Teściowa nie chce oddac mi placzacego dziecka - Netkobiety.pl

Taki problem dotyczy wielu osób. Niezależnie od tego jak niezręczna jest ta sytuacja, to ty jesteś odpowiedzialna za swoje dziecko. Skoro teściowa tego nie rozumie, musisz być bardziej asertywna.
Przy tym, mimo iż małe dziecko to atrakcja, twoje dziecko to nie zabawka. Nie może być tak, że cała rodzina się nim bawi jak pluszakiem. Nadmiar bodźców jest dla dziecka wręcz szkodliwy, dlatego unikaj udostępniania go do zabawy. Skoro teściowa zachowuje się jak dziecko, to nie pozwalaj jej na wyłączną zabawę. Albo razem, albo wcale. To ty i twój mąż jesteście rodzicami i to wy macie się waszym dzieckiem opiekować i dbać o jego bezpieczeństwo i komfort.

Ech, powiedzialabym chyba, ze mamo, daj mi ją jednak, bo w takim stanie rozdrażnionym tylko przy mnie sie uspokaja.
A mala jest rozdrażniona nie z powodu babci, tylko tych kilku innych osób, ktore chcą się dzieckiem pobawić. I to im trzeba ograniczyć kontakty, nie babci.
Po co Ci robienie kwasu z tesciową?
Jak rzadko widuje małą, przyprowadzaj ją częsciej, idz z mezem do kina

Wyobraź sobie Lagrange, ze mam dwoje dzieci i mialam tesciową
Zajmowala sie czasem moją córką w tym wieku. Twoja żona wykluczala Twoją matkę?
Dziwne. Poza tym po 5 miesiacach w domu wyjscie na 2 godziny gdzies z męzem wcale by im żle bie zrobilo.

Myślę,  że teściowa autorki chce w ten sposób udowodnić, że potrafi się dzieckiem opiekować   na równi lub lepiej niż matka.
Ogólnie strasznie denerwują mnie takie zachowania i wcale nie dziwię się autorce, że tego nie akceptuje.
Oczywiście idealnie by było aby to mąż zwrócił uwagę teściowej, ale skoro autorka nie może liczyć na jego wsparcie powinna stanowczo sama zareagować.

Wyjscie z płaczącym dzieckiem z pokoju gdzie jest gwarne towarzystwo nie nazywalabym uciekaniem z dzieckiem.
W takiej sytuacji maluch potrzebuje ciszy i może piersi,
Jak czytam takie tematy to myślę, szcześliwi ludzie, ktorzy dokladają sobie bzdurnych problemów..

Miałem takie sytuacje. Przy pierwszej córce. Teściowa zbytnio się "spoufalała" do niej. Rozumiałem, że może ją kochać, bo w końcu pierwsza wnuczka, ale jej zachowanie, gesty i mowa typu "moja córeczka" i odmowy oddania dziecka, bo to kobieta z gatunku "ja wiem lepiej" i na siłę próbująca uspokoić dziecko, zaczęły mnie mocno drażnić. Miarka się przebrała, gdy młoda wydzierała się wniebogłosy, była mocno niespokojna, a ta ciągle odmawiała mi jej oddania. Żona w tym czasie odsypiała nieprzespaną noc. Niemalże wyrwałem córkę z objęć teściowej, poszedłem do drugiego pokoju i od razu wiedziałem, że muszę jej pomasować brzuszek. Uspokoiła się momentalnie. Żona obudziła się i przejęła małą.
Poszedłem do teściowej i w dosadnych słowach powiedziałem, co myślę o jej zachowaniu. Że sobie nie życzę.
Wkurzyła się oczywiście, ale potem przeprosiła i przyznała rację. Za bardzo sobie wkręciła schemat, że to jest też jej dziecko i że będzie trzecim rodzicem.
Widocznie bardzo do serca wziąłem sobie słowa położnej: to jest Wasze dziecko, nie słuchajcie babć, teściowych, matek. Wy decydujecie o swoim dziecku i wy najlepiej będziecie wiedzieć, co jest dla niego dobre.

