trudna miłość - czy mój chłopak ma cechy psychopaty? co powinnam zrobi - Netkobiety.pl

Wg mnie to nie jest psychopata (cechy psychopatyczne są inne niż opisane), to po prostu chorobliwy zazdrośnik a do tego cham - nie do wyobrażenia są dla mnie słowa które do Ciebie kieruje. Prawdopodobnie facet ma jakieś mocno zaniżone poczucie wartości (zazdrość, sprawdzanie telefonu, notoryczne wracanie do przeszłości), które próbuje zakamuflować innymi zagraniami (przechwalanie się że jest mądry i najlepszy, mówienie ci że jesteś głupsza od niego, a nawet że ci przypier*oli).

Co Ty jeszcze robisz w tym chorym związku?

ale boję się samotności, choć i tak wiem, że teraz też jestem samotna... Daje mi czasem namiastkę szczęścia... Ma przebłyski świadomości… Ale jak pani psycholog zadała mi wczoraj pytanie, czego oczekiwałabym w moim wymarzonym związku.... To nie były to nie wiadomo jakie wymagania... teraz … chyba potrzebowałabym tylko szacunku i dobrego traktowania

(...) Jak żyć? Jak mamy żyć i ufać facetom (...)

Kochana przerwij to wszystko i nie patrz na nic ...ja zamieszkałam kiedyś z facetem który okazał się później alkoholikiem a wydawało się że był ogarnięty , własna firma . Po niespełna roku wyszło jakim jest naprawdę . Fakt też nie przychodził na noc , wyzywał a nawet raz podniósł na mnie rękę tylko że nie uderzył . Ile słyszałam tu przeprosin za każdym razem aż to pewnego momentu powiedzenia STOP . Dasz sobie radę tylko sobie wmawiamy , a bo to jeden jest na świecie ...przecież bez faceta też można spokojnie funkcjonować zobaczysz że będziesz szczęśliwsza ...tylko trzeba się przemóc i postawić wreszcie kropkę nad i    i tego właśnie Ci życzę .

Tylko nie daj sobie wmówić że on się zmieni itp,  nie zmieni.  Pamiętaj. 
Z całego serca życzę Ci byś była silna,  nie pozwól siebie tak traktować,  zasługujesz  by być szczęśliwa i będziesz  ale nie z tym chamem.  Daj znać proszę jak zareagowal  na rozstanie bo mam nadzieję  że jeśli tego nie zrobiłaś to zrobisz to niebawem

Jestem z Tobą,  łącze się z Tobą  przez WiFi, transfer, światłowód i kabel,  na wszystkie sposoby

Bądź silna

Taktoja123 napisał/a:

Istotka6 napisał/a:

Tylko nie daj sobie wmówić że on się zmieni itp,  nie zmieni.  Pamiętaj. 
Z całego serca życzę Ci byś była silna,  nie pozwól siebie tak traktować,  zasługujesz  by być szczęśliwa i będziesz  ale nie z tym chamem.  Daj znać proszę jak zareagowal  na rozstanie bo mam nadzieję  że jeśli tego nie zrobiłaś to zrobisz to niebawem

Jestem z Tobą,  łącze się z Tobą  przez WiFi, transfer, światłowód i kabel,  na wszystkie sposoby

Bądź silna

Powiem szczerze, że wchodzę na tą stronę i wyczekuję na każdy post, z myślą, że każdy kolejny daje mi siłę do działania...
Wczoraj obmyślałam całą strategię, już przygotowuję się do tego mentalnie…
Cieszę się, że mogę na Was liczyć... Bo poza Wami nie mam nikogo

