamem.
Ogarnij się i rozstań się z tym dziwnym panem.

Jestem bardzo przeciwna by dziecko ustawiało życie matki i żeby ona przez to nie mogła się z nikim związać, ale tu sytuacja jest wręcz patologiczna i musisz ratować swoje dziecko.

Oj ulle, ulle, czy ty zawsze musisz tworzyć teorie spiskowe? Byłem związany z kobietami mającymi dzieci. Nie, żadna nie wymagała, żebym te dzieci kochał i tulił. Może dlatego, że w każdym przypadku te dzieci miały ojców, co pozwalało mi zająć wygodną pozycję dobrego wujka. Taaa, w piłkę trzeba było pograć, do ZOO czy kina zabrać, nawet do szkoły zawieźć. Ale od tulenia to miały matkę i ojca.

I nasz bohater przyjął podobną postawę, ale w tym przypadku dziecko nie ma ojca, bo takiego nieodpowiedzialnego typa matka kiedyś wybrała. A dziś od nowego partnera wymaga, żeby naprawił jej błędy i był półojcem dla jej dziecka. Półojcem, bo kiedy rozpuszczać, to tak, ale kiedy wychowywać, to już musi właścicielkę pytać o zgodę.

Coś w tym jest, że mężczyźni za najgorsze opcje do związku uważają wdowy z dziećmi - bo tu podobna sytuacja. Nowy partner, nowa partnerka nie musi kochać pasierbów, a kontakt fizyczny (tulenie) z obcym dzieckiem dla wielu nie jest miły, a w razie co grozi jeszcze oskarżeniami o molestowanie. Dzieci partnera trzeba akceptować i szanować. Tylko tyle. A jeśli coś więcej, to tylko wtedy, jeśli obojgu partnerom to odpowiada.

Oj droga Elo, męczące są rozmowy z wami (bo ulle to ten sam typ, a i kolejne by się tu znalazło). Akurat żaden z moich związków nie rozpadł się z powodu dzieci. Byłbym zobowiązany, jakbyś nieco ograniczyła swoje domysły i zapędy do tworzenia beletrystyki, bo z zasady nie znajdują pokrycia w rzeczywistości. A, chyba się zgodzisz , dyskusja o twoich wyobrażeniach jest dość jałowa i męcząca - co chwila trzeba coś bez sensu prostować...

W kwestii wdów - jeden woli córkę, drugi matkę, tylko tych drugich mniej. Pewnie, że i wdowa znajdzie, ale wielu panów dzieciate wdowy omija.

Ja tu widzę usilne wpychanie faceta w rolę tatuśka, na którą on nie ma ochoty. Ma swoje dziecko i jest ok. Ja go rozumiem, bo gdybym chciała komuś matkować zaszłabym w ciążę, a nie była mamuśką dla dzieci mojego męża. Mają swoją mamę i jest ok. Po drugie nie jest normalne że dzieciak przytula się do każdego faceta. Jeszcze do dziadka rozumiem, spoko. Ale do sąsiada? Czy to jest normalne?

No to niech autorka szuka sobie faceta, który jest zainteresowany rolą ojca jej dziecka. Bo obecny partner jasno  daje jej do zrozumienia że nie jest. A ona się go uczepiła jak jakaś desperatka. I nie widzi, że to nie jest normalne że dzieciak klei się do każdego napotkanego chłopa.

Aj tam..od razu uczepila, i kto to mówi? Ulle co powtórnie  weszla w związek z tym samym narcyzem. Nie podoba mi sie ton tej dyskusji,
Pan był zapewne wolny i chętny  i jakieś tam zalety ma.
Ale wyszły też jego wady, i stąd też temat.
A wada jest taka, że nie liczy się z jej uczuciami i nie wiem czy to nie powtórka z rozrywki u Barbary.  Warto się zastanowić zanim wdepnie się w kolejny nieudany związek autorko, bo jak ten Pan stanie w obliczu dylematu gdzie jego chciejstswo  może być czymś ograniczone, to przejedzie po Tobie jak walec.
I tak, to zupelnie normalne, że chłopiec w tym wieku szuka męskiego wzorca.