Do tej pory, jakiekolwiek głupie lub dziwne pomysły teściowej na moje dzieci ucinam krótko: nie, nie pozwalam, my decydujemy.

I o to chodzi.
To rodzice, nie babcie/dziadkowie/ciocie/wujkowie, wychowują dziecko. To oni podejmują decyzje tyczące dziecka. Inni, w tym najbardziej zakochane we wnukach babcie/dziadkowie, mogą pomagać, ale zgodnie z wolą rodziców. Jeśli babcie/dziadkowie mają inne pomysły mogą (ale nie muszą) się nimi dzielić, podpowiadać, ale absolutnie nie wolno im narzucać swego punktu widzenia. To, że wychowali swe dzieci nie oznacza, iż mają patent na "rację"

off-top

Znam wiele opowieści, które potwierdzają, że nie należy słuchać się babć i rodziców. Z prostego bo powodu. Czasy się zmieniają, wychowanie również. Nasi rodzice wychowywali nas w innych warunkach, były inne szkoły rodzenia. 20-30 lata później jest inne podejście. Przykładowo teściowa uznała za fanaberię montowanie w łóżeczku monitora oddechu, a dla nas był to jakiś komfort w nocy. A fanaberia, bo za jej czasów takich nie było.
Najlepsze podejście mają dziadkowie: no fajny dzieciak, ale Ty się nim zajmuj. Ja najwyżej Ci tylko przypilnuję.

Wiec nie masz latwo, ale mimo wszystko ukladalabym dyplomatycznie wszystko.
Moja byla juz tesciowa miala  niestety za sobą epizody schozofreniczne i pobyty w szpitalu, szwagierka ją odizolowala, ale ja pozwolilam jej być babcią dla moich dzieci i byla dobrą babcią chociaz pokolenie temu byla inna szkola rodzicielska i tu tez mialysmy zatargi. Po latach w niektorych rzeczach przyznalabym jej rację.
Życzę znalezienia jakiejś sciezki wspolpracy. Moze podrzucić jakąś literaturę, kiedyś bylo tego mnóstwo w formie czasopism,

Powiedzialabym do tesciowej, ze ma mi w tej chwili oddac dziecko.
Jak sobie wyobraze zeby moja tesciowa tak sie miala zachowac w stosunku do jednego z wnukow, szczegolnie tego, ktorego ma jej corka?
Haha, moja szwagierka by ja tak ochrzanila i wcale nie w milych slowach bo jest ostra jak brzytwa.
Chociaz tesciowej by do glowy cos takiego nie przyszlo bo ma za duzo szacunku do nas.

Nie wiesz jak się zachować ?! To co z Ciebie za matka, która widzi dyskomfort dziecka i godzi się na nie,  aby tylko nie urazić teściowej ?
Rozumiem, że większość z nas, kobiet tak jest wychowana - grzeczne, kulturalne, ugodowe - nawet kosztem siebie. Nie krytykuje takiej postawy bo sama taka byłam. Ale nie wyobrażam sobie sytuacji, że dziecko płacze, wyciąga rączki do mamy a ona ( mama)  nie reaguje, bo" jej nie wypada gonić za teściową".
Po co zwracasz się z tym do męża ? Skoro Ty, matka dziecka pozwalasz na zabawę własnym dzieckiem, maleńkim, i nic z tym nie robisz, to co się dziwić ojcu.
W żadnym razie nie chcę Cię pognębić. Chcę Tobą wstrząsnąć, że gdy w grę wchodzi zdrowie i spokój wlasnego dziecka, to nie możesz być bierna i musisz natychmiast reagować. Nie patrz na komfort, sprawianie przyjemności innym,  dbaj o komfort własnego  dziecka.

Powiedzialas jej prawde o niej samej. Nie wiem czemu to jest odbierane za wielki atak, chyba, ze ktos jest ogromnym hipokryta.
Caly problem jest, ze otoczenie jeszcze wspomaga takich ludzi bo przeciez trzeba byc milutkim do mamusi, babusi czy tesciowej.
Jezeli cos moze byc zniszczone przez prawde to zasluguje na to by byc zniszczone przez prawde. Takie podejscie do relacji nie wymaga wyginania sie i gryzienia w jezyk.

