Kocham ale muszę odejść. - Netkobiety.pl

Witam, jestem w ponad 4-letnim związku. Często bywało zle ale równie często bardzo dobrze. Narzeczonemu zawdzięczam bardzo dużo, spędziłam z nim najlepsze lata(mam 23). Ale niestety od początku związku miewaismy kłótnie, najpierw jego obsesja ze go zdradzam, nie mogłam wyjsc nigdzie sama i do tej pory tak jest, jak już wyjdę to mam to wygadywane przez długi czas. On zawsze mógł wychodzić z kolegami nawet na noc. Przewijały się różne inne dziewczyny tez z jego strony, zawsze tłumaczył to tym ze ja go nie obchodzę ze nie ma ode mnie wsparcia wiec musi go szukać gdzie indziej. Często mi wytykał wszystko, nieważne co zrobiłam to było zle. Zawsze jak zaczęliśmy się kłócić to kłótnia wynikała z mojej winy bo ja zawsze coś zle robiłam, i zawsze kazał mi się wyprowadzać a ja zawsze zostawałam. Tez często słyszałam wyzwiska w moja stronę. Aż w końcu mnie złamał, kłóciliśmy się bo spotkał się niby przypadkowo ze stara koleżanka i nic mi o tył nie powiedział, dowiedziałam się od osób trzecich. Powiedział jak zawsze ze mam się wyprowadzić i pękłam, spakowałam się miałam już wyhezdzac ale nie wiem czemu zaczęły mnie gryźć wyrzuty sumienia i zostałam. Sama prosiłam go żebyśmy się postarali i zmienili oboje. Było dobrze przez dwa tygodnie i znowu to samo i teraz naprawdę się wyprowadzam, przynajmniej mam nadzieje ze będę na tyle silna żeby to zrobić. Im bliżej tym bardziej znów się waham bo nadal go kocham, ale wiem ze tak będzie lepiej dla nas obojga. Ale bardzo boje się życia bez niego, nie wyobrażam sobie tego. On nawet nie piśnie słówka żebym została, mówi tylko ze to mój wybór i ze odwrotu już nie będzie.

Również uważam, że bardzo dobrze zrobiłaś, odetniej sie od niego, zajmij czymść, tak, żeby o nim nie myśleć. On sie nie zmieni, a ci zatruje życie.

Dzidzi1 napisał/a:

Z jednej strony chciałabym odejść w zgodzie ale z drugiej strony mam wrażenie ze łatwiej by było gdyby on utwierdził mnie w przekonaniu ze mam się wynosić.

Dziewczyno, wake up.
Jakiej zgodzie? O czym Ty piszesz?
On Cię nie szanuje, za każdym razem, gdy gdzieś wychodzisz, robi Ci sceny, a sam jest hipokrytą.
Wyjdź, zamknij za sobą drzwi i nie oglądaj się za siebie. Dość już wytrzymałaś.
Twoje zachowanie sugeruje, że jesteś uzależniona od tej relacji. Daje Ci dawkę adrenaliny, huśtawkę nastrojów, bez których nie potrafisz funkcjonować.
Ile razy kazał Ci się wynosić? Ile razy oskarżał Cię bez żadnych podstaw? Ile razy Cię okłamywał?
Znajdź w sobie choć odrobinę godności, zbierz wszystkie siły i odejdź. Nie pożałujesz, uwierz mi. Na początku będzie cholernie ciężko, bo nie będziesz miała czym nasycić głodu związanego z brakiem adrenaliny,  ale po jakimś czasie, zobaczysz, że było warto.
Trzymam kciuki.

Byłam i jestem w podobnej sytuacji tylko jestem w małżeństwie i mam córkę 2,5 lata i przechodzę teraz gehenne ale wierzę że wytrwam okazało się że już 2 miesiące po rozstaniu na moim miejscu jest nowa Pani więc nie warto bo on cię nigdy nie szanował i nie kochał i to się nie zmieni a jak są już dzieci gorzej odejść walczyłam 10 lat i udało mi się mieszkam godnie sama z córcia.

Dzidzi, Młodziutka, tak trzeba.
Ja wiem, że jest ciężko, ale wiem że warto.
Trzeba zebrać siły, zacisnąć zęby i iść ku wolności.
Dzidzi, to co czujesz, to nie jest miłość, zaufaj mi. To uzależnionienie, przyzwyczajenie. Miłość to nie są zakazy, oskarżenia i manipulacje. To też nie litość ani poświęcenie.
Każdy jest równy, nikt nie może nami kierować.

Oczywiście, że on nie spodziewa się, że odważysz się odejść, przecież tyle razy tylko straszylaś odejściem a i tak zawsze zostawałaś. On ma Cię za słabą i zależną od siebie. Nie wierzy, że możesz się na to zdobyć, pokaż mu, że się myli.