Nowy związek po rozwodzie a dorosla corka partneraa - Netkobiety.pl

Dziękuję za odzew.
Tak, po prostu muszę to olac. I przeczekać.
Oczywiście że mamy sprawy. Tylko właśnie ciężko się przebić mi przez nią A nie chce tego robić zbyt nachalnie.
Rozmawiałam o tym z moim partnerem i on za bardzo nie wiedział co się dzieje. czul tylko ze cos jest dziwnego bo mloda jak mnie nie ma praktycznie nie ma z nim spraw a jak ja sie pojawiam to tak reaguje.
Bardzo potrzebuje spojrzenia kogoś z zewnątrz na te sprawę, A zwłaszcza spojrzenia kobiecego   . Co Wy byście zrobiły.

Tak, bardzo dziwne to małżeństwo młodych. Raczej slabo to wyglada. Ja tego zbyt nie ogarniam,  mój partner też już nie chce siie mieszac bo tylko nerwy traci. W sumie oboje uważamy że młodzi powinni mieszkać razem w swoim mieszkaniu i sami rozwiązywać problemy. No ale właśnie,  tu jest dziwne podejście córki mojego faceta. Malzenstwo sie jej wali a ona siedzi z tatą.
Tak myślę że może dlatego siedzi z tatą że ma słabe małżeństwo, ale z drugiej strony nie naprawia go jeśli będzie wybierać towarzystwo taty A nie męża.
To taka moja luźna refleksja bo  ja się w to kompletnie nie chce mieszać.  Dla mnie to trochę nie odcięta pepowina. Dlatego też ten wątek zamieściłam w tym dziale.

I też apropo porządku, który uważam tylko mój partner może zrobić z zaistniałą sytuacją. Dokładnie to samo powiedziałam. Nie będę wchodzić w żadna rywalizację z jego córka. Będzie przestrzeń to przyjdę, jeśli nie, ja mam swoje mieszkanie i mogę sobie mieszkać tam, oczywiście jest to już bardzo uciążliwe bo chciałabym żebyśmy razem zamieszkali. Ale dla mnie spokój jest ważny.
Jednak tak myślę że może robię błąd. Może powinnam nie zwracać uwagi na zachowanie córki tylko iść tam, robić swoje i czekać aż sama się zreflektuje.
Partner nie ma pojęcia co zrobić żebym ja się tam czuła dobrze A młodej nie urazić.
Może ma ktoś pomysł, jak postępować w takiej sytuacji.

24

Wybuchła "pandemia" , więc oboje tutaj przyjechali. Mąż córki pracuje zdalnie A jej po prostu było wygodniej mieszkać w domu niż w bloku. Mieszkanie stoi puste. Opłacają na darmo przedszkole swojego dziecka, A oni są tutaj. To że mąż córki nie mieszka teraz z nią to ich wybór,  nie mam pojęcia czemu.

Dla mnie to tez ekstremalnie dziwne. Ale juz myslalam ze patrze jakos jednostronnie. Stad ten temat, zeby osoby postronne sie wypowiedzialy.
Oboje z moim facetem doszliśmy do wniosku że to on tylko może coś z tym zrobić. Tylko co? W jaki sposób?
Przecież nie wygoni swojego dziecka z domu?

Tym bardziej że ja mam córki w podobnym wieku i widzę że one mają totalnie swoje życie jeśli do mnie wpadają to na weekend i zaraz wyjeżdżają .
O co tutaj chodzi?

Też miałam taka myśl. Że to względy finansowe. Partner mi to wybil z głowy.
Ja nie finansuje tego remontu. Nie mamy ślubu, póki co nie mieszkamy razem, nie wiem jak to się dalej potoczy.
Myślałam że jeśli tam zamieszkam to oczywiście będę się dokładać do "zycia".

Tak to wygląda. Pilnuje domu i taty. Nawet jak jesteśmy u mnie, często dzwoni do ojca z pytaniem kiedy wróci, bo... No zawsze jest coś pilnego.
Pytanie brzmi. Co z tym zrobić?