Moim zdaniem zrobilas bardzo dobrze.

Mimo, że temat mnie bezpośrednio nie dotyczy (w kwestii dzieci), to czuję się "strygerowana"
Może dlatego, że temat teściowej też akurat aktualnie u mnie na tapecie i mam trochę przemyśleń z tym związanych.
W kwestiach rodzinnych zaobserwowałam kilka postaw, które umiejscowiłabym na dwóch biegunach:

1) Jestem częścią rodziny i czuję potrzebę i obowiązek, aby dopasować się do zbiorowości (w tym przypadku rodziny). Ona daje mi wsparcie, a ja jej. Lepiej jest trzymać się razem, a w przypadkach konfliktów najlepiej wmiatać niektóre sprawy pod dywan i dążyć do harmonii (nawet sztucznej i upozorowanej) po to, żeby nie robić sobie kłopotów i nie wchodzić w niepotrzebne konflikty. Trzeba się dostosować nawet własnym kosztem, ponieważ rodzina jako grupa nie tylko bierze, ale i udziera wsparcia. Jestem częścią grupy.
2) Jestem przede wszystkim indywiduum, odpowiadam i decyduję przede wszystkim za siebie. Najwięcej energii uzyskuję przez realizowanie własnego planu życia, stąd chodzenie na lewe kompromisy nie leży w mojej naturze i osłabia mnie. Konflikty z innymi dyskutuję na bieżąco i niewiele obchodzi mnie, że wywołuję swoją postawą dyskomfort, a nawet spore zamieszanie czy oburzenie. Nie boję się wykluczenia z grupy, ponieważ wiem, że jestem w stanie doskonale poradzić sobie sama i nie potrzebuję wsparcia grupy. Jestem indywiduum.

Nie ukrywam, że należę zdecydowanie do 2. grupy i życie rodzinne nie ma dla mnie znaczenia większego niż relacje z pozostałymi, nawet przypadkowymi ludźmi. Nie uważam, że rodzina może sobie uzurpować jakieś "prawa", do mnie, do moich bliskich, mojego życia. Bo często czytam takie stwierdzenia: "rodzice mają prawo do owiedzin", "teściowie mają prawo widzieć wnuka" itp.
Ja się pytam - ludzie, jakie prawo? Nie istnieje takie prawo, albo istnieje ono tylko w tradycji i mylnych przekonaniach rodziny na temat tego, że dzieci/wnuki są jej własnością, którą ta rodzina może dowolnie dysponować "bo tak".
Dla mnie takie bycie wchłoniętą przez rodzinę oznacza ubezwłasnowolnienie, dlatego głośno protestuję. Ale czuję się w swojej postawie wyobcowana. Większość ludzi powtarza jak mantrę "argument": "Ale przecież to rodzina! Tak trzeba!". Ale trzeba, bo co? Ja rozumiem, że dla wielu ludzi życie jest łatwiejsze, gdy trzymających się z innymi razem.
Tylko trzeba rozważyć, jaka jest cena dostosowania się. W moim przypadku cena utraty wolności jest zbyt wysoka. Nie jestem w stanie kultywowoać tradycyjnego życia rodzinnego. Wybieram zatem wolność, a razem z nią wszelkie niedogodności związane z wyobcowaniem i byciem wytykaną palcami.

Może watro spytać teściową dlaczego tak postępuje? Porozmawiać.Może chce pokazać jaką jest dobrą babcią i potrafi uspokoić dziecko? Wtedy wytłumacz,że własnie jest babcią a ty mamą..Może ma jakieś dziwne obawy,że jak mała zacznie płakać to pójdziecie do domu? Wtedy wytłumaczyć,że przecież się spotykacie i zawsze ma okazje aby spędzić czas z małą. Ale póki nie spytasz to się nie dowiesz.