No to i ja coś dodam. Po pierwsze ja też byłam w związku w którym byłam nieszczęśliwa i strasznie się bałam go zakończyć. Po prostu na samą myśl wpadałam w panikę. W końcu się zebrałam na odwagę. Od tamtej pory jestem najszczęśliwsza osoba na świecie a widząc się z moim byłym na kawie po kilku miesiącach nie mogłam wprost uwierzyć jak ja mogłam z nim być i jak on w ogóle mógł mi się podobać. Jak się rozstaliśmy to poczułam taki kamień z serca że nawet nie umiem Ci tego opisać chociaż spałam na podłodze w nowym mieszkaniu przez kilka pierwszych tygodni to czułam się tak szczęśliwa i spokojna. Przestałam się denerwować, przestałam płakać, przestała mnie boleć głowa. Nie bój się ten strach jest tylko w Twojej głowie.
Po drugie jak zawsze mówię, to co was łączy nie jest miłością. Gdyby to była miłość która jest uczuciem pięknym i spokojnym to nie czułabyś się tak jak się czujesz. Jeśli się boisz rozstania na zawsze to po prostu sobie pomysl że to na chwilę. Powiedz mu ze potrzebujesz kilku miesięcy dla siebie i nie mając z nim kontaktu bardzo szybko zrozumiesz ze to nie facet dla Ciebie. Dobrze że poszłaś do psychologa bo sobie wszystko przepracujesz i teraz to jest najlepszy moment na rozstanie ponieważ masz pomoc osoby wykwalifikowanej. Nie jesteś z tym sama.
Wyobraź sobie jaki spokój będziesz mieć kiedy przestaniesz żyć w ciągłym stresie i poczuciu winy, będziesz mogła wychodzić kiedy i z kim chcesz, nie będziesz pod stałą kontrolą, będziesz mogła się śmiać i swobodnie rozmawiać z przyjaciółkami o czym tylko chcesz, będziesz mogła mieć kolegów przyjaciół. Ty nic złego nie robisz i na prawdę 3 lata to wystarczająco dużo zmarnowanego czasu. Potraktuj ten związek jako lekcje i doświadczenie z którego możesz się czegoś nauczyć. Będzie dobrze tylko nie możesz się bać bo strach ma wielkie oczy w często potem się okazuje że nie było się czego bać. Trzymam kciuki i dasz radę!

Taktoja123 napisał/a:

Cześć,
zdecydowałam się napisać na forum, gdyż nie udało mi się znaleźć wątku, gdzie jest opisany podobny problem. Jestem 27 letnią kobietą, jestem w związku z chłopakiem od 3 lat. Wczoraj po raz pierwszy zdecydowałam się na wizytę u psychologa. Ale... zacznę od początku...
Mojego chłopaka poznałam w dość nietypowy sposób- typowy na te czasy - przez internet. Miałam za sobą poważny związek i potem jakieś niedomknięte sprawy z innym chłopakiem, z którym spotykałam się dla zabicia czasu. Zdecydowałam się zakończyć tamtą znajomość jeszcze przed związkiem z moim obecnym chłopakiem, ale od czasu do czasu dawał o sobie przypomnieć. To były zupełnie niegroźne wiadomości, na które czasem odpisywałam, a z czasem przestałam. To był pierwszy punkt zapalny. Mój facet wpadł w histerię, jak dowiedział się że odpisałam tamtemu, zaczął płakać i podniesionym tonem ciągle padały pytania "czemu mi to robisz?", "czemu mi to zrobiłaś?". Na początku pomyślałam, że może jest wrażliwym facetem, a ja naprawdę zrobiłam coś bardzo niestosownego... stąd ta reakcja. Potem ciągle przypominał o tej sytuacji, zadawał pytania, na które wcześniej odpowiadałam (notorycznie).
Jakiś czas później, będąc już w związku z obecnym chłopakiem, poznałam fajnego chłopaka u mnie w pracy. Był żonaty. Czasem rozmawialiśmy. Pisaliśmy. To były rozmowy w stylu "co tam?" "jak ci minął dzień?" itd.. Nic szczególnego. Raz napisał, że mu się podobam, ja mu, że on mnie też... ale nic z tego nie będzie bo oboje jesteśmy w związkach. Zaprosił mnie na kawę - odmówiłam. Część wiadomości usunęłam, bo miałam dziwne uczucie, jakbym robiła coś nie w porządku i chciałam dać mu jasno do zrozumienia, że musimy ograniczyć nasze kontakty do minimum. W ten sam dzień mój facet przetrzepał mi cały telefon. Okazało się że robił to notorycznie. Odkąd praktycznie się poznaliśmy, o czym nie miałam pojęcia. (zazwyczaj jak spałam). Wpadł w jeszcze większą histerię, zapytał, czy tak bardzo musiałam się  "sku r*ić"... Płakał, krzyczał. Ja chciałam uciec stamtąd, chciałam zakończyć tą znajomość, ale powiedział, że możemy spróbować jeszcze raz. Wtedy wszystko się zaczęło... Ciągłe pytania- codziennie, dlaczego mu to zrobiłam, wracanie do tego, nie daj bóg żebym go sprowokowała i sobie o tym przypomniał... ciągle o tym mówił, pisał... Ciągle mnie kontrolował, pytał gdzie jestem co robię … mówił/mówi obraźliwe słowa (że jestem kłamcą, jeban*m kłamcą… itp.). Mówił, że to moja wina. Tak przez dwa lata. Zaobserwowałam u niego cechy takie jak : mówienie o sobie (ciągle) niby w żartach niby serio - że jest najlepszy i najmądrzejszy. Jak pytam, czy uważa że jestem mądra mówi mi, że jak na "babę to nie głupia" . Moje potrzeby zazwyczaj się nie liczą. Przytula mnie tylko jak chce zbliżenia. Nigdy nie mówi mi, że kocha. I najważniejsze - wyznaje zasadę 'oko za oko...' czyli... jak uderzę go w żartach, on mi odda... dlatego kiedyś pisał z inną dziewczyną, bo chciał mi pokazać "jak to jest". Nie wspomnę o tym, że nie mogę się nie odzywać przez pół godziny jak gdzieś jestem z koleżanką, o tym, że ciągle mnie sprawdza. Poczucie winy towarzyszy mi na co dzień.