Mój facet wygląda też na zderminowabego, nawet ten remont robi specjalnie po to żeby wszystko pozmieniac.
Jednak na zagrywki córki póki co  reaguje wg oczekiwań młodej. Mów i że ciężko mu w przypływie odruchu zmienić przyzwyczajenia.:-(

Być może dziewczyna jeszcze nie dorosła do małżeństwa, do wylotu z gniazda. Może ma poczucie, że jej ojciec robi coś wbrew jej matce, wiążąc się z nową kobietą, może odbiera to jako zdradę, może miała jakieś nadzieje na "pełną rodzinę" bo w duchu wciąż czuje się dzieckiem?

Jedno wiem, że wchodząc w tę rywalizację nic nie zyskasz, ale na razie wygląda na to, że wchodzisz w tę grę. Sama napisałaś, że "próbujesz się przebić". Nie próbuj. Jeśli gdzieś nie jesteś mile widziana, to tam nie spędzaj czasu. Jeśli Twój partner tego nie poukłada, to nie ma sensu tam przebywać, rywalizować o jego względy, spędzając czas na zabieganiu o jego uwagę. Najwyraźniej musicie mieć ten czas oddzielnie, Ty swój z nim i jego córka z nim osobno.

A nie wiem, może Ty jej nie lubisz, nie akceptujesz, uważasz za dziwną, to daje się odczuć i dlatego jest tak źle na tych spotkaniach.

Dziękuję wszystkim za cenne uwagi i spostrzeżenia. Każda staram się przemyśleć. Poniekąd wszyscy macie rację. Na ten czas zdystansowalam się i jeśli się spotykamy to u mnie lub na mieście. Partner nie zauwazal problemu, bo jak twierdzi wciaz traktuje ja jak dziecko. Wiec przyzwala jej na niedojrzale zachowania. Obiecal ze postara sie reagować  jesli to sie bedzie powtarzac.Niewątpliwie ona nie dorosla do wyfruniecia z gniazda jak ktoś zauważył.
Pocieszające jest, że młodzi umowili się na terapię by ratować swoje małżeństwo.
Wielokropku, czy ja wiem czy ja omijam jak śmierdzące jajo? Hmm..
Na ten czas obserwuje sytuacje. Właśnie nie wiem jak zareagować, więc fakt nie poruszam tematu. Tak myslalam ze moze to za wczesnie na taka otwarta rozmowe. Tych spotkan tak naprawde bylo do tej pory moze z 10?
Nie chciałam żeby poczuła że na sile chce się z nią zaprzyjaźnić. Wydaje mi się że ona mimo rozwodu rodziców trochę traktuje nasza relacje jak zdradę wobec matki. Pamiętam pierwsze spotkanie, nawet raz nie spojrzała na mnie, ciągle uciekła  wzrokiem.
Nie wiem też czy czuje do niej antypatie? Może trochę, jednak zdaje sobie sprawę co może czuć bo sama mam dwie córki i chyba nawet łatwiej mi zrozumieć psychikę kobiecą niż męską. Tak naprawdę jedynie co mnie wkurza to reakcja mojego faceta lub jej brak. Powiedziałam jak ja się czuje U nich w domu. Zobaczę czy coś się zmieni.
Wielkokropku, powiedziałaś że rozwiązań jest mnóstwo. Jakie konkretnie masz na myśli?
Mogę różnych poprobowac i zobaczę jak to będzie wpływać na sytuacje.
A może coś podpowiem partnerowi?
Wielkokropku, co to jest "hierarchia dziobania"?

Mam to samo odczucie, jest tutaj coś niezdrowego.

No tak. Tylko kurczę, czy to powód do rozstania? Poza tym nasza relacja jest całkiem fajna. My tu jesteśmy dorośli. Trzeba tak zrobić żeby ustawić nowa hierarchię  . Tylko jak się zabrać do tego? Jaka tu moja rola? Ojciec trochę widzę że porusza się jak we mgle.  To raczej będzie wymagać jakiejś pracy by ustalił się nowy porządek. Myślę o tej " hierarchi dziobania". :-D. Tu jest coś na rzeczy.
To znaczy że jak jedno się nadziobie- naje to dopiero  moze podejsc drugie? :-DD.
Faktycznie to trochę tak wygląda.
Ale jaka jest prawidłowa hierarchia w rodzinie  patchworkowej?
Ojciec widzę że leci standardowo. Tak jak w zwykłej rodzinie. Najpierw mają najeść się dzieci jak coś zostanie to starzy. :-D
A że to już nie jest dziecko to tego nie widzi. Nie wymaga dorosłości to młoda nie zachowuje się dorosle.
:-( smutne to..