W 100% popieram. Z moją teściową też nie da się po dobroci. Trzeba pewnie i prosto z mostu mówić o co chodzi i stawiać wyraźne granice.

Gorzej niestety, kiedy mąż mimo wszystko staje w obronie teściowej, albo ogólnie ma problemy z zaakceptowaniem konfliktów i jest zdania, że to żona je wywołuje, kiedy ona faktycznie staje w obronie własnej.
W moim związku mieliśmy ostatnio taką sytuację: pojechaliśmy do teściowej, żeby pomóc jej w pewnej sprawie. Nie było planowane ani omawiane nic innego, do tego śpieszyliśmy się, żeby pojechać do domu na kolację. Kiedy zrobiłiśmy co mieliśmy zrobić, teściowa zaczęła swoje: "Zostańcie jeszcze na chwilę!", na co ja odpowiedziałam zgodnie z prawdą, że nie zostaniemy i że wsiadamy do auta i jedziemy. Co też zrobiliśmy.
Jednak burza rozpętała się po wszystkim, bo mąż zarzucił mi, że "nieludzko" (?) traktuję jego matkę i te 5 minut moglibyśmy przecież zostać. Strasznie mnie to rozsierdziło, bo zupełnie nie rozumiem, co zrobiłam nie tak - jeśli chcę czy muszę jechać to jadę, a na pogaduszki możemy się umówić w innym terminie. Podkreślam słowo "umówić się" - bo tu nie chodzi o to, że nie da się zostać dłużej, tylko o to, że teściowa często wymusza jakieś dłuższe rozstania albo spotkania.
Często mężowie mają nieodciętą pępowinę i stają w obronie swoich matek właśnie z takim idiotycznym argumentem, że "mama przecież nie chce źle". Tak też się stało w przypadku opisywanym przez autorkę. Więc jest ona w impasie, bo jak się postawi, to będzie miała przeciwko sobie wszystkich łącznie z mężem. Smutne, że panowie często sami z siebie nie są w stanie spojrzeć na sytuację obiektywnie, tylko wolą mieć święty spokój i chować głowę w piasek.

O, to, to, to, oto flagowa wypowiedź. Synowo! Zrób coś dla cudzego "świętego spokoju". Oczywiście spokoju teściowej, bo spokój synowej się nie liczy, albo o wiele mniej znaczy. Zadaniem tylko jednej ze stron jest poświęcić się, wykazać niekończącą się cierpliwość i wyrozumiałość, podkulić ogon i dać spokój, natomiast druga strona może się szarogęsić i wychodzić z jedną propozycją głupszą od poprzednią - i trzeba to oczywiście zrozumieć, bo miś kocha mamusię.
Jeśli partner chce spędzać z matką więcej czasu - niech spędza. Jeżeli ktoś chce kolacji - niech się umówi. Nie mam nic więcej na ten temat do dodania.

Naprawdę tak uważasz? Bo moim zdaniem to kwestia kontekstu. Jeżeli ma się do czynienia z osobą niereformowalną, która działa na tej zasadzie, że jak jej dasz palec, to ona chce zaraz całą rękę... to czasem nie ma innego wyjścia, jak walnięcie z grubej rury. Moim zdaniem fatygowanie się do kogoś kilkanaście kilometrów po to, żeby w czymś pomóc i narobienie się przy tym w zupełności wystarcza. Jeżeli potem jeszcze ktoś ma kolejne wymagania, pomimo, iż wie, że jesteśmy w pośpiechu, to naprawdę ciężko nie stracić cierpliwości.
Tej osobie zawsze jest mało: jak ją wziąć na przejażdżkę, to ona chce potem kawę, jak ją zabrać na kawę, to również na spacer, a jak na spacer, to dodatkowo jeszcze na kolację. Po prostu ciągle żebrze o uwagę, której ja osobiście nie potrafię jej dać, bo jak zauważył ktoś wyżej - niespecjalnie ją lubię. Jej towarzystwo mnie męczy, nie mam o czym z nią rozmawiać. Dlatego ustaliliśmy, że jeśli mąż ma taką potrzebę, to niech jeździ częściej sam, bo ja mam taką konstrukcję psychiczną, że nie potrafię się zmuszać do kontaktów z osobami, które średnio lubię tylko dlatego, że należą do rodziny.