Parę dni temu rozgoryczony wspomniał o ostatniej domówce... że będąc w salonie usłyszał z kuchni, jak rozmawiam z koleżanką o *tu padło imię chłopaka o którym wspomniałam na początku- tym, z którym spotykałam się dla zabicia czasu i od którego się wszystko zaczęło* - i wyznał "miałem ci już wcześniej o tym wspomnieć, że słyszałem, że mówiłaś o nim, ale zapomniałem... po co o nim mówiłaś? mówiłaś też, że stałaś pod blokiem... nie wiem nie dosłyszałem... ale po chu*  się chwalisz, że się prułaś?" - zastygłam... Myślę, czy to mówiłam? Czy byłą taka sytuacja? Nie... nic nie przychodzi mi do głowy... A po chwili znów to wstrętne uczucie... że może wymieniłam jego imię... po co to zrobiłam? Nie byłoby teraz tej rozmowy... byłoby idealnie....

Wczoraj wieczorem, po wizycie u pani psycholog zaczęłam wszystko analizować. Jak przyszedł taki roześmiany do domu plotąc trzy po trzy, potem wszedł do łazienki, w której byłam i chciałam chwilę pobyć sama,zadał jakieś głupie pytanie... odpowiedziałam "wyjdź", a on krzycząc "jesteś chyba jakaś niedoje*bana? Co za basko, ale bym ci przyje*ał….", potem ciągle to samo pytanie "mogłabyś mi w końcu odpowiedzieć?", a ja mu na to … "nie chce mi się gadać...", na co on - "nie chce jej się gadać... (śmiech) co za baba, jak z taką durną babą można wytrzymać?(sam do siebie)"
Do dziś (jak on myśli, że spię) wkłada rękę pod poduszkę i powolnym ruchem wyciąga i następnie wkłada na miejsce mój telefon. Nigdy nie chciałam go "przyłapać na gorącym uczynku" bo chyba bym się spaliła ze wstydu, ale pytany na następny dzień, czemu to robi, wypiera się wszystkiego.

Dzis ciągle obwiniam się o wszystko, mimo, ze minęły 3 lata ,a poczucie mojej wartości spadło do 0. Czuję się jak niechciany pies ze schroniska. Szukam wsparcia. Porady.

Tutaj screen do rozmowy (jak przyłapał mnie na paleniu papierosów)… https : // zapodaj . net /574187d03e4c4. jpg. html
Po napisaniu tego posta... sama się zastanawiam co ja tu robię... w tym związku, w tym życiu... na tym forum...

Nie, nie jest psychopatą. Troche zachowuje sie jak baba.
Ty też masz swoje za uszami, bo jesteś w związku a ciągle przeplata sie w tqoim życiu wątek tego byłego, brniesz w coś z żonatym. Może twój chłopak ma większe doświadczenie życiowe i stąd jego reakcja, bo wie, że zdrada nie zaczyna sie w lóżku tylko dużo wcześniej.
grzebanie w tel by po mnie spłynęło. z moimi byłymi używaliśmy swoich tel nawzajem kiedy chcieliśmy i jakoś nie było problemu. wy ze sobą sypiacie, wymieniacie płyny ustrojowe, ale ale wiadomości to już zbyt prywatne? hipokryzja.