Alu, nie pisz, proszę, postu pod postem. Jeśli chcesz coś dopisać do swojej wypowiedzi, użyj opcji „edytuj”.

Hierarchia dziobania- Inne znaczenie niż mi się wydawało:-D
No tu brzmi to poważniej. I konsekwencje powazniejsze

Nie potrafię jeszcze zacytować czyjejs wypowiedzi, więc tylko skopiuje:

"Hierarchia dziobania nie ustaje, pokazuje porządek w stadzie, a gdy osobnik niższego rzędu chce wskoczyć wyżej, to jest mu po raz kolejny pokazane jego miejsce w szeregu. Wyjątkiem jest walka i ustalenie nowego porządku."

Nasza relacja też już trochę przeszła że tak powiem i właśnie w wyniku tej walki teraz jest całkiem dobrze. Ale fakt wcześniej też "byłam dziobana".
Gdy doszła corka , z tego co mowisz, czuje że znów muszę stoczyć walkę by nie zostać podziobana.  I przejść na wyższy poziom hierarchii wewnątrz nowej społeczności.

Dziekuje za link :-*

Tak, ta presja żeby to było jak najszybciej wypływa od partnera. Nie ode mnie.

Póki co czekam na rozwój sytuacji. Wszystko już powiedziałam, co mnie boli, co sprawia trudność przy podjęciu decyzji o wspolnym zamieszkaniu. Widze swiatelko w tunelu.  Widze staranie partnera. No ale wyjdzie w praniu czy coś zadziała.
Jestem pod wrażeniem ile mądrych rad tutaj otrzymałam.
Trochę radykalnie przedstawiłam sytuacje partnerowi. Bez owijania w bawełnę. Dzielnie to zniósł. A nawet pokazał córce pewne rzeczy.

Też uważam, że nie ma rodzin idealnych, w każdej jest coś do czego można się doczepic i póki co chce spróbować od nowa poukładać wszystko.

. Czy Ty Wielokropku jesteś psychologiem? Lub w jakis szczegolny sposob interesujesz się ta dziedzina?
Ja troszkę się tym interesuje, trochę też "liznelam" wiedzy na temat metody Hellingerowskiej. Pola w jakim funkcjonuje dana rodzina. Dość mocno mi to gra. Zaobserwowalam jaki ogromny wplyw na dana rodzine maja zaszlosci tej rodziny. Dlatego jestem zwolennikiem poszukiwania raczej przyczyn i metod naprawy zaistniałego problemu niż przekreslania wszystkiego przy pierwszych schodach.

Spotkałam się z takim stwierdzeniem:
"Jeśli nie dasz przestrzeni na coś to tego czegoś po prostu nie bedzie".
Chyba to jest czas i sytuacja by to zastosować. He, ale teoria teorią A praktyka jest nieco trudniejsza.

Ja długo też miałam problem z umiejętnością stawiania granic. Z mojej rodziny wynioslam taki obraz: jeśli kochasz to nie stawiasz granic. Im bardziej kochałam tym bardziej ludzie mi wchodzi na głowę.
Długo to trwało zanim dotarło do mnie że to nie tak.
Przez "przypadek"- bo ponoć nie ma przypadkow- trafiłam na warsztat gdy jeden człowiek pokazał mi to.
To był dla mnie szok, kilka miesięcy to trawiłam i analizowalam.
Wiecie jak to działa. Niczym wahadło. Jak jest po jednej stronie zbyt wychylone to potem leci zupełnie na przeciwlegla stronę. Tak było że mną. Potem jak zaczęłam stawiać te granice to tez bez umiaru.
No i wiem że ja tutaj mogę mieć problem . Bo to moje wahadło może być wychylone albo zbyt mocno w jedną stronę albo w drugą.