Nie analizowałem nigdy czy jestem dla siebie najważniejszy na świecie, ale wydaje mi się, że jak dla mnie najważniejsi byli żona i dzieci. Samolubstwo to nie dla mnie. Jakoś bym się źle czuł w takiej zupie.
Co do teściowej nielubianej przeze mnie, to nigdy nie zapominam, że jednak ta osoba jest matką mojej żony, która ją kocha. Mimo że w głębi nie cierpię jej, bo narobiła duuużo złego w swym życiu w stosunku do pozostałej rodziny, to hamuję się, aby nie okazywać swej niechęci do niej. Czasami udaje się, czasami nie.

Do Lovelynn  - Ależ jestem szczęśliwy móc coś dać najbliższej rodzinie (żona dzieci) i to żadne poświęcenie z mojej strony.

Piszesz : bo siedziałabym wściekła i naburmuszona

Bo chcesz tak siedzieć wściekła. Być może nawet jest chęć okazania tego. Trochę empatii, Lovelynn. Małe poświęcenie z Twojej strony. Z mojej żadne. Bo nie chcę robić przykrości żonie. W końcu taka kolacja to raptem pół godziny raz na kilka miesięcy.
Nie cierpię baby, a mimo to ostatnio cały dzień poświęciłem na zrobienie jej odwodnienia z rynny, bo zalewała piwnicę. 12 metrów kopania w głąb działkę, aby położyć rurę.

każdy jest dla siebie najważniejszy na świecie i to jest naturalna kolej rzeczy

Być może. Nie mówię - tak. Nie mówię -nie. Ale są przypadki, że niektórzy świadomie oddają życie, aby kogoś uratować. Ostatnio w W-wie ojciec odepchnął syna przed nadjeżdżającym autem sam ginąc.

Tylko religijne przekonania (a przede wszystkim błędne rozumienie biblijnych postulatów) spowodowały, że uważasz to za samolubstwo i ogólnie coś nagannego.

Od urodzenia mam kłopot z wiarą, pomimo starań mamy i babki, która mówiła, że "pewnikiem diabeł siedzi w tobie". Jestem niewierzący i nie wierzę na słowo. Zdumiony jestem, że wplatasz religijność w to, czy człek jest empatyczny czy nie. Nie napisałem, że samolubstwo to coś nagannego. Jesteśmy różni. Nie podlega to dyskusji.

Witek - wiem, że mnie nie zrozumiesz, chociaż ja mimo wszystko doskonale rozumiem Ciebie. Dzieje się tak dlatego, że byłam w Twoim położeniu i wydawało mi się, że "nierobienie przykrości" jest jakimś rozwiązaniem i dobrą możliwością zadowolenia wszystkich. Problem w tym, że to się nie sprawdza, a pójście na lewe kompromisy to jest nic innego, jak zaowalowane w złoty papierek kłamstwo i strach przed zmierzeniem się z problemami. Prędzej czy później jednak rodzinne szambo i tak wybije.
Fasada zgodnej rodzinki jest w opisywanym przez Ciebie przypadku tylko falsyfikatem, podkoloryzowanym obrazkiem, na którym zgodna rodzinka szczerzy zęby w fałszywych uśmiechach. Tak naprawdę każdy się boi powiedziec co naprawdę myśli i każdy mówi to, co myśli, że oczekują inni.  Jak w komunizmie, gdzie wszyscy członkowie społeczności niby są jedną rodziną, pomagają sobie i są ze sobą bezwarunkowo szczęśliwi. To, co ja nazywam fałszem i zakłamaniem i nieszczerością, Ty nazywasz - harmonią.