Po czym natomiast zapaliłaby mi sie czerwona lampka? Po tych wulgaryzmach i groźbach. Masz prawo wymagać szacunku! Nie musisz tolerować takiego zachowania! Porozmawiaj raz, uświadom, ż e bedziesz tolerować takiego zachowania. Nie dotrze to zakończ zanim dojdzie do czynów. lepsza zamotność. tym bardziej, że tylko na początku brdzie ci doskwierać.

Cześć.
Jestem w związku od prawie czterech lat. Mieliśmy trudne początki, ale udało nam się dojść do wspólnego porozumienia w wielu kwestiach. Każdy z nas ma wady-wiadomo, ale lekcja życia nauczyła mnie, że jeśli jest szacunek i zaufanie, to nad resztą można pracować.
Od początku związku jasko określiliśmy sobie kwestię ślubu i dzieci. Oboje jesteśmy na tak. Mój chłopak jest mało wylewny. Nie komplementuje mnie "słownie"(jak dobrze wyglądam, to po prostu się na mnie rzuca - haha), nie mówi, że kocha, a jeśli przyjdzie mu ochota na czułości to trzeba korzystać (śmiech).
Od jakiegoś czasu intensywniej myślę o zaręczynach. Dokładnie, od naszych ostatnich wakacji w czerwcu tego roku. Był taki moment, kiedy pomimo wewnętrznego głosu, że przecież wiem, że mój facet raczej nie czuje blues 'a (chyba) na tą chwilę w kwestii oświadczyn, to poczułam, że może jednak... Piękna sceneria, malowniczy widok z małej knajpki, do której poszliśmy na późny obiad... on jakiś taki nieswój... no czekałam! Ale nic z tego... To jedynie mi uświadomiło, że pragnę tego najbardziej na świecie... założenia rodziny...
Mieszkamy razem 1,5 roku, kupił mieszkanie, myśli o kupnie większego, bo tamto to kawalerka i nam coraz ciaśniej... Ale to typ dorobkiewicza, więc zastanawiam się czy to dla niego nie jest tylko "biznes". Oboje mamy bardzo dobrze płatną pracę... moi rodzice zresztą sami kiedyś powiedzieli, że oni zapłacą nam za ślub... więc tak naprawdę odpada tutaj ewentualny aspekt finansowy.
Jestem ciekawa jak to wygląda z punktu widzenia faceta? Czy jest odpowiedni czas na oświadczyny, a jeśli nie, to oznacza, że facet nie myśli wcale poważnie?

Przeniesione z kolejnego wątku autorki:

Taktoja123 napisał/a:

Cześć.
Jestem w związku od prawie czterech lat. Mieliśmy trudne początki, ale udało nam się dojść do wspólnego porozumienia w wielu kwestiach. Każdy z nas ma wady-wiadomo, ale lekcja życia nauczyła mnie, że jeśli jest szacunek i zaufanie, to nad resztą można pracować.
Od początku związku jasko określiliśmy sobie kwestię ślubu i dzieci. Oboje jesteśmy na tak. Mój chłopak jest mało wylewny. Nie komplementuje mnie "słownie"(jak dobrze wyglądam, to po prostu się na mnie rzuca - haha), nie mówi, że kocha, a jeśli przyjdzie mu ochota na czułości to trzeba korzystać (śmiech).
Od jakiegoś czasu intensywniej myślę o zaręczynach. Dokładnie, od naszych ostatnich wakacji w czerwcu tego roku. Był taki moment, kiedy pomimo wewnętrznego głosu, że przecież wiem, że mój facet raczej nie czuje blues 'a (chyba) na tą chwilę w kwestii oświadczyn, to poczułam, że może jednak... Piękna sceneria, malowniczy widok z małej knajpki, do której poszliśmy na późny obiad... on jakiś taki nieswój... no czekałam! Ale nic z tego... To jedynie mi uświadomiło, że pragnę tego najbardziej na świecie... założenia rodziny...
Mieszkamy razem 1,5 roku, kupił mieszkanie, myśli o kupnie większego, bo tamto to kawalerka i nam coraz ciaśniej... Ale to typ dorobkiewicza, więc zastanawiam się czy to dla niego nie jest tylko "biznes". Oboje mamy bardzo dobrze płatną pracę... moi rodzice zresztą sami kiedyś powiedzieli, że oni zapłacą nam za ślub... więc tak naprawdę odpada tutaj ewentualny aspekt finansowy.
Jestem ciekawa jak to wygląda z punktu widzenia faceta? Czy jest odpowiedni czas na oświadczyny, a jeśli nie, to oznacza, że facet nie myśli wcale poważnie?