Problem i jak to zwalczyć ? - Netkobiety.pl

Witam. Napisałam bo sama nie mogę się wygrzebać z trudnej sytuacji. Jesteśmy małżeństwem od 5 lat, ja 25 mąż 28. Nasza córeczka ma prawie pięć lat. Między nami od początku układało się bardzo dobrze. W sferze materialnej też jest nieźle. Mamy to co potrzebne do normalnego życia, własne mieszkanie i nie mogę narzekać. Możemy też pozwolić sobie nawet na coś więcej. Mąż opiekuje się nami więcej niż potrzeba a córeczka dla niego jest zawsze na pierwszym miejscu. Ona od samego początku zawsze wyciągała rączki do niego i tak już zostało do dzisiaj. To taka córcia tatusia. Od pierwszego dnia umiał się nią zająć i nigdy Go nie złościła nawet jak była nieznośna. Na wiosnę mąż dowiedział się o moim pierwszym jedynym chłopaku. To był chłopak z lat młodzieńczych w pełnym tego słowa znaczeniu ze zbliżeniem włącznie Spytał tylko czy to prawda. Potwierdziłam. Zapytał dlaczego tak zrobiłam przecież na samym początku komunikował swoje oczekiwania i preferencje, wtedy nic nie mówiłam i zrozumiał, że nie mam o czym mówić. Zarzucił mi jeszcze, że każdy inteligentny człowiek jakoś by zareagował a tak, to nie wie na co ja liczyłam i wyszło, że w ogóle mnie nie zna. Tłumaczyłam, że dużo wtedy teoretyzowaliśmy jak jest najlepiej ale bez osobistych wycieczek i pomyślałam, że to nie istotne. Na koniec stwierdził, że to piękny szach mat i nigdy by się nie spodziewał tego z mojej strony. Próbowałam z nim rozmawiać na ten temat już kilka razy by oczyścić atmosferę ale bez efektu bo zawsze umie uargumentować swoją rację. Wiedziałam, że nie będzie łatwo ale można z nim rozmawiać o wszystkim bo zawsze jest spokojny, skoncentrowany i stara się nie pokazywać emocji. Tydzień temu spróbowałam jeszcze raz i powiedziałam, że przecież widzi, jak bardzo go kocham, do czego doszliśmy, jak  nam wszystko dobrze się układa i jak kocha naszą córeczkę a tamte rzeczy to bez znaczenia historia z przeszłości. Nic to nie zmieniło. Był raczej zdziwiony jak mogę mówić, że przeszłość nie ma znaczenia, twierdził że ma, bo definiuje jaka jestem. Argument, że to było kiedyś nic nie wnosi to tylko zgrabny wybieg. Spytał czy naprawdę uważam, że mogę wyzbyć się tego, co było, przecież to efekt mojego postępowania. Utrzymuje, że przeszłość nie zanikła, jest ciągle, chociaż zdarzenia przeminęły to nie zniknęły bo to jest ciągłość. Na zakończenie uznał, że teraz nie ma już nic szczególnego by nasze małżeństwo zamiast źródła pewnych przykrości, wiązało się z radością i inspiracją do działania. Zapytał też dlaczego nie możemy mieć pewnych wspólnych doświadczeń , które mogły być tylko nasze.. Nie wiem dlaczego tak mówił bo wiem, że sam robił obrzydliwe i wstrętne rzeczy. Znów nic nie osiągnęłam i tylko z tego wszystkiego się poryczałam a On jak zwykle zajmował się naszą córeczką. Tego nie mogę mu odebrać zawsze stoi na wysokości zadania. Nawet moja mama bardzo Go chwali i mówi, że ona tak dobrze nie miała. Inni nasi znajomi też mają o nim bardzo dobre zdanie. Teraz między nami prawie nic się nie zmieniło tylko zniknęła intymność. Bardzo lubiłam się wtulić w niego a teraz tego nie ma. Nie ma przytulania, całusów, takiej bezpośredniej bliskości jak zawsze była. Nawet w łóżku jak wezmę jego rękę to nie ma żadnej reakcji. Jak dam mu buziaka lub przytulę nigdy nie odreaguje, a zawsze starał się być blisko i nawet jak leżałam to chciał chociaż moje stopy. Strasznie tego wszystkiego mi  teraz brakuje. Co do innych rzeczy nie ma zmian, zawsze pyta czy wszystko w porządku. Potrafi przekonać mnie do bardziej odważnych ubrań jak nie jestem zdecydowana a ostatnio kupił nam takie same koszulki. Zawsze pyta czy coś potrzebuję i co bym chciała. W weekendy robi śniadania, w ogóle umie przyrządzić to co lubię, tylko dla mnie. Do dzisiaj zawsze mogę się zwrócić do niego ze wszystkim. O nic go nie podejrzewam bo zawsze jesteśmy razem a sam wszędzie zabiera córkę bo ona chce z nim  chodzić a to nigdy mu nie przeszkadza. W ogóle patrzy w niego jak w obrazek. Nie mogę tylko pokonać tego jednego tematu który tak nas podzielił. Dobija mnie, że tyle czasu to już trwa. Zaczynam się bać, że nam to zaszkodzi a ja nie wyobrażam sobie życia bez niego.
Jak z nim rozmawiać ?
Jak na niego wpłynąć ??                                                                               
Przepraszam za dł ale chciałam się też trochę wyżalić bo nie mam tak bliskiej osoby.
Pozdrawiam.