Swoją drogą. Gdyby ktoś nie chciał spotykać się czy przebywać ze mną, to nie śmiałabym oskarżać go o egoizm czy samolubstwo. Tylko zaczęłabym się raczej zastanawiać, czy to może ze mną przypadkiem coś jest nie tak, że ludzie nie chcą ze mną przebywać... Ale to jestem ja i rozumiem, że większość ludzi jednak woli wmiatać problemy pod dywan pod pretekstem "niesprawiania przykrości". Jednak te wszystkie  brudy prędzej czy później i tak wyjdą na powierzchnię i to najczęściej w najmniej czekiwanym momencie.

Przecież jest różnica przyjechać raz na pół roku na obiad, bo żonie zależy, a co innego być co tydzień i co tydzień musieć udowadniać, że ma się swoje życie i swoje sprawy i nie chce się przebywać akurat z teściową po wiele godziny tygodniowo.
Przecież to normalne, że wybiera się, z kim się spędza czas. Jeśli kogoś nie lubię to z nim nie spędzam czasu, NAWET jeśli tej osobie sprawia to przykrość. Nie wyobrażam sobie poświęcać kilku godzin w tygodniu, "żeby ktoś przeze mnie nie płakał" - to brzmi jak szantaż. Musisz spędzić czas z teściową, bo teściowej będzie przykro. I to jest ważne. A to, że tobie będzie źle, bo czujesz, że tracisz czas, bo masz ból głowy, bo chcesz spać, bo chcesz pobyć sam, bo chcesz być z partnerką, czy cokolwiek innego to nie ważne. Nie ważne, że tobie będzie przykro.
Sorry, tak to brzmi. Że jest strona, która wymaga, i trzeba się stosować do tych wymagań, bo wypada i bo będzie przykro.

Nie wiem, może już o tej porze nie jarzę, ale Twoje wypowiedzi brzmiały: odwiedzanie zlych teściowych żadna przykrość, nie chcę żeby ktoś przeze mnie płakał, trzeba się poświęcać, nie macie empatii.
Porównałeś swoją historię do tych przedstawionych tutaj, mimo że nie są do porównania, bo nie masz problemu z teściową. A tym, którzy mają problem z teściową zarzucasz brak empatii, samolubstwo i dewaluujesz czyjeś uczucia, mówiąc, że to żadna przykrość i "małe poświęcenie".
Piszesz, jakbyś chciał się tym jakoś wywyższyć?
No to tego nie rozumiem

Tak. Tego nie zrozumiesz.
Czy się wywyższam, to już Twój problem.
Nigdzie nie napisałem, że nie macie empatii. Troszkę empatii - to nie znaczy, że nie macie jej. Za dużo empatii to też niedobrze - w myśl "Kto ma miękkie serce, musi mieć twardą d....". Albo: "Za dobre uczynki bedziesz ukarany" Niejedni przekonali się o tym, tak że empatia  musi być w zdrowych granicach.

Monoceros: A tym, którzy mają problem z teściową zarzucasz samolubstwo.

W 40. poście napisałem, że samolubstwo to nic nagannego. Z przekonaniem piszę, iż czasami daje dobre wyniki.
W poście 45. napisałem: "Bardzo rozumiem, gdy ktoś musi spędzać kilka godzin z nielubianą teściową."
Osobiście nie wytrzymałbym, więc zarzucanie mi, że coś zarzucam jest nie trafione.
Gdy piszę jakąś opinię to zawsze piszę, że to jest moja opinia - "Jak dla mnie"  i absolutnie nie jest to aksjomat dla całej ludzkości. Przecież piszę - JAK DLA MNIE  20 minut na pół roku to małe poświęcenie.
Jeszcze raz piszę, że jesteśmy różni i to normalne. Chodzi o to, aby nie deptać sobie po odciskach. Nikogo nie osądzam, nikomu nie narzucam.
Ciągle wytykasz mi :"Żyję tak, aby nikt przeze mnie ni płakał." Naprawdę to kiepski pomysł na życie? Na serio?!   Deptanie komuś po odciskach to nie dla mnie.
Żeby 100 Monocerosek tak uważało, to i tak będę w ten sposób postępować. Każdy pisze tu swoją opinię Zarówno ja jak i Ty.
Robię out, bo już jest jałowe. Pozdrawiam.