W temacie oceny tego faceta nie napisałaś przecież niczego, czego wcześniej nie przeczytałaś w innych postach.
To normalne, że 6-latek potrzebuje i szuka męskiego wzorca, ale niepokoi fakt, że klei się do obcych facetów. Może gdyby byk to dwulatek albo trzylatek, to bym się nie czepiała, ale sześciolatek? Ela, no weź się i dobrze zastanów.
I dobrze, że zrobiłam sobie powtórkę z rozrywki, bo po pierwsze miło mi było patrzeć, jak facet wije się i skręca, żebym tylko chciała z nim zostać, a po drugie, gdybyś widziała jaka byłam szczęśliwa wracając od niego do domu po zerwaniu z nim. Śmiałam się do siebie jak jakaś głupia i podskakiwalabym na ulicy ze szczęścia. Dla tego szczęścia, które czułam i czuję nadal warto było. Na żadnej terapii nie kupiłabym sobie czegoś takiego.

No możliwe, ale mnie zawsze wydawało się, że to raczej dziewczynki są bardziej przytulinskie. No ok, różnie bywa. Moja prawie pięcioletnią wnuczką jest uczona, że od obcych niczego nie przyjmuje, a już o przytulaniu się nie ma mowy, a dzisiaj powiedziała mam już 5 lat i nikt nie będzie mi mówił, co mam robić. W końcu dzieci mają różne charaktery i gdyby trafiło coś takiego (odpukac w niemalowane) na moją wnuczkę, to w życiu coś takiego by nie przeszło, ale moja córka ma bardzo duże poczucie własnej wartości, ja też nie narzekam, tato też nie gapa, więc dziecko jest przygotowane do życia  inaczej, niż ten 6letni chłopaczek
Synek autorki jest tylko z matką, matka opuszczona przez faceta, gdy zaszła w ciążę, więc trzeba przyjąć na wiarę, że matka nieszczęśliwa, to co się dziwić, że i dziecko nieszczęśliwe.

Strasznie to smutne oceniac tak samotna matke. Jestem zniesmaczona kompletnie ta wypowiedzia - jakkolwiek matka by sie nie obrkecila powinna pozegnac sie z tym panem jesli chce stworzyc z kims rodzine, jesli chce wolny uklad to wedlug jej uznania chociaz mysle ze powinna porozmawiac z tym swoim wybrankiem w kwestiach wychowawczych i dac mu do zrozumienia ze  ona jest bossem swojego dziecka a nie on.
Wlasnie skonczylam ogladac serial na netflixie ktory sie nazywa The Dutchess i mowi o dziwnej relacji na lini matka i 9 letnia corka. Polecam obejrzec autorce posta.

Tu nie chodzi o to, że ona szuka tatuśka dla swojego dziecka.
Chodzi o brak elementarnych zasad tego faceta by chłopca nie krzywdzić, nie sprawiać mu przykrości. Pewnych rzeczy się nie robi i nie mówi.
6-latek płacze, a facet w tym czasie tuli drugie dziecko i mówi "kupię ci wszystko czego chcesz". To jest normalne? Nie chodzi o to czyim jest ojcem. W faceci brak empatii.
Ja tez uważam że kochać nie musi, wystarczy że lubi, ale teksty "nigdy go nie pokocham" są straszne i świadczą o tym kolesiu. Tak naprawdę skąd wie, że nie pokocha? On od razu tworzy sobie barierę, mur, widać że jest negatywnie nastawiony.

Moim zdaniem facet jawnie ustala granice, on nie chce tworzyć wspólnej rodziny, on nawet nie dopuszcza by móc w przyszłości okazać 6-latkowi jakieś uczucie.

A co do kwestii czy faceci lubią samotne matki. Jasne że nie lubią. Są o takich kobietach przypowieści i kawały, a facet który wiąże się z samotną matką jest po cichu wyśmiewany.
No ale to tez nie znaczy że jak już z nią jest, to ona ma mu stopy całować i godzić się na wszystko, bo jest. Trzeba mieć jakieś wymagania, nawet będąc samotną matką. Osobiście sądzę że autorce zbyt mocno zależy na facecie (nie jako na tatuśku dla syna, tylko jej facecie, kochanku), a za mało się skupia na dziecku. Sytuacja że mały wpada w jakiś szał, ona sobie nie umie poradzić, prosi partnera o pomoc (chociaż wie jaki on jest i co zrobi!), mały płacze, facet przytula w tym czasie inne dziecko,a ta nie przytuli swojego bo nie chce stawać przeciw facetowi (to ostatnie akurat ma trochę sens, bo jeśli prosiła o pomoc, to nie powinna się teraz sprzeciwiać).

Dziecko jest źle traktowane przez faceta - fakt.
Ale ona wręcz o to prosi i zgadza się na to - też fakt.